We weten dat enkele onder jullie heel curieus zijn naar het verslag over onze reis in India...
Jammergenoeg moeten we jullie teleurstellen...Er is een probleempje met ons fototoestel of SD kaart, en we kunnen onze foto's enkel nog bekijken op het fototoestel zelf...We krijgen ze op geen enkele manier nog gekopieerd op een Indische pc...
We hopen beiden - ook wel een beetje voor onszelf - dat dit probleempje in ons kleine Belgie kan worden opgelost, en als het lukt beloven we hierbij plechtig dat we dit reisverslag zullen afmaken tot het bittere eind!!! Opnieuw eigenlijk ook wel een beetje voor onszelf, maar natuurlijk ook voor de trouwe volgers...
India is immers een prachtig land en het zou jammer zijn indien jullie nu net dit deel van onze reis moeten missen!!!
Hopelijk tot later dus... Of tot binnen enkele dagen (in levende lijve dan)...
In ieder geval heel erg bedankt voor de berichtjes, het deed deugd om af en toe eens iets over het thuisfront te lezen!!!
De volgende ochtend stapten we - iets trager dan normaal - eerst richting Syabrubensi waar Sonam vorig jaar een huis heeft gebouwd om later aan zijn zoon Anil te schenken...Een heel gezellig huisje dat nog afgewerkt moet worden, maar we zijn er redelijk gerust in dat Anil later een goede vrouw zal vinden om hem in Syabrubensi te vergezellen...Daar hebben we Rara Noodle Soup gegeten - een van Bibsie's - favorieten en toen hebben we de klim richting Chimiley ingezet...Nog iets trager dan normaal uiteraard want met twee kinderen op de rug is het net iets lastiger...Om vier uur kwamen we daar toe en hebben we ons gezamenlijk 'afgelegd'...Daarna hebben we iets gegeten en zijn we - ook gezamenlijk - in een groot bed gekropen...Best gezellig...
De volgende ochtend trokken we richting Tato Pani ofte hotsprings...Het was een redelijk lastige klim van 500 meter maar rond half twee bereikten we ons doel...Daar hebben we iets gegeten en toen zijn we in de hotsprings gaan baden...Echt zalig!!! Heet water, eindelijk...In Nepal geloven ze in de helende werking van het water, dus het is een populaire bestemming - ook voor locals...We hadden geluk, want toen wij er waren, was het niet druk zodat we in alle rust konden genieten...
's Avonds hebben we iets gegeten en zijn we vroeg onder de lakens gekropen - da's hier de gewoonte - en de volgende morgen vertrok het gezin opnieuw naar de hotsprings...Wij besloten alleen 's avonds te gaan en hebben een boekje gelezen...'s Avonds hebben we opnieuw een bad genomen en heerlijk genoten...
De volgende dag zijn we teruggekeerd richting Syabrubensi want de volgende ochtend moesten we de bus richting Kathmandu nemen om ons visum voor India te regelen...Het was een rare avond...We waren alledrie best droevig dat ons avontuur ten einde kwam en dat we afscheid moesten nemen voor een lange tijd...
De volgende ochtend was het zover: de tijd was aangebroken om echt byebye te zeggen en met pijn in het hart stapten we op de bus...Gedurende ons 50 dagen samen kunnen we zeggen dat Sonam een echte vriend geworden is en het was erg lastig om onze vriend achter te laten...Maar afscheid nemen hoort er nu eenmaal bij op deze trip en het feit dat we zeker zijn dat we terugkomen naar Nepal (en hij misschien ook eens naar ons Belgenlandje komt), verzacht de pijn een beetje...
Op weg naar Syabrubensi...
Ja, Pema, we moeten naar boven...
Even uitrusten en op adem komen...
Suti en Anil...Schattig, he...
Suti was echt zot van Berre en het was wederzijs...
Anil is verzot op 'paardje rijden'...Jaja...
Genieten van de hotsprings...
Thuis bij Sonam in Syabrubensi..Thee drinken...Een van onze favoriete activiteiten in de koude bergen...
Spelen met de kindjes...
Terug in Kathmandu hebben we ons visum en tal van andere praktische zaken geregeld en heel veel geslapen...En geblogd natuurlijk...
Vandaag zijn we richting Bouddha en Pashupatinath getrokken, maar het verslag hiervan volgt later...Onze inhaalbeweging heeft lang genoeg geduurd, we hebben even genoeg van het bloggen...
