23-01-2011 om 17:56 geschreven door Bieke  

03-06-2011 om 10:19 geschreven door Bieke  

02-06-2011 om 18:21 geschreven door Bieke  

Hoi!

Wat heb ik een tof weekend gehad… Nog al druk, maar wel heel leuk. De originele plannen zijn een beetje in het water gevallen, maar in dit geval heeft dit mijn laatste weekend hier in Limerick nog net iets plezanter gemaakt. Goh wat heb ik allemaal uitgestoken de laatste drie dagen? Ik ga het proberen even samen te vatten voor jullie!

Vrijdag was mijnen dag om te vieren. Waarom vieren? Wel ik had mijn eindbeoordeling over de praktische kant van mijn stage. Ik heb twee volle uren bij mijn supervisor op de bureau gezeten om al deze papieren in te vullen en na te gaan dat zeker iedereen de juiste papieren heeft gekregen. (of in dit geval onder weg zijn naar de juiste mensen). Na heel wat lieve woorden en complimenten komt het er op neer dat mijn supervisor geen moeite heeft om mij aan te bevelen in het vak dat ik nu doe. Mijn karakter/ persoonlijkheid kan een team goed aanvullen, maar ik moet nog meer werken aan zoals zij het zegt “belief in my own abilities”. Er zat dus maar één ding op en dat was vieren!!! Na enkele misverstanden zijn we uiteindelijk allemaal –en met allemaal bedoel ik  mijn huisgenoten, hun vrienden van de language school, mezelf en Margot- op het appartement naast ons beland. Ik heb ook nooit geweten dat de situatie Spanje en het tot het al dan niet Spanje behorende Barcelona zo gevoelig lag. Het was precies of we waren plotseling in een drama film terecht gekomen. Spanje tegen Barcelona en dat gaf vonken en zelfs vuurwerk, nee dat is nog zacht uitgedrukt. Dat gaf een explosie. Na een tijdje zijn we met de eerste taxi die we konden doen stoppen, met drie naar een pub getrokken, omdat de sfeer echt heel gespannen was. Geen probleem want in Micky Martins aangekomen, stonden er al nieuwe interessante mensen met plezier op ons te wachten. Hier zijn we dan met zijn allen blijven hangen tot sluitingstijd. Een beetje uit balans –wat dus wil zeggen totaal niet dronken- zijn ik en mijn huisgenootje naar huis gestrompeld. Ik zeg gestrompeld omdat mijn voeten enorm veel zeer deden van die hoge botjes dat ik droeg… Tegen een uur of drie lag ik dan in mijn bed….

