Ik worstel al jaren met een bipolaire 'stoornis' . Ik zet stoornis bewust tussen 2 aanhalingstekens omdat ik het niet zozeer een stoornis vind, het is nu eenmaal een deel van je zijn. De laatste jaren - ik ben nu 35- heb ik er meer en meer last/verschijnselen van. Ondanks dat ik medicatie neem om dit onder controle te houden, krijg ik het maar niet op 1 vlakke lijn. En eerlijk gezegd wil ik dit ook niet. Via deze link meer info wat een bipolaire stoornis nu precies is www.psyq.nl/bipolaire-stoornis Ik heb mijn hoogtes en laagtes. Tijdens mijn hoogtes kan ik de hele wereld aan ! Ik verzet bergen, ik heb meer energie dan de grootste kerncentrales, mijn brein ontploft dan van alle ingenieuze ideeën en creëer ik de mafste kunstwerken/projecten. Maar op deze momenten ken ik ook mijn grenzen niet, beter zelfs, ik heb geen grenzen. Wat wil zeggen dat tijdens deze momenten het geld de deur uitvliegt. Ik heb een idee -> kost waarschijnlijk wat materiaal -> ik wil het dan ook meteen hebben om het meteen te realiseren. Rekening op nog maar 500 (net genoeg om de nodige belangrijke dingen te bekostigen) zijn op dat moment geen ding om over na te denken. Kaart in de reader *beepbeep* betaald ! En ik kan starten met mijn ingenieus idee/plan. De euforie is dan nog des te groter als ik alles uit de plastiek verpakking kan halen om aan mijn project te beginnen. Het hoort allemaal bij. HYPO
Euforie. Creëren. Geen grenzen. Overmatig zelfvertrouwen. Extreme happiness.
Tijdens mijn laagtes krijg je dan helemaal het tegenovergestelde. Ik heb nergens zin in, geen ideeën, geen levenslust, zelfs de kracht niet om 's morgens uit bed te komen. En dan heb ik ook nog eens die vreselijke neiging om mezelf nog dieper mee te trekken naar beneden en mezelf o zo zielig te vinden. Dan luister ik ook naar de meest depri muziek en durf ik me wel te pletter drinken om dit gevoel even niet meer te hebben. Of zelfs gewoon mijn spullen te pakken en te vertrekken. Maakt niet uit naar waar, waar m'n voeten me brengen. "We zien wel" En dit allemaal hoort bij mijn MANI momenten. Tijdens mijn mani momenten kan ik ook zo belachelijk hunkeren naar pijn. Zelfmoordneigingen heb ik dan niet, gelukkig! Die fase ben ik helemaal voorbij. Eenmaal je 2 kinderen in je leven hebt, doen die je soms wel eens nadenken vooraleer je een bepaalde beslissing neemt. In mijn jongere leven, voor ik kinderen had, heb ik heel wat zelfmoord pogingen ondernomen. En eentje was me ook bijna gelukt. Nog een geluk dat die ochtend mijn zus me gevonden had in mijn bed. Ik had niet beter gevonden om me vol te proppen met alle mogelijk medicatie die ik kon vinden in het medicijnen kastje samen met een heerlijke fles van de goedkoopste wodka van de Aldi. Heb ze zorgvuldig 1 voor 1 naar binnen gewerkt met een slokje wodka. Eenmaal alle blisters leeg waren en ik ook al behoorlijk dronken was, heb ik nog eens - voor het extra dramatische effect- een plastic zak over men hoofd getrokken en ben ik in mijn bed gaan liggen. En toen ging het snel, ik wist al gauw niets meer. Ik ben pas een paar dagen later -heel even- bij bewustzijn geweest. Ik herinner me dat ik in een ziekenhuis bed lag, niet wetend wat ik er deed. Ben opgestaan - in mijn slaapkleed- de kamer uit gelopen, rustig de hele hang door en het ziekenhuis uit. Blijkbaar - want dat herinner ik mezelf niet meer- ben ik toen over de grote markt waar ik woon in mijn slaapkleed naar huis gelopen. Binnen gebroken en terug in mijn bed gaan liggen. Hoe hilarisch allemaal, als je je het bedenkt.
Alle sinds , die momenten zijn voorbij. Nu wil ik alleen maar "een pijn" ervaren op dit moment. Ik heb het ook jaren niet meer gehad op de manier die momenteel door mijn hoofd gaat. Het is van mijn 16 jaar geleden, denk ik... Er ligt al enkele dagen naast mijn bed een klein mesje klaar, zo eentje van een stanley mes. Al een paar keer ben ik geneigd geweest om het te nemen en in mijn bovenbenen te kerven. De bovenbenen zijn een plaats die niet zo snel zichtbaar zijn voor de buitenwereld. En eigenlijk zou me het ook geen barst kunnen schelen dat de buitenwereld dit zou zien, it's me ! Take it , deal with it ! Gelukkig heb ik een fantastisch wijf naast mij staan, mijn partner, mijn M. (later kom ik hier wel nog eens op terug, want dat ik haar tegen kwam is ook echt een geschenk geweest -en nog steeds- in mijn leven) Wij hebben samen een liefde voor SM en THANK GOD dat dit bestaat, dat daar een bepaalde wereld voor is. Een bepaalde community die dit begrijpt en waar je ook dingen kan van opsteken. Dus mijn M geeft me dan 'een pijn' waar ik nood aan heb. Hoe raar het misschien ook zal klinken, maar het brengt me rust. Een peace in mijn crazy mind. Een zen over heel mijn lijf dat op zo momenten aanvoelt alsof het niet van mij is. Ik laat dan even alles los, geen zorgen, geen moetjes, geen verplichtingen... even gewoon buiten mezelf treden. En achteraf - geloof me- dat exacte moment na een speelsessie voel ik me zweven. duizelen in mijn hoofd. Mijn lichaam is gewichtsloos, net alsof je in water drijft. Ik probeer dit altijd zo lang mogelijk vast te houden.... Oh wat hunker ik er naar. En huil op dit moment bij dit gehunker omdat ik weet dat ik het vandaag niet zal hebben. Dit zijn dingen die je niet zomaar gelijk wanneer kan doen. kids...
In het begin sprak ik over een vlakke lijn in mijn emoties, dat ik dit zelfs niet zo willen. Er bestaat een perfecte medicatie om dit alles niet hebben, die mood swings. Maar dit medicijn zwakt ook meteen ALLES af, wat wil zeggen dat ik blije momenten en ook droevige momenten niet meer zo intens zal beleven. En wat is nu het leven als je niet eens extreem gelukkig kan zijn of zo diep van verdriet in de put kan zitten. Niets toch ?! Maar misschien is dit van mij een verkeerd beeld omdat ik al mijn hele leven alles in zijn extremen beleef. Either way, ik zou het niet anders willen. Alleen - op dit eigenste moment- haat ik het !