Morgen nemen we de bus richting Chitwan National Park waar we een elephant safari zullen maken en misschien gaan we daarna nog naar Lumbini, maar in ieder geval steken we binnen enkele dagen de grens over...
Onze volgende blog zal dus in India gepost worden...
Na 40 dagen samen onderweg, waren Sonam en wij echt wel aan elkaar gehecht geraakt en we waren er nog niet helemaal klaar voor om afscheid te nemen...We waren dan ook alledrie heel blij dat we nog een weekje langer samen konden spenderen en wij waren heel gelukkig dat we de kans zouden krijgen om zijn vrienden en familie en geboortestreek te leren kennen...
Na opnieuw een bus van acht uur, kwamen we toe in Thulo Barku...De zus van Sonam heeft daar een klein theehuisje waar we konden overnachten...Het was oudejaarsavond, maar hier in Nepal wordt nieuwjaar pas gevierd in maart dus we hebben besloten om het nieuwe jaar in stilte te vieren...Na een gezellige avond zijn we redelijk vroeg onder de lakens gekropen want we wisten dat we de volgende dag - voor de verandering - bergop moesten en na zoveel dagen onderweg waren we best moe...
De volgende ochtend trokken we via Brabel richting Thulo Syabru, de thuishaven van Sonam...We stopten even in Brabel om kennis te maken met zijn ouders en een hapje te eten...Na drie uren - het was echt gezellig - was het tijd om verder te gaan...Sonam moest na 50 dagen dringend naar zijn vrouw - Pema - en kinderen - Suti (4) en Anil (2) - toe...
Na een uurtje waren we bij hem thuis...We werden hartelijk ontvangen door zijn gezin en we werden echt in de watten gelegd: thee in overvloed, eten, douchen,...ZALIG GENIETEN EN ONTSPANNEN...
De volgende dag zijn we op bezoek gegaan bij een andere zus van hem en hebben we een beetje geholpen in het huishouden: vegen, afwas, the usual...'s Avonds besloten we te koken voor het gezin...Spaghetti Bolognese...Ze waren er helemaal weg van...
De volgende ochtend was het opnieuw tijd voor ee beetje sport...Sonam moest naar Bamboo, een dorpje zo'n drie uur verwijderd van Thulo Syabru...Zijn familie heeft daar een lodge en hij moest erheen om iets te regelen en hij vroeg ons mee te gaan zodat we konden kennismaken met nog een andere zus...De tocht naar Bamboo viel goed mee: het was grotendeels naar beneden, redelijk steil naar beneden dus het ging snel...In Bamboo hebben we genoten van een heerlijke dal bhat - voor de verandering - en van de prachtige omgeving...De terugweg verliep iets minder vlot aangezien het nu redelijk steil naar boven ging - dat konden we van ver zien aankomen...'s Avonds waen we dan ook behoorlijk moe en we besloten de volgende dag echt een rustdag te nemen: beetje lezen, beetje met de kindjes spelen, beetje helpen in het huishouden,...Kortom, beetje relaxen,...
Up again...
Thuis in Brabel, bij de ouders van Sonam...Heel lieve mensen...
Thulo Syabru in de verte...
Down to Bamboo...
De familie in Bamboo...
Spelen met Suti en Anil...
Ze maken echt alles met de hand: zakjes, riemen, mutsen, sjaals...
Iedereen aan het werk...
Ouders van Pema, Suti, Anil, Pema, Sonam en wij natuurlijk...
De volgende dag namen we afscheid van Thulo Syabru en van de ouders van Pema en trokken we - samen met Suti, Anil, Pema en Sonam - richting Tato Pani...
De jeep zou ons normaal gezien nog die dag tot in Hile brengen, maar in Nepal verlopen meerdere zaken anders dan gepland dus we schrokken niet echt toen de jeep na drie uur halt hield in Leguwa Ghat...De chauffeur was blijkbaar moe en hij wilde zijn dal bhat...Er werd ons gezegd dat we de volgende ochtend om vier uur - voor ons is dit eerder nacht, maar kom - zouden vertrekken...Midden in de nacht werden we gewekt en om half vijf vertrok de jeep voor een twee uur durende rit naar Hile...
