Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
08-08-2006
Moeder heeft borstkanker
Ergens in 1978 gaat mjn tante M-L op kontrole bij de dokter wegens een bolletje in haar borst en na een gesprek met Ma ontdekt die dat ze reeds lang hetzelfde heeft maar ja, klagen staat niet in haar woordenboek en dus denkt ze er niet aan tot nu dus mijn tante naar het ziekenhuis moet. En ze gaat mee. Bij tante blijkt het onschuldig te zijn maar wordt het verwijderd. Bij Ma daarentegen die moet binnen enkele weken in het ziekenhuis opgenomen worden voor autopsie. Blijkt dat het kanker is en de borst wordt weggenomen samen met een deel van de lymfeklieren onder de oksel. bestraling hoeft niet en chemo ook niet. Ik heb dan zoiets van: laat ik nu aan kinderen beginnen anders ziet zij ze misschien niet meer. Dat was voor mij het startsein ! Niet langer uitstellen maar doen ! Ma herstelt en ze is er nu 78, nog heel kwik voor haar leeftijd (beter dan ik eigenlijk)
Ondertussen gaat het op de werkvloer iets minder, ze spelen er met mijn voeten en ik durf niks terug doen of zeggen. Ik hos van hier naar ginder en als ik dan vrij ben dan mag ik lezen. Bij mijnheer De leeuw was het goed maar er gaan geruchten dat de dienst ophoudt te bestaan en dat bovendien het ganse verdiep gaat verhuizen naar een ander gebouw aan de overkant van de straat. Ondertussen gaan ze alle franstalige collega's weg werken want de hoofdzetel komt in Wallonie te liggen meer bepaald in Verviers. Een kaakslag voor de meesten onder hen want ze zijn voor bijna de helft afkomstig uit Brussel of zijn er komen wonen, nog eens een kwart wonen in het Brabantse. Zij die blijven moeten mee naar Verviers anders zit er niks anders op dan ander werk te zoeken. En ik ben een geval apart, ze willen mij kwijt, dat is duidelijk, maar ik ben Nederlandstalig en bovendien ben ik benoemd. Ze raken niet zo makkelijk van mij af. Ze steken mij dan maar in een bureau met allemaal mannen, die erom bekend staan dat ze vrouwenhaters zijn. Een poging om hogerop te raken mislukt omdat ik bij het examen dictee zo gestresseerd ben dat ik niet kan volgen met schrijven. En ze houden totaal geen rekening met mij. Wanneer ik in verwachting ben van de 1ste komt er iemand zo hard op mijn bureau slaan met zijn vuist dat ik opspring van 't verschieten om dan met een poeslief stemmetje te vragen: Hoewist mee ha houes ? (Hoe gaat het met uw huis) we zijn nog aan 't bouwen. Ik moet 2 keer met de koffie op ronde gaan, een keer om 8u30 en een keer om 13u30. Een koffie kost zoals ik al zei eerst 3 frank en later 5 fr. Ik wist wie mjn klanten waren en als ze al eens weg waren dan schonk ik hen toch in al moest ik het dan zelf betalen en later van hen krijgen. Er waren er die zich heel duidelijk profileerden als zijnde beter dan ik. In de namiddag kon men ook frisdrank krijgen : spa , cola , limonade. Ze mochten dan aan mij geld meegeven zodat ik het tegelijk met de koffie kon halen, maar er waren er een paar die er graag mee speelden en dan kwamen ze een half uur later af: Marleen Haal mij eens een cola ? En marleen kon weer lopen.
