Over vliegers, bicky burgers, (stief)mama zijn, feestjes en stuff as it happens voor een "30 something" madame, met vleugels aan de voeten en wortels in twee werelddelen.
09-01-2015
Schrijven is lopen
Schrijven is een beetje zoals lopen. In de therapeutische zin dan, want conditie krijg je er jammer genoeg niet van.
Je hebt zo van die dagen, dat je iets of iemand wil kapot meppen, je met jezelf en je humeur geen blijf weet, het allemaal tegen valt en elk reflecterend oppervlak een mes door je jeugdig hart, dat niet meer klikt met je spiegelbeeld, is.
Dan moet een mens ventileren (en wat the hell is dat hier met die opmaak en lettergrootte?! Het blijft steeds kleiner worden. argh) Woordelijk en fysiek. Bij gebrek aan een boksbal of een lidmaatschap bij eender welke sportvereniging, dit wegens onmogelijk door...vanalles, ga ik dus lopen.
Ooit was ik er goed in ook. Nu ben ik het spuwende, puffende, ploeterende afkooksel van die hinde van weleer. Dat terzijde: I really regretted that run, said nobody, ever. Het doet je bloed sneller stromen en hoe paars aangelopen je ook bent eens de ronde erop zit: you feel and look great. Enfin, dat vind ik toch aanvankelijk. Analyse enkele minuten later toont meestal een rode kop en een triepje opgedroogd speeksel, ergens op mijn kaak. En zo een ader op het voorhoofd, knol in het midden. Post stretching is ie daar ineens. Anyhoe.
Mijn man, was in een niet zo ver verleden mijn loop protégé. Ronde 1 die hij ooit liep, on my watch tenminste, was in het Gentse Citadelpark. Letterlijk 1 ronde. Waarvan ik vermoed dat hij een deel gekropen heeft ook. Rood, paars en reutelend kwam hij terug naar het appartement. Hij was een hoopje mens in sportschoenen. Fastforward naar 2 jaar later en tegenwoordig loopt hij mij eraf. Zijn training en oermotivatie voor de brandweer, zitten er uiteraard ook voor iets tussen, maar het is altijd een fier moment wanneer de student, de meester wordt. (Dit gezegd zijnde: neen, liefje, ik ben nog steeds de betere chauffeur. Ik hoor het je denken tot hier.)
En dan heb je schrijven. Aaaah dagboeken vol heb ik gekliederd. Een aaneenschakeling van crushes. En codewoordjes. Zoals "rozijnen eten". Dat was weed. (Btw ook de weggever dat mijn moeder mijn dagboek gelezen had: ineens lag de voorraadkast vol rozijnendoosjes. "ah ja, jij eet dat toch graag", zei ze. Busted! Zij hé, ikke niet....althans toen nog niet.) En over de oneerlijkheid van het leven, het oneindige kwaad zijn op alles en iedereen. (dat is er nog steeds niet helemaal uit. Ik kan me mateloos ergeren aan de stomheid der mensen.) Haat en liefde, ergernis, vendetta-planningen.
Van V voor vendetta gesproken, momenteel ben ik ook op een missie. De één of andere arrogante kwal van een co-piloot heeft, zonder reden, aan kwaadsprekerij gedaan. Over mij. (Deeskannatochni! zou een legendarische collega van mij verontwaardigd uitroepen.) Meneer heeft waarschijnlijk een onderliggende gefrustreerde reden, het zal mij worst wezen, ik ken hem niet, hij mij ook niet, aangezien ik in mijn 10-jarige carrière nog nooit in dezelfde aluminium buis in de lucht met hem heb gehangen, ERGO hebben we bij mijn weten ook nog nooit samen gevlogen, ERGO...the fuck dude? Hij zal het mogen uitleggen en staven. Hij zal er niet in slagen. Ik zal zijn lange lijf de grond in hameren, gelijk een paal van het strandzeil. Woordelijk. Want dat het woord sterker is dan het zwaard, dat hebben die twee vergissingen van Allah, ons nog eens duidelijk gemaakt deze week. Ze zijn er niet meer, ze zijn nu in het paradijs met 700 maagden. Grapjassen toch, die extremisten, vreemd dat het dan niet beter klikt op vlak van humor met het Westen...
Ik ben niet Charlie, ik ben Freedom of Speech. En Run Free. Die ook.
Stap 1: boek chalet/guesthouse/... Check. Stap 2: vind babysitter voor "ik ben twee en ik zeg nee (en piemel)"-zoon. Aka dé uitdaging sinds zijn geboorte, bij gebrek aan grootvaders (eentje jammer genoeg niet meer in ons midden en eentje die denkt dat hij het groot lot gewonnen heeft met een poes van 25 jaar jonger en bijgevolg geen tijd, nood, energie (hmm) meer heeft voor eigen bloed). Daarnaast ploetert Grootmoeder 1 zich momenteel een baan door het sompige moeras die de laatste maanden werk voor het welverdiende pensioen geworden zijn en Grootmoeder 2 beleeft naast een tweede jeugd, een intense amateur-tennis carrière. Ze is, hoe zeggen we het..., een druk besproken persoon en zo goed als geen optie voor last-minute opvang.
