De komende berichten vormen samen het verslag van onze trekking...Uiteraard valt er veel meer te vertellen en te tonen, maar het is echt onmogelijk om dit op deze blog te doen - we moeten ook nog wat rondreizen - dus we hebben het beperkt tot een korte samenvatting van onze hoogtepunten en enkele typerende foto's...Voor een uitgebreid verslag, moeten jullie nog 2 maandjes geduld uitoefenen...Dan kunnen we jullie alles in geuren en kleuren vertellen...Soms is het niets meer dan een opsomming van de plaatsen waar we geweest zijn, maar dat is eerder voor onszelf...We kunnen alleen maar hopen dat jullie van de foto's genieten...
De eerste dag van Jiri tot in Deorali verliep deze keer met schijnbaar iets meer gemak voor Bibsie - ze kon zich toch niet laten kennen, he in het bijzijn van twee mannen - Na 6 in plaats van 8,5 uur kwamen we iets minder moe toe in Deorali...
De volgende ochtend trokken we richting Kenja...Ook deze keer hielden we de tweede dag kort want Sonam had een serieuze wonde aan zijn been en te veel pijn om door te stappen...
In tegenstelling tot de vorige keer, vertrokken we de volgende dag wel richting Sete en via Sete naar Goyem..Van 1600m naar 3200m op een dag is niet te onderschatten, dus we waren alledrie kapot toen we in de namiddag in Goyem aankwamen...
De vierde dag was het tijd voor onze eerste pas op 3535m, Takshindu...Na genoten te hebben van onze eerste echte overwinning, zetten we de tocht verder richting Junbesi, een van de mooiste Sherpa-dorpen op weg naar Namche...
De volgende dag was een rustige dag - slechts vier uurtjes stappen - tot in Ringmo waar we genoten hebben van een heerlijk stukje appeltaart...
De dag erna volgde de tweede pas - de naam ontsnapt ons - maar het was die dag de eerste keer dat we 500m aan een stuk geklommen zijn zonder rusten...We waren enorm goed bezig...Zeg nu zelf...Daarna was het een hele tijd bergaf tot aan Karikola, onze stopplaats voor die dag...
Vanuit Karikola begonnen we aan de klim die tot de derde pas leidde...Deze werd met vrij veel gemak overwonnen...Nadien volgde de afdaling tot in Surkey...
Op dag acht zouden we normaalgezien tot in Monjo gaan, een tweetal uurtjes verwijderd van Namche, maar die dag was Berre echt kapot...Hij was al meer dan een week een rugzak van zo'n 22 kg aan het meezeulen en dat eiste zijn tol...
Nog steeds die verdomde bruggen...
Berggeitjes onderweg...
De porters torsen soms 100 kg...Echt onmenselijk...
Even uitblazen tijdens de lastige klim naar Goyem...
Onze eerste pas op 3535 meter...
Op weg naar Junbesi...
De plaatselijke kinderen waren verzot op de armbandjes van Bibsie...
Onze langste brug tijdens de hele trek...110 meter lang...STRESS!!!
Na ongeveer 4 uurtjes bergop kwamen we moe en zeker en vast voldaan aan in Nagarkot...We werden verwelkomd door een prachtig uitzicht op een hele resem bergen (Langtang Rilung, zelfs Mount Everest in de verte...We waren echt blij want we hadden van verschillende mensen gehoord dat de zonsopgang meestal nogal tegenviel door te veel mist...We hebben samen genoten van een prachtige zonsondergang, hebben een plaatselijk verjaardagsfeestje - met taart - bijgewoond en zijn redelijk vroeg onder de lakens gekropen...
Gelukkig maar, want om 5.30u werden we gewekt door een prachtige zonsopgang...Geen mist, geen wolken, niets...De meest perfecte zonsopgang ooit!!! Na een stevig ontbijt hebben we Nagarkot achter ons gelaten en zetten we de afdaling richting Kathmandu in...Het dalen was zalig genieten en op drie uurtjes stonden we terug in Kathmandu...Toen begon de miserie...Kathmandu city is een ware hel voor de zwakke weggebruiker dus het was stressen geblazen...Na een uur afzien en een last minute val van Bibsie - of course - bereikten we veilig en wel onze hostel...
Changu Narayan in de verte...
Go Bibsie, Go!!!
Enjoy...
Zonsondergang in Nagarkot...
Zonsopgang in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot, deel 2...
Na lang up, eindelijk down doorheen de Kathmandu Valley...
We zetten ons schrap voor Kathmandu City...
Juist voordat we op dit fietsavontuur vertrokken, hadden we even getelefoneerd naar Sonam - de gids die we tijdens onze eerste Everestpoging ontmoet hadden - om te checken of hij het eventueel zou zien zitten om ons te vergezellen als we een tweede poging zouden ondernemen...Hij zag dat volledig zitten...
De dag nadat we van de fietstocht terugkwamen, was de teen van Bibsie zo goed als genezen dus we belden Sonam op om te vragen wanneer hij kon vertrekken...
