De wereld is verneukt, m’n leven is een chaos van toegevingen aan m’n gevoelens en het rationaliseren ervan.  Van leugens om niet te hoeven kwetsen en van grove woorden om kwetsend anderen op afstand te houden.  Hoe ik soms droom van een wereld waar iedereen z’n gevoelens kan volgen en in samenspraak van die gevoelens kan genieten.  Een droom die nooit werkelijkheid kan worden, want steeds zullen de gevoelens van sommige mensen bestempeld worden als deze van zieke geesten, verloren zielen, misdadigers, krapuul.  En net omdat deze gevoelens niet kunnen aanvaard worden door het leeuwendeel binnen de maatschappij keert men het oog naar binnen.  Iedereen heeft ooit al wel iets gevoeld of gedacht waarvan hij wist ‘als ik dit in de wereld gooi, dan word ik gelyncht’.  Waarom moet het zo zijn?  Waarom wordt iemand afgerekend op ‘gedachten’ en ‘gevoelens’…  Zouden daden dan geen betere barometer zijn om iemand mee te peilen?  Wat is er mis met de mensheid, of waar is het misgegaan, dat we niet meer open kunnen zijn tegen elkaar?  Dat we niet meer naar een wildvreemde, bloedmooie vrouw kunnen toestappen om haar zonder géne te vertellen dat die eerste aanblik je onmiddellijk een stolling in de schaamstreek bezorgde en tegelijk even te informeren of ze bereid is daar iets aan te doen?  Waarom kan liefde op het eerste gezicht niet liefde op het eerste gevoel worden?  Waarom leven we op deze hypocriete manier op deze aardkloot, hand in hand, te liegen tegen onszelf en anderen?  Waarom kunnen we niet meer zien aan elkaar wat we echt denken en voelen, of waarom doen we alsof we het niet meer kunnen?  Reeds menig maal heb ik liggen dromen van hoe het zou zijn om met dat ene meisje dat ik laatst in een flits zag, eens af te spreken.  Eén blik was voldoende om m’n hoofd op hol te laten slaan.  Eén blik in die bruine ogen, op die krullende lokken, de kleine plooitjes om haar ogen, veroorzaakt door de lach die om haar mond speelde.  Eén blik op die borsten, vermoedelijk ergens in de regio 85-B, die strakke buik die vanonder een knalgeel spaghettibandjesshirt kwam piepen.  Eén blik op die heupen, waarvan de lijn perfect te volgen was tot aan de knieën in haar driekwart broek van witte kleur.  Eén blik op haar witte enkelsokjes verscholen in witte pumps van ADIDAS, schoenmaat 38, of zo leek me toch.  Menig maal al deed ik aan voorhuidjogging met dat knappe ding in m’n kop, in de douche, op het bed.  Wat heeft m’n vrouw al menig vlek uitgewassen.  Schattig toch, hoe je als man zo zonder schroom kan denken aan een ander tijdens zelfbevrediging, de sporen ervan achterlatend in een doekje of je ondergoed, of godbetert de lakens van het bed, om daarover nooit aangesproken te worden door je ega -die met goed recht berispend haar vinger in de lucht zou kunnen steken om je streng toe te spreken over hoe die vlek daar dan wel gekomen is-.  Hoewel, m’n vrouw sprak er me al enkele malen op aan, en opnieuw gaf ik toe aan de huichelarij die ik zo veracht binnen deze wereld met het antwoord: ‘ik moet toch wel een goede natte droom hebben gehad vannacht’ onderwijl terugdenkend aan hoe ik het kind –welliswaar in gedachten- achterwaarts aan het nemen was, geilend op het zweet dat parelend op haar rug de feromonen de wereld in stuurde, grijpend met één hand naar een tiet, en met de andere naar haar clit, luisterend naar het klappend geluid van die perfecte kont tegen m’n ronde vormingen die beter worden bestempeld als een echte bierbuik.  Ik hoop maar dat ze me niet vraagt naar de reden van die glimlach als ik over m’n natte dromen lieg.