Zaterdag ochtend was het normaal de bedoeling om Galway te gaan, maar zeg nu eerlijk: wie gaat er nu in hemelsnaam naar Galway als MUNSTER de FINALE speelt tegen LEINSTER!!! Nee dat kon ik nu echt niet maken. Ok ik geef toe, ik ben niet in het stadium binnengeraakt, maar wat wil je het is dan ook de finale. Langs de andere kant ook maar goed dat ik niet mee naar Galway ben gegaan, want mijn hoofd leek precies drie keer zo groot… Overdag wat inpakken, wat echt geen makkelijke job was  en de kamer oprommelen om rond 16 uur te vertrekken naar de Sinbin. Hier ben ik dan maar wijselijk van de alcohol afgebleven en heb het bij frisdrank gehouden. Om 17.05h begon de match dan eindelijk en MUNSTER begint er al heel goed aan in de eerste helft staat Munster voor met 7-3, wat dus niet zo heel goed is. Leinster leek ineens zo sterk! Eigenlijk kan ik niet beschrijven hoe spannend deze rugby match was!!! Het was ongelofelijk, Wauw! Ik bedoel op een bepaald moment staat Munster zo dicht bij de eindlijn dat hij wel moest scoren, maar Leinster tackelden altijd net optijd. Een van de Munster players kicked de bal terug het veld in, zijn medespeler vangt de bal en loopt recht door de lijn van Leinster spelers. Iedereen in de pub stond recht van zijn/ haar stoel en riep RUN RUN RUN en juist voor de lijn –echt serieus niet te doen dicht bij de lijn- tackelde één van de Leinster spelers onze Munster speler… Je kon de spanning gewoon voelen. Een kreet van afschuw en zelfs een beetje teleurstelling trok door de ruimte. Dan was er dat andere moment waarop iedereen zeker was dat Leinster een touchdown zou scoren, maar dan kwamen er daar de twee Munster guys aan die de speler gewoon optilde en een paar meter terug het veld op neer te gooien… Een lach trok over de meeste gezichten, je had dat moeten zien! Het was gewoon zo fantastisch! Tijdens de penalties –en natuurlijk ook de mogelijkheid die ze krijgen na het scoren van elke touchedown om de rugby bal tussen de witte palen de sjotten (niet correct geschreven)- was het dan ook ongelofelijk stil, er werd ook om stilte gevraagd! Iedereen werd muisstil, maar dien was niet zo goed in vorm want die hebben we niet veel gescoord. De referee was enorm streng, vooral wanneer er fouten gebeurde tijdens de srum. Normaal zijn er vier stadia: hurken, touch, pose, engage, maar soms sloegen ze de pose over, wat dus niet mag. Deze stadia worden dan afgeroepen door de referee. (Ik weet wel dat de grote fans dit allemaal beter kunnen uitleggen dan ik, maar voor mij was dit gewoon enorm leerrijk). Maar dan op het laatste veranderde alles, Munster werkte zich terug naar zijn lijn. Leinster hield hen tegen. Dan moesten ze in scrum gaan staan en Munster duwde Leinster helemaal over de lijn en de spelers trokken de bal mee met hun voeten. Wanneer ze over de lijn stonden duwden ze de spelers gewoon naar de grond en daar had je een touchdown!!! GEWONNEN met 19-9 !!! De fan die het dichtst tegen mij stond pakte mij vast en riep enorm luid MUNSTER in mijn oor! Ik kon hem geen ongelijk geven!!!  Well done Munster, we are proud of you!

’s Avonds heb ik gekookt voor mijn twee huisgenootjes en hebben we genoten van een lekker bord spaghetti à la Bieke met als dessert Vanille ijs met chocolade knoopjes. Uiteindelijk na uren babbelen en hebben we ons in de zetel geploft om samen een film te zien. Dan zijn we uiteindelijk uitgeput in ons bed gekropen…

Vandaag was niet zo’n drukke toch, als je het inpakken en de stress daar rond niet mee rekent. Gelukkig is mijn mission impossible een mission possible geworden, want het meeste steekt nu in de valiezen… Ik ben dan ook klaar voor de laatste enorm drukke dagen. De namiddag hebben we dan samen cake gemaakt en muziek geluisterd…

Lieve groetjes en tot binnenkort terug in België

Bieke

29-05-2011 om 22:28 geschreven door Bieke  

Hai!

Brr zo koud hier in Ierland! Het zonnetje is al lang verdwenen en heeft plaats gemaakt voor enorm veel wind en gigantische regenvlagen. Jammer, maar dan spelen we zelf maar voor zonnetje toch. Positief punt? Alles ziet hier fantastisch groen, wat Ierland dus zo prachtig maakt!

Het is weer al een hele tijd geleden sinds mijn laatste blog. Het is dan ook nog al druk geweest. Waarom? Er stonden twee lege valiezen te wachten om ingepakt te worden. Grappig eigenlijk hoe mensen mij maar blijven zeggen –wel te verstaan mensen die nog nooit langer dan twee weken van huis zijn geweest- hoe gemakkelijk inpakken wel niet is. Wel ik heb hier gedurende –bijna- vijf maanden heel wat spullen en papieren bijeen verzameld gekregen. Het heeft mij al heel wat bloed zweet en tranen gekost om drie kwart van mijn spullen in deze twee –naar mijn zin veel te kleine – valiezen te krijgen. Met heel wat –volgens onbekende, maar toch voor mij toch nuttige- bewegingen als op de valies gaan staan,… heb ik de eerste toch vol en toe gekregen. Echt serieus inpakken zou een sport moeten zijn! Ik moet ook wel –tegen mijn zin- toegeven dat ik veel te veel spelen hier heb, maar weet je wat dat maakt mijn kamer nu net een gezellige thuis. Alle fotokaders, kaartjes en alle andere prularia maken het juist fijn om ’s avonds thuis te komen en mij op mijn gemak te voelen. Maar dat is maar mijn mening… Nu even terug naar het begin, er zijn nog enkele dingen die ik kan vertellen.