Op 3 augustus 1980, ik ben op dat moment 8 maanden zwanger, we wonen nog maar een goede 4 maanden in ons nieuwe huis sta ik op wanneer eric al vertrokken is naar zijn werk. En ik voel iets barsten en er komt een vloed van water van tussen mijn benen, het is helder en het ruikt niet, heel raar ! ik probeer het op te houden maar het lukt niet. Mijn schoonzus komt van bij haar moeder en ik vertel haar wat er aan de hand is. Ze zegt dat het mijn vruchtwater is dat breekt en dat ik naar de gynecoloog moet bellen. Ai en ik kan Eric niet meer bereiken. Ik bel naar mijn moeder want de dokter zegt dat ik direct binnen moet komen in het ziekenhuis. Pa zal mij komen halen en naar ginder doen en ondertussen zal iemand Eric proberen te bereiken. Ik neem wat spullen bij elkaar die al klaarstonden en met een handdoek tussen mijn benen zijn we weg. Pa rijdt potverdikke dwars door het rode licht ! ik hou mijn hart vast. Wanneer we in het ziekenhuis komen wordt ik direct aan de monitor gelegd en voila dat is het! Pa rijdt terug naar huis en mijn gemoed loopt over. Ik heb voor epidurale verdoving gekozen maar dat is nog niet aan de orde. Ik heb immers geen ontsluiting en ik voel niks, ik ben wel misselijk maar dat ben ik 8 maanden geweest dus... Net na de middag arriveert Eric, nu ben ik tenminste niet meer alleen. We wachten af, de gynecoloog zegt dat ze het in gang zullen steken met een pilletje want dat het kindje moet komen vermits het vruchtwater weg is. Het wordt een droge bevalling. Het word avond en nacht, slapen ken ik niet, ik heb barstende hoofdpijn maar krijg er geen medicatie voor en het gaat zo tergend langzaam vooruit. Het is warm, ik ben moe, het gezoem van die machine werkt op mijn zenuwen. Slapen gaat niet, ik mag het bed niet uit en doe niks anders dan overgeven. Ik vraag Eric of hij mijn moeder wil vragen om te komen, ik kon wel wat steun gebruiken, maar ze wil niet komen. De volgende middag wordt er besloten om de epidurale toe te dienen. Ik ben ondertussen al meer dan 24 u in de verloskamer, er komt geen schot in. Ik ben uitgeput, ik voel geen weeën, ik voel niks dat erop wijst dat ik moet persen, op een bepaald ogenblik zitten ze met 2 verpleegsters op mijn buik te duwen, En dan om 4u 15 is hij daar, nadat de dokter het welletjes vond en met behulp van de ijzers hem naar buiten getrokken heeft. na meer dan 2 dagen arbeid hebben we een zoon. Christophe. 3kg 150 en 51cm Omdat hij een beetje geel ziet (hij is immers prematuur) moet hij direct onder de lamp en ligt hij met een sonde in zijn armpje. Dat blijft zo de hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben, wanneer ik naar huis mag moet hij nog blijven en mijn gemoed schiet vol, ik vind het een vreselijke gedachte: pas bevallen maar thuiskomen zonder kind en ik vraag of ik ook niet nog 1 dag kan blijven. En het mag ! Zo kunnen we toch nog samen naar huis. En hebben we de tijd om hulp voor mij te zoeken bij de verzorging van de kleine, want dat is nodig. Brrr! ik ben er bang voor ! om hem te laten vallen, om hem te baden, dat moet ik allemaal leren. Daartoe wordt een verpleegster aangesteld van Kind en Gezin. Die zal mij wegwijs maken de eerste dagen.