We wilden vanuit Hile in Janakpur geraken en er werd ons gezegd dat dit al bij al zo'n 7 uurtjes in beslag zou nemen...Wij dachten dus dat we rond twee, drie uur 's middags in Janakpur zouden toekomen...Gelukkig wisten we toen nog niet hoe de rest van de dag zou verlopen, anders waren we wellicht nooit vertrokken...
Vol goede moed - in al onze onwetendheid - stapten we op de eerste bus richting Daran Bazaar, zo'n twee uurtjes van Hile verwijderd...Na drie in plaats van twee uren kwamen we daar toe en hebben we iets gegeten...We waren van plan om daar de volgende bus te nemen naar Janakpur, maar kregen te horen dat dit onmogelijk was...We moesten eerst gedurende anderhalf uur een bus nemen richting de rivier, daar moesten we op een boot overstappen en daar konden we dan een rechtstreekse bus nemen naar Janakpur...We stapten op de bus en namen de boot, maar aan de overkant van de rivier aangekomen, was de rechtstreekse bus onvindbaar...
Toen werd ons gezegd dat we eerst een half uur een jeep konden nemen en dat we dan op een rechtstreekse bus naar Janakpur konden springen...Zo gezegd, zo gedaan...Na de jeep, volgde de bus...In tegenstelling tot onze verwachtingen, stopte deze bus na anderhalf uur...Echter niet in Janakpur...We moesten blijkbaar overstappen op een andere bus die wel naar Janakpur reed...Maar ook deze bus bracht ons niet in Janakpur...
We begonnen er serieus aan te twijfelen of we ooit in Janakpur zouden aankomen...Het was al acht uur 's avonds, we waren wakker sinds vier uur en zo groggy als iets...Toen ontmoetten we een vriendelijke man die zelf ook naar Janakpur moest en hij zei dat er nog een of twee bussen in die richting reden...Gelukkig wisten we de tweede bus te strikken en na opnieuw een uur bus kwamen we eindelijk toe in Janakpur...
Daar hebben we een hotelkamer gezocht, een kleine hap gegeten en na opnieuw een elegante val van Bibsie hebben we ons bedje opgezocht...De volgende dag hebben we lang geslapen, uitgebreid genoten van een heerlijk ontbijt, een beetje rondgekuierd in de stad en ons busticket gereserveerd voor de volgende ochtend...
Jeep richting Hile...Hier is de weg nog goed...
Op weg naar de 'overzetboot'...
Berre voelt zich thuis...Strand, water...Het enige wat ontbreekt is een surfboard...
De 'overzetboot'...
Een plaatselijk busstation tijdens een van onze vele overstappen...
Breakfast in Janakpur...
Onze eerste Ghats
De enige trein in Nepal...Met een topsnelheid van 7 km/u is het toegelaten op het dak te zitten...
Janakpur city en de eerste Heilige Koe...
Na alle inspanningen en ondergane beproevingen om in Janakpur te geraken, hadden we geen tijd om er langer te blijven...Sonam had ons immers gevraagd of we zijn dorp en familie wilden bezoeken in het Langtanggebied en wij wilden maar al te graag op deze uitnodiging ingaan, maar ons visum was bijna verlopen dus we moesten zo snel mogelijk richting Thulo Syabru vertrekken...
Opnieuw bergen, opnieuw op en neer...Het was duidelijk dat ons Everestavontuur nog een staartje zou krijgen...
De volgende dag begonnen we aan de echte afdaling...Eerste stopplaats: Lukla...De mannen - boys and their toys - wilden de vliegtuigjes bekijken...Het was heel fascinerend en best spannend om die kleine vliegtuigjes te zien opstijgen en landen en ook de luchthaven was...anders dan wat we in Zaventem gewoon zijn...Ook in Lukla hebben we ons aan een spelletje snooker gewaagd en de eerste chips in meer dan een maand smaakten als nooit tevoren...
De hele tocht naar beneden leidde ons langs een totaal ander landschap...Soms hadden we het gevoel dat we Nepal verlaten hadden en het was een leuke afwisseling...Opnieuw veel op en neer en opnieuw drie passen, maar ondertussen waren we geroutineerde trekkers en de hele trek naar beneden is heel goed verlopen...Waarschijnlijk iets te goed, dus het tij moest keren...Gedurende verschillende dagen hadden we gehoord dat er op bepaalde plaatsen iets mis was met het eten en drinken...De geruchten werden almaar heviger en we kwamen te weten dat er zelfs mensen gestorven waren in de laatste maand...Sonam wilde geen risico's lopen en besloot dan ook dat het beter was de gevarenzone te vermijden...Om deze zone te vermijden, moesten we in een dag van Phedi naar Tumlingtar wandelen...Al bij al zo'n twaalf uur...We konden echter niets eten en niets drinken onderweg dus we moesten het stellen met wat water en koekjes...Twaalf uren stappen na zo'n 35 dagen in de bergen is echt niet te onderschatten!!! Maar...What can you do? Er zat niets anders op dan de twaalf uren te wandelen...
