Manisch Depressief, en wat nu?

Over mijzelf

Ik ben Benny
Ik ben een man en woon in Duffel (België) en mijn beroep is Customer Service Specialist.
Ik ben geboren op 30/10/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: boeken, miziek, film, theater, natuurwandelingen.
Momenteel ben ik patiënt in een psychiatrisch ziekenhuis,deze blog gaat dan ook over de weg die ik aan het afleggen ben.

Inhoud blog

	STAP 1:
	INLEIDING:
	Bipolair 1

Zoeken in blog

Verslag van een behandeling.

01-05-2016
Bipolair 1
Dus de diagnose is Bipolair met daarbovenop ook nog eens Post traumatische Stress. Bipolair oftewel Manisch-depressief. Wat zoveel betekend als leven op een wip, van depressie naar manie en terug naar een depressie. Bij mij zijn de manische episodes nooit echt uitgesproken. Tot nu toe heb ik me nog nooit onsterfelijk gevoeld of een boek geschreven in 48 uur. De manie duurt ook nooit lang, hooguit een dag of twee a drie. Wat niet wegneemt dat dat voldoende tijd is om behoorlijk wat geschifte dingen te doen en behoorlijk wat schade aan te richten in mijn dagdagelijkse leven. Maar daar kom ik later nog wel eens op terug. Wat bij mij wel heel erg uitgesproken is zijn de depressies. Deze gaan gepaard met extreme terugtrekking in een zelf opgelegd isolement, angst om mensen te ontmoeten en als ik dan toch moet dan komt er van tijd tot tijd een paniekaanval bij kijken. Gezellig is anders mag ik wel zeggen. Behalve een toestand van algehele zwaarmoedigheid met de onafscheidelijke suïcidale gedachten is er iedere avond de hoop dat als ik ga slapen ik niet meer wakker zal worden en dus ook iedere morgen de teleurstelling als ik dan toch weer de ogen open. Jarenlang heb ik me van depressie naar depressie gesleept. Na een paar eerdere opnames die niet veel opbrachten, eerder een pleister op de wonde zonder de wonde eerst te ontsmetten of te verzorgen, ben ik in het Psychiatrisch Centrum van Duffel terecht gekomen. Hier hebben ze voor het eerst de diagnose bipolair gesteld en de medicatie gestart. Hoe vreemd het ook mag klinken ik was blij met die diagnose. Voor het eerst kon ik me herkennen in wat een hulpverlener zei dat er aan de hand was met me. En geloof me, dat is heel wat waard! Blij dat er uiteindelijk toch nog een weg af te leggen is waarmee mijn verdere bestaan leefbaar gemaakt kan worden. Blij dat de oplossing niet langer bestaat uit het maken van plannen om uit het leven te stappen als ik echt niet meer verder zou kunnen. Blij dat de oplossing bestaat uit therapie, medicatie, geduld en hard werken. Ik sta nu op de wachtlijst voor een gespecialiseerde afdeling hier in Duffel waar ze mensen met bipolariteit behandelen. Gelukkig is die wachtlijst niet zo lang. Over een paar weken hoop ik aan die therapie te kunnen beginnen. En van die therapie en mijn vooruitgang wil ik hier verslag gaan uitbrengen. Niet alleen in de hoop om dingen duidelijker te krijgen voor mezelf door ze op te schrijven. Maar als iemand anders door dit verslag zichzelf herkent in mijn verhaal en daarom besluit hulp te gaan zoeken dan zouden al die jaren van ellende dan toch niet niets voor niets geweest zijn. In de periode dat ik op de wachtlijst sta ga ik proberen te omschrijven hoe mijn leven eruit zag tijdens de depressieve periodes maar ook tijdens de manische episodes. Geloof me, de manische episodes zijn geen mooi verhaal! 01-05-2016, 02:32 Geschreven door Benny Reageren (0)
0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