Onze "kleine puit" zoals wij hem noemden, omdat hij op zijn buikje slaapt en dan zijn beentjes optrekt tot onder zijn poep, "net een kikker die gaat wegspringen" is een rustig kind, slaapt veel, eet goed en veel en verandert zienderogen. Heeft maar 1 probleem: hij heeft het ontzettend moeilijk om grote boodschap te doen. Dan huilt hij hartverscheurend en dat zal zo zijn hele peuter en kleutertijd blijven. Het was Het gevecht van elke dag Nu was er eens zo'n dag dat er weer moest geboodschapt worden en het niet ging. Hij was toen een 8 à 9 maanden oud, en ik had hem verschoont, hij was moe en huilde op het kussen al toen ik hem opnam om hem in zijn bed te leggen voor een middagdutje. Omdat hij vreselijk tegenspartelde en ik bang was hem te laten vallen houdt ik hem over mijn schouder terwijl ik mij omdraai zie ik mijn schoonzus voor het venster staan en ik schrik. Ik ga dus naar de kamer en terwijl ik de kleine in zijn bed leg hoor ik stemmen op de gang die roepen en tieren en haastig dichterbij komen De bewuste schoonzus met in haar kielzog mijn schoonouders stormen de kamer binnen !: "-Gij zijt een franke beest !!" roept ze wijzend naar mij ? En mijn schoonmoeder, buigt zich voorover om direct naar de kleine te kijken. Ik vraag wat er aan de hand is ? Ochotte dat manneke ! zegt ze. Ge hebt hem bijna met zijn hoofd tegen de deur geslagen en waarom huilde hij zo ? hebt ge hem soms geslagen ? Ik zeg watte ? "Ik heb niks! hij huilde omdat hij moe was en omdat hij niet kon afgaan, ja want kijk, hij lacht al nu ! En zeg eens waar moeit gij u mee ? Maak nu dat ge alle drie uit mijn kot zijt !" roep ik kwaad. Ik ben direct beginnen wenen ! Diezelfde week ben ik een gordijn gaan kopen zodat in t vervolg binnenkijken niet meer mogelijk zou zijn. DAT is nu het gemak van schoonouders naast de deur !
Omdat ik enig kind was en wist hoe het voelde, wil ik er zelf meer, en liefst niet te veel leeftijdsverschil er tussen. Ik had graag 2 meisjes gehad, maar de oudste was nu een jongen, misschien de volgende ? Ik krijg jammer genoeg een miskraam op 3 maanden. Dus nu weer even wachten maar ook niet te lang want anders wordt het verschil te groot. 3 maanden later (na de miskraam)opnieuw zwanger! Nu is het goed, en weer ben ik misselijk de volle 8 maanden en half dat het duurt. Christophe is 2 jaar en 4 maanden, als op 27 november 1982 zijn broer ter wereld komt. Deze kerel is 52 cm groot en weegt 3.250 g. Dit is een heel ander karacter, zou toen al blijken. Is veel minder rustig, heeft zichzelf naar buiten gewerkt in anderhalf uur. Ik wou geen epidurale meer en dat was ook niet nodig, zo vlug ging het allemaal. We noemen hem "Dominique" zoals ik mezelf beloofd had, als pleister op de wonde dat het weer een jongen was. Daarmee kom ik ook mijn belofte aan Dominique Flabat na.
De kinderen worden grotendeels opgevangen door mijn schoonmoeder, Zij is er als ik 's morgens vertrek en ze is er nog wanneer ik thuis kom. Ik ben al vroeg de deur uit, om 6u30 neem ik de bus naar het station van Dendermonde en van daaruit de trein naar Brussel dan ben ik rond 8 uur op mijn werk. Eric werkt ondertussen aan de gemeente Zele in de groendienst, hij staat er, samen met nog 3 colega's, in voor het onderhoud van pleinen en plantsoenen. Hij vertrekt maar om 7u15, het is niet ver. Omdat ik 's middags kan middagmalen op het werk, blijven hij en de kinderen eten bij zijn moeder. Zo heeft iedereen warm gegeten en hoef ik niet nog te koken bij thuiskomst. Ik zou tevreden moeten zijn maar ik ben het niet. De kinderen worden er verwend en niet zo'n klein beetje en dat wreekt zich. Het ondermijnt mijn gezag want ze hebben maar naast de deur te lopen als er ruzie van komt. Zo wil Christophe geen truitje aan want 'dat prikt' en hij moet dus zo geen truitje aan van bomma, maar van mij wel! Hij wil niet mee naar de winkel, hij wil niet dit en niet dat en ga zo maar door. Hij lust niks waar ajuin in verwerkt zit (hij kan niet tegen de geur van rauwe ajuin) en dat moet hij dus niet eten van bomma. Maar in welk gerecht zit nu geen ajuin ? Bomma wordt een dagje ouder, dat is het, en wil niet tegen het jonge volkje ingaan met alle gevolgen vandien voor mij. Dominique is een durfal, niet zoals zijn broer, die zal eerst doen en dan nadenken, terwijl Christophe veel meer inzicht heeft en niks doet of probeeert wat hij niet veilig acht.
