Gisterenavond heb ik al mijn moed bijeengeraapt en Wouter verteld over mijn afspraak met Wim. Hij reageerde echt heel goed. Ik bof toch maar met zo'n lieve man. Hij zei dat hij mij volledig vertrouwt, maar hij geeft wel toe dat hij Wim niet vertrouwt en dat ik op mijn hoede moet zijn voor hem. Misschien heeft hij wel gelijk. We zullen zien... Ik ben wel opgelucht dat Wouter zo reageerde. Ik sliep al twee nachten niet goed gewoon omdat ik zo zenuwachtig was om het te vertellen. Ik kan niet liegen of dingen verzwijgen!
Vandaag zijn we Wannes nog eens gaan bezoeken. Zoooo lief!!!! We zijn daar anderhalf uur geweest en hij heeft de hele tijd geslapen. Tussen Wouter en Lauren verloopt het contact nogal moeizaam. Hopelijk wordt dat nu beter. Maar hij zei toch: 'Het zijn altijd dezelfde mensen die geluk hebben.' Ja, wij hebben vrienden die echt afgezien hebben de eerste maanden dat hun kindje was geboren, maar Lauren en Mark hebben een rustig zoontje! Typisch! Soms hebben Wouter en ik het gevoel dat alles bij Lauren en Mark vanzelf gaat. Ze zijn even oud als ik en ze hebben al een huis gekocht (wij nog niet), ze hebben nu al een kindje (wij geraken niet zwanger). Ook om werk te vinden, ging bij hen alles vanzelf. Ze doen zichzelf altijd voor als het perfecte koppel en op familiefeesten hebben ze altijd veel interessantere dingen te vertellen dan wij. Hoe het met ons gaat, daar wordt dan gewoon niet naar gevraagd. Maar toch probeer ik altijd om de brokken tussen broer en zus te lijmen en de laatste tijd heb ik toch de indruk dat het wat beter gaat. En het perfecte koppel... dat bestaat niet. Anderhalf jaar geleden zijn ze zelfs even uit elkaar geweest en Lauren wilt zo graag trouwen, maar Mark heeft haar nog altijd niet gevraagd, dus... Er is overal wel iets. Gelukkig! Anders zou het leven maar saai zijn.
Deze middag ben ik gaan lunchen met een collega. Ik heb echt een goed contact met haar. Dat maakt de sfeer op het werk toch wel aangenaam. Het helpt toch echt wel. Ik ga (meestal toch) met plezier werken. Zij is één jaar ouder dan mij en is met dezelfde dingen bezig: zwanger worden, huis zoeken, ... Dus het klikt wel. Voor mij is ze al meer dan een collega, ze is een vriendin geworden. Super toch?!
Morgen komen schoonma en schoonpa eten... Spannend! Wouter zorgt voor voor- en hoofdgerecht (ja, het is gelukt) en Katja brengt het dessert mee. En daar kunnen we mee leven!
xxx
04-12-2009 om 21:42
geschreven door bijna dertiger
Gisteren ben ik tante geworden. Mijn schoonzus (Lauren) is bevallen van een prachtige zoon (Wannes). 2 uur na de bevalling zijn we Wannes al gaan bezoeken. Wannes moet tante tegen mij zeggen en Wouter is peter. Toch een speciaal gevoel. Het was toch een emotionele dag. Enerzijds was ik superblij dat alles goed verlopen was en dat Wannes geboren was, maar anderzijds was ik zo jaloers. Overdag voelde ik dat niet zo, maar 's avonds kon ik de slaap niet vatten. Ik kon alleen maar denken: 'Lauren en Mark (haar vriend) zitten daar nu met de kleine Wannes, en ik word maar niet zwanger.' Ik gun het hen echt, maar ik wil het ook zo graag. Waarom lukt het niet? Maar... gewoon rustig blijven en niet te veel mee bezig zijn... toch?
Volgende week heb ik afgesproken met mijn ex. We gaan op de middag samen een broodje eten. Ik vind niet dat ik iets verkeerd doe, maar toch voel ik me schuldig, vooral omdat ik Wouter nog niets heb verteld. En daarom ga ik het toch maar vertellen, ik wil niet liegen tegen Wouter. Ik ben wel nerveus om het te vertellen, omdat ik niet weet hoe hij zal reageren. Maar hij kan me echt vertrouwen ... voor 100%.
