Wie ben ik?

Ik ben een 27 jarige jongeman met een partner en een kind. Ik woon in België en heb sedert mijn pubertijd gedachten die ik pas de laatste maanden goed kon plaatsen en wat ze betekenden voor mij.

Levensverloop

Ik ben geboren in 1990. Ik heb heel veel gedaan in mijn kinderjaren van reizen tot pretparken en plaatsen bezoeken. Op mijn 13 jaar kreeg ik het gevoel dat ik anders was en dat ik anders dacht dan de meeste mensen. Hier heb ik het zeer moeilijk mee gehad maar heb dit een jaar of 2 weten te verdringen. Op mijn 15 kwam dan het gevoel dat ik heb nu met zoveel kracht terug dat ik alles en iedereen wegduwde. Ik ben mede hierdoor 6 maand in een open jeugdinstelling beland. Tijdens deze periode leerde ik mijn eerste vriendin kennen waardoor deze gevoelens weer weggingen. Na een aantal maanden was dit dan “uit” en na enige tijd leerde ik mijn nieuwe partner kennen waar ik nu al 9.5 jaar mee samen ben. Wij hebben ook een kind van 7.5 jaar nu. Nu na bijna 9 jaar kwamen deze gevoelens weer terug en heb ik onder ogen moeten zien wat ik voel en meer vooral wat ik ben.

Wat ben ik?

Ik voel mij op sommige dagen meer vrouw dan man. Op deze dagen zou ik graag door het leven gaan als vrouw met alles erop en eraan. Terwijl ik totaal niet de behoefte heb op deze moment om mij te laten “veranderen”. Op de dagen dat ik mij dan zo voel, voel ik mij ook niet meer aangetrokken tot een bepaald geslacht. Ook op de dagen dat ik mij dan man voel, voel ik geen overtuigende aantrekkingskracht naar een bepaald geslacht. Het verkleden en voordoen als vrouw geeft mij een soort van voldoening. Het geeft niet meer opwinding op sexueel vlak dan anders. Het geeft een onbehagen gevoel en een soort van “sexyness”. Ik vind deze kledij ook veel mooier en het geeft een zeer comfortabel gevoel. Het aandoen van make-up en het doen van mijn nagels geeft mij dan een goed gevoel. Ik zie mijzelf vooral als een persoon die in tweeën gedeeld is met een uitgesproken gevoel voor de 2 geslachten. Ik weet heel vaak als ik opsta hoe ik mij voel. Heel af en toe veranderd dit gevoel ook in de dag of ik mij dan man of vrouw voel. Voor mij zou het een hele overwinning zijn mocht ik dit kunnen delen met de wereld en ook zo gewoon buiten gaan maar daar ben ik nog niet klaar voor. Voorlopig voel ik mij nog het meest comfortabel als ik thuis alleen ben al kan ik het nu ook wel doen als mijn partner erbij is. Ik moet mijzelf nog elke dag accepteren dat ik zo ben en mij zo voel. Ik besef heel goed dat ik alles stap voor stap moet doen zodat ik mijzelf zeker niet voorbijloop. Ik heb een heel moeilijke periode gehad de laatste maanden door dit alles. Ik kon het niet accepteren. Ik heb in deze tijd heel veel steun gehad van mijn partner. Zij wist wat ik voelde na vele maanden in mijn eigen te hebben geleefd. Zij heeft mij vanaf dag 1 dat ze het wist geaccepteerd dat ik mij zo voelde. Ze heeft mij zelfs geholpen om mij om te kleden en op te maken. Ondanks deze enorme steun ben ik toch in een depressie beland en is het mij allemaal teveel geworden. Ik heb dan alles weer op een rij moeten zetten en nu ben ik tot de conclusie gekomen dat wat ik ben/voel niet kan veranderd worden. Als ik alles in beschouwing moet nemen wat ik voel moet ik voor mijn eigen vaststellen dat ik Bi-Gender ben. Het is voor mij belangrijk dat ik nu alles opschrijf om mijn gevoel te delen. We zijn ons allemaal bekend met hetero’s/homo’s/lesbiennes/bisexuelen/transexuelen/crossdressers en zo veel meer. Maar we zijn ons weinig bekend met het wisselen van gendergevoel per uur/dag. Vandaag de dag weet slechts mijn vriendin en een hele goede vriendin van mij hoe ik mij voel en dit ook pas sedert een maand of 2/3. Al hadden ze waarschijnlijk wel een vermoeden. Graag zou ik aan de wereld kunnen tonen wat ik voel en wat ik ben maar het is zo dat veel mensen niet weten hoe ze hiermee moeten omgaan. Ik ken ook niemand anders die zich zo voelt. Ik hoop dat er andere mensen zijn die zich zo voelen en het elk voor hun eigen kunnen accepteren wie ze zijn. Dit kan iedereen overkomen zowel man als vrouw en jong als oud.

