Ondertussen is onze 4de week in Maleisie al weer voorbij. Ons vierde week-end is heel rustig verlopen, we hebben een beetje van hut naar daar gereden. Op Paas zondag onze eerste werkdag van de week zijn we richting KL gereden naar een Leadership meeting.
De nieuwe East Coast highway maakt trip van Kuantan naar KL een stuk korter zodat je met een beetje geluk er binnen 2,5 uur kan geraken.
De snelweg is echt naar Europese normen gebouwd met schitterende rustplaatsen, de weg zelf slingert door de vroegere palmboomplantages waar de kokosolie gekweekt wordt.
De meeting waar we naar moesten, ging door in Bukit Tinggi zo'n 50 km ten noorden van KL. Het is echt een wonderbaarlijke plaats in het midden van de jungle en het uitzicht is echt iets wat je niet zou verwachten. M.n, een copij van de binnenstad van Colmar.
We zijn ongeveer een dag of vier in dit domein doorgebracht en naast de meetings was er s'avonds ook nog wat vertier zo kreeg Bernadette een persoonlijke sonate van een Fillipijnse band die daar regelmatig optrad
Naast de zangers werd ze ook nog geconfronteerd met een andere bezoeker die avond toen we onderweg waren naar een afsluitend barbecue met Karaoke
Op de karaoke moest natuurlijk iedereen zijn beste beentje voorzette, mijn social social coach, de HR manager voor Optimal Maleisie, de maintenance manager
Na het retreat was het alweer een nieuw weekend en dat hebben we dan maar weer eens benut om naar Kuantan te rijden om onze Gertjan te gaan ophalen, maar daarover volgende keer meer
Het is alweer de eerste dag van een nieuw week-end. Gisteren hadden we ook al vrij want dan was het de verjaardag van Mohammed. Volgens de kranten hier is in Europa zijn naam weer besmeurd en heeft zelfs Osama Bin Laden een bedreiging richting Europa ge-uit.
Ondanks de vrije dag toch maar besloten om te gaan werken (toch een dikke halve dag) want ook deze week ben ik nog niet echt aan werken toegekomen. Veel meetings en op en neer geloop. Dinsdag een familiarisatie cursus rijden, hoe moet ik me in het Maleisische verkeer gedragen samen met Bernadette. We zijn samen met 2 coaches naar Chukai gereden zon 50 km naar het oosten van waar wij wonen. In tijd doe je hier toch een dik uur over om daar te geraken. Op de heen weg reed Bernadette en die scoorde natuurlijk weer uitstekend, op de terug weg reed ik en ik hoorde aan de commentaren tussen de 2 coaches, ook al waren ze in het Bahassa. Dus vanaf dinsdag is Bernadette mijn persoonlijke chauffeur en zit ik als we samen ergens naar toe gaan altijd links van de chauffeur.
Naast het feit dat ik overdag nog niet echt veel heb kunnen doen was er toch savonds elke avond van de week een etentje.
Zondagavond een etentje onder de vrienden van Joop Wigman in restaurant Yee, en als nieuwe expats mochten wij ons daar natuurlijk bij rekenen. Lekker Chinees gegeten in een ijskast, de mensen denken hier dat als er blanken komen eten dat de airco echt op de laagst mogelijk temperatuur moet worden gezet. Tegen 22hr was ik helemaal verstijfd van de kou met als gevolg dat ik nu waarschijnlijk de enige ben in Maleisie die snip verkouden is.
Maandagavond was er het afscheidsetentje voor Joop van de afdeling in het Resident hotel hier in Paka. We hebben lekker Mongoolse barbeque gegeten. Ook Bernadette en Annelies (Joops vrouw) waren als enige echtgenotes uitgenodigd van het hele plant team. Voor Bernadette een belevenis want vrouwen worden hier dus echt genegeerd en bijgevolg ook zij, slechts een enkeling die het waagde om in haar buurt te komen om zich voor te stellen (rare situatie). Toch een mooie avond, waarop je eigenlijk ziet dat mensen over de hele wereld niet zoveel van mekaar verschillen als ze iemand waarderen dan wordt dit ook ge-uit.
