Trek: poging 2: Cho La Pass - Gokyo - Renjo Pass...
Na de lastige ochtendklim richtig Kalla Pathar, vertrokken we na de lunch via Lobuche naar Zhongla - de laatste stopplaats voor Cho La Pass (5400m)...De aangename wandeling kwam werkelijk als een geschenk uit de hemel gevallen, onze benen konden echt geen tweede serieuze klim aan die dag...s' Avonds hebben we kennisgemaakt met een 42-jarige Brit - een amateur zoals wij - en twee Franse dertigers - ervaren klimmers die net Island Peak achter de keizen hadden...Zij stelden voor om de volgende dag allemaal samen de pas over te steken zodat ze ons - vooral Bibsie - eventueel konden helpen in geval van moeilijkheden...Bibsie zag dat echter niet zitten...Al die mannen die op haar zouden wachten, zouden alleen maar voor stress volgens...De twee Fransen drongen aan en zeiden dat we hun crampons en touwen misschien zouden nodig hebben - wat ons ietwat ongerust maakte - maar we hebben opnieuw vriendelijk bedankt en besloten met z'n drietjes te gaan...
De volgende ochtend vatten we de klim richting Cho La aan...Het was serieus bergop en op het einde kwam er zelfs wat echt klim- en klauterwerk aan te pas, maar na twee uurtjes bereikten we de pas...Toen moest het serieuze werk nog beginnen...Cho La Pass is niet echt gevaarlijk, maar wel een serieuze uitdaging en een beetje ervaring is meegenomen...Om de overkant van de pas te bereiken moesten we immers een gletsjer over..Da's gelijk een beetje glad, dus oppassen geblazen...De twee mannen begeleidden Bibsie over de pas...Hand in hand - Sonam voor haar, Berre achter haar...Na een klein uurtje en twee valpartijen - Bibsie, of course - zonder veel erg, bereikten we de overkant...Daar hebben we even nagenoten van onze overwinning en een koekje gegeten...Tijdens onze overwinningsroes kwam echter een serieuze wind opzetten...We besloten zo snel mogelijk aan de afdaling te beginnen...De afdaling was STRESSEN..Door de wind was het ijskoud, maar erger dan dat...Er vielen stenen naar beneden...We waren er alledrie niet echt gerust in, maar gelukkig waren we op een half uurtje van de vallende stenen verlost en terug in veiligheid...De wind bleef echter serieus blazen en toen we na drie uur in Tagnak aankwamen, waren we alledrie uitgeput...We werden op een aanmoedigend applaus onthaald - we waren slechts twee uur later dan de Fransen!!! - en hebben samen een heel gezellige avond gespendeerd...
De volgende dag - na uitvoerig afscheid genomen te hebben - trokken we richting Gokyo (4900m)...Het was een zeer mooie wandeling langs drie van de zes heilige meren...Na drie uurtjes kwamen we toe in Gokyo...Daar hebben we gegeten, gewassen (onszelf - eindelijk!!! - en onze kleren), genoten van het uitzicht en ontspannen...De volgende dag stonden de drie andere meren op de agenda...Bibsie had nog steeds geen echte rustdag gekregen en dat zou ze die dag serieus voelen...Voor de eerste keer tijdens deze trek moest Bibsie de strijd staken na amper een uur...Ze voelde zich echt niet goed en de volgende dag beloofde een serieus zware te worden dus besloot ze dat het beter was een beetje uit te rusten en te herbronnen...Berre heeft haar veilig teruggebracht naar de lodge - koene ridder die hij is - en heeft daarna de achtervolging ingezet op Sonam en een Duitser die we de avond ervoor ontmoet hadden...
De volgende dag stond Renjo pas (5300m) op het menu en daarna een lange tocht richting Thame...Vroeg in de ochtend zetten we de klim richting de pas in...Wonder boven wonder verliep het allemaal erg vlot...Na amper een uur hadden we bijna de pas bereikt...Bijna, maar net niet...We moesten misschien nog zo'n 100 meter stijgen, maar deze 100 zouden we voelen als nooit tevoren...Voor de eerste keer voelden we de hoogte echt...Niet alleen wij, maar ook Sonam - een sherpa!!! - had het deze keer echt wel lastig...Op sommige momenten moesten we om de tien stappen rusten, niet normaal...Maar...Sterk als we zijn, hebben we de pas uiteraard bereikt...Daar hebben we opnieuw enorm genoten van het uitzicht en nadien zetten we de afdaling richting Thame (3700m) in...Een serieuze afdaling die bijzonder vlot verlopen is...Naar beneden gaat het toch altijd net iets vlotter dan naar boven...
De volgende dag was het een beetje op en neer en na drie uurtjes waren we terug in Namche...Daar hebben we ons tegoed gedaan aan een stukje appeltaart en een chocoladekoek - HEERLIJK - en 's avonds hebben we gesnookerd...Na regen komt - ook in de bergen - altijd zonneschijn...
Cho La Pass aan het begin van de gletsjer...Bibsie is er niet gerust in, maar Berre zal haar beschermen...
Cho la Pass langs de andere kant...
De heilige meren van Gokyo...
Het derde en grootste meer 's morgens in de vroegte...
Gokyo vanuit de hoogte...
De weg naar Renjo pas...
Nog even doorbijten, Bibsie...Je bent bijna aan de vlagjes...
Renjo pas met prachtig zicht op onder andere Everest...
Thame city...
Met pijn in het hart zeiden we byebye tegen de hoogte, maar tegelijk keken we hoopvol uit naar de warmere temperaturen van de middenbergen...
Eindelijk was het zover...Na negen dagen op en neer, veel te veel dal bhat en veel bloed, zweet en tranen bereikten we ons eerste doel: Namche Bazaar!!! De shock was groot na 10 dagen rust, natuur en nauwelijks toeristen...Dit was Namche Bazaar, vergelijkbaar met een of ander overvol ski-oord in de Alpen en Namche was dan ook overladen met toeristen...Sommige kwamen van boven, andere kwamen net als ons van beneden en nog andere waren een of twee dagen eerder geland in Lukla, maar een ding was zeker...Op dat moment waren ze allemaal in Namche...In plaats van een echte - voor Bibsie oh zo noodzakelijke - rustdag in Namche besloten we dan ook de drukte te ontvluchten en een daguitstapje te maken richting Kumjung en Kunde, een kleine twee uur van Namche verwijderd...