Christophe doet binnen 4 maanden zijn eerste comunie en we willen daarop voorbereid zijn dus gaan we uitzonderlijk naar de kerk op zondagmorgen, maar omdat de kinderen graag langer slapen gaan we naar de 11 uur mis in de grote kerk. in 't dorp. Wanneer we dan thuis komen is het al middag en moet ik nog koken. We hebben aan ons huis een kleine bovenverdieping en omdat Christophe zich altijd beklaagt dat hij niet kan doorslapen omdat Dominque hem wakker maakt besluiten we dat het misschien beter is om hen aparte kamers te geven. Tot hiertoe was de bovenverdieping gewoon afgesloten met een valse plafond. Dat moet dus open gemaakt worden waardoor het trapgat zichtbaar is. Omdat ze er nu al hun speel plaats hebben staat daar een voorlopige ladderen gaan ze er op onder toezicht. Zij zijn dus aan 't spelen boven terwijl ik in de keuken ben en plots horen we Christophe roepen op Dominique. Ik kom op het geroep af en zie Dominique nog net rechtstaan. hoe is die naar beneden gekomen ? We vragen het Christophe en die zegt dat ze met de auto's aan 't spelen waren en dat plots Dominique weg was nadat hij hem vroeg om een beetje op te schuiven. Dus die is naar beneden gevallen op zijn hoofd. Hoewel hij schijnbaar niks heeft en het zondag is vragen we er een dokter bij. Die van wacht onderzoekt hem en zegt : het is nog niks; maar observeer hem. We zijn er niet helemaal gerust in en vragen onze dokter om te komen kijken. die zegt: waarschijnlijk een lichte hersenschudding, houdt hem in het donker. Nog zijn we niet gerustgesteld, het kan niet dat een val van 3 meter niks is, dus bellen we de kinderarts die hen al van kleins af kent, die zegt na onderzoek : ik vindt niks maar ga er overmorgen mee naar het ziekenhuis om foto's te nemen. vandaag is er toch niemand en morgen is het een hoogdag dan werkt de dienst maar op halve kracht. Eindelijk iemand die de zaak serieus neemt. Dinsdag worden er foto's genomen en het blijkt dat hij naast de hersenschudding, niet alleen een schedelbreuk heeft maar ook een hersenbloeding. En hij moet bijgevolg in het ziekenhuis blijven, En er was niks aan !!!! 3 dokters en pas de laatste wil iets ondernemen! En wij waren verdachten nr. 1 . In het ziekenhuis mochten we ons verhaal tot in den treure toe herhalen ! wat er gebeurd was en hoe ! Geloofden ze ons niet ? Had Dominique toen gezegd dat wij hem mishandelden , we waren de pineut geweest. Hij is er een week lang moeten blijven ! Hij heeft later die week gezelschap gekregen van zijn broer in de ziekenhuiskamer, omdat die een kleine"geplande" ingreep moest ondergaan.