Ja ik begrijp wel het nut van dat liegen, en ik wil ook niet het onderwerp worden van een drama dat zich zou afspelen in m’n gevoelenswereld, maar toch, de verlokkingen blijven aan me trekken als een magneet aan ijzer.  Ik vind het vreemd dat de moraal die je aangemeten wordt in de maatschappij zo in schril contrast kan staan met wat je echt zou willen doen.  En ergens wil ik ook echt wel die trouwe echtgenoot zijn, en ben ik fier op m’n vermogen om ‘NEEN’ te zeggen tegen de verlokkingen die men doorgaans als zonde ziet.  Edoch, niemand is onfeilbaar en zeg nooit nooit, zo zeg ik altijd, ook tegen mezelf, vooral tegen mezelf eigenlijk.  Ik moet wel toegeven dat het laatste wat ik wil is dat ik door m’n doen en laten m’n schat van een vrouw zou kwetsen.  Maar hoe dwaas een man kan zijn, zo kan ik ook soms zijn, en ergens niet aan denken tot het te laat is.  ‘waar zat je met je verstand’ zeggen ze dan wel eens, nu ik zou het ook niet weten, want anders wist ik het wel en deed ik het niet, dat is toch logisch?!  Zou het niet wat beter zijn als iedereen voor zichzelf kan onderkennen dat hij feilbaar is?  Dat hij ooit ergens al eens de verlokking heeft gevoeld om iets te doen wat niet mag, en dat misschien ook al eens heeft gedaan?  Al was het maar om als tiener al een glas bier aan de lippen te zetten voor de wettellijke leeftijd is bereikt.  Of om net onder de leeftijdsgrens die de wet heeft vooropgesteld al enige seksuele ervaring achter de rug te hebben.  Of om aan de een of andere verboden substantie te hebben gezeten, al was het gewoon roken, snuiven, spuiten of slikken.  Wie kan ontkennen dat de meisjes van plezier het oudste beroep hebben dat er is?! En wie gaat daar naar toe?  Alleen de zielige mannen die anders niet van bil kunnen gaan en het dan maar zo moeten doen?  Alleen de lelijke, laag bij de grondse soort?  En de call-girls dan, die dure escortes?!  Zijn die dan enkel voor oude vrijgezellen met véél geld?  Wat met de cijfers – die naar mijn mening een nogal bedenkelijke statistiek opleveren, want wie is nu eerlijk in die zaken- die bestaan over overspel?!  Men moet tot inkeer kunnen komen en zien in zichzelf wat een ander heeft misdaan.  Begrijp me niet verkeerd, ik wil hier niet de religieuze toer op gaan, hoewel ik er van overtuigd ben dat menig religie een gelijkaardige spreuk zal kennen als die mij is ingegoten in de kindertijd dewelke handelt over de balk in je eigen oog en de splinter in die van een ander.  –het heeft niet mogen baten trouwens, ik ben Atheïst geworden-  Atheïst, ja, nog zo’n voorbeeld van het gehuichel in m’n leven.  Ik heb namelijk een kerkelijk huwelijk achter de rug nadat ik het bestaan van God al had ontkent.  Nu kan ik mij wel verschuilen achter de wensen van een ouder, of de traditie, of misschien zelfs achter de hunkerende kerk die er ook niet happig op zal zijn om één van z’n leden af te staan aan een voor hen heidense club.  Ik verschuil me liever achter de liefde voor m’n vrouw, die me er toe heeft gebracht om voor het altaar te staan liegen.  Niet over dat ik er tegen m’n zin in het huwelijksbootje trad met m’n echtgenote, of over het feit dat ik er niet uit vrije wil zou naar toe zijn gegaan, want dat waren – voor alle duidelijkheid- waarheden als een koe.  Maar over het hele gedoe om dat in het gelaat van een of andere hoop alomtegenwoordige lucht die de titel God opgespeld kreeg te gaan doen, terwijl ik niet langer enig geloof hecht aan een oppermachtig wezen.  Mocht ik ooit nog een religie aanhangen om m’n huid te redden van de verdoemenis, het vagevuur, de hel, of welk na-wereldsparadijs of oord van verderf ook, dan zou ik nog het meest neigen naar een religie die het leven ‘an sich’ verafgood.  Alle leven is iets waard en verdient respect, ieder beest op de planeet, ieder plantje, iedere molecule, zelfs van de voor ons als dood bestempelde voorwerpen, dienen met het nodige respect te worden behandeld, dat vind ik als atheïst nu ook al.  Maar ik wil me niet langer binden aan de wetten die een of andere religie me oplegd.  Dat is het mooie aan atheïstisch zijn, je bepaald lekker zelf wat je er allemaal van vindt.  Want met regeltjes is het altijd hetzelfde gedoe, je krijgt extremisten die anderen dwingen het allemaal zo te zien als zij.  Wat op zich weer neerkomt op zelfbedriegerij voor allen die er aan mee doen, en zelfs, zij het in mindere mate, in de extremisten groep zelf!  Laat het gekibbel binnen een politieke partij – ons Belgen als voorbeeld zeer goed gekend- als voorbeeld dienen dat mensen die eenzelfde lidkaart delen en eenzelfde doel nastreven, het niet noodzakelijk altijd eens zijn met elkaar en hierdoor compromissen moeten sluiten.  Een compromis is dan op zich wel te verstaan, maar is het niet spijtig dat er uberhaubt compromissen dienen gesloten te worden?  Een perfecte wereld heeft geen compromissen nodig.  Een perfecte wereld heeft dan ook maar één mens, jij, of ik, maar slechts één, zo zijn we het nooit oneens met elkaar.  Zo kan ik nooit meer fantaseren over zij, of moet ik nimmer aanhoren over die vlekken in m’n ondergoed, bah, waarom zou ik nog ondergoed dragen?  Ik ben toch alleen!  Dan draag ik lekker niets!!  Dan doe ik lekker m’n zin, tot ik me doodverveel van eenzaamheid en in de ijlte van de lucht m’n jammerklacht laat galmen in de leegte van m’n bestaan voor wie het horen wil.  Misschien dat God me dan één van m’n ribben ontneemt om me een pracht van een gat te fabriceren waarin ik m’n zaad kwijt kan en deze hele hypocriete wereld opnieuw nieuw leven in blaas.  Adam, je was een dwaas, was je maar alleen gebleven, met de slang, en de appel, en de voorhuidstraining, in het paradijs.  Wat verneukten wij het paradijs…

05-07-2011 om 05:28 geschreven door Björn Lefevre