Het is alsof ik mezelf constant ongelukkig wil maken, fucked up, a lot. Nadenken helpt niet meer. De toevlucht in een sigaret is iets raar geworden. En niet echt een optie bij het stoppen met roken. Wat de wereld en leven voor me betekenen is een grotere vraag dan ooit, een betere vraag is of het mij wat doet. Vaak zijn er momenten dat alles van belang is en andere dat ik er gewoon liefst niet geweest was. Dat leven niks is en ik uitkijk naar het einde en werkelijk vanalles verwacht. Slapen lijkt nog steeds de ideale oplossing, maar alles zo blijkt soms nog meer headfuck. Ik wil er met jou over praten en zacht snikkend als een bolletje in je armen in slaap vallen. Ik wil stiekem wakker worden en zien dat je wanneer ik al sliep een pose hebt aangenomen die nog meer beschermend is en een pose die zegt dat je me nooit meer loslaat. Dat je zachtjes wakker wordt en slaperig met je ogen zoals alleen jij ze kan doen lief naar me lacht en vervolgens nog steviger om me heen kruipt.
1, zo hoort het denk ik als een eerste blogbericht. Vertellen ga ik over mezelf niet doen en dat zal ook nooit de bedoeling zijn. Ik wil hierop gewoon smijten wat ik te smijten heb en waar ik me niet voor moet verantwoorden. Ik wil mijn gedachtengang laten gaan zoals ik deze normaal altijd gewoon neerschreef voor mezelf. Ik wil die vanaf nu delen en delen met diegenen die er niks mee te maken, maar onrechtstreeks ook met diegenen die er alles mee te maken hebben maar het nooit zullen beseffen. Daar hou ik van.
Ik hou van veel dingen, ik hou van geur. Geuren zijn zo, hm. Ik hou van de sneeuw die er door de zon uitziet als glinsters die door de hemel uitgestoten worden. Ik hou van het gevoel van je bed als je verplicht bent op te staan en van regen op een raam als je binnen zit en kaarsen doet branden. Ik hou van alleen zijn. Ik hou van huizen gezellig maken. Ik hou van gezellig doen en daarbij ook alle warmte van de wereld te wensen. Ik hou minder van mensen... maar toch ook soms wel.