Om 7 uur 's morgens zijn we in Phedi vertrokken en om 7 uur 's avonds kwamen we totaal uitgeput toe in Tumlingtar...We besloten dan ook dat we de volgende dag ter plaatse zouden blijven om te bekomen van de lastige tocht...Bovendien hadden we daardoor voldoende tijd om de nodige voorbereidingen te treffen voor kerstavond...We hebben ons gedoucht, onze was gedaan, lekker gegeten, veel thee gedronken en kerstinkopen gedaan...'s Avonds hebben we - iets anders dan normaal - kerstavond gevierd...Nootjes als aperitief, een champignonsoep als voorgerecht, dal bhat - voor Berre met vlees! - als hoofdgerecht en mandarijnen en chocolade als dessert...Anders dan anders en precies daarom onvergetelijk...
Ook kerstdag is dit jaar anders verlopen dan normaal...In de voormiddag hebben we gezwommen in de rivier en het was ZALIG verfrissend...Nadien een beetje in de zon gelegen en daarna volgde een tumultueuze jeeprit richting Hile...
Trek: poging 2: Cho La Pass - Gokyo - Renjo Pass...
Na de lastige ochtendklim richtig Kalla Pathar, vertrokken we na de lunch via Lobuche naar Zhongla - de laatste stopplaats voor Cho La Pass (5400m)...De aangename wandeling kwam werkelijk als een geschenk uit de hemel gevallen, onze benen konden echt geen tweede serieuze klim aan die dag...s' Avonds hebben we kennisgemaakt met een 42-jarige Brit - een amateur zoals wij - en twee Franse dertigers - ervaren klimmers die net Island Peak achter de keizen hadden...Zij stelden voor om de volgende dag allemaal samen de pas over te steken zodat ze ons - vooral Bibsie - eventueel konden helpen in geval van moeilijkheden...Bibsie zag dat echter niet zitten...Al die mannen die op haar zouden wachten, zouden alleen maar voor stress volgens...De twee Fransen drongen aan en zeiden dat we hun crampons en touwen misschien zouden nodig hebben - wat ons ietwat ongerust maakte - maar we hebben opnieuw vriendelijk bedankt en besloten met z'n drietjes te gaan...
De volgende ochtend vatten we de klim richting Cho La aan...Het was serieus bergop en op het einde kwam er zelfs wat echt klim- en klauterwerk aan te pas, maar na twee uurtjes bereikten we de pas...Toen moest het serieuze werk nog beginnen...Cho La Pass is niet echt gevaarlijk, maar wel een serieuze uitdaging en een beetje ervaring is meegenomen...Om de overkant van de pas te bereiken moesten we immers een gletsjer over..Da's gelijk een beetje glad, dus oppassen geblazen...De twee mannen begeleidden Bibsie over de pas...Hand in hand - Sonam voor haar, Berre achter haar...Na een klein uurtje en twee valpartijen - Bibsie, of course - zonder veel erg, bereikten we de overkant...Daar hebben we even nagenoten van onze overwinning en een koekje gegeten...Tijdens onze overwinningsroes kwam echter een serieuze wind opzetten...We besloten zo snel mogelijk aan de afdaling te beginnen...De afdaling was STRESSEN..Door de wind was het ijskoud, maar erger dan dat...Er vielen stenen naar beneden...We waren er alledrie niet echt gerust in, maar gelukkig waren we op een half uurtje van de vallende stenen verlost en terug in veiligheid...De wind bleef echter serieus blazen en toen we na drie uur in Tagnak aankwamen, waren we alledrie uitgeput...We werden op een aanmoedigend applaus onthaald - we waren slechts twee uur later dan de Fransen!!! - en hebben samen een heel gezellige avond gespendeerd...