Wat doe ik nu?

Vandaag de dag als ik mij zo voel kan ik mij ook zo gedragen als het school is of ons kind ergens is gaan slapen of in zijn bed ligt. Dan kan ik mij verkleden en opmaken alsook tips vragen aan mijn vriendin wat beter is om te gebruiken of wat eerst te doen. Alsook ga ik volgende maand een paar dagen op reis en ik voel mij nu op deze moment verheugd dat ik ginds eens kan shoppen zonder de schrik te moeten hebben dat ik iemand ken en zonder dat iemand mij kan herkennen. Hier in België lukt mij dat nog niet om te doen. Ik ben wel één dag meegegaan met mijn partner maar dan vond ik het bijzonder moeilijk om aan te geven wat ik mooi vond zodat zij dit kon pakken. Wel heeft ze al make-up gekocht voor mij om te gebruiken. Online winkelen kan ik wel alleen maar dit is niet hetzelfde. Ik hoop dan ook dat dit nog kan veranderen en dat mensen er ook geen probleem van gaan maken dat er personen zijn die zich net zo voelen als mij. Het enigste dat ik wil is dat ik geaccepteerd word voor de persoon die ik ben en niet door wat ik draag. Ook zoek ik op het internet nog steeds naar verhalen van mensen die zich zo voelen als mij. En zelfs nadat ik weet wat ik ben vind ik nog elke dag nieuwe informatie. Alsook vind ik het nu fijn dat ik gewoon naar how to make-up filmpjes kan kijken en gewoon op een kledingsite kan kijken naar wat ik mooi vind zonder dit te moeten verbergen. Ik hoop dat ik nog meer verhalen van mijzelf kan delen waar ik praat over mijn gevoel en welke vorderingen ik maak. Afsluitend wil ik toch zeggen dat ik de enorme steun van mijn partner en goede vriendin nooit meer zal vergeten en dat dit verhaal er nooit had kunnen komen zonder hun steun/vriendschap/liefde.

Dit verhaal is geschreven hoe ik mij voel en ik wil niemand voor de borst stoten. Dus mijn excuses mochten er fouten of verkeerde bewoordingen in staan. Ik wil er ook op wijzen mocht je U ook zo voelen of nog anders deel dit verhaal dan want enkel zo geraakt het uit de taboe en kan het geaccepteerd worden. En het lucht enorm op om je verhaal kwijt te geraken en te weten dat je niet alleen bent.

13-02-2017 om 21:10 geschreven door Anoniem  

Hoe voel ik mij nu?

Nadat ik mijn verhaal online heb gezet voel ik vooral een gevoel van opluchting. Het is zo lang geleden dat ik mij nog eens zo gevoeld heb. Het was dan ook de eerste avond in maanden dat ik nog eens TV kon kijken zonder dat mijn gedachten afdwaalden. Nu pas komt ook stilaan het besef van hoe moeilijk ik het gehad heb de laatste maanden. Ik voel aan mijzelf dat het van mij afschrijven helpt, ook al word het misschien niet of nauwlijks gelezen. Ik ben deze nacht ook een paar keer wakker geworden maar dan kwam heel snel het besef hoe opgelucht ik mij voel. Ik ben dan ook opgestaan deze morgend met een zeer voldaan gevoel. Ik voel mij vandaag dan ook meer “man”.