Na twee dagen in de buurt van Namche (3400m) waren we normaal gezien voldoende gewoon aan de hoogte en konden we onze tocht richting Everest Base Camp en Kalla Pathar voortzetten...We trokken die dag richting Tengboche...Een aangename wandeling die in het begin - in vergelijking met de tocht van Jiri naar Namche - echt wel peanuts leek...Maar...Na een korte lunchbreak (dal bhat, of course) begon het echte werk...Een steile klim, 600 meter serieus naar omhoog...Gelukkig waren we na onze voorbereiding zowat topsporters geworden en konden we de klim na een uur achter ons laten...We waren nog niet moe en besloten dan ook verder te gaan tot Deboche (3700m), een klein uurtje verder en naar beneden...
Na een welverdiende nachtrust vertrokken we vanuit Deboche, via Pangboche, naar Dingboche (4300m)...Een noodzakelijke stop om aan de hoogte te wennen...Maar opnieuw, in plaats van daar echt twee dagen te rusten, besloten de mannen dat het beter was eerst een plaatselijke daguitstap te maken en de dag erna naar Chukhung te gaan...Dus na amper een halve dag rust, trokken we de volgende ochtend 800 meter de hoogte in op een berg in de nabijheid van Dingboche (de naam ontsnapt ons)...Onze eerste echte klim in de hoogte, dus het was even wennen, maar de beloning was meer dan de moeite...De rust en vrijheid die een mens op zo'n hoogte overvalt, is werkelijk elke klim waard...
De volgende ochtend zetten we onze tocht verder richting Chukhung (4700m)...Daar hebben we in de namiddag een boekje gelezen, onze was gedaan,...De volgende ochtend begonnen we aan de beklimming van Chukhung Ri (5500m)...Een redelijk lastige klim, vergelijkbaar met Kalla Pathar dus de ideale voorbereiding...Het was een vermoeiende tocht, maar meer dan de moeite waard...De view op 5500m was ronduit adembenemend!!!
De dag erna zijn we teruggekeerd naar Dingboche om op die manier Lobuche (4900m) te kunnen bereiken...Lobuche staat erom bekend niet echt over het meest propere eten en water te beschikken, dus we waren op ons hoede...Maar...Ondanks onze voorzichtigheid heeft Bibsie daar toch een voedselvergiftiging opgelopen en na een hele nacht euhm...welja, kotsen, moesten we een dag extra op die rotplaats blijven...
Na een dag platte rust waren de darmen, de buik en de maag van Bibsie klaar om verder te gaan richting Gorak Shep (5100m), onze hoogste en bijgevolg koudste slaapplaats...In de namiddag zijn we richting Everest Base Camp getrokken en hebben we even op de Kumbu Icefall vertoefd en na een niet zo comfortabele nachtrust zijn we de volgende ochtend - om 5.30u!!! - bij min 15 graden richting de top van Kalla Pathar (5600m) getrokken...Omwille van de koude had Bibsie het bijna niet gehaald, maar de zon is gelukkig net op tijd komen piepen...Daar waren we eindelijk...Kalla Pathar: het grote doel van onze trektocht...De voldoening was bijzonder groot en we hebben een uurtje genoten van de ochtendzon en Mount Everest natuurlijk!!!
Namche Bazaar...
Wat zou de kortste weg zijn...? (Op achtergrond onder meer de adembenemende Ama Dablam)
Even chillen na een serieuze klim...
Bibsie heeft vele angsten overwonnen... (Hier steken we een 'bevroren' rivier over)
De top van Chukhung Ri...
Everest Base Camp...
Kumbu Icefall...(Hier begint de echte klim naar de top van Sagarmatha)
Kalla Pathar...
Op de top van Kalla Pathar zie je Everest in al zijn glorie...
Normaal gezien was dan het moment aangebroken om het hooggebergte te verlaten en terug de warmte en de zuurstof van de middenbergen richting Hile op te zoeken...Maar...We waren daar en het beviel ons en hoeveel keer in je leven ben je daar??? Na eigenlijk niet zooo lang twijfelen, besloten we onze hoogtestage nog een beetje te verlengen en naar Gokyo (4900m) te gaan...Om daar te geraken moesten we wel de - door sommigen gevreesde - Cho La Pass (5400m) overbruggen en ook de redelijk zware Renjo Pass (5300m) moest overwonnen worden...
De komende berichten vormen samen het verslag van onze trekking...Uiteraard valt er veel meer te vertellen en te tonen, maar het is echt onmogelijk om dit op deze blog te doen - we moeten ook nog wat rondreizen - dus we hebben het beperkt tot een korte samenvatting van onze hoogtepunten en enkele typerende foto's...Voor een uitgebreid verslag, moeten jullie nog 2 maandjes geduld uitoefenen...Dan kunnen we jullie alles in geuren en kleuren vertellen...Soms is het niets meer dan een opsomming van de plaatsen waar we geweest zijn, maar dat is eerder voor onszelf...We kunnen alleen maar hopen dat jullie van de foto's genieten...
De eerste dag van Jiri tot in Deorali verliep deze keer met schijnbaar iets meer gemak voor Bibsie - ze kon zich toch niet laten kennen, he in het bijzijn van twee mannen - Na 6 in plaats van 8,5 uur kwamen we iets minder moe toe in Deorali...
De volgende ochtend trokken we richting Kenja...Ook deze keer hielden we de tweede dag kort want Sonam had een serieuze wonde aan zijn been en te veel pijn om door te stappen...
In tegenstelling tot de vorige keer, vertrokken we de volgende dag wel richting Sete en via Sete naar Goyem..Van 1600m naar 3200m op een dag is niet te onderschatten, dus we waren alledrie kapot toen we in de namiddag in Goyem aankwamen...
De vierde dag was het tijd voor onze eerste pas op 3535m, Takshindu...Na genoten te hebben van onze eerste echte overwinning, zetten we de tocht verder richting Junbesi, een van de mooiste Sherpa-dorpen op weg naar Namche...
De volgende dag was een rustige dag - slechts vier uurtjes stappen - tot in Ringmo waar we genoten hebben van een heerlijk stukje appeltaart...
De dag erna volgde de tweede pas - de naam ontsnapt ons - maar het was die dag de eerste keer dat we 500m aan een stuk geklommen zijn zonder rusten...We waren enorm goed bezig...Zeg nu zelf...Daarna was het een hele tijd bergaf tot aan Karikola, onze stopplaats voor die dag...
Vanuit Karikola begonnen we aan de klim die tot de derde pas leidde...Deze werd met vrij veel gemak overwonnen...Nadien volgde de afdaling tot in Surkey...