De volgende dag - na uitvoerig afscheid genomen te hebben - trokken we richting Gokyo (4900m)...Het was een zeer mooie wandeling langs drie van de zes heilige meren...Na drie uurtjes kwamen we toe in Gokyo...Daar hebben we gegeten, gewassen (onszelf - eindelijk!!! - en onze kleren), genoten van het uitzicht en ontspannen...De volgende dag stonden de drie andere meren op de agenda...Bibsie had nog steeds geen echte rustdag gekregen en dat zou ze die dag serieus voelen...Voor de eerste keer tijdens deze trek moest Bibsie de strijd staken na amper een uur...Ze voelde zich echt niet goed en de volgende dag beloofde een serieus zware te worden dus besloot ze dat het beter was een beetje uit te rusten en te herbronnen...Berre heeft haar veilig teruggebracht naar de lodge - koene ridder die hij is - en heeft daarna de achtervolging ingezet op Sonam en een Duitser die we de avond ervoor ontmoet hadden...
De volgende dag stond Renjo pas (5300m) op het menu en daarna een lange tocht richting Thame...Vroeg in de ochtend zetten we de klim richting de pas in...Wonder boven wonder verliep het allemaal erg vlot...Na amper een uur hadden we bijna de pas bereikt...Bijna, maar net niet...We moesten misschien nog zo'n 100 meter stijgen, maar deze 100 zouden we voelen als nooit tevoren...Voor de eerste keer voelden we de hoogte echt...Niet alleen wij, maar ook Sonam - een sherpa!!! - had het deze keer echt wel lastig...Op sommige momenten moesten we om de tien stappen rusten, niet normaal...Maar...Sterk als we zijn, hebben we de pas uiteraard bereikt...Daar hebben we opnieuw enorm genoten van het uitzicht en nadien zetten we de afdaling richting Thame (3700m) in...Een serieuze afdaling die bijzonder vlot verlopen is...Naar beneden gaat het toch altijd net iets vlotter dan naar boven...
De volgende dag was het een beetje op en neer en na drie uurtjes waren we terug in Namche...Daar hebben we ons tegoed gedaan aan een stukje appeltaart en een chocoladekoek - HEERLIJK - en 's avonds hebben we gesnookerd...Na regen komt - ook in de bergen - altijd zonneschijn...
Cho La Pass aan het begin van de gletsjer...Bibsie is er niet gerust in, maar Berre zal haar beschermen...
Cho la Pass langs de andere kant...
De heilige meren van Gokyo...
Het derde en grootste meer 's morgens in de vroegte...
Gokyo vanuit de hoogte...
De weg naar Renjo pas...
Nog even doorbijten, Bibsie...Je bent bijna aan de vlagjes...
Renjo pas met prachtig zicht op onder andere Everest...
Thame city...
Met pijn in het hart zeiden we byebye tegen de hoogte, maar tegelijk keken we hoopvol uit naar de warmere temperaturen van de middenbergen...
Eindelijk was het zover...Na negen dagen op en neer, veel te veel dal bhat en veel bloed, zweet en tranen bereikten we ons eerste doel: Namche Bazaar!!! De shock was groot na 10 dagen rust, natuur en nauwelijks toeristen...Dit was Namche Bazaar, vergelijkbaar met een of ander overvol ski-oord in de Alpen en Namche was dan ook overladen met toeristen...Sommige kwamen van boven, andere kwamen net als ons van beneden en nog andere waren een of twee dagen eerder geland in Lukla, maar een ding was zeker...Op dat moment waren ze allemaal in Namche...In plaats van een echte - voor Bibsie oh zo noodzakelijke - rustdag in Namche besloten we dan ook de drukte te ontvluchten en een daguitstapje te maken richting Kumjung en Kunde, een kleine twee uur van Namche verwijderd...
Na twee dagen in de buurt van Namche (3400m) waren we normaal gezien voldoende gewoon aan de hoogte en konden we onze tocht richting Everest Base Camp en Kalla Pathar voortzetten...We trokken die dag richting Tengboche...Een aangename wandeling die in het begin - in vergelijking met de tocht van Jiri naar Namche - echt wel peanuts leek...Maar...Na een korte lunchbreak (dal bhat, of course) begon het echte werk...Een steile klim, 600 meter serieus naar omhoog...Gelukkig waren we na onze voorbereiding zowat topsporters geworden en konden we de klim na een uur achter ons laten...We waren nog niet moe en besloten dan ook verder te gaan tot Deboche (3700m), een klein uurtje verder en naar beneden...