We beginnen bij woensdag, want dinsdag was er niet zo heel veel te melden. Of ja in het kort heb ik –buiten dat ik naar mijn stage ben geweest- het een en ander geregeld om thuis te geraken en slaapplaats te voorzien voor de papa, vrijwillig slachtoffer om mij te komen halen of met andere woorden mij te helpen die loodzware koffers naar de vlieghaven te zeulen. Misschien is het ineens ook handig om te melden –aan al diegene die het nog niet gezien hadden in de dagen aftellen ding in de rechter  beneden hoek van de blog- dat ik binnen 8 dagen of anders gezegd op 2 juni thuis zal zijn. Nu terug even naar woensdag… Woensdag hebben ik en Margot de kans gekregen om naar de Corpus Christi school in Moyross een kijkje te gaan nemen. Bij het aankomen zagen we daar al een camionette staan vol met boerderij dieren. De kindjes van de school waren dan ook volop aan het helpen met de diertjes te verzorgen. Er waren konijntjes, kittens, een pony, geitjes, kippen en ander gevogelte, een ezeltje,… Dit was al meteen één van de vele projecten die dit schooltje heeft op gezet om zijn leerlingen in de bloemetjes te zetten. Natuurlijk steekt er ook een hele pedagogische kijk achter, wat belangrijk is voor scholen. Daar tussen de dieren –wat we toen op dat moment nog niet door hadden- hebben we de directeur van deze school ontmoet. Dit is erg om te moeten zeggen, vooral omdat wij leren niet met stereotypen te denken maar deze man leek niets op een schooldirecteur. Hij kende al zijn leerlingen, hun ouders en zelfs grote delen van de families van deze kinderen, sprak de kinderen aan alsof hij leraar was en had goede zin voor humor. Het eerste wat hij ons ook –ongeveer-  meldde was: Vele mensen halen hun kinderen weg uit deze omgeving, ze verwachten snipers op de daken en politie bij de poorten. Verassend toch, dat dat niet zo is?! En gelijk had hij, dit is heel eerlijk één van de mooiste scholen die ik ooit gezien heb. De muren telden wel honderden prachtige schilderijen met inspirerende teksten en motiverende slogans. Er hingen enorm veel foto’s van studenten door de jaren heen en de studenten die er nu naar school gaan. We hebben een grote rondleiding gekregen en al gaat het hier over een mainstream school telt Corpus Christi redelijk wat projecten. Enkele dingen die ik persoonlijk er uit vond springen? De kleurrijke lokalen, ouderparticipatie (werden aangemoedigd om deel te nemen aan projecten met hun kinderen. BV. Een boot bouwen met vader en kinderen, huisbezoeken, ouders spreekmoment,…), kleine klasgroepen en mogelijkheid tot één op één of één op twee begeleiding en natuurlijk ook de leuke projecten. Nog een interessant project was “Spongecake and Spelling” project. In dit project draait het rond de ouders van deze kinderen met minder sterke literacy (lezen en schrijven). Dit project gaat al kokend met de ouders aan de slag om daarna rustig aan over te gaan op spelling, lezen en schrijven. Op deze manier kan ouder mee met zijn/ haar kind om samen te werken aan dit kinds toekomst. Ja ik heb toch wel genoten van dit kort bezoek!