Op dag acht zouden we normaalgezien tot in Monjo gaan, een tweetal uurtjes verwijderd van Namche, maar die dag was Berre echt kapot...Hij was al meer dan een week een rugzak van zo'n 22 kg aan het meezeulen en dat eiste zijn tol...
Nog steeds die verdomde bruggen...
Berggeitjes onderweg...
De porters torsen soms 100 kg...Echt onmenselijk...
Even uitblazen tijdens de lastige klim naar Goyem...
Onze eerste pas op 3535 meter...
Op weg naar Junbesi...
De plaatselijke kinderen waren verzot op de armbandjes van Bibsie...
Onze langste brug tijdens de hele trek...110 meter lang...STRESS!!!
Na ongeveer 4 uurtjes bergop kwamen we moe en zeker en vast voldaan aan in Nagarkot...We werden verwelkomd door een prachtig uitzicht op een hele resem bergen (Langtang Rilung, zelfs Mount Everest in de verte...We waren echt blij want we hadden van verschillende mensen gehoord dat de zonsopgang meestal nogal tegenviel door te veel mist...We hebben samen genoten van een prachtige zonsondergang, hebben een plaatselijk verjaardagsfeestje - met taart - bijgewoond en zijn redelijk vroeg onder de lakens gekropen...
Gelukkig maar, want om 5.30u werden we gewekt door een prachtige zonsopgang...Geen mist, geen wolken, niets...De meest perfecte zonsopgang ooit!!! Na een stevig ontbijt hebben we Nagarkot achter ons gelaten en zetten we de afdaling richting Kathmandu in...Het dalen was zalig genieten en op drie uurtjes stonden we terug in Kathmandu...Toen begon de miserie...Kathmandu city is een ware hel voor de zwakke weggebruiker dus het was stressen geblazen...Na een uur afzien en een last minute val van Bibsie - of course - bereikten we veilig en wel onze hostel...
Changu Narayan in de verte...
Go Bibsie, Go!!!
Enjoy...
Zonsondergang in Nagarkot...
Zonsopgang in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot, deel 2...
Na lang up, eindelijk down doorheen de Kathmandu Valley...
We zetten ons schrap voor Kathmandu City...
Juist voordat we op dit fietsavontuur vertrokken, hadden we even getelefoneerd naar Sonam - de gids die we tijdens onze eerste Everestpoging ontmoet hadden - om te checken of hij het eventueel zou zien zitten om ons te vergezellen als we een tweede poging zouden ondernemen...Hij zag dat volledig zitten...
De dag nadat we van de fietstocht terugkwamen, was de teen van Bibsie zo goed als genezen dus we belden Sonam op om te vragen wanneer hij kon vertrekken...
Twee dagen later hebben we 's morgens in de vroegte een bus richting Jiri genomen voor onze tweede Everestpoging, deze keer hopelijk wel met een succesvolle afloop...
Om de kater van de mislukte trekpoging te helpen verteren, stemde Bibsie ermee in een weekje rond te fietsen in Kathmandu Valley...Met de mountainbike door de op- en neergaande vallei...Een heuse uitdaging... Zeker voor Bibsie...Diegenen die haar een beetje kennen, weten dat Bibsie niet echt verzot is op fietsen, zelfs niet in het vlakke Belgenland...Dus door de bergen racen zou voor haar zeker geen plezierrit worden, maar in de naam van de liefde is ze toch maar op haar fiets gesprongen...Welja, eigenlijk geklauterd...
De eerste dag was niets anders dan bergop fietsen...'s Morgens brachten we een bezoekje aan de Monkey Temple...Aapjes, aapjes en nog eens aapjes...Berre voelde zich een beetje thuiskomen...'s Middags zetten we onze fietstocht verder richting Kakani...De tocht was echt lastig, maar bracht ons wel doorheen de prachtige vallei die de pijn ietwat kon verzachten...Om vier uur was het voor Bibsie toch genoeg geweest...We stopten in een lokaal hotel - een kleine 10 km van Kakani (op de top) verwijderd en hebben ons daar afgelegd...Het was een heel bizarre avond in het gezelschap van een kip en twee rare jongemannen...
De volgende ochtend hervatten we onze tocht naar boven...Het was nog steiler bergop dan de vorige dag, dus opnieuw een ware beproeving, maar na 2 uren - heel veel rusten - bereikten we Kakani...Daar hebben we kort gepauseerd om te lunchen en daarna sprongen we terug op de fiets richting Buddhanilkantha...Het verdere verloop van de dag was voor ons allebei een ware hel...We werden op een zogenaamd fietspad doorheen de bossen gestuurd, maar na 10 minuten bleek het helemaal geen fietspad te zijn, we konden er amper wandelen...We gingen ervan uit dat het pad na enkele minuten zou verbeteren - hadden we gelezen in Lonely Planet ofte 'reizigersbijbel' - maar na een half uur waren we nog steeds aan het sukkelen en uiteindelijk hebben we drie uur met onze fiets op onze schouder door de bossen gedwaald...Nadien bereikten we een grind'weg', maar voor Bibsie was fietsen nagenoeg onmogelijk met alle stenen en bulten...Na een uurtje bereikten we gelukkig een goede weg...We waren allebei opgelucht...Nog 7 km en we waren eindelijk ter plaatse - dachten we...In Buddhanilkhanta aangekomen, bleken daar geen guesthouses voor toeristen te zijn...We vroegen om een slaapplaats en werden van hot naar her gestuurd...Ondertussen was het donker en hadden we geen licht op onze fiets en in het Nepalese verkeer is dat een beetje vragen om problemen...We hadden honger, we waren moe, een beetje op ons ongemak en we wilden gewoon slapen...Uiteindelijk, na een uur rondrijden, vonden we een vriendelijke hoteluitbater die ons wilde helpen...Bless him...We zijn zonder eten of drinken in bed gekropen en wilden deze rotdag zo snel mogelijk vergeten...
De volgende morgen wilde Bibsie - na de voorbije rotdag - liever terug naar Kathmandu fietsen, maar Berre wilde nog niet opgeven...Hij slaagde erin Bibsie te overtuigen nog een dagje te proberen...Die dag is alles gelukkig heel goed verlopen...Na een korte fietstocht - zo'n vier uur - bereikten we Changu Narayan...Een gezellig, klein dorpje op een heuvel met een indrukwekkende Hindu-tempel als grootste trekpleister...Daar aangekomen, hebben we ons tegoed gedaan aan een lekkere maaltijd, een verfrissende - ijskoude, doch noodzakelijke - douche en wat rondgewandeld...Echt genieten, ontspannen, beentjes sparen...
