aandenken aan ons BIBITA, overleden op 16 december
gedichten/versjes/verhaaltjes ter ere van ons BIBITA. VERGETEN DOEN WE JE NIET. ze is gestorven op 16 december 2006 om 21u. ons BIBITA was een lief meiske, veel te vroeg van ons weggegaan op amper 4 jaar en 3 maanden! van 11 april 2005 tot en met 16 december 2006 heeft ze bij ons mogen vertoeven. ik mis je enorm.
30-01-2007
tis moeilijk
regelmatig heb ik het enorm lastig. vooral als ik alleen ben of sommige liedjes beluister, dan komen de tranen op en kan ik ze niet tegenhouden. het zijn al zware dagen en nachten geweest. ik geraak er moeilijk van over. telkens vraag ik me af waarom ik dit ook nog moet verwerken na alle tegenslagen die ik gehad heb.... . waarom heb ik je zo vroeg moeten afgeven... waarom kan ik niet een beetje geluk blijven hebben... waarom werd je ziek... je was zo graag bij mij... je ging zo graag mee naar den dressage... elke nacht, nadat ik thuis kwam, wou je nog altijd es gaan wandelen... je ging zo graag met mij mee met de auto... je ging zo graag mee naar't café voor dat dat afgebrand was... je liet alles door mij doen... je waart zo lief... je bleef zo graag bij mij... je speelde zo graag met mij... je vechte zo graag met mij... (voor't spelen) je keek zo bedroefd als je niet mee kon... vol blijdschap sprong je op mij nadat ik weer kwam... je liet je goed verzorgen door mij... je waart mijn toeverlaat... ik heb je weer leren wandelen... BIBITA, ik kan het niet verwerken dat ik je heb moeten afgeven... soms, eigenlijk veel, staar ik wezenloos voor me uit en denk aan de momenten die ik met jou heb mogen beleven... ik heb al heel veel tranen gelaten maar spijtig genoeg haal ik jou er niet mee terug... de meeste mensen begrijpe me niet dat ik nog altijd ween om jou. ik kan er niet aandoen. ik mis je enorm... ik vraag me telkens af ofdat we dit hadden kunnen voorkomen, maar ja, dit zullen we nooit meer te weten komen... mijn hart bloed nog steeds... IK MIS JE... ik mis de wandelingen met jou... ik mis de dressage met jou... ik mis je geblaf, ook al deed je dat heel weinig... ik mis je pootje... ik mis heel je lichaam... ik mis je lomp gedoe... ik mis je gesnurk... ik mis eigenlijk alles aan jou... had BO jou maar gekend... alles wat ik met jou deed, probeer ik nu met BO te doen. ze leert vlug bij maar ze kan je niet vervangen. ze vangt wel een deel van mijn verdriet op. BIBITA, ik blijf altijd aan jou denken... groetjes, je baasje
hoi, ik roep jullie hulp in: ik zoek gifplaatjes, animaties, bewegend of niet, tekeningen over Bordeauxdog en Mastino Napolitano. ik zou deze willen gebruiken voor menne website en men blogs. of heeft er iemand een programma waarmee ik zelf van men eigen foto's bewegende plaatjes kan maken, hopelijk kan ik het ergens gratis afladen van internet. laat me maar iets weten via mail, gastenboek of reacties. groetjes, carine
de eerste keren is mijn dochter naar den dressage gegaan met ons BIBITA. naderhand heb ik het overgepakt omdat het niet zo goed lukte met men dochter. daarna ging het veel beter met ons BIBITA. als de dressage gedaan was, kon ons BIBITA ni rap genoeg bij mij zijn, ons Sasha kon haar dan nog moeilijk houden.
soms ging ik in mijn klein mandje liggen en andere keren in mijn grote mand. die kleine mand was niet heel klein zenne maar toch kleinder dan mijn andere mand... asja
hoi allemaal, ik ga al de foto's die ik getrokken heb van ons BIBITA hier weergeven op deze blog. alles zal per data gesorteerd worden. ik kan ze niet allemaal in ene keer opzetten omdat ik er heel veel van haar getrokken heb. dus ... kom regelmatig maar es kijken...