Op dinsdagavond was het alweer een etentje in het Resident Hotel maar dit keer tergelegenheid van het behalen van het ISO certificaat van de EOG afdeling. Ook dit keer werd Joop in de bloemetjes gezet. Ik mocht als zijn opvolger mee aan de tafel van het OMT (operational management team) zitten. Belangrijkste figuur aan tafel was de CEO Tengku (een neef van de koning) die kende me nog van een eerdere ontmoeting in januari. Leuk anecdote is dat de man nog in Meerhout bij Essochem heeft gewerkt en dus goed de omgeving en Belgie kent.
Het eten zelf of dinsdag was typisch Maleisisch en Graham Dailey de Dow vertegenwoordiger kreeg op een bepaald moment het echt op zijn heupen van al het fruitsap dat er werd geschonken en was dan ook heel blij dat het etentje was afgelopen en dat hij met een paar kornuiten kon afzakken naar de Awana waar wel alcohol mocht geschonken worden.
Woensdag alweer een etentje voor de secondees (alle Dow werknemers van Optimal) Ditmaal ergens meer in het binnenland zon 15 km van de kust in een dorpje Air Jenith genoemd. Bijzonder aan deze plek is eigenlijk dat het een kleine Chinatown is in de middle of nowhere. Het restaurant zelf is moeilijk te beschrijven het is een open huis (de gevel aan de voorkant is helemaal open), om binnen te geraken moet je een bruggetje over (over de open riool van ongeveer een meter breed en diep) en heb je een aantal plastieken stoelen en een paar tafels die ze ergens van een uitverkoop hebben bijmekaar gebracht. De locale mensen hier noemen het restaurant de wild boar omdat er everzwijn wordt geserveerd.
Aanvankelijk was het eten wel lekker en smaakte echt goed af, maar naarmate de avond vorderde kregen we als maar meer mee-eters in de vorm van ongedierte. Op een bepaald moment werd het echt te veel en Bernadette dierf zelfs niet meer van haar water te drinken en ook Ronnie Van de Lavoir gaf het na een tijdje op. Op een bepaald moment moest ik gaan plassen en werd ik zeer hoffelijk door een Chinese collega naar het koer geloodst. Mensen die wat ouder zijn herkennen dit zeker van vroeger en er is niets mis mee als het beetje onderhouden wordt. Om daar echter te geraken moest je eerst door de keuken waar het afval naast het verse eten en de gebruikte schotels lagen. Waar het eten tegen de muur stond gestapeld echt een ervaring. Maar 1 maal van de koer terug was ook de eetlust helemaal over en was ik heel blij dat we huiswaarts reden.
Desalniettemin de moeite om eens te gaan kijken als je geen honger meer hebt, want om hiervoor 45 minuten in de auto te zitten is ook net iets te veel.
Zo werd het dus donderdag de verjaardag van Mohammed en 1 van de vele vrije dagen in Maleisie. Zoals eerder gezegd sochtends eens op de plant gaan kijken, een leuk moment was als Ronnie mij kwam halen om een slang te komen bekijken die voor de buitendeur van het controle gebouw het post gevat. De brandweer werd er bijgehaald en die overtuigden mij dat ze de slang zouden vangen en ergens dumpen (Joop vertelde achteraf dat ze inderdaad gedumpt wordt maar niet levend)
Snamiddags zijn we de plantentuin van Joop gaan plunderen en de meeste planten van hem staan nu rond ons huis. Om een deel van de planten te kunnen ophangen moest ik in het dorp een hamer gaan halen. Samen met Bernadette naar de hardware shop een hamer halen, daarna een colatje drinken bij Vico en dan nog eens rond rijden. Uiteindelijk kwamen we 2 uur later thuis met een handgemaakte kajuitkoffer in hout, met mooi houtsnijwerk versierd en natuurlijk ook de hamer een schroevendraaier en een rolmeter.
Savonds zijn we nog eens gaan eten in de Bistro, waar redelijk wat locale Moslims het feest van Mohammed kwamen vieren met hun gezin, leuk om zien.
Vandaag vrijdag was de planning om naar Kuantan te gaan, maar vermits we volgende week vrijdag al heel de dag in Kuantan zijn, besloten we naar Kuala Terengganu te rijden.
