Vooraleer ik mijn ervaringen/gevoelens/ergernissen wil neerpennen rond mijn strijd tegen een burn-out wil ik me even voorstellen.

Ik ben een vrouw van 34 jaar. Ik ben bijna 10 jaar samen met mijn man, waarvan 3,5 jaar getrouwd. We hebben 3 kinderen; 2 zonen en 1 dochter.

Een druk maar fijn gezinnetje. Een gezinnetje dat ik de laatste maanden/jaren nogal verwaarloosd heb in mijn ogen..

Ik heb een leidinggevende functie en vecht al langer tegen het gevoel dat ik mezelf moet oppeppen om te gaan werken.

Eind mei heb ik dan ook een klap gekregen. Het mannetje met de hamer heeft me echt neer geklopt! Ik kon niet meer eten, niet meer slapen, niet meer denken, gewoon niet meer functioneren. Ik was op dat moment een zombie die geleefd werd.. Het verdict van de huisarts was dan ook dat ik dringend rust nodig had. In mijn hoofd, maar in de eerste plaats lichamelijk. Twee weken ziekteverlof om te beginnen...

Maar dat was inderdaad maar het begin.. na 2 weken 'rust' (lees: muren oplopen, schuldig voelen, collega's blijven mailen, ...) kreeg ik van de huisarts verlenging. En op mijn ziektebriefje stond te lezen: Burn-out! De eerste stap in het proces voor het aanvaarden van mijn "ziek" zijn. En dat is niet gemakkelijk!

Ondertussen volg ik therapie. Daaruit komen dingen waaraan ik nog zeer hard zal moeten werken...

Het moeilijkste voor mij momenteel is het feit, dat een burn-out nog heel vaak wordt aanzien als luiheid ipv een "ziekte". Iets waar ik ook altijd mee 'gelachen' heb. Maar nu vecht ik er tegen..