Ken je dat gevoel? Het gevoel van ‘te mooi om waar te zijn’?
Waarom laten we ons er toch elke keer heerlijk aan vangen?

Ik was ongeveer een klein jaartje samen met Greg. Greg was ontzettend knap (groot, donker met zwart krullend haar en prachtige bruin-groene ogen), reed met een Porsche, smeet geld langs ramen en deuren en was ontzettend romantisch... toch de eerste dagen! Zo liet hij een grote bos rozen op mijn werk leveren, ging hij ‘s morgens naar de bakker en nam hij koffiekoeken mee voor al mijn collega’s, na een weekje vakantie werd ik overladen met cadeautjes waaronder een gloednieuwe Ipad en ga zo maar door. I was so spoiled!

Zoals ik al zei: Greg smeet geld langs ramen en deuren... en dan bedoel ik helaas niet enkel naar mij. Zijn grootste liefde? Havana... de stad ook, ja! Maar vooral de bruine rum die er geproduceerd wordt... en helaas kon hij daar maar niet genoeg van krijgen. Het werd me al snel duidelijk dat zijn drankgedrag in het weekend vrij tot zeer buitensporig was. En dat was nog zacht uitgedrukt... hoe vaak ik hem letterlijk kwijt ben geweest, kan ik niet meer herinneren. Alsook de keren dat ik hem ben gaan zoeken en hij mij niet eens herkende. Om nog maar te zwijgen over de complete onzin die hij steeds uitkraamde (met 20 spelers van “den Beerschot” in ZIJN Porsche pinten drinken? Probeer daar maar eens 2 personen en een bak bier in te steken!) en de keren dat meneer van zattigheid perse zijn terrein moest afbakenen... inderdaad! Zoals hondjes dat doen: tegen mijn kast, in mijn kast, op de zetel, in de hoek van de kamer, op het fornuis, … je kan het zo gek niet bedenken.

Maar na dat klein jaartje, had ik het zwijn in hem min of meer een beetje getemd gekregen. Een voetbalverbod op zaterdagmiddag kan wonderen doen! We hadden als koppel onze ups en downs, zoals iedereen ze wel kent. Ik had mijn depressie, hij zijn weekeinde-drankprobleem! Niet altijd een even goede combinatie, maar desondanks de meningsverschillen, waren we best gek op elkaar! Zowel Greg als ik, waren niet echt het type huisje-tuintje-boompje en over verdere toekomstplannen voor onze relatie werd dus wijselijk in alle talen gezwegen. Tot op die ene bewuste dag...

Mijn schoonmoeder stelde het ‘too good to be true’-plan in eerste instantie langs haar neus weg voor. Zij hadden een gigantische villa gekocht, maar huurden nu nog een opgeknapte boerderij met een inmens stuk grond én een contract dat nog 2 jaar liep. En of wij misschien geen zin hadden om voorlopig in die boerderij te gaan wonen... gratis!!! Say what?!

Ik ‘s avonds schoorvoetend naar mijn niet zo toekomstgerichte lief... die uiteindelijk verbazend positief reageerde! Er was één nadeel: we moesten op een uur rijden van familie en vrienden gaan wonen, maar op zich vonden we dat ook niet zo’n probleem. We hadden toch een Porsche...?!

In juni was het dan eindelijk zover: ons eigen plekje! De verhuis was een beetje turbulent geweest (mijn schoonfamilie had niet echt haast bij hun verhuis, terwijl ik dat wel had!), maar er waren zeker geen potten gebroken! We maakten goede afspraken met Greg’s moeder, Marina, en haar vriend in verband de huur van het huis: zij betaalden de huishuur zolang het contract geldig was. Wij mochten doen en laten wat we wilden. Enkel de schuur naast het huis bleef van Greg’s stiefvader, Walter. Hij had een bedrijfje in kerstverlichting, versierde onder andere pretparken voor de feestdagen, en had de schuur als stockage nodig. Geloof me, het terrein én het huis waren groot genoeg om te kunnen delen! Die schuur? Daar mocht Walter voor ons part in laten en doen wat hij wou...

