Sponsors:

Vrijdagmorgen. Vroeg uit de veren, en spaghetti als ontbijt. Sommigen hadden slecht geslapen en de afgelopen nacht al ettelijke keren de Ventoux beklommen.
Het was een klein uurtje rijden naar Bedoin (Bedauin in het plaatselijke dialect). We kwamen ook steeds meer auto’s met Belgische nummerplaten tegen. We waren blijkbaar niet de enigen vandaag.
Even ter verduidelijking: de beklimming uit Bedoin is de klassieke beklimming en de zwaarste. De eerste vijf kilometer zijn relatief licht stijgend. Vanaf de scherpe bocht bij St. Estève gaat het tien kilometer lang door het bos met zo'n tien procent omhoog. Vanaf Chalet Reynard wordt het iets minder steil, maar daar kun je flink last hebben van de wind. Via deze zijde passeer je het monument voor Tom Simpson. Vlak voor de eindstreep krijg je nog even elf procent voor de kiezen.

In de verte zagen we de, in nevel gehulde, bergtop liggen. Dreigende wolken boven ons hoofd en regenslierten in de verte  voorspelden niet te veel goeds.

Wouter en Kris reden vandaag voor de gelegenheid in de uitrusting van Bike for Life, een organisatie uit Oostende. Deze organisatie zamelt fondsen in voor Kom op Tegen Kanker.

 

Er werd verzameld op het marktpleintje. Onze helmen, regenjassen en winterjassen hadden we in de wasmand van Kris gelegd. De organisatie was zo vriendelijk om onze mand in hun mobilhome mee naar boven te nemen.
Eerst werd er nog uitgebreid geposeerd voor de groepsfoto’s.

Mich ontmoete er ook zijn, ondertussen bijna beroemde, collega. Mich had hem via sms gevraagd of wij op de camping waar hij verbleef, na afloop mochten komen douchen. Jammer, maar het was blijkbaar een nudistencamping en alleen toegankelijk voor leden?

Stip om 10 uur begonnen we eraan, enkelen moedigen van bike for life ondertussen al voor de 3de keer. Zonder opwarming verdwenen Mich, Kris en Luc al snel in de verte. De rest bleef in het eerste, minder steile stuk braafjes bij elkaar. Eenmaal in het steilere stuk zocht iedereen z’n eigen tempo. De weg naar boven was één lange sliert van fietser van allerhande pluimage. Tijdens onze doortocht door het bos weerklonk een geweldige donderslag en begon het zowaar dikke druppels te regenen. Voor Pongsje meteen het sein om er (van schrik?) vandoor te gaan. De regen hield gelukkig niet al te lang aan en snel kwam het zonnetje weer te voorschijn. Eenmaal voorbij Chalet Reynard kom je boven de boomgrens uit en zit je tussen de witte stenen. De kale berg heeft waarlijk zijn naam niet gestolen.

We hadden vandaag al bij al geluk met het weer. Door de korte regenvlaag waren de stenen geblust, waardoor de hitte geen probleem vormde en ook de gevreesde strakke wind was slechts een licht briesje. Iedereen haalde uiteindelijk relatief gemakkelijk de top. Mich overtrof natuurlijk iedereen en zette op zijn leeftijd, met een mountainbike met offroadbanden een fenomenale tijd neer: 1uur 38min (respect).

Boven op de top was het werkelijk een mierennest van fietsers, moto’s, oldtimers, auto’s, busjes,…. Enkele downhillers waren zich aan het voorbereiden. Ook een soort rug-harnas behoorde tot hun uitrusting.

Wijzelf wilden geen risico’s meer nemen. We besloten af te dalen via de weg naar Sault. Dit is de minst steile beklimming van de Ventoux. Ook de P en Pongsje lieten zich overhalen om deze extra lus mee te maken. Maar eerst werd gestopt aan het monument van Simpson voor een fotooke.

In Sault werd halt gehouden. Een groot terras zat vol met Vlamingen. Scheel van de honger bestelden we elk een bord spaghetti. Wouter werd ook een heel klein beetje scheel van “Miss Liefmans”………(censuur).

Na Sault volgde misschien wel het mooiste stukje van onze reis. Een afdaling, via de weg, door de Gorges de Nesques.
Blijkbaar een bekend toeristische trekpleister. Toch even stoppen om van de natuurpracht te genieten

Het werden 25 fantastische kilometers naar beneden sjezen, constant boven de 40km/uur met heerlijk snelle bochten. Terug in Bedoin aangekomen hadden we 86 km op de teller en 1930 positieve hoogtemeters (kort applausje voor onszelf).
Opmerking: De P  had, vanwege volledige uitputting, vergeten bij het begin van de afdeling van de Ventoux zijn GPS weer aan te steken, vandaar de vrije val naar beneden en 19 km te kort op de grafiek, maar alles kan bewezen worden door de telwerkjes van de anderen!

Aan het busje trokken we gewoon langs straat onze doorweekte uitrusting uit.
Plots kwam daar zowaar de burgemeester van Bredene voorbijgewandeld. Er bestaat blijkbaar een soort verbroedering tussen Bedoin en Bredene.
Mich en Kris wilden zich echter absoluut wassen en trokken op zoek naar water. Dat vonden ze iets verderop in een snelstromend beekje. Bij het zicht van de twee naturisten wist een voorbij rijdende scooter toch even niet goed waar kijken. Bij het opladen van de fietsen stelden we vast dat de fiets van Kris het bij zware werk van de afgelopen dagen zwaar had geleden. Verschillende scheuren in het kader deden hierbij het ergste vermoeden.

We maakten daarna een afspraak in een restaurant op het marktplein. Via een kennis van Kris waren we dit etablissement aangeraden. Eerst echter nog een aperitiefje iets verderop. Het eten was zeer lekker en ging samen met de aangepaste wijnen vlotjes naar binnen.

Nu moesten we nog op zoek naar de wasmand van Kris. Die stak nog in de mobilhome van de organisatie, en we waren daar uitgenodigd voor een drankje. Het werd een lange lastige busrit, over kleine hobbelbaantjes. In het schemerduister sprong tot tweemaal toe een hert vlak voor de auto over de weg. Na wat zoekwerk vonden we uiteindelijk de locatie, waarbij bleek dat de mobilhome ergens verder weg op een camping stond. Géén wasmand dus. We waren net op tijd om de helden van de dag te helpen ontvangen. Twee mensen waren erin geslaagd om vandaag 6 maal de Ventoux te beklimmen.
Na een korte verbroedering trokken we huiswaarts. Uiteindelijk was het 00u30 toen we terug thuis waren. Nog vlug douchen, wat koffers pakken om dan uitgeput in ons bedje te rollen.