Na een welverdiende nachtrust vertrokken we vanuit Deboche, via Pangboche, naar Dingboche (4300m)...Een noodzakelijke stop om aan de hoogte te wennen...Maar opnieuw, in plaats van daar echt twee dagen te rusten, besloten de mannen dat het beter was eerst een plaatselijke daguitstap te maken en de dag erna naar Chukhung te gaan...Dus na amper een halve dag rust, trokken we de volgende ochtend 800 meter de hoogte in op een berg in de nabijheid van Dingboche (de naam ontsnapt ons)...Onze eerste echte klim in de hoogte, dus het was even wennen, maar de beloning was meer dan de moeite...De rust en vrijheid die een mens op zo'n hoogte overvalt, is werkelijk elke klim waard...
De volgende ochtend zetten we onze tocht verder richting Chukhung (4700m)...Daar hebben we in de namiddag een boekje gelezen, onze was gedaan,...De volgende ochtend begonnen we aan de beklimming van Chukhung Ri (5500m)...Een redelijk lastige klim, vergelijkbaar met Kalla Pathar dus de ideale voorbereiding...Het was een vermoeiende tocht, maar meer dan de moeite waard...De view op 5500m was ronduit adembenemend!!!
De dag erna zijn we teruggekeerd naar Dingboche om op die manier Lobuche (4900m) te kunnen bereiken...Lobuche staat erom bekend niet echt over het meest propere eten en water te beschikken, dus we waren op ons hoede...Maar...Ondanks onze voorzichtigheid heeft Bibsie daar toch een voedselvergiftiging opgelopen en na een hele nacht euhm...welja, kotsen, moesten we een dag extra op die rotplaats blijven...
Na een dag platte rust waren de darmen, de buik en de maag van Bibsie klaar om verder te gaan richting Gorak Shep (5100m), onze hoogste en bijgevolg koudste slaapplaats...In de namiddag zijn we richting Everest Base Camp getrokken en hebben we even op de Kumbu Icefall vertoefd en na een niet zo comfortabele nachtrust zijn we de volgende ochtend - om 5.30u!!! - bij min 15 graden richting de top van Kalla Pathar (5600m) getrokken...Omwille van de koude had Bibsie het bijna niet gehaald, maar de zon is gelukkig net op tijd komen piepen...Daar waren we eindelijk...Kalla Pathar: het grote doel van onze trektocht...De voldoening was bijzonder groot en we hebben een uurtje genoten van de ochtendzon en Mount Everest natuurlijk!!!
Namche Bazaar...
Wat zou de kortste weg zijn...? (Op achtergrond onder meer de adembenemende Ama Dablam)
Even chillen na een serieuze klim...
Bibsie heeft vele angsten overwonnen... (Hier steken we een 'bevroren' rivier over)
De top van Chukhung Ri...
Everest Base Camp...
Kumbu Icefall...(Hier begint de echte klim naar de top van Sagarmatha)
Kalla Pathar...
Op de top van Kalla Pathar zie je Everest in al zijn glorie...
Normaal gezien was dan het moment aangebroken om het hooggebergte te verlaten en terug de warmte en de zuurstof van de middenbergen richting Hile op te zoeken...Maar...We waren daar en het beviel ons en hoeveel keer in je leven ben je daar??? Na eigenlijk niet zooo lang twijfelen, besloten we onze hoogtestage nog een beetje te verlengen en naar Gokyo (4900m) te gaan...Om daar te geraken moesten we wel de - door sommigen gevreesde - Cho La Pass (5400m) overbruggen en ook de redelijk zware Renjo Pass (5300m) moest overwonnen worden...
De komende berichten vormen samen het verslag van onze trekking...Uiteraard valt er veel meer te vertellen en te tonen, maar het is echt onmogelijk om dit op deze blog te doen - we moeten ook nog wat rondreizen - dus we hebben het beperkt tot een korte samenvatting van onze hoogtepunten en enkele typerende foto's...Voor een uitgebreid verslag, moeten jullie nog 2 maandjes geduld uitoefenen...Dan kunnen we jullie alles in geuren en kleuren vertellen...Soms is het niets meer dan een opsomming van de plaatsen waar we geweest zijn, maar dat is eerder voor onszelf...We kunnen alleen maar hopen dat jullie van de foto's genieten...