Na een leuk dagje stage ben ik weer naar huis getrokken, waar ik zoals vaak eerst een babbeltje doe met mijn huisgenootjes. En daar stond mij even een verassing op te wachten. Casilda had deze leuke boodschappen/ strandtas van een leuk Spaans merk. Dit merk werkt met leuke cartoons. Wel gisteren avond kreeg ik exact dezelfde tas kado!!! Wat natuurlijk super lief was. Dus we bleven nog wat na babbelen en natuurlijk ook om plannen te maken voor het weekend, mijn laatste weekend hier. We zijn dan maar samen, onder tussen ook met Beatrice naar de wasruimte gegaan om de was van de meisjes op te halen. Was me daar iets raars gebeurd! We doen dus de deur van dat wasmachine open en daar lag een groot stuk glas tussen de kleren… ??? Daar stonden we dan met drie ons afvragend waar dat vandaan kon komen… Toen uiteindelijk één van ons merkte dat er geen glas meer in het ‘raam’ van de wasmachine stak! Was dat toch wel gebarsten en alle kleren vol glassplinters… Dat is nog eens pech hebben!

Vandaag is er dan weer niet echt iets speciaals gebeurd. Het was rustig en er was niet veel werk voor ons! Wat eigenlijk wel een beetje vervelend was, maar dat hoort er nu eenmaal bij zeker… Dus deze middag ben ik naar Dunne’s gegaan om een extra valies te gaan halen die ik mee op de vlieger mag nemen als handbagage. Grappig toch hoe je ineens van toch wel volledig ingeburgerd overgaat in toerist! Bieke Belgian Irish girl werd ineens Bieke the tourist… De hele weg met de valies naar huis kreeg ik lachende blikken en Enjoy yourself now! Voor mij voelde dat zo bijna hetzelfde alsof ik zou met een valies door Antwerpen lopen en mensen zouden mij aanspreken als toerist, wat wel normaal is denk ik. Limerick is mijn Antwerpen geworden, ik zal hier nooit verloren lopen. Iets terug vinden dat is iets anders, maar verloren lopen doe ik hier niet. Ik ken ondertussen alle binnenwegen al en jammer genoeg de omwegen ook :p

Dat was het zowat voor vandaag, weer een hele boterham é?

XX uit Luimnigh

26-05-2011 om 17:38 geschreven door Bieke  

Hoi!

Grote dagen hier in Ierland, want nu dat Queen Elizabeth II terug naar Engeland is getrokken was er plaats genoeg om president Obama te ontvangen. In tegenstelling tot the Queen is hij veel meer geïnteresseerd in het opbouwen van relaties met de mensen hier, zo vertelt de radio ons dat toch. Nu ja of Obama hier nu wel is of niet, het werk gaat door en ik heb weer enkele kleine dingen te vertellen.

Als eerste wil ik toch nog eens benadrukken hoe fier Ieren zijn op hun eigen eiland. Het is bijna aandoenlijk. Dit geldt vooral ook voor de oudere generatie, maar ook voor de jongere. Als zij mij of anderen een verhaal doen, dan voel je gewoon hoe trots ze zijn en dat geeft een geweldig gevoel. Je ziet het in alles en je vindt het vooral terug in de typische Ierse muziek! Nog een reden waarom ik zo verliefd ben op Ierland. Nog een reden waarom ik hier zo graag ben, maar waar ik tegelijkertijd enorm nerveus van kan worden is de rust en nonchalantie – of is dit enkel uit beleefdheid?- (relaxed kind of way) die zij met zich meedraaien. Een week geleden nam ik de bus terug naar huis en ik had enkel een stuk van 2 euro in mijn jaszak zitten en nog een beetje kleingeld. De bus hier kost 1.60 euro per rit. Dus ik geef mijn 2 euro, maar de chauffeur kon mij niet gepast terug betalen. Zie je mij daar al zitten, schrik om van de bus gegooid te worden? Nu was dat allemaal geen probleem ik mocht mijn kleine brol afgeven wat dus maar 1, 45 euro was en ik mocht mee! De dag daarna had ik weer hetzelfde voor –het is niet gemakkelijk om altijd gepast te hebben, ik moet diezelfde munten ook gebruiken om mijn was te doen!- en deze keer heeft de chauffeur mij laten meerijden voor maar  1 euro. Leuk toch, mensen die geloven in de eerlijkheid van de mensen?