Twee dagen later hebben we 's morgens in de vroegte een bus richting Jiri genomen voor onze tweede Everestpoging, deze keer hopelijk wel met een succesvolle afloop...
Om de kater van de mislukte trekpoging te helpen verteren, stemde Bibsie ermee in een weekje rond te fietsen in Kathmandu Valley...Met de mountainbike door de op- en neergaande vallei...Een heuse uitdaging... Zeker voor Bibsie...Diegenen die haar een beetje kennen, weten dat Bibsie niet echt verzot is op fietsen, zelfs niet in het vlakke Belgenland...Dus door de bergen racen zou voor haar zeker geen plezierrit worden, maar in de naam van de liefde is ze toch maar op haar fiets gesprongen...Welja, eigenlijk geklauterd...
De eerste dag was niets anders dan bergop fietsen...'s Morgens brachten we een bezoekje aan de Monkey Temple...Aapjes, aapjes en nog eens aapjes...Berre voelde zich een beetje thuiskomen...'s Middags zetten we onze fietstocht verder richting Kakani...De tocht was echt lastig, maar bracht ons wel doorheen de prachtige vallei die de pijn ietwat kon verzachten...Om vier uur was het voor Bibsie toch genoeg geweest...We stopten in een lokaal hotel - een kleine 10 km van Kakani (op de top) verwijderd en hebben ons daar afgelegd...Het was een heel bizarre avond in het gezelschap van een kip en twee rare jongemannen...
De volgende ochtend hervatten we onze tocht naar boven...Het was nog steiler bergop dan de vorige dag, dus opnieuw een ware beproeving, maar na 2 uren - heel veel rusten - bereikten we Kakani...Daar hebben we kort gepauseerd om te lunchen en daarna sprongen we terug op de fiets richting Buddhanilkantha...Het verdere verloop van de dag was voor ons allebei een ware hel...We werden op een zogenaamd fietspad doorheen de bossen gestuurd, maar na 10 minuten bleek het helemaal geen fietspad te zijn, we konden er amper wandelen...We gingen ervan uit dat het pad na enkele minuten zou verbeteren - hadden we gelezen in Lonely Planet ofte 'reizigersbijbel' - maar na een half uur waren we nog steeds aan het sukkelen en uiteindelijk hebben we drie uur met onze fiets op onze schouder door de bossen gedwaald...Nadien bereikten we een grind'weg', maar voor Bibsie was fietsen nagenoeg onmogelijk met alle stenen en bulten...Na een uurtje bereikten we gelukkig een goede weg...We waren allebei opgelucht...Nog 7 km en we waren eindelijk ter plaatse - dachten we...In Buddhanilkhanta aangekomen, bleken daar geen guesthouses voor toeristen te zijn...We vroegen om een slaapplaats en werden van hot naar her gestuurd...Ondertussen was het donker en hadden we geen licht op onze fiets en in het Nepalese verkeer is dat een beetje vragen om problemen...We hadden honger, we waren moe, een beetje op ons ongemak en we wilden gewoon slapen...Uiteindelijk, na een uur rondrijden, vonden we een vriendelijke hoteluitbater die ons wilde helpen...Bless him...We zijn zonder eten of drinken in bed gekropen en wilden deze rotdag zo snel mogelijk vergeten...
De volgende morgen wilde Bibsie - na de voorbije rotdag - liever terug naar Kathmandu fietsen, maar Berre wilde nog niet opgeven...Hij slaagde erin Bibsie te overtuigen nog een dagje te proberen...Die dag is alles gelukkig heel goed verlopen...Na een korte fietstocht - zo'n vier uur - bereikten we Changu Narayan...Een gezellig, klein dorpje op een heuvel met een indrukwekkende Hindu-tempel als grootste trekpleister...Daar aangekomen, hebben we ons tegoed gedaan aan een lekkere maaltijd, een verfrissende - ijskoude, doch noodzakelijke - douche en wat rondgewandeld...Echt genieten, ontspannen, beentjes sparen...
Even die versnellingen uitproberen...Alle begin is moeilijk...
Geen gebrek aan aapjes in de Monkey Temple...
Kathmandu Valley...
Het aangename gezelschap van een kip de eerste avond...
De klim naar Kakani...
Enjoy...
De rit naar Changu Narayan...Go Berre!!!
Enjoy again...
De hoofdstraat van Changu Narayan...
De volgende ochtend waren de batterijen volledig opgeladen om de klim richting Nagarkot in te zetten...
Na een verschrikkelijke, 14 uur durende busrit kwamen we toe in Kathmandu...We waren allebei enorm teleurgesteld dat we onze trek vroegtijdig moesten afronden, maar we besloten niet bij de pakken te blijven zitten en erop uit te trekken met Hans en Edith...
We trokken richting Durbar Square voor een deftig bezoek...De vorige keer was het immers zo druk omwille van het festival dat we amper iets van het plein gezien hadden...Geniet mee...