van zodra ze bij ons gekomen was, hebben we haar eerst gewassen! ze was grijs van't vuil, nadat we haar gewassen hadden bleek ze zwart te zijn. BIBITA, die eerste dag vergeet ik nooit eveneens al de andere momenten.
als ik het weer es moeilijk krijg, doe ik menne blog open en lees ik weer es de tekstjes en denk aan alle goeie momenten die we samen beleeft hebben. was je nog maar bij mij... ik heb BO gekregen omdat ik zoveel verdriet heb om jou, ik ben wel content , zelfs heel content dat ik ze gekregen heb, maar jij blijft nog altijd nummer 1 ook al ben je er niet meer. als ik me weer es verdrietig voel, denk ik aan de laatste week hoe moeilijk we het hadden om te hopen dat je deze slag zou overleven. elke keer je ging drinken, ook al was het veel moeite, kregen we weer hoop. elke keer het me lukte om je even buiten te krijgen zodat je kon gaan pissen, dachten we dat je het ging overleven. gij en ik hebben samen gevochten tot de laatste dag. dag en nacht was ik in de buurt of lag ik naast jou te liggen of te slapen. we konden het niet begrijpen dat we je zo vroeg hebben moeten laten gaan. telkens vraag ik me waarom jij????? de tranen lopen weer als ik dit aan het tippen ben. BIBITA, wij denken aan jou, denk aub ook aan ons. ooit zijn we weer samen.
hoi, neem ook een kijkje op mijne andere blog: www.bloggen.be/bordeauxdog deze blog gaat over onze BO, een bordeauxdog. ik heb haar gekregen voor menne kerst-nieuwjaar.
en op menne website: http://users.telenet.be/cartje hier vind je informatie over ons BIBITA, mijn café en nog veel meer.
Ik voel me verdrietig en alleen, ben teleurgesteld in de mensen om me heen. Doen ze maar zó, of zien ze ècht niet, dat ik pijn heb en verdriet? En wat me stoort het allermeest, zijn de woorden: "Het was toch maar een beest!" Ik vraag me af: " Waar halen ze het recht vandaan, om te menen boven een hond te staan?" Ik ken géén kind, géén man, géén vrouw, die net zoals een hond , eerlijk is en trouw! Die op je wacht, ook al wordt het wat later, die tevreden is met eten en een bakje water. Die onvoorwaardelijk zijn vriendschap toont, die blij is, als je hem beloont. Die bij dag èn bij nacht over je waakt, die tussen blank en zwart geen onderscheid maakt. Die zo eerlijk is en zo oprecht, die als het nodig is, óók voor je vecht. Eigenschappen die, zoals mij gebleken, bij vele mensen nog ontbreken. "Het was maar een beest", maar laten we ons wel realiseren, hoeveel wij mensen van dat "Beest" nog kunnen leren!
Bibita is gestorven... Ik vind geen woorden om te zeggen hoe dat voelt. Ik voel me leeg,eenzaam,bang en somber. Alsof mijn hart is verkoelt... Koud en kil voelt alles aan, een deel van mezelf is dood gegaan...
Uit je lijden verlost rust jij nu zacht het heeft al je energie gekost en toch nog onverwacht 2 jaar hebben wij jou nog verwend en we zijn blij dat we je hebben gekend twee jaar ben je bij ons geweest je was ons kindje en onze trots elke dag met jou was een groot feest in de branding was jij onze rots sterk en mooi, dat paste bij jou nu is er alleen nog rouw rouw omdat je weg moest,zo vroeg rouw omdat we niets meer voor je konden doen behalve je van je pijn ontdoen je keek ons aan met die vraag in je ogen onze tranen waren niet meer te drogen daar ging je dan onze grote vriend dit had je echt niet verdiend we zullen altijd aan je blijven denken de Mastino, die zoveel liefde kon schenken ik beloof je, je blijft altijd in ons hart BIBITA,RUST ZACHT
Nooit meer, kijk jij me met je trouwe hondenogen aan Nooit meer, kan ik met je wandelen gaan Nooit meer, een aai over je zachte hondenkop Nooit meer, bewaak je , of ren je ons terrein weer op Nooit meer, bedelen om een koekje Nooit meer, buiten in de schaduw,in een hoekje Nooit meer, je blijdschap als er bezoek komt Nooit meer, als de bel gaat je geblaf, of als je gromt Nooit meer, bij verdriet troost zoeken bij jou Nooit meer, jij bent de enige die ik vertrouw Nooit meer....nooit meer... Wat zal ik je missen mijn lieve BIBITA
Je kwam op me afgesprongen met je lieve intense blik. Zo ben je mijn hart binnen gedrongen waar jij was was ik. Je leefde met veel genot en speelde met je bal. Opeens voelde je je rot en alles deed je zeer. Je begon moeilijk te lopen het eten smaakte niet. We bleven maar hopen maar nu is er verdriet. Je bent nu gegaan je rust en hebt geen pijn. Je hebt je best gedaan in gedachte zal je altijd bij me zijn.