De eerste dag van Jiri tot in Deorali verliep deze keer met schijnbaar iets meer gemak voor Bibsie - ze kon zich toch niet laten kennen, he in het bijzijn van twee mannen - Na 6 in plaats van 8,5 uur kwamen we iets minder moe toe in Deorali...
De volgende ochtend trokken we richting Kenja...Ook deze keer hielden we de tweede dag kort want Sonam had een serieuze wonde aan zijn been en te veel pijn om door te stappen...
In tegenstelling tot de vorige keer, vertrokken we de volgende dag wel richting Sete en via Sete naar Goyem..Van 1600m naar 3200m op een dag is niet te onderschatten, dus we waren alledrie kapot toen we in de namiddag in Goyem aankwamen...
De vierde dag was het tijd voor onze eerste pas op 3535m, Takshindu...Na genoten te hebben van onze eerste echte overwinning, zetten we de tocht verder richting Junbesi, een van de mooiste Sherpa-dorpen op weg naar Namche...
De volgende dag was een rustige dag - slechts vier uurtjes stappen - tot in Ringmo waar we genoten hebben van een heerlijk stukje appeltaart...
De dag erna volgde de tweede pas - de naam ontsnapt ons - maar het was die dag de eerste keer dat we 500m aan een stuk geklommen zijn zonder rusten...We waren enorm goed bezig...Zeg nu zelf...Daarna was het een hele tijd bergaf tot aan Karikola, onze stopplaats voor die dag...
Vanuit Karikola begonnen we aan de klim die tot de derde pas leidde...Deze werd met vrij veel gemak overwonnen...Nadien volgde de afdaling tot in Surkey...
Op dag acht zouden we normaalgezien tot in Monjo gaan, een tweetal uurtjes verwijderd van Namche, maar die dag was Berre echt kapot...Hij was al meer dan een week een rugzak van zo'n 22 kg aan het meezeulen en dat eiste zijn tol...
Nog steeds die verdomde bruggen...
Berggeitjes onderweg...
De porters torsen soms 100 kg...Echt onmenselijk...
Even uitblazen tijdens de lastige klim naar Goyem...
Onze eerste pas op 3535 meter...
Op weg naar Junbesi...
De plaatselijke kinderen waren verzot op de armbandjes van Bibsie...
Onze langste brug tijdens de hele trek...110 meter lang...STRESS!!!
Na ongeveer 4 uurtjes bergop kwamen we moe en zeker en vast voldaan aan in Nagarkot...We werden verwelkomd door een prachtig uitzicht op een hele resem bergen (Langtang Rilung, zelfs Mount Everest in de verte...We waren echt blij want we hadden van verschillende mensen gehoord dat de zonsopgang meestal nogal tegenviel door te veel mist...We hebben samen genoten van een prachtige zonsondergang, hebben een plaatselijk verjaardagsfeestje - met taart - bijgewoond en zijn redelijk vroeg onder de lakens gekropen...
Gelukkig maar, want om 5.30u werden we gewekt door een prachtige zonsopgang...Geen mist, geen wolken, niets...De meest perfecte zonsopgang ooit!!! Na een stevig ontbijt hebben we Nagarkot achter ons gelaten en zetten we de afdaling richting Kathmandu in...Het dalen was zalig genieten en op drie uurtjes stonden we terug in Kathmandu...Toen begon de miserie...Kathmandu city is een ware hel voor de zwakke weggebruiker dus het was stressen geblazen...Na een uur afzien en een last minute val van Bibsie - of course - bereikten we veilig en wel onze hostel...
Changu Narayan in de verte...
Go Bibsie, Go!!!
Enjoy...
Zonsondergang in Nagarkot...
Zonsopgang in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot...
Ochtend in Nagarkot, deel 2...
Na lang up, eindelijk down doorheen de Kathmandu Valley...
We zetten ons schrap voor Kathmandu City...
Juist voordat we op dit fietsavontuur vertrokken, hadden we even getelefoneerd naar Sonam - de gids die we tijdens onze eerste Everestpoging ontmoet hadden - om te checken of hij het eventueel zou zien zitten om ons te vergezellen als we een tweede poging zouden ondernemen...Hij zag dat volledig zitten...
De dag nadat we van de fietstocht terugkwamen, was de teen van Bibsie zo goed als genezen dus we belden Sonam op om te vragen wanneer hij kon vertrekken...