Stupa op weg naar Durbar Square...
Overal koebeesten...
Bibsie and foto's...Nog steeds geen perfecte match...
Werkelijk overal...
Het resultaat van amper een week in de bergen...Grote wanorde...
Gedurende deze twee dagen had Bibsie een leuke tijd samen met Hans, Edith en hun gids Sonam: kaarten, babbelen, thee drinken...Best gezellig...Toen Bibsie afscheid moest nemen na twee dagen was het voor haar echt moeilijk...Op een of andere manier was ze op deze korte tijd gehecht geraakt aan het trio...
De volgende dag wilden we eindelijk vertrekken richting Sete, maar de knie van Hans was verslechterd...Hij stond helemaal gezwollen en had enorm veel pijn...Hans en Edith besloten dat hun Everestavontuur nu al ten einde kwam en de volgende dag zouden ze terugkeren richting Bandar om een bus te nemen naar Kathmandu...Hans was echter niet in staat om baggage te dragen en ook voor Edith was het lastig om zelf veel te dragen en voor de gids, Sonam, was het onmogelijk alle baggage alleen te torsen...Dus stelden wij - goede zielen die we zijn - voor om mee te helpen dragen en dan terug te keren richting Sete...
Muilezels in Kenja...Een dagelijks weerkerende ontmoeting...
De eigenaars van de guesthouse in Kenja waren superlieve mensen...Een beetje een thuis ver weg van huis...
Een groepsfoto...
De Nepalese variant van schaken...Berre was meteen vertrokken...
Wat doet een mens hele dagen in de bergen...Kaarten natuurlijk...
Zo gezegd, zo gedaan...De volgende dag zijn we met z'n allen teruggekeerd naar Bandar en daar heeft het noodlot van zich laten horen...Tijdens de koude nacht moest Bibsie naar het toilet en daar heeft ze - als grote uitzondering op de elegantie die ze normaal gezien tentoonspreidt - lompweg haar teen gestoten...De volgende morgen stond de teen bont en blauw...We hebben nog even geprobeerd om verder te gaan, maar het was te pijnlijk...
Even relaxen op weg naar Bandar...De boog kan niet altijd gespannen staan...
De laatste - voor Hans - pijnlijke meters richting Bandar...
Met veel pijn in het hart besloten we de bus naar Kathmandu te nemen en hopelijk later een tweede poging te ondernemen...
Met een ietsiepietsie beetje last in de spieren, vertrokken we de volgende dag richting Kenja, misschien Sete als we ons goed genoeg voelden, maar niets moest...Van Deorali tot het eerste dorpje was het - tot grote vreugde van Bibsie naar beneden...Yihaa...Na Bandar ging het een beetje op en af, niet superlastig, maar ook niet te onderschatten...De zon brandde die dag echter hevig en toen we rond twee uur 's middags in Kenja toekwamen, besloten we daar te blijven...We hebben iets gegeten, een douche genomen en een beetje geslapen...Toen we rond vijf uur naar beneden gingen, kwamen we twee bekenden tegen: Hans en Edith...Een ouder Duits koppel dat we de avond ervoor in Deorali ontmoet hadden...Hans had zijn knie bezeerd tijdens de afdaling en voor hen was het een bijzonder lange en lastige dag geweest...We hebben samen iets gegeten en wat gebabbeld en zijn vroeg onder de lakens gekropen want Berre voelde zich niet zo goed...
De volgende ochtend voelde Berre zich nog slechter: hij had een serieuze verkoudheid en koorts, dus hij besloot die dag in Kenja te blijven...De volgende dag was de koorts er nog altijd dus besloten we dat we beter nog een dag ter plaatse konden blijven zodat Berre volledig kon uitzieken...
Vanuit Kathmandu hebben we een bus van zowat 10 uren genomen naar Jiri: het startpunt van onze trek...Tijdens deze rit hebben we voor het eerst kennisgemaakt met de zwakke maag van de gemiddelde Nepalees...Na vijf minuten werden we al ondergekotst en er volgden nog heel wat andere kotsgerelateerde gebeurtenissen...
Na een primitieve - de eerste in een hele reeks - wasbeurt begonnen we de volgende dag echter vol goede moed aan de klim richting Deorali, onze eerste stopplaats...
Everest Base Camp...Is dat langs hier???
Na vijf minuten voelde Bibsie al dat het hier in Nepal iets steiler is dan in de Ardennen...
Mooie taferelen...
Velden, geuren en kleuren...Echt genieten...
Wat men in Nepal een schommel noemt...Redelijk stevig, die houten constructie...
Haha...Nu kan Bibsie nog onnozel doen, maar het lachen zal haar snel vergaan...Vooral als het bergop gaat...
Onze lunchplaats...
Tweede deel van de klim en Bibsie begint moe te worden...
Het was afzien die eerste dag, maar we hebben het gehaald...In Deorali konden we van een prachtige zonsondergang genieten...