Het gevoel van “switchen” en hoe ik het doe

Het is een gevoel dat moeilijk uit te leggen is. Maar ik ga proberen zo goed mogelijk uit te leggen wat dit voor mij inhoud. Zoals ik ervoor al verteld heb voel ik het meestal wanneer ik opsta. Als ik dan opsta met het “man”gevoel dan gaat de dag verder zoals bij elke andere persoon. Klaarmaken,eten,...,slapen. Maar als ik dan opsta met het “vrouw”gevoel dan gaat mijn dag meestal zo, eerst even rustig wakker worden. Daarna ons kind klaarmaken voor naar het school te gaan tenzij het in het weekend of in een vakantie is dat ik mij zo voel. Ik voel dan een serieuze drang van zodra het school is om mij om te kleden tot vrouw. Voor mij is dit alle kledij aandoen en een pruik en make-up aanbrengen. Enkel lukt dit niet altijd aangezien mijn partner maar halftijds werkt en ik nog niet zo zelfzeker ben om dit alle dagen aan haar te tonen. Dit zal zeker en vast met de tijd wel komen. Als ik zo een dag(en) in het weekend of in de vakantie heb is dit natuurlijk nog veel moeilijker om te doen. Aangezien ons kind hier ook niet van weet en ik het ook niet wil tonen tot het zelf een uitgesproken mening heeft. Wat ik dan meestal doe is het vrouwenondergoed onder mijn normale kledij aan te doen om zo toch het gevoel te hebben. Overkomt dit gevoel mij in de dag dan is het te zien waar ik ben en wat ik doe of ik mij kan omkleden. Het “switchen” zelf voelt voor mij alsof ik in iemand anders verander. Terwijl ik als “man” altijd een soort nonchalance over mij had van het kan mij niet schelen. Heb ik als “vrouw” een gevoel van zorgzaamheid en kwetsbaarheid. Ik geraak ook sneller emotioneel als ik mij zo voel.

Wat is er veranderd voor mij tot nu toe?

Door alles wat ik tot nu toe weet en voor zover ik mijzelf al geaccepteerd heb. Ben ik meer voor mijn eigen gaan zorgen. Ik denk nu veel meer na over mijn gezondheid. Ik begin ook steeds meer naar mijn voorkomen te kijken terwijl ik vroeger mij bv amper scheerde, doe ik dit nu wel meer. Het kon mij vroeger ook niet echt schelen hoe mensen naar mij keken en hoe ze over mij dachten. Nu heb ik zo iets van dat ik wil dat ze naar mij kijken als een normale persoon, niet iemand die overal lak aan heeft. Tegen dat ik er dan klaar voor ben om alles te vertellen tegen vrienden/familie/... over wie ik echt ben en hoe ik mij voel. Ik wil op dat moment kunnen zeggen dat dit iedereen kan overkomen ongeacht vanwaar je komt en wie je bent. Wat je achtergrond ook mag zijn en hoe je tegen de wereld aan kijkt. Dit is geen ziekte voor mij maar een gevoel van wie ik ben.

Wat heb ik allemaal al gedaan?