Even die versnellingen uitproberen...Alle begin is moeilijk...
Geen gebrek aan aapjes in de Monkey Temple...
Kathmandu Valley...
Het aangename gezelschap van een kip de eerste avond...
De klim naar Kakani...
Enjoy...
De rit naar Changu Narayan...Go Berre!!!
Enjoy again...
De hoofdstraat van Changu Narayan...
De volgende ochtend waren de batterijen volledig opgeladen om de klim richting Nagarkot in te zetten...
Na een verschrikkelijke, 14 uur durende busrit kwamen we toe in Kathmandu...We waren allebei enorm teleurgesteld dat we onze trek vroegtijdig moesten afronden, maar we besloten niet bij de pakken te blijven zitten en erop uit te trekken met Hans en Edith...
We trokken richting Durbar Square voor een deftig bezoek...De vorige keer was het immers zo druk omwille van het festival dat we amper iets van het plein gezien hadden...Geniet mee...
Stupa op weg naar Durbar Square...
Overal koebeesten...
Bibsie and foto's...Nog steeds geen perfecte match...
Werkelijk overal...
Het resultaat van amper een week in de bergen...Grote wanorde...
Gedurende deze twee dagen had Bibsie een leuke tijd samen met Hans, Edith en hun gids Sonam: kaarten, babbelen, thee drinken...Best gezellig...Toen Bibsie afscheid moest nemen na twee dagen was het voor haar echt moeilijk...Op een of andere manier was ze op deze korte tijd gehecht geraakt aan het trio...
De volgende dag wilden we eindelijk vertrekken richting Sete, maar de knie van Hans was verslechterd...Hij stond helemaal gezwollen en had enorm veel pijn...Hans en Edith besloten dat hun Everestavontuur nu al ten einde kwam en de volgende dag zouden ze terugkeren richting Bandar om een bus te nemen naar Kathmandu...Hans was echter niet in staat om baggage te dragen en ook voor Edith was het lastig om zelf veel te dragen en voor de gids, Sonam, was het onmogelijk alle baggage alleen te torsen...Dus stelden wij - goede zielen die we zijn - voor om mee te helpen dragen en dan terug te keren richting Sete...
Muilezels in Kenja...Een dagelijks weerkerende ontmoeting...
De eigenaars van de guesthouse in Kenja waren superlieve mensen...Een beetje een thuis ver weg van huis...
Een groepsfoto...
De Nepalese variant van schaken...Berre was meteen vertrokken...
Wat doet een mens hele dagen in de bergen...Kaarten natuurlijk...
Zo gezegd, zo gedaan...De volgende dag zijn we met z'n allen teruggekeerd naar Bandar en daar heeft het noodlot van zich laten horen...Tijdens de koude nacht moest Bibsie naar het toilet en daar heeft ze - als grote uitzondering op de elegantie die ze normaal gezien tentoonspreidt - lompweg haar teen gestoten...De volgende morgen stond de teen bont en blauw...We hebben nog even geprobeerd om verder te gaan, maar het was te pijnlijk...
Even relaxen op weg naar Bandar...De boog kan niet altijd gespannen staan...
De laatste - voor Hans - pijnlijke meters richting Bandar...
Met veel pijn in het hart besloten we de bus naar Kathmandu te nemen en hopelijk later een tweede poging te ondernemen...
Met een ietsiepietsie beetje last in de spieren, vertrokken we de volgende dag richting Kenja, misschien Sete als we ons goed genoeg voelden, maar niets moest...Van Deorali tot het eerste dorpje was het - tot grote vreugde van Bibsie naar beneden...Yihaa...Na Bandar ging het een beetje op en af, niet superlastig, maar ook niet te onderschatten...De zon brandde die dag echter hevig en toen we rond twee uur 's middags in Kenja toekwamen, besloten we daar te blijven...We hebben iets gegeten, een douche genomen en een beetje geslapen...Toen we rond vijf uur naar beneden gingen, kwamen we twee bekenden tegen: Hans en Edith...Een ouder Duits koppel dat we de avond ervoor in Deorali ontmoet hadden...Hans had zijn knie bezeerd tijdens de afdaling en voor hen was het een bijzonder lange en lastige dag geweest...We hebben samen iets gegeten en wat gebabbeld en zijn vroeg onder de lakens gekropen want Berre voelde zich niet zo goed...
De volgende ochtend voelde Berre zich nog slechter: hij had een serieuze verkoudheid en koorts, dus hij besloot die dag in Kenja te blijven...De volgende dag was de koorts er nog altijd dus besloten we dat we beter nog een dag ter plaatse konden blijven zodat Berre volledig kon uitzieken...
Vanuit Kathmandu hebben we een bus van zowat 10 uren genomen naar Jiri: het startpunt van onze trek...Tijdens deze rit hebben we voor het eerst kennisgemaakt met de zwakke maag van de gemiddelde Nepalees...Na vijf minuten werden we al ondergekotst en er volgden nog heel wat andere kotsgerelateerde gebeurtenissen...
Na een primitieve - de eerste in een hele reeks - wasbeurt begonnen we de volgende dag echter vol goede moed aan de klim richting Deorali, onze eerste stopplaats...
Everest Base Camp...Is dat langs hier???
Na vijf minuten voelde Bibsie al dat het hier in Nepal iets steiler is dan in de Ardennen...
Mooie taferelen...
Velden, geuren en kleuren...Echt genieten...
Wat men in Nepal een schommel noemt...Redelijk stevig, die houten constructie...
Haha...Nu kan Bibsie nog onnozel doen, maar het lachen zal haar snel vergaan...Vooral als het bergop gaat...
Onze lunchplaats...
Tweede deel van de klim en Bibsie begint moe te worden...
Het was afzien die eerste dag, maar we hebben het gehaald...In Deorali konden we van een prachtige zonsondergang genieten...
In Kodari hebben we samen met de twee Duitsers - Martin en Kristof - een jeep genomen richting Kathmandu...Na drie uur kwamen we toe in de levendige hoofdstad van Nepal...En wij die dachten dat de Chinezen rare verkeersregels hadden...Hier in Kathmandu hebben ze nog nooit van verkeersregels gehoord...Alles en iedereen rijdt door elkaar, bijna over elkaar...