Vandaag was ook wel een beetje een trieste dag. Waarom? Omdat we vandaag afscheid hebben genomen van Annemarijke, mijn huisgenootje gedurende een dikke 3 maanden. Wat gaat het nu stil zijn in de kamer naast mij! Hopelijk heeft ze een goede terug reis gehad en komt ze met valiezen vol goede herinneringen en avonturen thuis.

Wacht nog niet stoppen met lezen, want vandaag heb ik toch wel een bijzonder project bezocht. Ik ben door mijn mentor meegenomen naar een meeting in verband met het promoten van boeken en het lezen van deze boeken. NLEC is de organisatie –One boek One Northside-  die instaat voor meer aandacht te vestigen op het lezen van boeken. Elk jaar weer kiezen ze een boek uit dat ze laten lezen op scholen, waarop een poster wedstrijd volgt. Het boek dat dit jaar gekozen werd was: “The giggle treatement” van Rody Doyle (hopelijk spel ik het juist!) en het boek van vorig jaar was van de zelfde schrijver namelijk: “Twitter”.  Ik heb vandaag mee de winnaars mogen kiezen, wat wel leuk was. De maanden die volgen zullen vooral bestaan uit het bekendmaken van de organisatie door een standje op te zetten in een speciaal soort festival, persconferenties,… Op het einde van het jaar zal deze organisatie in totaal 6000 tot 7000 gratis boeken uitdelen in scholen en huizen in deze wijken. Persoonlijk vind ik dat een heel mooi initiatief, nu is er geen excuus meer voor kinderen en hun ouders om een beetje tijd en aandacht te spenderen aan de wondere wereld van de sprookjes en verhalen. Daarnaast wees mijn mentor op het belang van boeken bij het opbouwen van relaties tussen ouder en kind! Welk kind heeft nu niet graag dat zijn of haar mama/ papa hem of haar een boek voorleest vlak voor het naar bed gaan? Ik vind het al een heel mooi initiatief, vooral omdat ik weet hoeveel problemen er in Literacy kan ontstaan.

Liefs

Bieke xx

23-05-2011 om 20:09 geschreven door Bieke  

Hai everyone!

Als allereerste wil ik toch wel zeggen dat ik zo’n ontzettend druk weekend heb gehad, waarin ik mij super hard geamuseerd heb. Ik voel mij helemaal thuis hier in op mijn Ierse eilandje :p En ik zal jullie eens vertellen waarom ik verliefd ben geworden op Ierland!

Zaterdag ochtend zijn we met zijn drie: Cas, Beatrice en ik naar het station getrokken om de bus richting Cork te nemen. Cork is exactly the reason waarom ik zo verliefd ben op Ierland. Al wie Cork nog nooit bezocht heeft of nog nooit van Cork heeft gehoord, Cork is de tweede grootste stad van Limerick of anders gezegd: The Real Capital of Ireland! Het is een grote stad, maar net zoals Brussel ontzettend mooi. Ik zou durven zeggen dat Cork nog mooier is met ontzettend veel interessante geschiedenis en boeiende gebouwen. Na onze rit van 2 uur babbelen en lachen kwamen we aan in Cork. We vonden het dan ook een goed idee om eerst naar het toerisme bureau te zoeken en wat informatie te vragen. Al een geluk dat we dat gedaan hebben, anders zouden wij –voor al diegenen die mij goed kennen weten dat dit vooral voor mij geldt!- verloren gelopen zijn. Gewapend met kaart en fototoestel zijn we net als Queen Elizabeth (die vrijdag naar Cork trok) super enthousiast aan onze tocht begonnen. Wat is er dan ook beter dan The English Market als beginpunt?