02-12-2009 om 20:18
geschreven door bijna dertiger
Ik heb mijn collega (je weet wel, die 7 jaar jongere collega) dan toch een mail gestuurd als antwoord op haar lieve mail vol kritiek van afgelopen zaterdag. Ik ben heel beleefd geweest, maar heb haar toch proberen duidelijk te maken wat ik er van vond. Ik denk dat dit wel gelukt is, want ik kreeg net een vriendelijke mail terug vol met verontschuldigingen. Wat moet je dan doen? Gewoon alles vergeven en vergeten? Ik denk dat dat het beste is. We moeten toch nog samen kunnen werken. En de hele gebeurtenis heeft ook een positief effect: nu durven we tenminste onze mening luidop zeggen en dat kan de samenwerking alleen maar bevorderen. Ja, vergevingsgezindheid en verdraagzaamheid zijn twee mooie deugden, toch?
Misschien moet ik toch iets verdraagzamer zijn wat Katja, mijn schoonmoeder, betreft. Ja, daar ben ik weer! Nu kregen we gisteren een cake. Ja, je leest goed. Niet een stukje cake, maar een hele cake. Katja, die kookt graag. Tijdens de week heeft ze daar niet echt tijd voor, omwille van haar drukke job, maar in het weekend laat ze zich helemaal gaan. En op zondag bakt ze al eens een cake of taart. Op zich niets mis mee? Op zich niet nee, ware het niet dat ze ons iedere maandag opzadelt met enorme hoeveelheden gebak. Didier en Katja zijn allebei niet echt mager. Ze zijn ook niet superdik, maar toch... Katja bakt dus graag, maar ze wil het zelf niet opeten en ze wil al helemaal niet dat haar man te veel gebak eet, want ze moeten toch een beetje op hun lijn letten. Wouter, die mag alles eten zonder een grammetje aan te komen en dus krijgen wij elke maandag een cake of taart. Maar ik... ik moet wel opletten wat ik eet! En dus vind ik dat ongelooflijk egoïstisch van haar. Wouter en ik, dat zijn volgens mij twee personen, wij doen wel een hele week over zo'n gebak. Ze mag ons gerust een stukje cake brengen op maandag, maar een volledige cake is toch een beetje te veel van het goede!
Moet ik nu verdraagzamer zijn wat Katja betreft? Ik vind van niet. Ik moet me toch niet laten doen? Want voor ik het goed en wel besef zijn we tien jaar verder, eet ik iedere dag cake en ben ik 20 kilo zwaarder!
01-12-2009 om 10:59
geschreven door bijna dertiger
Ik kreeg dit weekend een mail met nogal wat kritiek van een zeven jaar jongere collega. Eigenlijk is het nog geen collega, want ze studeert nog en ik ben ondertussen al vijf jaar afgestudeerd en sta ondertussen toch al enkele jaren in het beroepsleven! Ik heb er echt geen goed gevoel bij. Ik sta altijd open voor opbouwende kritiek en ik ben een persoon waarmee je gemakkelijk kan praten, denk ik toch. Maar deze mail stond gewoon vol met zever. Het sloeg gewoon nergens op. Ik heb er nog steeds niet op geantwoord. Ik ben gewoon te braaf, ik moet veel meer van me afbijten. Dan moet je dus weten dat ik die 'collega' in het verleden al verschillende keren heb verdedigd tegenover andere collega's. Ik heb voorlopig nog niet geantwoord. Ik ben bang dat ik nu te kwetsende dingen zou zeggen. Stom, he! Nu ben ik weeral aan het denken dat ik haar niet mag kwetsen, maar zij heeft mij wel gekwetst!