En zo zijn we wel: last minute. Toegegeven. Maar dat het lak aan planning is, is BS. We combineren 3 job schema's, waarvan één job ongeveer zo regelmatig en voorspelbaar is als een hormonale puber. Daarbovenop komt de zogeheten "aangepaste co-ouderschapsregeling", waarbij O en A school lopen op circa 20km van hier. Mix daarbij gerust een snuifje gekke Ex (van hormonale puber gesproken...), een tweejarige peuter en een vrouw, moi, die vaak van huis is en je hebt het antwoord op de vraag: "Waarom kom junder doa nu pas mee of?!" (mijn roots liggen in Oostende fyi) Als en indien we dus een gaatje vinden waarbij alle factoren mee zitten, de goden ons gunstig gezind zijn, dan staan we dus onnozel te springen en high-fiven voor de kalender.
Ter illustratie dus, stap 2, is meestal onze achilleshiel in het proces van "we gaan eens weg". Maar toch: check.
Stap 3: zet G af bij zijn gewillige parrain, klauter kushandjes werpend in auto en rijd vrolijk zingend de Ardeense charme tegemoet. Fail.
Vrolijk waren we wel, tot ergens tussen Ternat en Groot-Bijgaarden mijn "vintage" autootje, vers van de keuring miljaardedjunogaantoe, haar 17 jaar oude ruitenwissers het opgaven. Did I mention the snow? Vloekend naar de pechstrook, verkeersregels overboord gegooid wegens te veel balast en via pechstrook tot aan Texaco tankstation gereden. Touring gebeld, nog wat gevloekt, mep op stuur gegeven (sjans dat de airbag blijkbaar ook wat van ouderdom is), beetje gemokt, het universum vervloekt en mezelf luidop beklaagd genre "whyyy do bad things happen to good people?" Uiteindelijk ons gastronomisch charme-weekend ingezet langs de E40 met wat lokaal wild: Pizza Hut.
Kuddos to Touring tussen haakjes, die waren, gezien de weersomstandigheden, snel en efficiënt en "amper" twee en een half uur later, snorden we met auto nummer 2 opnieuw voorbij de Texaco. De tweede ronde, de tweede ron-de.
Aankomst Durbuy, heuvels, licht laagje sneeuw (ironisch genoeg, minder dan in de Vlaamse Ardennen), duizenden lichtjes aaaaaaah life is bliss. Mopper-modus af, irritant verliefde koppel-modus aan. Check.
Maar waarom waarom waarom is de Vlaming op verplaatsing (ik nuanceer omdat het harder opvalt buiten zijn gekend territorium) zo walgelijk? Op een vliegtuig, in Barcelona, in de Ardennen. Je haalt ze er zo uit. De driekwartbroeken, de rattenkapsels (vrouwen boven de 30 bij ons hebben blijkbaar een ongeschreven regel dat je haar er moet uitzien als zijnde afgeknauwd) en vooral: het boertige gedrag. Stappen ze aan boord van een vliegtuig, sta jij daar glimlachend en krampen in de kaken trotserend in het gangpad, valiezen te incasseren die tegen schenen en dijen bonken. "Goeiemorgen!" pers je er monter eruit. Niks. Tenzij je de vuile blik mee rekent. En het stoelnummer dat ze naar je hoofd blaffen bij wijze van hallo. "17D!". Een Franstalige landgenoot, een Engelsman zingt bijna zijn/haar hallo. De Amerikanen worden er eizona emotioneel van (lekker fake, but highly appreciated, ik kan het u verzekeren).
De Vlaming in de Ardennen gedraagt zich alsof hij in zijn eigen tuin wandelt. Het is van hem. "Ik kom hier vaak". "Ze kennen mij hier". Zodoende drinken ze wat glühwein, krijgen het na anderhalve beker moeilijk met de coördinatie van 4 ledematen en spraak, maar starten toch een treintje. Bonk, bots, zwam, lal. Glühwein over mijn nieuwe broek. Mocht ik toen niet danig in mijn irritant verliefde koppel-modus gezeten hebben, dan was het ambras.