Zoals ik al schreef was "tante" Ann (Anna Detobel) een van de weinige waarmee ik in contact was gebleven, Ze was ondertussen toch nog getrouwd geraakt en op uitnodiging van ons kwam ze haar echtgenoot eens voorstellen. Het was een fijne mens net als zij. Wat ik toen niet wist was dat ze reeds ziek was, ze had borstkanker en is er denk ik 1 jaar later aan overleden. Net op het moment dat ik naar de begrafenis ging wist ik: ik ben opnieuw zwanger, het kon nog maar een week of zo, zo zijn, maar ik wist het gewoon en ik beloofde "tante" Ann, dat als dit een meisje zou zijn ( waar ik ook toen al een voorgevoel van had) ik haar Ann zou noemen naar haar. Op haar begrafenis zag ik nog een bekende terug: 'tante' Marie, die was ik allang uit het oog verloren. We kwamen iets te laat in de kerk van Dworp en we gingen achteraan zitten en de mensen die voor ons zaten draaiden zich om: het was "tante"Marie en haar echtgenoot. Zij namen ons na de dienst mee naar huis. Waar we heel wat herinneringen opgehaald hebben samen met Paul en Alice "Anna's" broer en zus. Zo zorgde Anna er toch nog voor dat ik nog iemand terug vond.
En één jaar later kreeg ik nog een bericht dat ook Paul overleden was. En ong 6 jaar later ook Alice.
Mijn zin om een dochter te hebben is dus nog niet helemaal verdwenen. En voel het in heel mijn wezen dit is anders. Ik ben veel minder misselijk, maar ja ik hou me gedeinsd, ik ben 32 jaar en ik heb van mijn dokter het bewuste briefje gekregen om thuis te kunnen blijven. Toch heb ik in de 7de maand een klein bloedinkje, en de maand daarop nog een, telkens moet ik naar het ziekenhuis voor een paar dagen. Een aantal dagen platte rust en het gaat weer over, op de echo's is te zien dat er een grote zwarte streep op de wand zit, de dokters denken dat de placenta gescheurd is en vandaar ook die bloedingen. Wanneer ik mij kwaad maak op de twee andere dan heb ik er van, zo ook die laatste keer in de 8ste maand, het kleintje is redelijk goed en ik vraag of ze niet gewoon mag geboren worden, ik lijk wel en abonnement te hebben op het ziekenhuis. Ook door nieuwsgierigheid gedreven naar wat die bloedingen veroorzaakt stemt de dokter toe. En ik blijf daar, ze steken het in gang met een pilletje. En deze keer zonder baxters hé, op mijn manier, het is mijn laatste keer en ik wil ervan "genieten". Ik mag redelijk vlug naar de verloskamer en het is weer week-end, De dienst is onderbemand De dokter komt even zien en zegt dat het nog niet voor direct is en verdwijnt weer naar zijn wachtkamer die vol patienten zit. De verpleegter gaat even iets halen op de gang. Wanneer ik met eric alleen ben voel ik nattigheid en ik voel iets glijden, ik zeg tegen Eric: Het komt, roep de verpleegster. zij komt net op tijd om ons Anneke op te vangen. Amai dat was een fluitje van een cent. Zo wil ik wel 10 kinderen krijgen; de kleine wordt weggebracht voor onderzoek door de kinderarts en de gynecoloog wordt op de hoogte gesteld. hij komt het scheurtje dichten en is weer naar zijn kabinet. Terwijl de verpleegster mij vraagt wat ik het liefste heb : mij eerst wassen en dan slapen of eerst wat slapen ? ik kies voor het eeste, mijn hoofd staat niet naar slapen nu. Ik ben niet moe, ik ben alleen maar gelukkig! Wij hebben een dochter! Ondertussen is Anneke al gewassen en gekleed en ik mag haar even vasthouden, 't is een schoontje zegt de kinderarts. Nu weten we nog altijd niet wat die bloedingen waren hé ! De placenta is er ook al uit en wanneer de verpleegster mij aan 't verzorgen is, ze heeft er een prop watte in gestopt, voel ik plots de drang om opnieuw te persen, ik zeg nog tegen de verpleegster er komt precies nog een, en zij zegt bah neen, dat zijn na-weeen, ik zeg dat dit mijn derde kind is en dat ik weet wat na-weeen zijn maar dit voelt anders. Zij drukt even op mijn buik en een zee van bloed spuit eruit. Ze loopt naar de telefoon om de dokter te verwittigen. ondertusssen duwt ze proppen in mijn vagina. De dokter komt aangesneld en zegt we gaan eens kijken he , Ze vliegen met ons door de gangen naar het operatiekwartier. Daar aan gekomen zit de anestesist met zijn handen in het haar omdat ik geen baxter heb(ik wou er geen) en hij zodoende nog moet beginnen prikken en er is haast bij. Ik glijdt stillaan weg, ik heb nog 8 bloeddruk. Ik voel wel nog prikken in mijn benen, in mijn armen maar heel erg flauw; Hier stopt het voor mij !