Om te beginnen bij het begin. Eerst was er die bewuste dag dat mijn partner het al wist zonder dat ik het had verteld. Ze wou dat ik het zelf uitsprak hoe ik mij voelde. Eerst was ik daar heel lastig over omdat ik het een moeilijk onderwerp vond om over te spreken. Uiteindelijk hebben we er een hele dag over gepraat met rustpauzes. Dan was het tijd om dit te vertellen aan mijn goede vriendin een paar dagen later. Zij had ook al een vermoeden over wat het ging door bepaalde uitspraken die ik had gedaan en hoe ik soms keek. Dit is een gesprek geworden met de nodige alcohol langs mijn kant. Na mijn verhaal te hebben gedaan kreeg ik zoals gewoonlijk een mening te horen. Dat ik mijzelf goed moet voelen, en niet naar andere mensen mag kijken. Zolang ik zelf maar gelukkig ben. Uiteindelijk heb ik die avond mij verkleed voor mijn partner omdat ze dit wou zien. Dit was eerst nog heel onwennig met een deken rond mij. Hoe verder in de avond/nacht we kwamen hoe makkelijker het ging. Ik heb denk ik wel 5 andere outfits moeten aandoen zodat ze ernaar kon kijken. En toen kwam de make-up, ze heeft mij de eerste keer zelf opgemaakt en veel tips gegeven over wat je beter wel en niet doet. Uiteindelijk zijn we gaan slapen en had ik alles nog op mijn gezicht en ben ik de volgende morgend zo wakker geworden en heb ik er weer alles moeten afhalen. Iets erna was het dan tijd om de nagels eens te lakken zo ook met de nodige tips in hoever je mag lakken en welke kleuren beter zijn en dat je het goed moet laten drogen. Zoals ik ook al vermeld had ben ik eens met mijn partner meegeweest naar de winkels. Daar heb ik dan eenmaal kunnen aangeven dat ik iets mooi vond. Dit was dan een lingeriesetje, daar heeft ze dan de juiste maat uitgezocht en zo zijn we verder door de winkel naar de kassa gegaan. Dan heb ik ook de zoektocht begonnen naar een pruik die er echt uitziet dus geen carnavalspruik. Na lang zoeken en twijfelen tussen de kleur heb ik deze uiteindelijk besteld en deze kwam een paar dagen later toe. Dit was voor mij een gevoel van vreugde. Deze heb ik uiteindelijk dan ook opgezet in de avond. Dit maakte voor mij het gevoel ook meer compleet. Dit is dan ook een pruik die je kan stijlen en gewoon de haren kan wassen zoals je met je eigen haar zou kunnen doen. Een dag later kwam er dan een mail binnen, koop een bon van 20 euro en shop voor 50 euro. Die heb ik dan gekocht en zo begon de volgende dag mijn zoektocht naar kledij die ik mooi vind. Ik heb dan 2 kleedjes gekocht en een beetje gegokt in de maat. Dit was eigenlijk van de eerste keer goed dus heb niks moeten terugsturen. Iets later kwam mijn partner dan thuis met mascara en lippenstift voor mij. De mascara heb ik nog, de lippenstift heeft zij ondertussen al opgeeist. Dus ik kan met blijdschap zeggen dat ik 2 kleedjes, lingerie,make-up en een pruik heb. Ik hoop dit natuurlijk uit te breiden als ik volgende maand op reis kan. Wat ik ook al gedaan heb is mijn benen geschoren. Dit was natuurlijk als man zijnde ook niet makkelijk en nu in de winter is dit ook niet zichtbaar naar de buitenwereld. Dit was voor mij ook een hele overwinning en staat natuurlijk ook mooier als je een kleedje draagt. Voor mij zijn dit de grootste overwinningen tot nu toe. En waar ik mij nu ook het meest comfortabel bij voel. Dit zal in de toekomst wel veranderen naarmate ik zekerder word en ik mijn verhaal verder vertel.

Wat betekend liefde voor mij?

De eerste maanden van onze relatie waren heel fijn, we waren veel bij elkaar en deden veel met elkaar. Na een aantal jaar minderde dit met dan het echte dieptepunt een paar maand geleden. Ik wist niet meer hoe ik mij voelde en of ik er nog nood aan had. Ik dacht dat ik de liefde niet meer nodig had, dat ik het wel perfect op mijn eentje zou kunnen redden. Nu vandaag kijk ik daarop terug. En ben ik heel blij dat we hebben doorgezet want het gaat nu elke dag beter en beter. Hoe meer ik mijzelf accepteer nu des te meer ik ook kan praten over mijn gevoelens met haar. En ik voel dat we ook terug meer naar elkaar toe groeien. Als ik mij “man” voel dan loopt het gewoon zijn gang en ben ik niet zo aanhankelijk. Maar als ik mij dan “vrouw” voel dan doe ik niks liever dan bij elkaar liggen in de zetel en elkaar aan te raken en te knuffelen. Voor mij persoonlijk voelt het nu alsof we elkaar beter begrijpen. En ik heb er 100% vertrouwen in dat alles weer goed komt tussen ons ondanks de moeilijke tijden die we hebben gehad. Mijn gevoel voor haar veranderd ook niet als ik wissel van gender. Het word enkel maar sterker naarmate we meer de toekomst in gaan. En nu besef ik ook hoe belangrijk het is om te blijven werken aan je relatie en goed te kunnen praten want enkel zo word je samen sterker.

14-02-2017 om 19:02 geschreven door Anoniem