INLEIDING:
Dit moet een verslag en omschrijving worden van mijn behandeling in een psychiatrisch ziekenhuis waar ik hopelijk ga kunnen leren omgaan met een bipolaire aandoening. Het zal echter meer dan dat worden. Ik ga proberen een inzicht te geven in mijn leven voor die behandeling en hoe mijn bestaan eruit zag wanneer ik in een depressieve episode of een manische episode terecht was gekomen. Zolang de behandeling duurt ga ik proberen om iedere vrijdag een nieuw stukje online te zetten. Ik hoop dat ik met deze blog anderen die met bipolariteit ofwel manisch-depressiviteit te kampen hebben zou kunnen aanzetten om hulp te gaan zoeken en zodoende hun leven weer leefbaar te maken. U zult ongetwijfeld schrijffouten tegen komen in dit stukje. Dat komt omdat ik op de koop toe ook nog eens last heb van dyslexie. Ik doe mijn best de foutjes eruit te kunnen halen maar dat lukt me niet altijd. Mocht u er ontdekken dan mag u me dat zeker laten weten via een berichtje en dan herstel ik de fout zo snel mogelijk. Thx ;-) 01-05-2016, 02:36 Geschreven door Benny Reageren (0)
0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)

04-05-2016
STAP 1:
Bon, de medicatie dewelke mijn bipolariteit onder controle zou moeten houden is opgestart. Sipralexa 20mg en Ambilify 10mg. Ten minste dat is een beginnetje waarschijnlijk zal dit nog gaan veranderen eens ik op de andere afdeling aankom. Voorlopig zouden deze twee pilletjes die ik iedere ochtend voorgeschoteld zal krijgen moeten gaan voorkomen dat ik opnieuw verander in een menselijke emotionele jo-jo. Na een paar dagen merk ik er nog niets van dat ook ze ook maar iets doen maar das normaal. Het kan twee tot drie weken duren vooraleer er van enige werking iets echt voelbaar is. Het mag misschien vreemd klinken maar ergens ben ik toch een beetje bezorgd. Men zou denken dat ik opgelucht zou zijn dat ik met medicatie een evenwichtig bestaan zou kunnen vinden en toch. Stel dat je psychologisch gevoelsleven in een schaal in te delen is van 0 tot 100 waarbij 50 de normale norm is. Ikzelf heb niet zoveel ervaring met die 50. Ik zit er of ferm onder of een stuk boven. De medicatie die ik nu neem en eventueel nog voorgeschreven ga krijgen zou me zo dicht mogelijk bij die 50 moeten brengen en houden. Maar door die medicatie valt die toestand natuurlijk kunstmatig te noemen. Ik heb nooit weken, laat staan maanden om en bij de norm gezeten. Dus vraag ik me nu af hoe dat zal zijn. Zal het leven niet hartstikke vervelend worden zonder eens een keer door te schieten naar de 70 of 80? Want laat me eerlijk zijn, ook al heeft een hypo-manische periode na afloop een brede waaier aan problemen en ellende, als ik in zo'n periode zit dan is het leven alles behalve saai en zie ik alles door een ferme roze bril. Bij momenten is het een rush of kick waar geen enkele drug aan kan tippen en geloof me, op heroïne na heb ik ze zowat allemaal eens geprobeerd. In mijn geval was de rush die ik beleefde een bijkomend voordeel waardoor ik drugs totaal niet interessant vond. De kick die ik kreeg van wat ik op zulke momenten uitvrat was groter en beter dan eender wat ik kon krijgen op een kunstmatige manier. Opgenomen zijn heeft een heel specifieke bijwerking waar de psychiaters hun net opgenomen patiënten eigenlijk beter voor zouden waarschuwen. Maar aangezien ze dat in de meeste gevallen niet doen en omdat ik ergens toch hoop dat deze blog door iemand gelezen wordt die zich wil laten opnemen en behandelen, doe ik het hier zelf maar even. Op het moment dat de initiële rompslomp rond een opname achter de rug is voelt het plots alsof je een rugzak van vijftig kilo aan de deur heb afgezet. Je weet dat je op een veilige plek bent. Dat je omgeven bent door hulpverleners en lotgenoten. Niet door mensen die er geen snars van snappen hoe je in je vel zit. Er is een team van verplegers en andere hulpverleners rond de klok aanwezig die een oogje in het zeil en op jou houden. En boven alles er zijn een aantal regels en een routine waar je je aan moet houden. Al die dingen samen kunnen ervoor zorgen dat je je heel snel een pak beter gaat voelen. Op dat moment komt de verleiding en het gevaar om de hoek gluren zeker als je een vrijwillig patiënt bent. Er staat je op zo'n moment niets in de weg om je koffer te pakken en naar huis te gaan. Als je niet door die fase heen bijt en je gaat wel degelijk met ontslag dan kan ik je verzekeren dat de harde crash niet lang op zich zal laten wachten eens je weer thuis bent. 04-05-2016, 20:34 Geschreven door Benny Reageren (0)
0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)