Mijn liefste schat heeft haar oogjes gesloten, waar moet ik heen met mijn verdriet? Alles deden we samen, ik voel mij verstoten, het is onrecht, accepteren kan ik het niet.
Lieve meid, altijd aanwezig, mijn grote meid. Zo'n onzinnig einde heb je niet verdiend. Maar toch......... Vaarwel mijn lieve schat, Ik ben heel dankbaar dat ik je heb gehad
Waarom ben je heengegaan mijn lieve meid Het was toch nog helemaal niet jouw tijd Je stond in de bloei van je leven Je had iedereen nog zoveel te geven Je baasje had nog zoveel plannen met jou Nu sta ik alleen in de kou Bij alles wat ik doe, moet ik aan je denken Hoe het was toen ik je nog liefde konden schenken Dat jij er niet meer bent doet me erg veel pijn Ik wil nog zo graag bij je zijn Je gaf me zoveel liefde en plezier Nu is het voorbij met het vertier Nooit meer wandelen door de straten Door slechts één klap was je de klos
Waarom moest juist jou dit gebeuren En zit ik nu om je te treuren Wat over blijft is een herinnering aan een fantastisch dier Waar je aan terug kan denken met plezier Hoe je je baasje kon paaien Zodat ik je zou aaien Hoe uitbundig je kon spelen en rennen Ik ben blij dat ik je heb mogen kennen Helaas is dat allemaal verleden tijd En moet ik verder zonder deze geweldige meid Het zal nooit meer hetzelfde zijn Zonder je humor en je gein Slechts vier jaar mocht je leven Waarin je al je liefde hebt gegeven We missen je heel erg lieve meid Waarom nu toch, het was nog niet jouw tijd.
Wij hebben veel verdriet omdat jij het daglicht niet meer in je ogen ziet. Jij ligt niet meer in je mand en loopt ook niet meer met ons over het strand. Jij hebt het daar fijn er is daar ook geen pijn. Wij huilen nog elke dag in onze gedachten en dromen, maar blijf daar wel op ons wachten tot wij ooit weer een keer bij jou komen. Al was het maar een poot of een lik een kwispel of een kus jij blijft mijn eigen Lieve Hondenzus.
Verleden is verboden ik wou dat het verdween, maar ik zie ons samen lopen, en we weten niet waarheen. Nog raak ik je aan................. de afstand wordt al groot................ Nee ik heb niet geleerd, te leven met jouw dood!
Ik hou zo van jou, misschien is het niet waar, zwaait ineens die deur weer open en natuurlijk sta jij daar! Want ik hou zo van jou, afscheid nam ik niet, en het einde blijft nu open, zoals jij het achterliet.
Ik droom je terug bij mij en hou je zo goed vast heb ik je niet vaak genoeg verteld, dat er niet één zo bij me past? Ze zeggen dat het went, maar niemand zegt wanneer. Dus ik leef met de dag en jij sterft telkens weer....
Voor mij was je een kleine lieve meid. We hadden samen een ongeloof'lijk fijne tijd zonder woorden, begrepen we elkaar en was er iets, dan stond je voor me klaar. Je likte vaak m'n tranen droog, kroop lekker dicht tegen me aan je was de enigste, die me zwijgend kon verstaan... Dag en nacht, in weer en wind was je er, m'n grootste vriend.