The English Market is een gezellige overdekte markt met wel honderd kraampjes met vers vlees, vis, groenten, gebakjes en nog veel meer. Het was daar dan ook heel druk, want iedereen wou weten waar Queen Elizabeth was geweest. Even voor de duidelijkheid: veel Ieren geven niets om de koningin, straffer nog ze haten de Queen. Waarom? Niemand heeft daar een duidelijk antwoord op, maar de geschiedenis heeft hier veel invloed op. Op Prince William zijn de Ieren dan weer dol. Nu dat ik dat even heb meegedeeld kunnen we terug overgaan op onze avonturen in Cork. Na onze lunch zijn we naar deze prachtige kerken en kathedralen gaan kijken. Wat is er zo mooi aan de kerken en kathedralen hier? De schilderijen, mozaïek en natuurlijk ook de gigantische gekleurde glazen ramen! We hebben een oud stukje van Cork gezien, wat best gezellig gelegen is. In de laatste kerk, St. Anne Shandon zijn we helemaal naar boven geklommen om zelf de klokken te luiden! Ja echt waar wij hebben een liedje gespeeld met de klokken van Shandon! Daarna hebben we net als werkmannen met een koptelefoon de smalle trap beklommen, ons tussen de bellen/ klokken gewrongen en de kleine laddertjes getrotseerd om van een prachtige view op Cork te genieten. Ik moet toegeven, dit was echt prachtig! De wind was ook van de partij, waardoor we rondvlogen van de ene kant van de toren naar de andere kant à la Marie Poppins stijl. Jammer genoeg was de regen ook van de partij, dus als verzopen kiekens hebben we deze boeiende stad doorgeploegd.

Op het einde hebben we de oude jail bezocht. Dit was een gigantisch gebouw met tralies voor de ramen. We werden dan ook ontzettend – ja echt waar- vriendelijk onthaald, we kregen een radiootje om ons rond te leiden door het gebouw. Ik persoonlijk vind het echt een aanrader om dat de verhalen die ze vertalen je echt helemaal meevoeren naar de vroegere tijden en je ziet ze bijna voor je ogen afspelen. Dit geldt wel alleen maar voor de Engelse tap, de Duitse en Spaanse radiootjes speelden geen muziek of achtergrond geluidjes… Mijn tip: wees moedig en vraag naar het Engelse radiootje. Na onze rondleiding zijn we moedig, kletsnat en koud terug naar buiten getrokken om naar het centrum te wandelen door de regenvlaag door. Ergens onderweg zijn we de vrouw van de gevangenis tegen gekomen en zij heeft ons met haar auto meegenomen naar het centrum. Nog een reden waarom je alleen maar van Ierland kan houden! Op het einde hebben we afscheid genomen en haar nog eens bedankt voor de lift. En dat ging ongeveer zo: “Thanks for the lift, that’s really nice of you!” “No problem at all. (met dat leuke Cork accent) Have a nice trip ladies and a nice weekend.” “Thank you very much and have a nice weekend” De vrouw lacht en knikt naar ons terwijl ze zei: “I’ll be in prison” Waardoor dat wij de slappelach kregen :p

Na een korte stop in één van de gezellig pubs -waar natuurlijk zoals altijd een rugbymatch op stond- waar we een koppel uitlegde hoe zo’n raar team van vrienden (Duits, Nederlands en Spaans) bij elkaar zijn geraakt en een drankje om op te warmen, hebben we de bus terug naar huis genomen. Rond een of tien in de avond waren we thuis. We zijn dan nog maar samen gaan zitten om foto’s uit te wisselen en Ierse muziek. Om dan nog al laat naar onze kamer te gaan en eens uit te slapen.

Zondag, vandaag dus, rond de middag zijn we samen naar de winkel gewandeld om onze inkopen te doen, mijn foto’s af te drukken en iets voor de lunch te halen. Deze morgend heb ik alles maar eens opgerommeld en uitgesorteerd want voor iedereen die het nog niet weet, ik kom binnenkort al terug naar huis… SNIF SNIF… maar voor een belangrijke reden, namelijk om een groot feest te vieren van een heel goede vriendin! En nu heb ik eindelijk een gaatje vrij om jullie mijn avonturen te vertellen!

Nog al moe, maar heel tevreden ga ik nu een filmpje zien en de foto’s in mijn boek plakken!

Tot schrijfs, dikke zoen

Bibie

22-05-2011 om 18:04 geschreven door Bieke  

Hai!