Het was enorm druk toen we toekwamen en al snel zochten we de rust op van onze guesthouse...Daar hebben we even uitgerust en 's avonds hadden we met de Duitsers afgesproken om een hapje te eten...Na twee maanden Chinees was Kathmandu een waar eetPARADIJS: pizza, steak, spaghetti, sandwich...Werkelijk alles kan je hier vinden en best te vreten...Berre heeft zich tegoed gedaan aan een pepersteak en Bibsie heeft met groot plezier een pizza verorberd...LEKKER!!!
De volgende dag besloten we 'op ons gemak' Kathmandu te verkennen...Wat we toen echter nog niet wisten, was dat die dag het jaarlijkse lichtfestival - Tihar - begonnen was...Drie dagen lang feesten, zingen, dansen en overal lichtjes...Hele families zakken tijdens dit festival af naar Kathmandu dus de straten waren overvol en de drukte was overweldigend...Bovendien was het ook nog eens Newari nieuwjaar dus de feestvreugde was compleet...Bij nader inzien was het echter best leuk om juist dan in Kathmandu toe te komen: overal feestvreugde, overal gedans en gezing en gespring...een aparte en unieke belevenis...
De volgende dag zijn we richting Durbar Square getrokken en hopeloos verkeerd gelopen in de nauwe straatjes van Kathmandu...Best een aangename manier om een nieuwe stad te leren kennen...
Tihar op zijn best...Straatmuziek en straatdans...
Ook wij kregen een thika: een typisch Hindu-symbool voor goed geluk...
Overal lichtjes...Tja, het is dan ook het lichtfestival...
Magnifieke gompa op de weg naar Durbar Square...
Een typische lokale groenten- en fruitmarkt...
Gelukkig nieuwjaar dan maar...
De straten van Kathmandu...
Voetgangers, auto's, vee, fietsers, brommers...Alles door elkaar...This is Nepal...
Een stukje Durbar Square...
Hoewel het lekkere eten ons echt wel deugd deed, besloten we toch dat we maar beter niet te lang in deze chaos bleven...We besloten zo snel mogelijk aan onze trek te beginnen...Hiervoor waren we immers naar Nepal gekomen...Het trekverhaal is een bijzonder lang verhaal...Een verhaal dat helemaal anders gelopen is dan verwacht...
Tot aan Old Tingri leidde de weg naar Nepal ons over bijzonder goede wegen...Na Old Tingri begon de voorbereiding op Nepal en waren we echt wel blij dat we over een jeep beschikten...De rit van Old Tingri naar Zhangmu verliep - met uitzondering van het wegennetwerk - op dezelfde wijze als de voorbije ritten: voorbij overweldigende, onvergetelijke uitzichten...Over Zhangmu valt echt niet veel te zeggen: het was onze laatste halte in Tibet en de volgende morgen hebben we de oversteek gemaakt naar Nepal...That's it...
Zie hier een van de obstakels die we moesten overbruggen...Thank God for jeeps...
Need we say more???
Vlagjes: het begint echt een obsessie te worden voor Berre...
Tibet langs de linkerzijde van de rivier, Nepal langs de rechterkant...
Zhangmu city...
Byebye Thubten en chauffeur ( we zijn zijn naam echt vergeten...) en Byebye Tibet...
De straten van Zhangmu worden overladen door vrachtwagens...Rondlopen is nauwelijks mogelijk...
De Friendship Bridge...
Kodari, de Nepalese variant van Zhangmu...
Ons Tibet'avontuur' was afgelopen...Samenvattend kunnen we stellen dat wij op dit ogenblik niemand zouden aanraden om naar Tibet te gaan...Gezien de situatie is het momenteel immers onmogelijk om zelfstandig te reizen en is een tour zowat verplicht...Hoewel Thubten onze Tibetervaring verrijkt heeft, zijn we toch geen voorstanders van tours: je vrijheid wordt enorm beperkt en het is toch allemaal een beetje hetzelfde...Maar begrijp ons niet verkeerd, Tibet is prachtig, fantastisch, adembenemend mooi en als de tijd rijp is om er opnieuw in alle vrijheid te kunnen rondtrekken, zullen wij waarschijnlijk de eerste in de rij zijn...
De oversteek naar Nepal verliep vlot, hoewel we werkelijk in shock waren toen we zagen hoe de Chinese autoriteiten onze Tibetaanse gids behandelden...Ze waren grof, lomp, irritant...Veel tijd om van de shock te bekomen, hadden we echter niet...Na 1 minuut stonden we in Kodari, de Nepalese grensstad en we voelden meteen dat dit land iets heel anders voor ons in petto had...
Het begint hier redelijk eentonig te worden en dat vat onze Tibettrip op sommige vlakken ook een beetje samen, maar het eentonige landschap - in die zin dat het altijd adembenemend mooi was - heeft ons op geen enkel moment verveeld...De rit naar Old Tingri bracht ons dus opnieuw langs prachtige taferelen...Geniet een beetje mee...
Vlagjes!!! Berre is hier echt zot van...
In Old Tingri aangekomen was het bar maar dan ook barkoud...Het zag er allemaal heel vuil uit en toen Bibsie de 'hotel'kamer zag die gevuld was met beestjes en ook bijzonder ijskoud was, zonk de moed haar een beetje in de schoenen...In een poging Bibsie een beetje op te peppen, besloot Berre dat het beter was even de omgeving te verkennen...Na 10 minuten in de hoofdstraat - de enige straat - rondgelopen te hebben, bereikten we het einde van het dorp en bovendien een goed plekje om van het adembenemende uitzicht te genieten...Recht voor ons zagen we in de verte ons volgende doel op deze reis: Mount Everest, Sagarmatha: de moeder van alle bergen...Bibsie slaagde er uiteindelijk in de minder aangename omstandigheden achter zich te laten en te genieten...Terug in ons hotel hebben we kennis gemaakt met twee Duitse vrienden: Kristof en Martin...Ooik zij waren op weg naar Nepal en vanaf dat moment zijn we twee dagen samen gebleven en hebben we samen de oversteek gemaakt...
's Avons hebben we een poging ondernomen om op een kleine heuvel van de zonsondergang te genieten, maar het was gewoonweg te koud en een ijzige wind zorgde ervoor dat we rap terug in het hotel waren...Toen hebben we maar besloten de volgende morgen een tweede poging te ondernemen en van de zonsopgang te genieten op de heuvel...Ook toen was het bijzonder koud, maar net iets minder wind dus dragelijk...Het was zeker en vast de moeite waard en in de verte konden we de lokroep van de bergen al horen...
De straten van Old Tingri...Wel, eigenlijk is er maar een straat in Old Tingri en die straat is wat men noemt het dorp Old Tingri...
Sagarmatha...
Old Tingri vanop de heuvel...