Je was moeders mooiste, en ik sloot je in m'n hart, dat maakte van jou en mij, juist zo'n paar apart. Nu ben je dood, ik ben er van kapot waarom moest dat nu zo, men mooie snot? Je was zo aanhankelijk en zo oneindig trouw, 't gekke is, dat ik nog altijd van je hou ik voel me zo schuldig, je val duurde maar even toch gaf jij me de mooiste momenten in mijn leven ik dank je schat, voor je vriendschap... en je moet weten dat ik jou in heel mijn verder leven niet meer zal vergeten....
Eèn ding moet je weten ik zal je nooit vergeten Wat jij voor mij betekende, is met geen pen te beschrijven, of in woorden uit te leggen En zou het wel zijn uit te leggen, zou geen mens mij of het begrijpen.
Vier mooie jaren, korte jaren. Mocht ik jou, mijn meisje noemen. Het afscheid deed pijn, maar ik weet, dat het zo heeft moeten zijn. Maar de leegte, die je achterlaat, in mij, is niet meer op te vullen.
Maar ik ben dankbaar, dankbaar ondanks de pijn, van het verlies, dat ik je vriendin heb mogen zijn. Dat ik in jouw leven heb mogen delen
Je tijd is nu gekomen, we moeten je laten gaan, omdat we met liefde en zorgen alles voor jou hebben gedaan. We geven het uit handen, met pijn in ons hart. Hij komt en laat je "slapen", voorbij is dan jou smart.
Zonder jou moeten we nu verder, onze trouwe kameraad, Die in ons huis en hart een grote leegte achterlaat Een "ORANJE ZON" ging onder, en bij de nieuwe dageraad Missen wij de wandelingen met jou, in de bossen, de zee en op straat. Ja men meisje, zo gaat dat in het leven, alles gaat voorbij. Maar de tijd dat JIJ bij ons woonde, had een bijzondere glans door jou, ook voor mij!!
ik moet haar gaan begraven Mijn tranen druppelen op haar vacht Ze is nog warm, haar ogen zijn gesloten Haar pels is glanzend en heel zacht Nog eenmaal streelt mijn hand haar grote lijf zoals ik zo vaak heb gedaan Ik zie van alles uit haar leven in flitsen langs mijn ogen gaan Haar lichaam ligt slap in mijn handen en overtuigt me van haar dood Vaarwel liefste je was/bent men vriendinnetje Ik huil, want mijn verdriet is groot
Stop nu maar met wenen, genoeg tranen voor een nacht Kijk 'ns naar datgene dat morgen op je wacht Is dat niet voldoende, de toekomst lacht je toe
Stop dus maar met treuren. Ga slapen je bent moe. Morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood. Alleen al de herinnering vervult m'n hart met hoop
En ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel ik mis je zo Na al die tijd nog even veel
Ik vergeet je niet, ook niet na duizend jaar 'k Blijf van je houden, je bent al m'n tranen waard kijk naar onze foto's, naar jaren van geluk! Naar wat we samen hadden, de tijd ging veel te vlug
Niemand is vervangbaar, dat voelt het kleinste kind Dus wees maar niet ondankbaar om wat je hebt bemind
Want ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel We zijn ver van elkaar Ik weet niet waar je bent Maar voel je daar hoe ik elke dag Elk moment aan je denk?
Ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo!!! Na al die tijd nog even veel
Kop op, verman je, genoeg tranen voor vandaag, vergeet de pijn, dat kan je, ook al slijt dat nog zo traag Want morgen schijnt de zon weer, er is leven na de dood Kon ik dat maar geloven, dan leefde ik op hoop
Want ik denk aan jou En dan klopt m'n hart in m'n keel Ik mis je zo Na al die tijd nog even veel Ik denk aan jou Ik hou van jou ook al ben je hier niet meer....
