ik ben zeker van mijn beslissing maar echt loslaten is moeilijker dan ik dacht. Ik betrap mezelf erop dat ik het niet kan laten te kijken op zijn face-book om te zien wie hij nog toegevoegd heeft. Meestal zijn het vrouwen en als ik eerlijk ben baal ik daarvan....24 jaar samen zijn is niet niks hè, ik heb het moeilijk hem los te laten...
In september hakte ik knopen door, wat zeker niet gemakkelijk was, toch moest het gebeuren wilde ik me weer gelukkig voelen. Na een huwelijk van 22 jaar was het over. Over de hoe en waarom zal ik het hier niet hebben, ik heb nog veel respect voor mijn man, zelfs nu wonen we nog steeds samen. Je kan je nu afvragen zoals er zovelen met jullie doen, WAAROM WOON JE NOG STEEDS SAMEN!!!Wel we hadden dat nodig om te kunnen loslaten en we hebben het stap voor stap gedaan. Ik ben blij met die beslissing, nu kunnen we door het leven gaan als vrienden en als nog steeds goede ouders voor onze twee tieners, want dat was voor ons het belangrijkste. Het is niet omdat de liefde stopt tussen de ouders dat de kinderen daar de dupe van moeten zijn. Mijn man heeft onze woning overgenomen en met pijn in het hart zal ik ons mooi huisje verlaten. We hebben gekozen voor co-ouderschap van een halve week omdat we een week te lang vinden, hopelijk valt het mee. Zelf heb ik sinds kort een huurhuisje gevonden waar ik pas de sleutel van krijg op 1 mei. Samen zijn we al gaan kijken naar meubels en hebben we besproken wie wat zal houden. Nu we het alle twee een plaats hebben kunnen geven lukt dat perfect om die dingen nog samen te doen. We hebben tenslotte meer dan de helft van ons leven smen geleefd. Ook is de scheiding ingezet en hebben we onze rekeningen nu ook gescheiden. voor de kids hebben we zo'n kinderrekening die we samen gaan beheren, vooral voor kledij en schoolrekeningen.
Nu alles dichterbij komt heb ik angst, angst voor het alleen zijn, angst dat hij alles aan mij zal vergeten, angst dat hij nog kinderen krijgt(want ik wou altijd nog een derde kind), angst, angst.. Ik zal vanaf vandaag mijn dagboek met jullie delen, hoe ik omga met die angst, hoe de kids het ervaren..... tot zo liefs Birdy
