Wie ben ik?

Ik ben een 27 jarige jongeman met een partner en een kind. Ik woon in België en heb sedert mijn pubertijd gedachten die ik pas de laatste maanden goed kon plaatsen en wat ze betekenden voor mij.

Levensverloop

Ik ben geboren in 1990. Ik heb heel veel gedaan in mijn kinderjaren van reizen tot pretparken en plaatsen bezoeken. Op mijn 13 jaar kreeg ik het gevoel dat ik anders was en dat ik anders dacht dan de meeste mensen. Hier heb ik het zeer moeilijk mee gehad maar heb dit een jaar of 2 weten te verdringen. Op mijn 15 kwam dan het gevoel dat ik heb nu met zoveel kracht terug dat ik alles en iedereen wegduwde. Ik ben mede hierdoor 6 maand in een open jeugdinstelling beland. Tijdens deze periode leerde ik mijn eerste vriendin kennen waardoor deze gevoelens weer weggingen. Na een aantal maanden was dit dan “uit” en na enige tijd leerde ik mijn nieuwe partner kennen waar ik nu al 9.5 jaar mee samen ben. Wij hebben ook een kind van 7.5 jaar nu. Nu na bijna 9 jaar kwamen deze gevoelens weer terug en heb ik onder ogen moeten zien wat ik voel en meer vooral wat ik ben.

Wat ben ik?

Ik voel mij op sommige dagen meer vrouw dan man. Op deze dagen zou ik graag door het leven gaan als vrouw met alles erop en eraan. Terwijl ik totaal niet de behoefte heb op deze moment om mij te laten “veranderen”. Op de dagen dat ik mij dan zo voel, voel ik mij ook niet meer aangetrokken tot een bepaald geslacht. Ook op de dagen dat ik mij dan man voel, voel ik geen overtuigende aantrekkingskracht naar een bepaald geslacht. Het verkleden en voordoen als vrouw geeft mij een soort van voldoening. Het geeft niet meer opwinding op sexueel vlak dan anders. Het geeft een onbehagen gevoel en een soort van “sexyness”. Ik vind deze kledij ook veel mooier en het geeft een zeer comfortabel gevoel. Het aandoen van make-up en het doen van mijn nagels geeft mij dan een goed gevoel. Ik zie mijzelf vooral als een persoon die in tweeën gedeeld is met een uitgesproken gevoel voor de 2 geslachten. Ik weet heel vaak als ik opsta hoe ik mij voel. Heel af en toe veranderd dit gevoel ook in de dag of ik mij dan man of vrouw voel. Voor mij zou het een hele overwinning zijn mocht ik dit kunnen delen met de wereld en ook zo gewoon buiten gaan maar daar ben ik nog niet klaar voor. Voorlopig voel ik mij nog het meest comfortabel als ik thuis alleen ben al kan ik het nu ook wel doen als mijn partner erbij is. Ik moet mijzelf nog elke dag accepteren dat ik zo ben en mij zo voel. Ik besef heel goed dat ik alles stap voor stap moet doen zodat ik mijzelf zeker niet voorbijloop. Ik heb een heel moeilijke periode gehad de laatste maanden door dit alles. Ik kon het niet accepteren. Ik heb in deze tijd heel veel steun gehad van mijn partner. Zij wist wat ik voelde na vele maanden in mijn eigen te hebben geleefd. Zij heeft mij vanaf dag 1 dat ze het wist geaccepteerd dat ik mij zo voelde. Ze heeft mij zelfs geholpen om mij om te kleden en op te maken. Ondanks deze enorme steun ben ik toch in een depressie beland en is het mij allemaal teveel geworden. Ik heb dan alles weer op een rij moeten zetten en nu ben ik tot de conclusie gekomen dat wat ik ben/voel niet kan veranderd worden. Als ik alles in beschouwing moet nemen wat ik voel moet ik voor mijn eigen vaststellen dat ik Bi-Gender ben. Het is voor mij belangrijk dat ik nu alles opschrijf om mijn gevoel te delen. We zijn ons allemaal bekend met hetero’s/homo’s/lesbiennes/bisexuelen/transexuelen/crossdressers en zo veel meer. Maar we zijn ons weinig bekend met het wisselen van gendergevoel per uur/dag. Vandaag de dag weet slechts mijn vriendin en een hele goede vriendin van mij hoe ik mij voel en dit ook pas sedert een maand of 2/3. Al hadden ze waarschijnlijk wel een vermoeden. Graag zou ik aan de wereld kunnen tonen wat ik voel en wat ik ben maar het is zo dat veel mensen niet weten hoe ze hiermee moeten omgaan. Ik ken ook niemand anders die zich zo voelt. Ik hoop dat er andere mensen zijn die zich zo voelen en het elk voor hun eigen kunnen accepteren wie ze zijn. Dit kan iedereen overkomen zowel man als vrouw en jong als oud.

Wat doe ik nu?

Vandaag de dag als ik mij zo voel kan ik mij ook zo gedragen als het school is of ons kind ergens is gaan slapen of in zijn bed ligt. Dan kan ik mij verkleden en opmaken alsook tips vragen aan mijn vriendin wat beter is om te gebruiken of wat eerst te doen. Alsook ga ik volgende maand een paar dagen op reis en ik voel mij nu op deze moment verheugd dat ik ginds eens kan shoppen zonder de schrik te moeten hebben dat ik iemand ken en zonder dat iemand mij kan herkennen. Hier in België lukt mij dat nog niet om te doen. Ik ben wel één dag meegegaan met mijn partner maar dan vond ik het bijzonder moeilijk om aan te geven wat ik mooi vond zodat zij dit kon pakken. Wel heeft ze al make-up gekocht voor mij om te gebruiken. Online winkelen kan ik wel alleen maar dit is niet hetzelfde. Ik hoop dan ook dat dit nog kan veranderen en dat mensen er ook geen probleem van gaan maken dat er personen zijn die zich net zo voelen als mij. Het enigste dat ik wil is dat ik geaccepteerd word voor de persoon die ik ben en niet door wat ik draag. Ook zoek ik op het internet nog steeds naar verhalen van mensen die zich zo voelen als mij. En zelfs nadat ik weet wat ik ben vind ik nog elke dag nieuwe informatie. Alsook vind ik het nu fijn dat ik gewoon naar how to make-up filmpjes kan kijken en gewoon op een kledingsite kan kijken naar wat ik mooi vind zonder dit te moeten verbergen. Ik hoop dat ik nog meer verhalen van mijzelf kan delen waar ik praat over mijn gevoel en welke vorderingen ik maak. Afsluitend wil ik toch zeggen dat ik de enorme steun van mijn partner en goede vriendin nooit meer zal vergeten en dat dit verhaal er nooit had kunnen komen zonder hun steun/vriendschap/liefde.

Dit verhaal is geschreven hoe ik mij voel en ik wil niemand voor de borst stoten. Dus mijn excuses mochten er fouten of verkeerde bewoordingen in staan. Ik wil er ook op wijzen mocht je U ook zo voelen of nog anders deel dit verhaal dan want enkel zo geraakt het uit de taboe en kan het geaccepteerd worden. En het lucht enorm op om je verhaal kwijt te geraken en te weten dat je niet alleen bent.