het is zo moeilijk om afscheid van haar te nemen ik kan je niet vergeten en heb het heel moeilijk ik mis je zo
Alles is voorgoed gedaan Als jij er klaar voor bent 'k Heb aan je zijde gestaan Oh God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar En daar is niet zover van hier We spreken af, ik weet niet waar En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel Maar de tijden veranderen wel Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan Weet dat je in m'n hart altijd blijft voortbestaan
Slaap zacht, je hebt het verdiend Je vocht tot aan je laatste zucht En ga, ga nu m'n vriend En droom voor eeuwig opgelucht
Net zoals vroeger kom je wel terecht Ik weet je vindt een thuis heel gauw En ik herhaal wat jij me ooit hebt gezegd In m'n hart blijf ik je trouw
Zonder jou tikt de klok even snel maar de tijden veranderen wel dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan weet dat je in m'n hart blijft voortbestaan
En ik weet ik zou dankbaar moeten zijn Maar precies daarom doet het zo'n pijn
Zonder jou...(x2)
(dit is 1 van de liedjes die me in de tranen doen barsten van verdriet)
de laatste 2 dagen heb ik het heel moeilijk gehad. (andere dagen ook maar met momenten) de tranen stonden regelmatig in men ogen. om het een beetje te verwerken heb ik deze blog gemaakt van ons BIBITA. en ter ere aan haar. ik was content dat het nacht werd zodat ik men café kon sluiten en naar huis gaan en onze BO kon vastpakken. tis niet gemakkelijk ik wil zo graag dat ik ons BIBITA kan vastpakken en aaien en mee gaan wandelen en al de rest... toen ik onze BO ging inschrijven op den dressage, had ik het ook moeilijk. de beelden komen naar boven toen ik met haar naar den dressage ging. tis ni gemakkelijk om alles te verwerken. ik probeer me sterk te houden, den ene dag lukt het maar andere dagen is het moeilijk. ik mis haar heel erg. telkens vraag ik me af waarom zij zo vroeg van ons is weggegaan... 4 jaar en 3 maand, veel te jong. I love YOU for ever
Ons Bibita heeft haar strijd gestreden. Een hele week heeft ze gevochten om te overleven, samen met ons. De waarde van haar nieren waren zo hoog dat ze bijna geblokkeerd waren. De kans was klein dat ze overleefde maar zij en wij bleven erin geloven. Elke keer als ze ging drinken of pissen, soms met veel moeite, zagen we nog een kans. Uiteindelijk heeft ze de zaterdagmorgend om 10 u s morgens de laatste keer buiten geweest en wisten we dat het bergaf ging. Ons Bibita begon het op te geven en had moeite om te drinken. Die avond om 21u heeft ze haar laatste zucht gegeven.
Ons Bibita heeft haar strijd gestreden,
rust zacht, men meiske.
We zijn content dat we je tijdens de maanden die je bij ons verbleef, je nog een gelukkig leven hebben kunnen geven.
De laatste week hebben we dag en nacht bij jou gebleven, jij op je deken en ik op mijn deken, voor de open haard zodat je niet verder onderkoelde. Voor ons was het veel te warm maar dat hadden we voor jou over. Je verdiende om te overleven. Wij danken onze vrienden om de steun en ook diegene die in mijn plaats mijn café open gedaan hebben zodat ik hele dagen bij ons Bibita kon blijven om haar bij te staan in deze heel moeilijke tijd.
Vergeten doen we je niet.
Ons hart bloed maar voor jou was de tijd gekomen om niet meer af te zien.
Je toont je weggedrongen tranen niet. Maar denkt steeds aan die twee trouwe ogen, en aan die lieve kop? zo diep geborgen. Diep in je voel je dan een stil verdriet.
http://users.telenet.be/cartje ONS BIBITA heeft haar strijd gestreden. rust zacht, men meiske vergeten doen we je niet ons hart bloed maar voor jou was de tijd gekomen om niet meer af te zien. BIBITA, we love you zaterdag, 16 december 2006 om 21u
http://users.telenet.be/cartje ONS BIBITA heeft haar strijd gestreden. rust zacht, men meiske vergeten doen we je niet ons hart bloed maar voor jou was de tijd gekomen om niet meer af te zien. BIBITA, we love you zaterdag, 16 december 2006 om 21u
http://users.telenet.be/cartje ONS BIBITA heeft haar strijd gestreden. rust zacht, men meiske vergeten doen we je niet ons hart bloed maar voor jou was de tijd gekomen om niet meer af te zien. BIBITA, we love you zaterdag, 16 december 2006 om 21u