Twee dagen later hebben we 's morgens in de vroegte een bus richting Jiri genomen voor onze tweede Everestpoging, deze keer hopelijk wel met een succesvolle afloop...
Om de kater van de mislukte trekpoging te helpen verteren, stemde Bibsie ermee in een weekje rond te fietsen in Kathmandu Valley...Met de mountainbike door de op- en neergaande vallei...Een heuse uitdaging... Zeker voor Bibsie...Diegenen die haar een beetje kennen, weten dat Bibsie niet echt verzot is op fietsen, zelfs niet in het vlakke Belgenland...Dus door de bergen racen zou voor haar zeker geen plezierrit worden, maar in de naam van de liefde is ze toch maar op haar fiets gesprongen...Welja, eigenlijk geklauterd...
De eerste dag was niets anders dan bergop fietsen...'s Morgens brachten we een bezoekje aan de Monkey Temple...Aapjes, aapjes en nog eens aapjes...Berre voelde zich een beetje thuiskomen...'s Middags zetten we onze fietstocht verder richting Kakani...De tocht was echt lastig, maar bracht ons wel doorheen de prachtige vallei die de pijn ietwat kon verzachten...Om vier uur was het voor Bibsie toch genoeg geweest...We stopten in een lokaal hotel - een kleine 10 km van Kakani (op de top) verwijderd en hebben ons daar afgelegd...Het was een heel bizarre avond in het gezelschap van een kip en twee rare jongemannen...
De volgende ochtend hervatten we onze tocht naar boven...Het was nog steiler bergop dan de vorige dag, dus opnieuw een ware beproeving, maar na 2 uren - heel veel rusten - bereikten we Kakani...Daar hebben we kort gepauseerd om te lunchen en daarna sprongen we terug op de fiets richting Buddhanilkantha...Het verdere verloop van de dag was voor ons allebei een ware hel...We werden op een zogenaamd fietspad doorheen de bossen gestuurd, maar na 10 minuten bleek het helemaal geen fietspad te zijn, we konden er amper wandelen...We gingen ervan uit dat het pad na enkele minuten zou verbeteren - hadden we gelezen in Lonely Planet ofte 'reizigersbijbel' - maar na een half uur waren we nog steeds aan het sukkelen en uiteindelijk hebben we drie uur met onze fiets op onze schouder door de bossen gedwaald...Nadien bereikten we een grind'weg', maar voor Bibsie was fietsen nagenoeg onmogelijk met alle stenen en bulten...Na een uurtje bereikten we gelukkig een goede weg...We waren allebei opgelucht...Nog 7 km en we waren eindelijk ter plaatse - dachten we...In Buddhanilkhanta aangekomen, bleken daar geen guesthouses voor toeristen te zijn...We vroegen om een slaapplaats en werden van hot naar her gestuurd...Ondertussen was het donker en hadden we geen licht op onze fiets en in het Nepalese verkeer is dat een beetje vragen om problemen...We hadden honger, we waren moe, een beetje op ons ongemak en we wilden gewoon slapen...Uiteindelijk, na een uur rondrijden, vonden we een vriendelijke hoteluitbater die ons wilde helpen...Bless him...We zijn zonder eten of drinken in bed gekropen en wilden deze rotdag zo snel mogelijk vergeten...
De volgende morgen wilde Bibsie - na de voorbije rotdag - liever terug naar Kathmandu fietsen, maar Berre wilde nog niet opgeven...Hij slaagde erin Bibsie te overtuigen nog een dagje te proberen...Die dag is alles gelukkig heel goed verlopen...Na een korte fietstocht - zo'n vier uur - bereikten we Changu Narayan...Een gezellig, klein dorpje op een heuvel met een indrukwekkende Hindu-tempel als grootste trekpleister...Daar aangekomen, hebben we ons tegoed gedaan aan een lekkere maaltijd, een verfrissende - ijskoude, doch noodzakelijke - douche en wat rondgewandeld...Echt genieten, ontspannen, beentjes sparen...
Even die versnellingen uitproberen...Alle begin is moeilijk...
Geen gebrek aan aapjes in de Monkey Temple...
Kathmandu Valley...
Het aangename gezelschap van een kip de eerste avond...
De klim naar Kakani...
Enjoy...
De rit naar Changu Narayan...Go Berre!!!
Enjoy again...
De hoofdstraat van Changu Narayan...
De volgende ochtend waren de batterijen volledig opgeladen om de klim richting Nagarkot in te zetten...