Prachtig uitzicht en kraaiende kraaien...
's Morgens in de vroegte was het een beetje te koud voor Bibsie...
Everest, Lhotse, Nuptse...
There's the way to go, Bibsie...Nepal: we're coming your way...
Nog een stad stond tussen ons en de Nepalese bergen: Zhangmu, onze laatste Tibetaanse stopplaats...
Ook de rit richting Shigatse leidde ons langs prachtige, onvergetelijke uitzichten...Geniet mee van het rurale Tibetaanse leven en landschap...
In Shigatse stond ons - wonder boven wonder - opnieuw een kloosterbezoek te wachten...Af en toe werd het een beetje eentonig wat betreft de bezoeken, maar Thubten zorgde ervoor dat we toch bij de les bleven door ons almaar nieuwe informatie voor te schotelen over het Buddhisme en de geschiedenis van Tibet...
Het centrum van het klooster waar de monniken verzamelen tijdens gebedsgelegenheden...
De nauwe straatjes binnen het klooster...Kwestie van de monniken geen al te groot gevoel van vrijheid te geven...
Op de grote muur worden tijdens festivals grote tanka's afgebeeld, typisch Tibetaanse afbeeldingen...
Het klooster in Shigatse: de thuishaven van de Panchen Lama...
In Tibet is er geen gebrek aan militaire mankracht...'s Morgens in de vroegte trekken de manschappen erop uit...
Volgende dag richting Old Tingri...Na de luxe van de voorbije dagen wat onze hotelkamers betrof, stond ons een reality check te wachten...We zijn en blijven immers trekkers, zogenaamde budget travellers en geen luxebeesten...In Old Tingri kwam de realiteit voor Bibsie echter nogal hard aan...
De rit richting Gyantse leidde ons langs adembenemende uitzichten...Eerst passeerden we een prachtig meer...Het hoogste zoetwatermeer ter wereld...We wilden even in alle rust genieten van de schoonheid, dus vroegen we aan onze chauffeur om even halt te houden zodat we een luchtje konden scheppen...Onze chauffeur ging maar al te graag in op onze vraag...Ondertussen kon hij immers genieten van een noodzakelijke sigarettenbreak...
Nadien reden we langs een overweldigend mooie gletsjer op 5100 meter hoogte...Ook daar vroegen we onze chauffeur even halt te houden om van dit uitzicht te kunnen genieten...Na vele busritten kunnen we zeggen dat een jeep net dat beetje comfortabeler is en bovendien heb je met een jeep het voordeel dat je kan uitstappen wanneer je maar wilt, dus we maakten graag gebruik van deze gelegenheid...
Dit waren de twee hoogtepunten van onze rit naar Gyantse wat uitzicht betreft, maar in feite was de hele rit ronduit genieten...
In Gyantse aangekomen, stond een kloosterbezoek op de agenda...Tibet is eigenlijk samen te vatten in drie woorden: FREE, TEMPELS/KLOOSTER EN NATUUR...Dit klooster beschikte in het midden over een indrukwekkende 9-niveaus hoge gompa die echt een bezoekje waard was...Na even geproefd te hebben van het monnikenleven, riep de vrijheid opnieuw...We kuierden even rond in de straten van Gyantse en beslisten het kasteel op de top van de heuvel te bezoeken...Na een uurtje bergop - een mooie voorbereiding voor Nepal - bereikten we de top van de heuvel en het kasteel...We hebben daar een uurtje genoten van het uitzicht en toen onze maagjes begonnen te knorren, beslisten we de tocht naar beneden aan te vatten...
Na onze maagjes gevuld te hebben, besloten we vroeg in ons bed te kruipen...De volgende dag stond een nieuwe bestemming op het menu en ongetwijfeld een nieuw tempel/kloosterbezoek, dus we konden maar beter uitgerust zijn...
Het hoogste zoetwatermeer ter wereld...
Even genieten van de frisse lucht en het uitzicht...
De indrukwekkende gletsjer...
Aan beesten geen gebrek in Tibet...
Het klooster in Gyantse...
De prachtige gompa...
De 'levendige' straten van Gyantse...
Het uizicht vanop de top van de heuvel...
Gyantse in de morgen...Mensen, dieren,...je merkt niet echt het verschil...Alles en iedereen loopt door mekaar...
De volgende morgen reden we naar Shigatse: de thuishaven van de tweede hoogste Holyness in Tibet, de Panchen Lama...
Na een goede nachtrust en een welgesmaakt ontbijt, vertrokken we richting Nepalese ambassade om ons visum te regelen...Na amper een half uur was alles in kannen en kruiken...Een staaltje Nepalese doeltreffendheid?!? die we best konden smaken...Nadien werden we naar onze eerste culturele en religieuze bestemming in Lhasa city gevoerd: Jokhang tempel...De tempel was overladen met pelgrims die hun eer kwamen betuigen aan de verschillende Buddha's: past, present en future...wij als echte toeriesten mochten de rijen aanschuivende gelovigen zomaar voorbijsteken...We voelden ons hier echt niet goed bij en voor een van de eerste keren ook echter toeristen, maar onze gids wilde dat het vooruitging dus protesteren hielp niet...Jokhang is een prachtige tempel...Jammer genoeg is het niet toegelaten foto's te trekken van de binnenkant van de tempel, dus diegenen die echt benieuwd zijn, moeten zelf eens afzakken naar Lhasa...
Na een paar uurtjes rondkijken, was het tijd voor de lunch en nadien is Berre er even alleen op uitgetrokken...Bibsie was vermoeid van de treinrit en had wat last van hoofd- en buikpijn en zocht haar bed op...Tijdens de lunch waren we de twee Britse dames tegengekomen die we eerder in Dan Ba ontmoetten en we hadden afgesproken om 's avonds samen iets te gaan eten...Het was een zeer gezellige avond en een leuk weerzien...
De volgende dag stond het hoogtepunt van ons Lhasabezoek op de agenda...POTALA...Het paleis is werkelijk impressionant...We liepen door de straten van Lhasa, zagen niets van Potala en opeens...POTALA!!! Zowel langs de buitenkant als vanbinnen een prachtig gebouw met eens enorme historiek...We zijn geen echte voorstanders van zogenaamde tours en we zullen er waarschijnlijk niet veel meer maken, maar de informatie die Thubten ons heeft meegegeven, heeft ons Lhasaverblijf echt wel interessanter gemaakt...