Iets anders: Zaterdag vertelde ik jullie over mijn schoonmoeder (Katja), he! Niet normaal wat voor moeial dat geworden is, zeg! Mijn man (Wouter) en ik maken iedere zondag samen een weekmenu. Maandag doen we dan samen boodschappen en dan hebben we alles voor een hele week in huis. Daarnet kregen we een smsje van schoonmoe lief dat ze witloof kwam brengen! Maar we hebben helemaal geen witloof nodig deze week! Als we iets nodig hebben, dan vragen we dat toch wel! Jaja, ik weet het. Ze doet dat om goed te doen, maar ik vind het enorm enerverend. En geloof me, Wouter heeft echt al geprobeerd om het aan haar verstand te brengen, maar ze begrijpt dat dus niet, he! Ik vind dat Wouter toch nog wat te lief is voor haar. Hij wil geen ruzie en wil zeker niet de boeman spelen. Dan moet ik dat maar doen, he! Maar hoe zeg je zoiets tegen je schoonmoeder. Niet gemakkelijk! By the way, als iemand van jullie deze week zin heeft in witloof, stuur maar een mailtje en dan krijg je van mij gratis witloof. Om nog maar een voorbeeld te geven. Komende zaterdag Katja en Didier (schoonpapa) eten. Wouter kookt graag en kijkt er echt naar uit om voor zijn ouders te koken. Ze zijn hier nog nooit komen eten. Maar... dat was buiten Katja gerekend. Vorige week zei ze dat we op restaurant zouden gaan en dat wij niet moesten koken, nee, dat wou ze niet. Wij mochten dan wel het restaurant uitkiezen (wat een eer!). Daar was Wouter dus niet mee akkoord en hij zei dat hij toch iets zou koken. Waarop Katja zei: 'Dan eten we bij jullie voorgerecht en gaan we daarna een hoofdgerecht eten op restaurant.' Onvoorstelbaar toch? Ze moet gewoon haar zin krijgen. Uiteindelijk houdt Wouter voet bij stuk (en ik supporter luidkeels!) en gaat hij nog toch koken en komen ze gewoon hier eten. Maar al dat gediscussieer hoeft toch eigenlijk niet?!
En ten laatste: ik denk dat ik weer aan het ovuleren ben. Ten minste, als ik die ovulatietests nog wel kan vertrouwen. Wouter en ik laten geen kans voorbij gaan en we zijn er dan ook weer stevig ingevlogen. Hopelijk deze keer met resultaat. Gelukkig voelt het allemaal nog heel spontaan en niet als een verplichting aan. Je kan er maar beter van genieten, he, dat is toch mooi meegenomen. Als ik nu ovuleer, dan moet ik op 13 december mijn maandstonden hebben (als ik niet zwanger ben tenminste). Leuk, opnieuw wachten en aftellen!
xxx
30-11-2009 om 12:12
geschreven door bijna dertiger
Vandaag zijn mijn broer en zus langs geweest. We hebben een heel goed contact. Ik zie ze allebei zo enorm graag. De laatste tijd zien we elkaar niet vaak meer. We wonen nogal ver van elkaar. Maar we hebben er iets op gevonden. Elke maand hebben we een etentje, iedere keer bij iemand van ons thuis. De één maakt dan een voorgerecht, de ander een hoofdgerecht en de laatste een dessert. En dat wisselen we zo elke maand af. Heel gezellig altijd.
Bij mijn broer voel ik me altijd 100% op mijn gemak. We kunnen elkaar alles zeggen zonder ons ergens voor te schamen. Met mijn zus ligt dat wat moeilijker. Het ene moment kan ze constant zitten praten en lachen en het volgende is ze heel erg stil. En dan hoor je echt niets meer. Meestal is dat omdat ze moe is, denk ik toch, maar het is wel vervelend. Ik voel me dan wat ongemakkelijk en begin dan gewoonlijk nog meer te praten. Ze is altijd wel een beetje zo geweest en iedereen zegt altijd: 'Dat is Lisa. Trek je er niets van aan!'. En dat doe ik ook niet. Ik hou van haar zoals ze is! Mijn broer en zus zijn zowat de belangrijkste mensen in mijn leven, samen met mijn man natuurlijk. Hoe dat zo gekomen is? We hebben nogal een bizarre jeugd gehad. Onze ouders waren niet altijd even verantwoordelijk in die zin dat ze soms enorme hoeveelheden alcohol dronken met alle gevolgen van dien. En ik - als oudste van de drie - nam die verantwoordelijkheid op heel jonge leeftijd op mij en zorgde voor hen. Toen was het wel dikwijls hard, maar achteraf gezien denk ik dat mijn broer, zus en ik nooit zo'n band hadden gehad als dat allemaal niet was gebeurd.
xxx
29-11-2009 om 17:50
geschreven door bijna dertiger
Ik moet toch eerst even iets bekennen... het is niet echt mijn eerste keer. Het is de derde keer dat ik deze tekst aan het schrijven ben. De vorige 2 keer deed ik steeds iets verkeerd waardoor ik het bericht kwijt was. Ja, ik ben een typische vrouw (geen geduld), maar met de leuze 'derde keer, goede keer', begin ik deze derde keer met nieuwe moed.