Wat later op restaurant, setting: romantisch, stijl: lokaal, sfeer: gezellig, compleet met houten tafels, rood-wit geruite gordijntjes en knisperend vuur. Zitten er mij daar twee koppels (en drie of vier overbodige tieners) aan de hoofdtafel. Fase één van de avond was dat je sowieso enkel hen hoorde. Ah ja, niet vergeten, ze hadden al anderhalve glühwein op. En zaten nu aan de witte wijn. En ook niet vergeten: de Ardennen, da's eigen achtertuin. Dus hopla, weg gêne, geen nood aan microfonen, ze horen ons 7 huizen verder. Allemaal goed en wel, ze hadden de tijd van hun leven, de kinderen hadden maar een beetje ruzie, het eten was lekker,... Tot de wijn ineens naar het gemoed begon te stijgen en bij koppel 1, Rattenkapsel en Papzak, werd de spreekwoordelijke puist uitgeduwd. Aan tafel, op restaurant. "Ik kun dat niet heloven dat jij denkt dat dat door de wijn is!"aldus Rattenkapsel.(leg vooral veel klemtoon op de "ij" als je dit in je hoofd leest) "Rustig, gasten, jullie hebben allebei een punt hoor..." probeerde vriendin nog te sussen. Maar te laat. Het kalf was al in de wijn verzopen. Dus Rattie stormt de zaak uit, gevolgd door Papzak, hoewel zijn tempo suggereerde dat hij hoopte dat ze al halfweg de Condroz zou zijn tegen dat hij buiten kwam. Overleg tussen bevriend koppel. Eventjes overwogen ook mijn mening eens te geven, volgens mij was het sowieso een publieke discussie. Had een beetje een Jerry Springer gevoel.
Vandaar mijn voornemen voor 2015. Ik zeg goeiedag als ik de winkel binnenstap, ja ook aan de kassierster, ik leg fooi voor de serveerster, ik knip mijn haar niet kort, en zing alleen nog liedjes en dans op de tafel wanneer de drank het van mij overneemt en zal mijn kids als een drillsergeant normen, waarden en manieren leren. Hopelijk wordt dat eens een trend.
Iets om over na te denken straks voor de spiegel? Ik haal nu alvast mijn zingende zoon uit zijn bedje. Hij is er klaar voor, zo te horen.
Bottoms up!
PS Enorm genoten hoor. Een paar kippen zonder kop konden ons geluk niet temperen. Irritant verliefd enzo. All the way.
En terwijl mijn stiefkiddos zichzelf door een Spaans roerei worstelen (hoeraaaa voor gedeelde huishoudens, waar de ene keuken het equivalent van een frietkot maakt en de ander aandringt op verse groenten....ra ra dewelke heeft meer succes...), schrijf ik de eerste regels van een would-be blog.
Stiefzoon O, 7 jaar en gewoon "O" vanaf heden, ontdekte net een haar, klevend aan een microstukje ei. Verdere analyse heeft uitgewezen dat het om een lang, zwart exemplaar gaat. (Which rules out the possibilty to blame my husband. ) Conclusie: "Lili is een chef zonder muts", aldus O.
Stiefdochter A, 6 jaar en kortweg "A"voor de vrienden van de blog, wriemelt ondertussen heen en weer op de stoel. Zoals gewoonlijk wolft zij haar eten naar binnen, terwijl broer kottert, peutert, scheidt en bovenal lijdt. Dus zit ze te draaien, kletst zo nu en dan eens van haar stoel, want het zijn draaistoelen en vaak onderschat ze de centrifugerende kracht ervan, met doffe ploffen op de grond tot gevolg. (en dan die bescheten blik als ze er weer op klautert haha)
En dan hebben we zoon G, 2 en het liefdesproduct van Man en mezelf, die zijn eigen gewicht in whatever vreet, ca. 10 minuten na de maaltijd een kak-pamper ter grootte van de Kilimanjaro produceert, en dan een halve namiddag recupereert van deze bovenmenselijke prestaties in zijn sponde. So jealous.
Zo is de situatie, as we speak. Ah ja en er hangt een wolk Hello Kitty eau de toilette. Het kleurt bijna mijn interieur HelloKitty-roze. Miss A kon niet goed besluiten welke van de twee geurtjes van dezelfde poes, ze minder in haar neus vond kriebelen. Dus enter ikke met mijn niet zo slimme voorstel: spuit eens in de lucht en snuffel dan eens. Ah ja 2: en mijn Portugese buurman, verder genoemd Asociale Eikel (hoe zeg je eikel in het Portugees?) renoveert een beetje verder. Zoals elke bloody vrije dag, feestdag, weekend,...Hamer, klop en boor. Gegil van zijn kinderen en ziekelijke vrouw, die het zogezegd aan haar longen heeft. Niet dat we daar veel van merken, if you catch my drift. Score aan mezelf om van alle kleurrijke, fijne mensen ter wereld naast een holbewoner met nul respect en zero intergratie-intenties, een huis te kopen. Oh ja, en als we daar iets van zeggen zijn we "racist". Zei de Asociale Eikel tegen de man die getrouwd is met een Euraziatische. Did I mention his intelligence and whit? (Or rather: lack thereof? )
Note to self en goed om weten voor elkeen: scan je buren grondig, zeker als je koopt. Of koop/bouw een vrijstaand huis. En met vrijstaand bedoel ik: afgelegen, gescheiden door minstens één weiland, een beek en een vallei met draken.
Hij is slechts één van menigen die dagdagelijks mij noodzaken even woordelijk te kunnen ventileren. Het zal niet altijd mooi zijn. Maar soms ook wel, compleet met regenboogjes en gevleugelde eenhoorns. Bare with me...