In de namiddag was Summer Palace aan de beurt, de zomerresidentie van his Holyness, de Dalai Lama...Het is een groot domein met veel groen en prachtige bloemen en planten en af en toe een gebouw waar de verschillende Dalai Lama's doorheen de geschiedenis verbleven...Wij voelden er ons op ons gemak, dus we kunnen ons voorstellen dat de Lama's daar tijdens de zomermaanden ook konden genieten van de rust en kalmte...
Berre wil alles weten over het ontstaan van de Jokhang tempel en vraagt onze Tibetaanse gids, Thubten, om wat uitleg...
De buitenkant van Jokhang, een echt pelgrimsoord...
Wierook zoals alleen Tibetanen wierook kunnen branden...
's Morgens en 's avonds verzamelen gelovigen aan Jokhang...
Potala in al haar pracht...
The only way to enlightment is up, Bibsie...
De residentie van de huidige 14e Dalai Lama in Summer Palace...Het is een tijdje geleden dat hij daar nog verbleven heeft...
Summer Palace: een oase van rust...
Gebedsmolens draaien: een van onze favoriete activiteiten in Tibet...
Na twee dagen was ons blitzbezoek aan Lhasa afgerond en begonnen we de rit richting de Nepalese grens...Onze eerste tussenstop was Gyantse...
Eindelijk was het zover...Waar we allebei zo lang naar uitgekeken hadden...Tibet...
In het station werden we - voor de eerste keer in China - onderworpen aan een papiercontrole...Ons paspoort en vooral onze Tibet permit werden grondig gecheckt...Van in het begin voelden we dat we nieuw terrein betraden...We hadden 'China' achter ons gelaten...
Op het perron aangekomen, zag het er allemaal een beetje deftiger uit dan normaal...Een proper geveegd perron, een grotere trein, een snellere trein, een trein met zuurstofmaskers...Het was allemaal nieuw en toch wel een beetje spannend...De trein bereikt een hoogte van 5200 meter, hoger dan we - tot dan toe - ooit geweest waren en we vroegen ons af of we er iets van zouden voelen...
Binnen in de trein werden we tot onze grote verbazing vergezeld door een Chinese politieman die er - volgens ons - over moest waken dat we wel zeker afstapten in Lhasa en nergens anders...Wat Tibet betreft nemen de Chinezen geen enkel, maar dan ook geen enkel risico...
De trein vertrok om half negen stipt...Na een half uur werden de lichten gedoofd en vertrokken we beiden naar dromenland...Vroeg in de ochtend, om 6 uur, werden we wakker met het meest spectaculaire zicht dat we tot dan toe gezien hadden...Geniet mee van onze onvergetelijke treinreis richting Lhasa...
Na 27 in plaats van 24 uur kwamen we eindelijk toe in Lhasa... Net buiten het station werden we opgewacht door onze gids voor de komende week - Thubten - en onze chauffeur...Na een half uur waren we in onze hotelkamer - de meest decadente tot nog toe - en vielen we in een diepe, welverdiende slaap...
we weten het, het is bijzonder lang geleden dat de meesten onder jullie nog eens iets van ons gehoord of gezien hebben, maar we willen erop wijzen dat we ons aan onze beloftes houden...in ons laatste bericht op deze blog hebben we gezegd dat de volgende blog vanuit Kathmandu zou gebeuren en zie, momenteel bevinden we ons inderdaad in de chaotische hoofdstad van Nepal...
First things first: met elf dagen vertraging wensen we iedereen een bijzonder goed, vreugdevol, gezond en gezellig 2009 toe!!! Hopelijk zijn de feesten goed verlopen en de katers eindelijk verteerd...Bij ons zijn de eindejaarsfeesten dit keer net iets anders dan normaal verlopen, maar daar komen we later nog op terug...
Waar waren we gebleven??? Juist, Xi'ning: onze laatste stopplaats in China...Na 25 uren trein en een goed half uur bus kwamen we aan in onze hostel, hebben we iets gegeten en zijn we aan de praat geraakt met een Amerikaan (voor een keer best een sympathieke jongeman) die sinds 2 jaar een soort van travel agency runt vanuit Xi'ning...Wij wilden de volgende dag graag een daguitstap maken en hij wist de perfecte bestemming: Guide, een stadje dat grenst aan de Yellow River...Bovendien zouden we vergezeld worden door een echte local die ons haar geboortestreek graag wilde voorstellen...De volgende morgen ontmoetten we Lumokyi ofte Grace en stapten we op de drie uur durende bus naar Guide...
We hebben een heel mooie en interessante dag gespendeerd in het gezelschap van Lumo...De Gele Rivier was ronduit adembenemend en Guide had heel wat charme, maar wat de dag echt bijzonder maakte, was de aanwezigheid van Lumo...Een Tibetaanse meid van 23 die perfect wist wat ze wou, die meer dan anderen op de hoogte bleek van de onderdrukking die haar volk iedere dag moest ondergaan en die gewoonweg heel aangenaam was in de omgang...Ze vertelde ons over de dagelijkse onderdrukking, over de gebeurtenissen in maart die veel erger waren dan ze in de Westerse media leken,...Haar woorden werden op een gegeven ogenblik heel wat kracht bijgezet toen 4 vrachtwagens volgestouwd met zwaarbewapende Chinese militairen met veel kabaal voorbijraasden...We waren allebei enorm onder de indruk van wat we te horen en te zien kregen en begonnen toen echt wel zenuwachtig te worden om het 'echte' Tibet binnen te treden...
Op een gegeven ogenblik stelde ze ons voor thee te gaan drinken bij haar thuis, waar ze haar moeder zou ophalen voor een weekendje Xi'ning...Het was een aangename en gezellige ontmoeting en na de busrit terug naar Xi'ning hebben we het goede verloop van de dag verdergezet met een etentje, welja etentje...rijst en wat groenten...Daarna hebben we afscheid genomen en hebben we afgesproken elkaar de volgende avond te ontmoeten aan het station, waar Lumo ons zou uitzwaaien op weg naar Lhasa...
De volgende dag hebben we tal van praktische zaken geregeld en 's avonds - na afscheid genomen te hebben van Lumo - zijn we op de trein richting Lhasa gestapt...Op weg naar nieuw avontuur...
De Chinezen houden ervan fit te blijven...Iedere morgen groepen tal van mensen samen om de beentjes te strekken...
Lumo en Bibsie aan de rand van de Yellow River...
De Yellow River en view...
Yellow River...again...
And again...Berre heeft het er precies een beetje lastig mee...
Lumo's thuishaven bevindt zich in een prachtige omgeving...
Prachtige kleuren, bergen die we na Nepal met gemak als heuveltjes zien...