Waarvan hieronder het beeld verslag
Vanochtend richting Kuala Terengganu gereden langs de kustweg, via Dungun richting Marang.
De weg zelfs is een heel mooie baan die op een 50 a 100 meter van de zee loopt.
Net voor Marang hebben we even halt gehouden om eens naar het strand te kijken en om iets te gaan drinken.
het eiland Kapas
De zee en hoe de mensen daar terplaatse nog wonen (het aardsparadijs???)
% Bernadette geniet er van, niet alleen van de zee en het uitzicht, maar ook van de beplanting
Daarna ging het verder richting Marang waar we een paar foto's maakten van de haven, de moskee en een standbeeld dat aangeeft dat hier van de zee geleefd wordt.
Onze volgende halte was net voor Terengganu. Terengganu is beroemd voor zijn Batik en de meest bekende producent is Noor Arfa, die hier in Kuala Terengganu haar hoofd filiaal heeft. Het bedrijf is open toegangkelijk en je kan zien hoe de Batik handgemaakt wordt. Daarnaast is er natuurlijk ook een heel grote winkel waar je de kleding die met deze stoffen wordt gemaakt kan kopen. De prijzen varieren van een 20 MYR tot een 400, 500 en meer MYR in functie van de kwaliteit van de gebruikte stoffen. Maar wel boeiend om te bekijken en ook om te zien wat er van gemaakt wordt. De kledinglijn is niet alleen islamitisch getint maar is ook westers gericht.
Eenmaal KT aangekomen, was het net 14hr00 en was het bijzonder druk vooral rond de moskeen, vandaar dat we eerst naar het Waterfront reden
In de korte tijd dat we in KT waren ondervonden we dat het een bijzondere stad was waar heel te zien was, maar vermits de tijd te kort was hebben we er maar een paar kunnen zien en dan nog van op afstand. Ons besluit stond vast hier zullen we nog eens naar toekomen. Wat we wel van ver gezien hadden is de kristallen moskee die in februari dit jaar is geopend en de drijvende moskee, waar we niet naar binnen konden omdat er net een gebedsdienst bezig was
en toen terug naar huis, de zelfde weg maar toch met een wonder mooie natuur en omgeving
Aansluitend op een meeting in Kuala Lumpur, hebben we er een weekendje aangeknoopt om terplaatse in KL nog eens wat rond de kijken.
Het is voor ons de derde keer dat we in KL komen en langzaam beginnen we toch onze weg een beetje te vinden.
Op donderdag gingen we naar KLCC het grote shopping center, annex park onder de Petronas Twin Towers.
Om daar te geraken vertrokken we vanuit KL Sentral, het centrale station van KL waar de metro, treinen, bussen etc bij mekaar komen en vertrekken.
Vandaar uit nemen we ons favoriete vervoer middel, de metro of de monorail.
Ideaal om je te verplaatsen in een stad zoals KL
1 maal aangekomen in de Suria het shopping central onder de Torens is het echt de ogen uitkijken, ongelooflijk wat je daar ziet. Alles staat er momenteel in het teken van de formule 1 dat volgende week neerstrijkt op het het circuit van Sepang, kort bij de luchthaven.
het mooiste is echter om buiten te zitten aan de vijver met fonteinen en onze favoriete hobby uit te oefenen: mensen kijken. je ziet Bernadette op de eerste rij zitten.
,
Vrijdagochtend genoten van het uitzicht vanuit onze kamer in de Meridien.
Voor de nieuwsgierigen ook een van het ontbijtbuffet
Vrijdag mochten we ons ook aan gaan aanmelden op de Belgische Ambassade, gelegen aan de Jalan Tan Razuk in de Merara Tan & Tan op de 10 verdieping. Het werkt eigenlijk het zelfde als op de gemeente, je moet op zeven papieren allerhande informatie geven die ook op je paspoort staat, ter verificatie wordt er ook een kopij van je paspoort genomen en uiteindelijk mag je 22 Euro betalen om een nieuwe identiteitskaart te krijgen. Interessant was wel om horen dat er maar 200 belgen in Maleisie wonen en maar 2 Belgische families aan de Nooroost kust, wij en een zekere Mr. Wellens die een diamant slijperij heeft in Kelantan.