Be carefull what you wish for!

...

15-04-2015 om 10:35 geschreven door Fauve  

Net zoals iedereen, heb ik ook mijn “duistere” verleden. Hoewel, verleden... een kleine 3 jaar geleden ben ik geveld door een depressie. En ik vecht hier nog elke dag tegen, met vallen en opstaan, met veel gelach en soms een traan, met vele hoogtes en laagtes! Het ergste is achter de rug, maar ik ken af en toe nog een terugval en heb vooral nog een lange weg te gaan.

Mijn verhaal...

Het is nu 2 jaar, 6 maanden en 10 dagen geleden sinds de beruchte dag... Ik wilde niet meer verder! Het had al zo vaak door mijn hoofd gespookt, ik had zelfs al een paar keer een datum uitgekozen, maar elke keer was er wel iets leuk gebeurd waardoor ik me terug kon vermannen... Tot 23 september! Totaal onverwacht, absoluut niet gepland... De symbolische druppel had mijn emmer gevuld en de klik in mijn hoofd was gemaakt!

Uiteindelijk heb ik zelfs niet 1 pil genomen... Ik was zo 'stom' om een aantal mensen een bericht te sturen, waarvan 1 de dochter van mijn buurvrouw is... Ik was mijn 'benodigdheden' nog aan het verzamelen toen er al op de deur geklopt werd... Ik kan mij enkel herinneren dat ik niet meer kon stoppen met wenen en telkens herhaalde dat ik echt niet meer verder wilde. Daarop volgde een massa aan berichtjes en telefoontjes en binnen het uur stond iedereen die ik gesmst had in mijn living. Ik had teveel gedronken om te beseffen hoe gelukkig ik mezelf moest prijzen met zo'n groep goede vrienden en mama en stiefvader! Ik had geen flauw benul hoeveel pijn ik deze mensen had gedaan en... voelde me daar totaal niet schuldig over. Waardoor ik me dan natuurlijk schuldig voelde omdat ik me niet schuldig voelde, maar het was mijn keuze en ik wilde niet verder... Niet op deze manier, niet in een wereld die zo hard is dat elke dag een gevecht is om niet gekraakt te worden, om elke dag positief en goedlachs in het leven te staan na de zoveelste tegenslag, de zoveelste teleurstelling! Ik was op...

Mijn mama belde de dokter van wacht, het was overduidelijk dat deze man in kwestie geen zin in drama had op zondagavond om 21u... Hij liet me dan ook duidelijk merken dat hij me niet serieus nam en ik werd 1 dag thuis geschreven. Nog een dosis kalmeringspillen en antidepressiva en na een nachtje slapen zou ik me wel weer beter voelen... Maw: stel je niet zo aan! Teleurstelling 1 op nog geen 2 uur na mijn poging... De veroordeling waar ik altijd zo bang van was geweest!

Niemand wilde mij die avond nog alleen laten, dus ik ben met mama mee vertrokken. Onderweg vertelde ze me 1 van de 'familiegeheimen'... Mijn oma, waarvan mij steeds verteld was dat ze aan kanker was overleden, was jarenlang manisch depressief geweest, van de ene psychische instelling naar de andere gebracht en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd! Teleurstelling 2... Dit sloeg in als een bom! En het hield niet op... Mijn tante en enige zus van mama was ook al jarenlang manisch depressief, en mama zelf was tussen mijn 2 en 6 jaar ook 4 jaar depressief geweest... Durfde mij niet aan te raken, bang dat ze mij iets zou aandoen... Teleurstelling 3 en 4... Op 4 uur tijd...