Lumo's thuis...
Een typisch Chinees busstation, al is dit een van de minder drukke...
Tagong was onze voorlopig laatste stop in de Tibetaanse regio vooraleer we terug naar Chengdu gingen om onze trein richting Xi'ning te halen... Het was ook het meest memorabele dorpje van de drie die we tot dan toe hadden bezocht. Het was een straat groot, de mensen liepen er bijna allemaal rond in traditionele kleren, inclusief de best wel grappige combinatie met de cowboyhoeden, het voornaamste vervoermiddel bestond uit paarden en moto's, ...Het geheel gaf echt een soort Wild Wild West gevoel...We bevonden ons dan ook in het wilde westen van China. Tagong is immers omgeven door een soort gras'vlakte' op een slordige 4000m hoogte...De vele yaks en nomaden die we in en rond dit dorp tegenkwamen, bevestigden dit beeld...
De weg naar Tagong liep langs een prachtige omgeving...Zelden of nooit zo'n mooie taferelen gezien...Toch was het niet allemaal rozengeur en maneschijn...Tijdens een tussenstop in Ba Mei werden we voor het eerst geconfronteerd met de zwaar bewapende legermacht die in deze streken aanwezig is en naar we later hebben gehoord ook zonder aarzelen orde op zaken stelt...Het was best wel even schrikken...
In Tagong aangekomen was het deze keer Bibsie die wat last had van de hoogte dus hebben we ons die dag beperkt tot het verkennen van het dorpje, eten en slapen...
De volgende dag zijn we de gras'vlakte' die toch nogal op en neer liep ingetrokken...Het was een schitterende tocht vol adembenemende zichten en een overweldigende rust...We werden wel even overvallen door een fikse sneeuwbui, maar ook dit had zijn charmes...Bovendien was de zon al snel weer van de partij...
Tagong: letterlijk een straat 'groot'...
Vlagjes en klooster: tot dan toe was Tagong het dorpje waar het Tibetaanse karakter het meest aanwezig was...
Geniet mee van een schitterende wandeling...
De volgende dag zijn we met de auto richting Kanding vertrokken om van daaruit een bus te nemen naar Chengdu...In Kanding hebben we een drietal uren moeten wachten op onze bus...Gelukkig werden we vergezeld door enkele heel vriendelijke Tibetaanse gezinnen...
In Chengdu hebben we onze batterijen even opgeladen en eens een iets luxueuzere kamer genomen met tv en dvd...Even terug naar de Westerse maatschappij...De dag erop hebben we vooral praktische zaken geregeld: boodschappen, bloggen, wassen (dit was echt wel nodig...),...
De volgende morgen trein richting Xi'ning...hadden wij even geluk: ipv 26 uren waren het er maar 25...
Gisteren mooie dagtrip richting Guide en Yellow river gemaakt (later meer hierover) en vanavond nemen we de trein richting Lhasa... We zijn allebei erg benieuwd wat ons daar te wachten staat...
Met een beetje pijn in het hart zeggen we vaarwel China!!! Maar met des te meer vreugde kijken we uit naar wat nog komt...
Tibet, here we come!!!
Dit is zeker onze laatste blog uit China...De volgende mogen jullie normaalgezien verwachten vanuit Kathmandu...
De volgende dag was de kop koffie nog meer dan normaal welgekomen...
We waren al helemaal gepakt en gereed om te vertrekken naar onze volgende bestemming Tagong...
Na een tijdje zoeken, hadden we uiteindelijk het busstation gevonden, maar daar aangekomen, kregen we te horen dat die dag geen bussen richting Tagong vertrokken...Terug naar onze hostel dan maar...
Op aanraden van onze gastheer zijn we die dag richting Zhonglu getrokken...Deze keer hadden we jammergenoeg niet meer de tijd om de tocht te voet te maken en zijn we met de auto naar dit dorpje gebracht...Bibsie vond dit persoonlijk niet zo erg...
Dit dorpje had volgens ons veel meer charme dan JiaJiu omdat je duidelijk merkte dat hier nog echt geleefd werd...
Geniet van de foto's...
Op weg naar Zhonglu, botsten we opnieuw op het Nederlandse koppel dat net bezig was de klim naar het dorp met de fiets te maken... In de hostel was het een blij weerzien, met als gevolg een nieuwe aangename en plezante avond...
De volgende morgen om 5.15u uit de veren om de eerste bus richting Tagong te halen...
De volgende morgen werden we door ons gastgezin verwend met een heerlijk tasje koffie en ontbijt dat bestond uit brood en appels... Volledig opgeladen vertrokken we richting JiaJiu...Een typisch Tibetaans dorpje dat in 2005 uitgeroepen werd tot mooiste Tibetaanse dorpje van China...De gastheer wist ons te vertellen dat de tocht een zevental km was...Goedgelovig als we zijn en nog niet helemaal vertrouwd met de Chinese maten besloten we deze tocht dan ook maar te voet te maken...Achteraf kunnen we jullie al zeker bevestigen dat we die dag meer dan 20km hebben gewandeld, en neen we zijn niet verloren gelopen...
Het dorpje op zich stelde volgens ons niet zoveel voor omdat het waarschijnlijk dankzij zijn prijs meer als toeristische trekpleister dient dan als echte woonplaats voor Tibetanen...De tocht ernaar toe leidde ons wel langs andere 'echte' Tibetaanse dorpjes en was meer dan de moeite waard...
Een deel van de '7' km lange weg naar JiaJiu...
Aan de overkant van de rivier een 'echt' Tibetaans dorpje...
Even rusten...een beetje schaduw, het was immers lekker warm...om niet te zeggen snikheet...
Hier nog meer echte Tibetaanse dorpjes die we op onze weg terug gelukkiglijk nog passeerden...
JiaJiu village...De vlagjes boden nog enige troost...op zijn minst voor Berre...
Wel een mooi voorbeeld van een Tibetaans huisje...in het echt zien ze er weliswaar niet zo afgewerkt uit...
Om terug te keren,besloten we een andere weg te nemen...
Hier werd al snel duidelijk dat de dorpjes wel werden bewoond...
Bibsie in een van de vele fruitgaarden...
Na een lange, mooie dag waren we vooral blij dat we deze tocht te voet hadden gemaakt...Aangekomen in onze hostel twee Britse dames ontmoet en een gezellige avond beleefd...het zelfgebrouwen bier heeft daar zeker en vast een stukje toe bijgedragen...Gevolg: veel te laat het bed in, maar het was de moeite...