Wat je ook kan zien is, dat het mooi weer was en de temperatuur redelijk gestegen is tegenover het begin van ons ver blijf.
, , %%% FOTO10%%%,
Om het kort samen te vatten hebben we dit weekend niet veel meer gedaan dan rond gelopen, goed gegeten en na 2 dagen met pijn in de benen het vliegtuig genomen en terug naar onze stek in Paka gevlogen, waar de 3de week ons staat op te wachten en we eigenlijk met het serieuze werk moeten beginnen, want 16 maart neem ik officieel de plant over.
toch nog even een paar foto's, ondanks het goede weer regent het toch elke dag een beetje. (dit is een paar uur na de mooie foto's van hier boven.
Zoals jullie allemaal weten zijn we vrijdag 29 februari vertrokken. Het begon allemaal een beetje hectisch en onoverzichtelijk met het feit dat de taxichauffeur die ons naar de luchthaven zou brengen ons huis niet kon vinden en het adres niet bij zich had. Na wat over en weer gebel kwam hij uiteindelijk een kwartier te laat bij ons aan waardoor van de krappe 2hr15 voor het vertrek van het vliegtuig in Amsterdam er nog 2hr over bleef. Wat te verwachten was bleek het verkeer naar Brussel ook niet al te vlot verliep, maar uiteindelijk waren we toch 1 uur voor het vliegtuig zou vertrekken aan de incheckbalie.
Toen begon de ellende pas echt goed.
Koffers waren te zwaar, niet alleen in totaal gewicht maar ook individueel - wat de dame aan de balie laconiek deed opmerken dat het ons en veel geld ging kosten en dat we maar een additionele koffer moesten kopen en een deel van de 2 koffers overladen in de nieuwe koffer. Wat haar spontaan op de handbagage bracht en vroeg om die ook eens te mogen wegen, natuurlijk was deze ook te zwaar en ook nog te groot. (Eigenlijk was het allemaal om dat we met zo'n stomme Fokker 50 van Brussel naar Amsterdam moesten en het laadvermogen van die toestellen veel te klein en ook dat ze die dingen afladen met passagiers tot en met), maar gezien dat we vertelden dat we gingen verhuizen liet ze dit toch passeren.
Dus wij in allerijl een koffer kopen en snel alles overgeladen, koffers nog gewogen aan een leegstaande balie om zeker te stellen dat ze individueel niet te zwaar waren. We hadden nog 30 minuten voor het vliegtuig zou vertrekken ondertussen moest ik de rekening van het overgewicht gaan betalen terwijl Bernadette onze instap kaarten trachtte te bemachtigen. Ook de kerel die de afrekening moest maken droeg natuurlijk zijn steentje bij in moeilijk doen en moest nog even gaan checken aan de balie of wij wel met 2 aan het reizen waren om dat anders het overgewicht toch echt wel krankzinnig was. Uiteindelijke rekening 300 Euro (en gelukkig reisden we business wat ons samen een extra 20 kg opleverde tov van de 20 die individueel mag meenemen in economy)
Nog 15 minuten over om door de security check te geraken en naar gate A62 (mensen die Zavemtem kennen weten waar gaat A62 is veel verder kan het niet - want dan zit je in Melsbroek)
0 minuten en we waren door de security check, Bernadette moest 3 keer haar schoenen uitdoen en al haar armbanden waarvan de sluiting in een knoop lagen.
Ik liep vooruit naar de gate in de hoop dat het vliegtuig een beetje vertragen zou hebben??? Kwam aan de gate geen vliegtuig te zien wel heel contingent wachtende passagiers - want het vliegtuig uit Amsterdam was om wille van luchtverkeer problemen nog niet geland en het zou nog wel een uurtje duren. Gelukkig had ik gezien we origineel maal 45 minuten hadden voor een overstap in Amsterdam de ticketten al laten veranderen wat ons een window van 3,5 uur opleverde dus tijd genoeg om in Amsterdam te geraken (desnoods met de auto)
Compleet gestressed nat van het zweet, Bernadette lichtjes over haar toeren gingen we dus een beetje wachten tot dat kl vliegtuigje arriveerde.