De volgende dag ben ik gaan praten met de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis... Ik zag geen andere uitweg dan opname en zo snel mogelijk terug 'normaal' te denken... Ik werd doorverwezen, deed een intake gesprek en mocht gelijk diezelfde dag om half 6 binnen... Ik was zo blij dat zij me wel serieus namen, maar was dit echt wat ik wou? Ik had hier zo'n ongelofelijk slecht gevoel bij... Alsof ik afscheid moest nemen van mijn vertrouwde omgeving en ergens werd opgesloten tot de duivel was uitgedreven... Ik voelde me al leeg en ontzettend eenzaam op voorhand... Ik besloot naar mijn huisdokter te gaan die me aanraadde om het eerst zelf op mijn eigen tempo te proberen, met vertrouwde mensen rond mij en de nodige medicatie. Ik besloot ook terug contact op te nemen met mijn psycholoog, met wie ik de band had laten verwateren omdat ik niet in mezelf geloofde en er toen nog niet klaar voor was om aan mezelf te werken. Zij verwelkomde mij met open armen en verzekerde mij dat ik de juiste keuze had gemaakt... Opname kon later nog altijd!

Tot op heden probeer ik nog steeds op deze manier mijn weg te vinden. Er zijn heel wat beerputten opengetrokken door te gaan graven in mijn verleden en uit te spitten wie mijn ouders, voorouders en familie zijn! Ik heb veel klappen gekregen, van vele depressies in de familie tot pedofilie, van onderdrukking tot regelrechte manipulatie en tirannie. Ondertussen ben ik ook gediagnosticeerd met ADD, ADHD en hypersensitiviteit. Dit alles te weten komen is klote, ermee omgaan is nog veel meer klote... Ik moet nog een lange weg afleggen, maar als ik achterom kijk, kom ik reeds van ver. En elke dag is een stapje in de goede richting! Mede dankzij een aantal liefhebbende mensen rondom mij die begrijpen wat het is, die me blijven steunen ondanks mijn grillen, die luisteren, die klaarstaan als het nodig is en die de juiste dingen zeggen op de juiste momenten!

Ik heb niet gekozen voor de achtergrond die ik heb en de rugzak die ik meedraag. Je kiest niet waar je vandaan komt, je kiest wel wat of wie je bent en waar je voor wilt staan! En die strijd ga ik graag aan!

04-04-2015 om 10:25 geschreven door Fauve  

Verhuizen...
don’t we all love it! Het woord alleen al bezorgd me kippenvel! En slapeloze nachten! It must be my number 1 of things I hate most!

En toch maak je jezelf wijs dat, na al die ellende van inpakken en uitpakken, je GEWELDIGE nieuwe leven zal starten. Een leven vol nieuwe uitdagingen, boeiende mensen, uitzonderlijke kansen... ! Een beetje zoals Nieuwjaar, maar dan zonder spetterend vuurwerk!

Think again!

Na mijn helse zoektocht van 2 maanden – jaja, zoek maar eens een appartement als je een hond hebt! Zwaar crimineel! – was ik zoooooo blij dat ik eindelijk mijn eigen plek had gevonden. Geen zeikende ex die ladderzat thuiskomt en vervolgens het fornuis en de zetel onderplast (seriously!). Het TV-kastje voor mij alleen! No more soccergames! Geen zielig geïmproviseerde slaapkamer meer (lees: een matras tussen de andere rommel die nergens anders kon staan)! FREEDOM AT LAST!

Helaas...

Allereerst kwam ik erachter dat ik niets heb. En dan bedoel ik ook echt niets! Geen kast, geen bed, geen stoel, geen ijskast, … zelfs geen mes, vork of lepel. Bij het inpakken bleek alles gewoon van mijn ex te zijn. Niet getreurd, dan kopen we toch alles opnieuw! Goed idee, was het niet dat al mijn spaargeld in mijn ex zijn zo goed als failliete zaak was gestoken (verhaal volgt!). No money, no shopping. Ik had een klein budget bijeen gesprokkeld, dat er bij mijn veel te dure ijskast (super coole anthraciete Samsung!) eigenlijk al zo goed als door was... Na nog een paar tripjes naar de Ikea, was het dan ook snel gedaan met mijn shopplezier. No worries, op slechts 40 m² kan je toch niet zo heel veel meubelen kwijt! 