Eric zit in de wachtkamer wanneer plots de gynecoloog bij hem komt en vraagt of hij een hysterectomie mag toepassen, het is de baarmoeder die gescheurd is en er helpt niks meer aan. Ik krijg het niet dicht: zegt hij Willen jullie nog kinderen?: vraagt de man: nee dus, onze wens is vervuld, we hebben nu een meisje, laat ons hopen dat zij er nog kan van genieten. zegt Eric.
Meter was al een tijdje ziek toen ze toch nog plots kwam te overlijden 1 maand voor de geboorte van mijn dochter. Op 7maart 1988. Het was de verjaardag van pèt Jef, haar echtgenoot. Ze vonden haar 's morgens, overleden in haar slaap
Omdat ik nogal veel afwezig ben op mijn werk wegens allerlei kwaaltjes zet een of andere baas mij op disponibiliteit. Vanaf dan moet mij telkens ik ziek ben gaan presenteren in Gent op de gezondheidsdienst aldaar, en als ik niet kan, om een of andere reden dan moet ik bellen en sturen ze zelf iemand. Die beslist dan of de ziekte erg genoeg is en indien niet( volgens hen) dan moet ik de volgende dag weer gaan werken. Omdat ik tijdens mijn zwangerschap telkens te misselijk ben om trein op en trein af te gaan blijf ik dan nogal veel thuis. Op een keer moet ik weer op controle naar Gent, naar de Savaanstraat, de naam "gezondheidsdienst" niet waardig volgens mij ! De bewuste dokter was nooit gekamt en kwam mijn inziens recht uit een horrorfilm, hij was niet veel ouder dan ik maar had de ogen van een bloedhond. Ik ben op dat moment 5 maanden zwanger. Ik ben bang voor hem en dat ziet hij, hij vraagt mij op de tafel te gaan liggen en mijn broek uit te doen. Ik durf niet te weigeren, hij is tenslotte dokter. Dus ik doe wat hij vraagt hij trekt mijn benen van elkaar en kijkt naar... ja, naar mijn poezewoef zeker? dan zegt hij 't is goed, kleedt u maar aan en ge kunt morgen gaan werken. Wat hij wilde zien weet ik nog altijd niet ! En waarop hij zich basseerde om te zeggen dat ik in orde was ook niet. Ik barst in tranen uit omwille van de vernedering en uit onmacht ! Ik zeg hem dat ik het echt heel lastig heb om mijn werk naar behoren te doen, dat ik zware dossiers moet dragen en dat mijn buik daarbij in de weg zit. Dan draagt ge ze zo hé zegt hij en wijst met twee handen vooruit; Ja ! zeg ik kwaad en de lift bedienen met mijn neus zeker ? Hier heeft hij even niet van terug maar dan zegt hij : dan legt ge ze neer duwt opde knop en pakt ze weer op. Ik zeg dat er geen tafels of stoelen staan in de gangen. ! Die vuile gestapo !