Het uur wat ze beloofd hadden was uiteindelijk ook maar een uur - wij met zijn allen die sardienen doos in en een kwartiertje rijden tot die zeepkist met propellers in de juiste richting stond om naar Amsterdam te vliegen. Ondertussen was het wel een beetje gaan waaien en dat werd er naarmate de tijd verstreek niet beter op. Het ding raakte goed de lucht in maar een joy ride werd het niet, wat normaal een leuke vlucht is van Brussel naar Amsterdam omwille van het feit dat hij niet hoog kan vliegen en het schitterende panorama, werd een rollercoaster tussen de wolken. Bernadette werd met de minuut bleker en bleker en al de Touristil van de wereld mocht niet meer helpen, eenmaal in Amsterdam snel naar het toilet voor ze de paspoortcontrole kon passeren, maar ook daar scheelde het niet veel op erger, ondanks al het medelijden van de vriendelijke agente.
Gelukkig had ze nog 2 uren voor te recuperen voor we terug aan boord moesten voor de echte vlucht. (Al bij al waren we dus onder het juiste gesternte vertrokken en het enige wat we konden doen was kalm blijven en afwachten).
Tegen de tijd dat we aan boord mochten was ze voor 70 terug in orde.
De storm was ondertussen nog wat aangewakkerd zo erg zelfs dat we de lege bagage karretjes omgewaaid aan de gates zagen liggen.
Op voorhand hadden we gecheckt waar we zouden zitten in het vliegtuig om dat stoelnr 74 J en K ons zo raar leek, maar uiteindelijk bleken we op het bovendek te belanden en hadden we een zee van ruimte tot onzer beschikking - echt luxe. Alleen mocht je niet naar buiten kijken want daar waaide het alsmaar harder. Ik heb al vaak in een jumbo gezeten maar nog nooit meegemaakt dat die dingen heen en weer schudden als het gewoon aan de gate staat.
Eenmaal klaar voor vertrek gaf de piloot aan dat het eerste half uurtje een "rough ride'" zou worden en inderdaad voor iemand die van vliegen houdt is het wel leuk om in een kist van 2,5 Miljard oude Belgische franken heen en weer te worden geschud, maar af en toe was het toch best eng.
Eenmaal op kruishoogte werd het echt een zachte vlucht en landing op zaterdag rond 15hr45 in KL.
De zaterdag in KL is rustig verlopen, we hebben de rest van de dag door gebracht met een kort bezoekje aan de stad met de KLIA express, een snel trein tussen de luchthaven en het centrale station van KL, vanwaaruit je overal makkelijk naar toe kan.
Zondagochten terug gepakt en gezakt voor een korte vlucht naar Kuantan waar Sapuwan onze site chauffeur ons stond op te wachten.
Vandaar naar de Giant store in Kuantan om wat inkopen te doen, ik kan je garanderen dat als je van scratch moet beginnen dat je initieel niet weet wat je allemaal moet kopen (en dat merken we nu nog elke dag).
Daarna naar onze nieuwe woning. De schok bij de eerste aanblik was iets kleiner dan de schok die we in Januari hadden gehad, er was hard gewerkt maar aan onze verwachtingen en standaarden kan deze woning nooit voldoen en we zullen dit ook moeten accepteren denk ik.
Ondertussen is het nu dinsdagochtend en zit ik op de sofa dit verslag je te schrijven. Het lijstje van zaken die nog moeten gerepareerd worden en die we nog moeten bijkopen wordt als maar langer, alsook het besef dat we een groot aantal dingen vergaten in de container te steken die nu naar ons onder weg is.
De mooiste ervaring, maar tevens eentje die steeds de twijfels doet oplaaien, is het feit dat je constant met de definitie van confortzone geconfronteerd wordt. We zitten nu redelijk ver buiten onze confortzone en het besef dat je toch een hele tijd gebouwd hebt om de confortzone die we nu achter ons hebben gelaten, te bereiken.
Het heeft zijn charmes maar momenteel is het zeker nog niet overtuigend gezien de ervaringen die we in deze eerste dagen hebben gehad.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
%
, 
, 
, %%% FOTO10%%%, 