Het typische Ierse weer is weer te voorschijn getoverd, maar gelukkig komt de zon af en toe nog eens piepen. Ik moet wel toegeven dat ik de zon heel erg mis! Elke ochtend weer sta ik op met het zonnetje en toch kom ik bijna verzopen aan op mijn stageplaats (misschien is verzopen wel een beetje overdreven, maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel toch?). Maar wat nog voor veel meer zonneschijn in mijn hart zorgt, zijn mijn super lieve huisgenootjes. Mijn huisje is echt een thuis geworden, waarin we samen koken, uren babbelen en lachen… De tijd vliegt voorbij, ik lijk zelfs wel tijd tekort te hebben. Elke ochtend wandelen we samen richting school voor hun en bus voor mij, wat het tweemaal zo leuk maakt om op te staan.

Jammer genoeg moeten we maandag afscheid nemen van Annemarijke, waar ik ondertussen al 4 maanden mee heb samengewoond. Zij heeft ons deze week woensdag dan ook uitgenodigd om iets te gaan drinken in Lock bar. Dit is zowat mijn favo pub geworden in Ierland. Wil je live Music and an amasing atmosphere, dan zit je  daar goed. Het gaf ons de gelegenheid om onze nieuwe huisgenoten beter te leren kennen en gewoon te genieten van het Ierse uitgaansleven (of toch een klein deeltje ervan).

Donderdag ontving ik een speciaal mailtje, eentje dat ik totaal niet had verwacht. Ik kreeg een mailtje van mijn eindwerk groepje… Raar toch? Aangezien mijn eindwerk al bijna 5 maand af is! Waarom dat mailtje dan? De voorziening waarvoor wij ons eindwerk maakte mailde ons om ons te vertellen dat ons eindresultaat niet in een hoekje is beland, maar dat ze er veel mee werken. Enkele leefgroepen hebben het systeem nu geïntroduceerd aan hun kindjes en proberen er nog aan te werken. Het spel dat we gemaakt hebben, hebben ze al meerdere keren gebruikt en er is heel veel positieve feedback van de opvoeders gekomen. Wij zijn natuurlijk heel trots met deze reacties, want dat is uiteindelijk toch het gene dat je wil bereiken, niet? Deze week hebben ze het hele systeem op een hoofdopvoeder vergadering besproken en er zal nog verder aan gewerkt worden, tot het bijna perfect is =D Ik wens ze dan ook veel succes en plezier met ons eindwerk resultaat!

Vandaag heb ik mijn voorlaatste supervisie gehad, wat best wel spannend is. Ik weet wel dat mijn stage goed loopt en dat ik al ongelofelijk veel geleerd heb, maar ergens blijft dat toch nog belangrijk en vooral ook stresserend. Het was een hele korte supervisie en het kwam er op neer dat ik op dit moment geen werkpunten heb en dat ik enorm gegroeid ben. Alle doelen die ik mijn in het begin heb opgelegd heb ik met glans bereikt (ik weet dat dit niet correct is, maar ik vond het zo leuk klinken ^^). Als werkpunt naar later toe, raadt ze mij aan om nog meer in mezelf te geloven en in mijn eigen kunnen. Ze heeft gemerkt dat ik veel aan de stage heb gehad. Ik heb dan ook eerlijk toegegeven dat ik mijn nu niet meer zo uitgedaagd voel en af en toe zelfs verveel, wat een teken bleek te zijn van goede aanpassing. Ze is afgesloten met de zin dat ik perfect in hun team zou passen op lange termijn en dat ze geen probleem zou hebben met mij aan te werven als toekomstige opvoeder. Ik lijk blijkbaar heel gelukkig te zijn (wat ook zo is) en ik zou goed omgaan met de grapjes die de jongeren maken. Soms zijn de andere teamleden curieus wat de jongeren mij vertellen, waardoor ik moet lachen. :D Positief toch?! Daar kan je al iets mee! Nu nog verder doorgroeien tot een totaal onafhankelijke en vooral helemaal zelfzekere opvoeder!