Wanneer ik wakker wordt is het donker, ik lig opnieuw in mijn ziekenhuis kamer waar ik voordien binnen gekomen ben en waar mijn kleren in de kast hangen. Ik hoest en alles doet pijn, Ik lig aan een monitor en die begint een hels lawai te maken. Ik zie zakjes hangen in de half duistere kamer, ik ben alleen. Ik zie tot mijn grote verbazing dat mijn twee armen helemaal omwonden zijn met een stretch verband. Ik probeer na te denken: Wat heb ik voor gehad ? Waarom lig ik hier ? hoelang al ? De verpleegster komt op het lawaai af en ziet dat ik wakker ben. Hoe voelt ge u ? vraagt ze. Ik probeer te praten maar weer gaat het alarm af. Ik knik dan enkel maar . En dat gaat ook al niet makkelijk er komt een dikke slang uit mijn halsslagader en dat is moeilijk te bewegen zo. Ze zegt dat ze de dokter even gaat verwittigen dat ik wakker ben. Ze is nog maar pas de deur uit of weer gaat het alarm af. Dat komt omdat ik bij elke spiertrekking zoveel pijn heb dat ik mijn adem inhou en daarop werkt het alarm. Na een paar uur zijn ze het beu en besluiten mij naar intensieve zorgen te doen, dat is wel in dezelfde kliniek maar heeft een aparte ingang, dus moeten ze mij vervoeren met de ambulance, gewoon het hoekje om! Op intensieve lig ik in een klein vertrekje met een oud vrouwtje naast mij en kijk ik recht op de bewaking en de zaal met de andere patienten. Met een vervelend oranje licht boven mijn en alle andere bedden. dat dag en nacht brandt. Daar is het schering en inslag dat het alarm afgaat, Ze staan direct bij u.! Ik weet van geen uur of tijd meer, het bezoek mag maar 15 min binnen. De verplegers slaan soms een praatje met mij wanneer ze mij komen wassen en verzorgen, ik vrees dat er met de anderen niet veel meer te praten valt. Ik vraag hen waarom ik een stetch verband aan mijn armen heb, Dat wordt al duidelijker als ze het er af nemen om te wassen. Mijn beide armen zijn zwart, naar het paarse neigend, Hein, hoe kan dat ? hoe komt dat ? Wat heb ik gedaan ? Blijkt dat het komt omdat ze mijn aders niet meer vonden,om baxters te steken voor de operatie, door de te lage bloeddruk. Amaai, Ik was blijkbaar ver, zeer ver heen ! Na 2 dagen heeft die ene al in de mot dat ik niet slaap. Ik kan niet slapen met licht aan, maar waarschijnlijk speelt hier ook nog een andere factor. Ik ben nog niet ontladen van die "spannende" bevalling. Het is de derde dag dat ze mij een slaappil geven, en ik slaap als en roos en ik ben stout! In mijn droom moet ik die slang uit mijn hals getrokken hebben en dus wordt ik wakker van geprik. Ik probeer mij weg te trekken maar ik lig vast ! Waar begint en waar eindigt mijn droom ? Ze hebben mijn handen aan het bed gebonden en zijn bezig om de losgetrokken baxter langs mijn hand er terug in te steken en omdat ik mij in mijn slaap wegtrok hebben ze mij vastgebonden. Nu ik wakker ben zal het misschien beter gaan. De derde dag ook vraag ik wanneer ik naar mijn kleintje mag gaan ? En ze brengen mij een snelklaar (polaroid) foto van haar. die hangen ze boven mijn bed. Ze antwoordden mij: als je kan eten ! oh als het dat maar is, en ik vraag naar eten Ik krijg 2 sneetjes brood en ... ik heb genoeg na 1 beet ! Ai, dat valt tegen. ! Geeft niet, morgen 2 beetjes zeggen ze daar. Nu is er ondertussen iets gebeurd op het thuisfront waar ik natuurlijk geen weet van heb, maar later wel horen zeggen heb. Eric zei me dat ik van de ene op de andere dag plots veel beter was. Hij vertelde dat ze mijnheer pastoor op hoogte gesteld hadden en dat die een kaars had aangestoken in de kerk. Na 5 dagen intensieve mag ik terug naar de gewone afdeling; ik krijg nog wel bloed en glucose maar dat kan daar ook. En na 10 dagen ziekenhuis mag ik naar huis. met mijn kleine spruit! Dit verhaal heeft een happy-end maar ....het had anders kunnen aflopen !