Al snel kom je erachter dat je veel te veel rommel hebt... en een veel te klein appartement! Maar dat probleem is snel verholpen als je ouders hebt met wat stockage ruimte! Probleem “dozen met emo-rommel die ik nooit meer zal openen”: check!

Dan moet er vanalles geregeld worden: gas, water, elektriciteit, internet, TV, adreswijzigingen... Je stelt mooie to do-lijstjes op (die je 50 keer herschrijft omdat je ze steeds kwijt raakt) en begint vol goede moed aan het eerste puntje: gas & elektriciteit! Mja... aangezien en er blijkbaar ontelbare aanbieders op de markt zijn, begin je zoals elke normale mens te vergelijken. Zelfs daar is een prachtige website voor! Met als eerste vraag: wat is uw verbruik? Zucht...

Maar, ook daar kom je wel uit! 1 telefoontje met de steeds zeer vriendelijke klantendiensten (ahum) en je hebt een veel te duur contract voor gas & elektriciteit! Lang leve de onbetaalbare energie in België!

Niet getreurd! Je hebt nog steeds de ijdele hoop om een voordelig contractje in de wacht te slepen voor je internet & TV. Natuurlijk laat je je vangen aan de prachtige aanbiedingen met gratis TV’s en daarbij verdwijnt ook die hoop als sneeuw voor de zon! Jammer! Maar de waterfactuur zal dan uiteindelijk wel meevallen zeker...?!

Aangezien ik een absolute chaoot ben in het regelen van dingen, ben ik deze keer erg zorgvuldig te werk gegaan. Ik ben helaas al een paar keer moeten verhuizen (nog MAAR 5 keer op 7 jaar) en heb mijn lesje op bepaalde vlakken al wel geleerd! Namelijk: wijzig je adres! Het was zo erg dat ik eigenlijk zelf niet eens meer wist waar ik nu officieel woonde...
Dus... een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen... op dag 1 gaf ik mijn adreswijziging door. En na 3 weken nog eens. Om het dan na 6 weken toch nog maar eens te proberen... ik heb zelfs even getwijfeld de wijkagent als vermist op te geven! Uiteindelijk stond hij na 2 maanden totaal onverwacht voor mijn deur met de boodschap: Amai, jij bent moeilijk te vinden! Mijn antwoord? Same here!

Na een 420 euro aan verkeersboetes en parkeergelden, ben ik eindelijk trotse eigenaar van een bewonerskaart! Je moet er iets voor over hebben om een stadschickie te zijn...

Wat ik eigenlijk wil zeggen? Alleenwonen sucks... toch op financieel vlak! Er komt zoveel meer bij kijken en helaas is het leven als alleenstaande ontzettend duur. Ik had een mooi groot huis met grote tuin, een vriend met een eigen zaak, elke week etentjes en feestjes met vrienden... en dan moet je plots opnieuw beginnen! Helemaal alleen... ik geef graag toe dat ik mij de laatste twee maanden meer miserabel dan gelukkig heb gevoeld. Dat ik soms zielig met mijn hond en een glas wijn (of twee) in de zetel zat, gewenteld in een fleece dekentje én zelfmedelijden! Dat ik mezelf heb vervloekt dat ik ben weggegaan bij mijn ex, al was het maar voor het geld! Maar zoals iedereen ook zegt: better times will come! Het is een harde leerschool, maar je leert er ontzettend veel uit! En het belangrijkste? Je leert genieten van de kleine dingen!

Leuke reisjes en citytrips zitten er voorlopig niet in! Alsook geen etentjes, cocktails, nieuwe kleren, leuke gadgets, ontspannende uitstapjes, … maar hey, I’m living the dream, right?! ;)

02-04-2015 om 13:58 geschreven door Fauve