In de namiddag ben ik thuis gekomen, na nog snel even bij de winkel te stoppen en heb een maaltijd bereidt voor mijn Casilda en Beatrice. We hebben samen gekookt en nee er is NIETS aangebrand. Straffer nog, het was zelfs lekker. We hebben gezellig samen aan tafel gezeten, wat ik daarvoor nooit zou gedaan hebben (de tafel stond daar dan gewoon als versiering :p). Na de afwas gedaan te hebben, zijn we aan een soort cake begonnen die in de ijskast moest. Na 3 uurtjes afwisselend kaartspelletjes te doen en onze was een voor een te doen, hebben dan eindelijk mogen proeven van deze heerlijke taart!

Wat staat er morgen op het programma? CORK!! The second largest city of Ireland! De moeite waard dus om eens te bezoeken, denken jullie ook niet?

Slaap wel

En tot schrijfs!

Bieke

20-05-2011 om 22:58 geschreven door Bieke  

17-05-2011 om 19:08 geschreven door Bieke  

Hoi lieve volgers,

Ik moet toegeven dat mijn humeur het total tegenovergestelde is van het weer hier in Ierland. Wat dus wil zeggen heel zonnig op dit moment! Tussen de regenvlagen door maak ik maar de ruimte om eens heel happy, tevreden, enthousiast en zelfs een beetje fier te zijn ^^

Gisteren avond, zondag dus, heb ik mogen kennis maken met mijn twee nieuwe huisgenootjes. Over mij is er een meisje, Beatrice (ik weet niet of ik dit juist spel) uit Duitsland in getrokken en over Annemarijke woont nu ‘Cash’ (zo mogen wij dat zeggen, ook hier weet ik niet hoe ik het moet spellen) uit Spanje. We hebben gisteren dan ook uitgebreid de tijd genomen om kennis te maken met deze twee meisjes en dat is nog een ongelofelijk gezellige avond geworden. Ik voel mij NU meer dan ooit thuis hier in mijn Iers appartementje in Corbaly. Ik hoop dat ik ze nog veel ga zien hier in ons huisje en dat we eens gezellig samen kunnen kokkerellen!  Oh beiden meisjes zijn hier om Engels te leren, dus geen druk om Engels te spreken in dit huis! Ik ga hier nog veel leren deze laatste weekjes…

Vandaag in de namiddag was het dan ook onze laatste dag samen met mogelijk andere studenten die aan het LIT studeren, want ook wij hadden De-briefing. Met een bang hart ben ik dan maar op mijn eentje –na een voormiddagje in Céim ar Chéim- naar het LIT gewandeld , nadat ik een broodje ben gaan halen in de spar. Wat ik niet heb opgegeten, mja stress 酠 Daar stond ik dan om 1.30PM, want ik wist niet waar dat was en voor diegene die geen idee hebben hoe groot LIT is, dat is dus heel groot (ik kan geen goede vergelijking vinden). Ik dacht dus bij mijzelf ik ga naar de receptie wandelen rustig vragen waar ik moet zijn en op mijn doodse gemakje naar daar wandelen. Dat had je gedacht. Mja even vergeten dat ik in Ierland zit, natuurlijk was daar niemand. Dus ik wacht tot dat de middagpauze om was en ben terug gewandeld en er was nog steeds niemand! Stresserend toch?! Uiteindelijk kwam daar dan een vrouw aangehold die mij dan doorverwees naar noch iemand anders, die mij dan ook nog eens doorverwees (en dat allemaal om een klaslokaal/ lessencontainer te vinden!) Voor alle geÏnteresseerden: Ik ben er dus op tijd geraakt!!! Jeej!!! Ik heb mij enorm geamuseerd en de andere meisjes waren super tof, we hebben tijdens de pauze wat gebabbeld over stomme dingen en mijn uitwisseling naar Ierland… Ik was echt blij dat ik daar was en niet alleen omdat ik nieuwe mensen heb leren kennen, maar ook omdat ik leerde dat ook andere studenten zich soms voelen net zoals ik tijdens hun stage! Ik was eerst wel verbaasd, maar ook heel blij om iemand anders eens hetzelfde te horen zeggen als mijzelf :p

Niets slechts voor vandaag dus!

Smakelijk allemaal en tot schrijfs

xx

16-05-2011 om 19:05 geschreven door Bieke