Het heeft lang geduurd maar na de bevalling van mijn dochter sta ik voor een nieuwe uitdaging. Ik ga leren autorijden. Ik ben een self-made madam dus koop ik mij een boek. Ik studeer dat er de stukken afvliegen en ga naar het examencentrum in St.Niklaas voor het theoretisch examen. Het is nieuw voor me, ik zit in een grote kamer met wel 30 anderen. Vooraan staat een diascherm opgesteld en daarop verschijnen de foto's. Het is nieuw en dat met de zenuwen lapt het mij dat ik er niet in slaag. Maar niet getreurd , de volgende week opnieuw, ik heb immers 3 kansen. De tweedekeer is het nieuwe eraf en voila: ik ben geslaagd... Joepie ! Nu komt het erop aan om veel te oefenen met de auto, maar... het is een nieuwe auto ! Aiaiai Zo zelfverzekerd ben ik nu ook weer niet (het zou zonde zijn)en we besluiten een tweedehandse te kopen om te leren rijden. Ik ben niet bang en dat scheelt een stuk en ik zwier mij overal tussen... zegt mijne vent ! Terwijl hij soms zelf met een ei in zijn gat zit. hihihi Wij hebben een ver familielid die werkt in een rijschool en die vragen we om raad voor de manoeuvers, die komt persoonlijk een paar maal tonen hoe het moet. Na negen maand ben ik er klaar voor en gaan we weer examens doen. Weer spelen de zenuwen mij parten want het begint al goed... Ik geraak die helling niet op zonder achteruit te bollen. Nondenonde... Dat kunt ge nergens oefenen hé ! Maar daar vinden we iets op. Bij ons loopt de Dender en de Schelde in de buurt en langs de dijken loopt een helling om er op en af te gaan. Eigenlijk moogt ge daar niet op want er staat een verbodsteken, maar we gaan niet zover hé . Erop en eraf..., erop en eraf.... Voila we zijn klaar voor de tweede poging. Ook nu weer is de tweede keer,de goede keer; en ik heb mijn rijbewijs ! Oef ! Het heeft mij bloed en zweet gekost maar, nu zijn we klaar, nu kan ik met de kinderen overal heen, naar pretparken en naar school en zo.
De kinderen volgden alle 3 muziekschool eerst notenleer daarna met een instrument erbij, nog later met muziekgeschiedenis erbij, ze hebben bijna geen vrije tijd meer, maar doen het graag. Het instrument wordt een piano, Christophe is de eerste en die mag kiezen . Eigenlijk had ik mij ook ingeschreven omdat Christophe niet alleen wilde gaan. Maar net dat jaar kon het niet meer dat we in dezelfde klas zaten en dus heb ik afgehaakt. Maar mijn lidgeld was al betaald en dus kwamen wij op het idee om Dominique dan maar in mijn plaats mee te sturen. Die was toen net oud genoeg maar toch heel jong. Zat al in het eerste leerjaar en kon heel vlug lezen en schrijven. want dat is een vereiste om te kunnen beginnen met muziekles. We huurden een 2de handse piano met aftrek van het huur geld bij aankoop van een nieuwe, ooit en als ze zouden verder doen. Christophe deed heel erg zijn best, Dominique heeft na zijn notenleer meer interesse voor dictie en toneel. Hij is welbespraakt en heeft lef. Hij kan prachtig voordragen en met veel gevoel en mime iets uitbeelden, dus schakelt hij over. De voorwaarde is dat hij zijn notenleer afmaakt dat doet hij. We kopen een nieuwe piano. Christophe gaat verder heeft 6 jaar notenleer en 5 jaar Piano en 3 jaar muziekgeschiedenis gedaan Ook Ann begint aan de opleiding muziek, de notenleer maakt ze af, maar de Pianoles doet ze niet zo graag en ze haakt af in het 4de jaar. Tja, het is eigenlijk best veel om te doen en je kunt het ene niet volgen zonder het andere. En daarbij nog naar de gewone school gaan en huiswerk maken...
