Ik ben Billy Weaver, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Billy.
Ik ben een man en woon in Londen (Engeland) en mijn beroep is secretaris.
Ik ben geboren op 07/07/1994 en ben nu dus 30 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: postzegels verzamelen.
Mijn leven
Mijn leven zoals het is
08-11-2012
1.Hallow
Hallo, ik ben Billey Weaver. Ik ben een
Vlaamse tiener van 18 jaar die al enkele jaren geleden verhuisd is naar Engeland. Ik woon momenteel in Londen in de New Oxford Streat. Je zult nu waarschijnlijk denken: "Waarom woont nu een Vlaming in
Engeland. Zoals ik al zei, zijn mijn ouders gescheiden en heeft mijn moeder
een Engelsman leren kennen opreis en daarmee is zij nu getrouwd. Ik heb
dit blog opgericht om een beetje over mijn leven te vertellen. Hier in Engeland
heb ik niet veel vrienden omdat ze mij hier echt als een vreemdeling beschouwen.
Ik hoop dat jullie dit blog leuk zullen vinden en er misschien ook reacties op plaatsen,
het is altijd leuk om de mening van een ander te weten. :)
Hoi, hier ben ik weer. Ik ben net aangekomen
in een klein pensionhuisje. Van mijn
nieuwe werkgever moest ik naar Bath (zo 1.5u van Londen en zo een 5 treinhaltes) verhuizen om daar ander werk te krijgen. Ik
ben namelijk secretaris, ik doe boekhouding in een groot hotel. Ik moest er
overnachten in een hotel maar aangezien ik momenteel niet veel geld heb, heb ik
maar een klein goedkoop pension gezocht. Ik kwam terecht bij een vrouw van
middelbare leeftijd. Het was er zeer goedkoop. Ik moest er in een gastenboek
mijn naam schrijven maar het rare was dat er nog bijna niemand in dit boek
stond. Een zekere Christopher Mulholland en een zekere George W. Temple waren de vorige
bezoekers. Ik herkende die namen ergens van maar ik wist niet zeker meer wie ze
waren. Kent iemand van jullie ze? De vrouw doet er nogal geheimzinnig over. Ik
weet niet of ik haar kan vertrouwen. Ik zal attent moeten blijven.
Het is mijn 2de week hier in Bath.
Alles op het werk gaat vrij snel. Het personeel is zeer vriendelijk tegen mij en
ik ben met open armen ontvangen. De eerste dag ging het niet zo makkelijk maar
ik heb mezelf beloofd om alles met veel energie te doen en dat lukt mij vrij
goed.
In mijn verblijf in het pensionhuisje gaat alles goed. De huisvrouw is zeer
attent en zeer vriendelijk voor mij. Vorige week zaterdag had ze zelfs een
taart gemaakt voor mij, wat ik zeer vriendelijk vind. Gisteren, toen ik mijn
postzegelverzameling aan het bekijken was, kwam ze naderbij kijken en gaf mij
enkele zeer speciale en zeldzame postzegels nl. De Blauwe Mauritius deze is
zeer veel waard. Maar toch heb ik soms een raar gevoel dat ze iets doet wat ik
niet mag weten. Soms doet ze zeer geheimzinnig tegen mij. Ze heeft een kelder
maar ze ik mag er niet in. Iedere keer als ze naar haar kelder gaat kijkt ze
goed rond of ik niet in de buurt ben en dan sluit ze de deur achter haar. Soms
blijft ze een heel uur beneden en wanneer ze terug boven komt sluit ze de deur
met 2 sloten. Ik begin rare gedachten te krijgen.
Vrijdagavond ben ik met enkele collegas van het werk naar
een lokale fuif geweest. Ik moet toegeven Engelsen kunnen serieus goed fuiven.
Maar toen op het moment dat mij collega naar de bar ging zag ik er een heel
mooi meisje. Ze was ongeveer 1.65meter, had bruin haar en mooie bruine ogen. Ze
was gewoon stralend mooi, zo een meisje vind je nergens. Het was liefde op het
eerste gezicht. Ik vroeg aan mijn vrienden wie dat meisje was maar niemand
kende haar dus besloot ik er naartoe te gaan en eens gezellig met haar te
praten. Ze was vrij sociaal waardoor het gesprek vlot op gang kwam. Ik kwam te
weten dat se Grace noemde. Ze overnachtte in hotel Bistro City Center.
Ik vertelde haar dat ik bij een pensionhuisje verbleef omdat het redelijk
goedkoop was. We hadden nog redelijk veel gemeen. We houden beiden van techno
muziek en we zitten beiden vol energie. Na het gesprek gaf ze haar nummer en
zei dat ik zeker eens moest langs gaan. Dat laat ik mij zeker geen 2de
keer zeggen.
Dit wordt mijn laatste bericht dat ik op dit blog zal
plaatsen want hier eindigt mijn avontuur in het kleine pensionhuisje. Vorige
week kwam ik terug van mijn werk en ik zag dat de huisvrouw niet aanwezig was.
Ik had een beetje honger en ging dus naar de keuken om iets lekkers te nemen.
Toen zag ik plots dat de kelderdeur niet gesloten was. Ik dacht: Dit is mijn
kans om te kijken wat ze daar nu doet. Ik deed het deurtje open en ging de
trap af. Daar zag ik 2 grote zakken liggen en een grote plas op de grond. Ik
ging kijken wat er in die zakken zat. Ik deed de dichtste zak open en zag dat
er een lijk in lag. Het lijk lag in de zak te drijven in een grote plas bloed.
Ik walgde er van. Toen ik iets dichterbij ging kijken zag ik dat de
persoon mij bekend voorkwam. Plots herinnerde ik het me weer. Ongeveer 1 maand
geleden stonden er twee vermiste personen in de Sunday Mirror. Ik ging snel
naar de andere zak kijken en daar zag ik dat er daar ook een lijk in lag. Toen
kwam ik tot het besef dat deze twee mensen de vermisten waren. Ik rende het
huis uit en belde de politie. De vrouw werd aangehouden wegens moord op deze 2
personen. Dat was maar goed ook want in haar kelder gingen overal plannen om
ook mij te doden. Toen heb ik beslist om terug te veranderen van werk en nu woon
en werk ik terug in Londen.
Met dit bericht zal ik afscheid van jullie nemen. Alles wat
ik meegemaakt heb in Bath zou ik liever nu achter mij laten, ook het meisje dat
ik leren kennen heb en de zéér kostbare postzegel ga ik zelfs verkopen. Ik hoop dat niemand anders dit
nog hoeft mee te maken. Dit is gewoon te erg en wens ik niemand toe.