De titel van mijn blog 'dagboek van een bijna dertiger' heeft heel veel te maken met mijn leeftijd... Ik ben nu 28, binnen 2 maanden 29, dus bijna dertig. In mijn blog wil ik met jullie mijn dagelijkse gebeurtenissen en gedachten delen. Wat houdt een vrouw van 28 bezig? In mijn geval het volgende:
Ik ben bijna anderhalf jaar getrouwd. En net zoals vele jonge koppels zijn mijn man en ik het volledig eens: wij worden niet zoals onze ouders! Wij blijven met elkaar praten, we blijven elkaar graag zien en we willen een goede band opbouwen met onze toekomstige kinderen. Maar... is het wel mogelijk om niet te worden zoals onze ouders? Gisteren viel het mijn man op dat zijn moeder heel erg op haar eigen moeder is gaan lijken. En dat is helemaal niet positief. Mijn schoonmoeder kon zich vroeger mateloos ergeren aan haar eigen moeder en nu... doet ze gewoon hetzelfde. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Heeft ze dat dan niet door? Misschien zijn we gewoon gedoemd om te worden zoals onze ouders! Oh nee, help! Is er een remedie? Iemand? Tips zijn altijd welkom!
We zijn ongeveer een jaar aan het proberen om zwanger te worden. Ja, ik weet het, alles mooi volgens schema. Griezelig vind ik dat. Maar we willen nu eenmaal graag kinderen en we zijn er nu echt klaar voor. (Ben je daar ooit klaar voor?) Ja, hoor je dat? We zijn daar NU klaar voor. Maar waarom lukt het dan niet? Wat de mensen allemaal zeggen om je te 'troosten'! Van 'positief denken' tot 'je mag er niet te veel mee bezig zijn'. Menen ze dat nu? Laat me niet lachen! Als ik een paar schoenen in de winkel heb gezien en ik moet die gewoon hebben, dan ben ik daar ook constant mee bezig. Zeg een kind dat gewoon niet kan wachten tot de Sint komt maar eens: 'je mag er niet te veel mee bezig zijn'. Dat lukt toch gewoon niet. Integendeel, dan ben je er net nog meer mee bezig. En misschien is dit wel herkenbaar: als je probeert zwanger te worden, dan lijkt het alsof iedereen in je omgeving plots zwanger of net bevallen is. Wel, het lijkt niet alleen zo... het IS gewoon zo. Bewijsmateriaal nodig? Hier komt mijn lijstje: 1 nicht is net bevallen, 1 nicht is zwanger, 2 vriendinnen zijn zwanger, 1 vriendin is net bevallen. En alsof het nog niet erg genoeg is: mijn schoonzus is hoogzwanger en kan elk moment gaan bevallen. Begrijp me niet verkeerd. Ik gun het hen allemaal en ik wil heel graag blij voor hen zijn en ik ben ook blij, maar ik ben ook zo ontzettend jaloers! Wanneer is het mijn beurt!
Gisteren deden we nog een zwangerschapstest: NIET ZWANGER. Ik was er nochthans zeker van dat het deze keer zou lukken. Ik was zo teleurgesteld. Normaal gezien heb ik een positieve instelling. Maar gisteren lukte het gewoon niet meer. En net op dat moment kreeg ik via facebook een berichtje van mijn ex. Hij vroeg of ik zin had om eens een kopje koffie te gaan drinken. Net wat ik nodig heb. Eens gezellig bijpraten. Lijkt me leuk. Ik heb toegezegd. Alleen... ik durf het niet aan mijn man te vertellen. Bang dat hij het niet gaat snappen. Maar we gingen elkaar toch alles vertellen? Nu ja, deze ene keer... En beeld je maar niets in. Mijn ex is ook getrouwd en is net vader geworden (ik zeg het toch: iedereen, behalve wij!).
Wordt vervolgd!
28-11-2009 om 19:01
geschreven door bijna dertiger
