De automatische schuifdeur opent zich voor me, de sensor heeft me gedetecteerd. Ik gooi mijn peuk in het daartoe bestemde bakje. De cafetaria is overladen. De studenten, de immigranten en de leraars. Zulke verscheidenheid zie je nergens. Maar elk hebben ze iets gemeen. De lift sluit zich in mijn ooghoek. De hypocriete regels overdonderen me. Ik kijk in het rond, mezelf afvragend wat ik zoek.
Aan de andere kant van de ruimte zie ik een plukje rood haar, ik kijk beter en ik herken haar. We hadden elkaar al eens ontmoet. Exact drie weken terug, op exact dezelfde plaats. Sindsdien lukte me het niet om haar te vergeten. Ook al hadden we maar drie woorden gewisseld.

Ik begeef me richting een groepje klasgenoten. Ik sluit me aan bij hun gesprek en plaats me zo in de groep dat ik nog steeds een mooi uitzicht heb over de ruimte. Mijn gedachten dwalen af, ik kan me niet concentreren op het gesprek. Ik verdwijn uit de realiteit. Ik bekijk de ruimte, de drukte leid me af van mijn doel. Ik word aangekeken. Ik beland met mijn beide voeten op de grond, terug van weggeweest. Ze begrijpen me niet. Het besef dringt tot me door. Ik neem afscheid van de groep en werp nog een laatste blik door de ruimte.

Ik verdwijn in een lange gang met zes deuren waarvan ik niet eens weet naar waar ze leiden. Op het einde van de gang is de zevende deur, de uitgang naar een binnenkoer. Ik open de deur en ik neem een kijkje. Drie studenten aan de linkerkant kijken me uitdagend aan. Moet ik ze negeren of zal ik reageren? Ik werp mijn blik richting de drie en wandel verder naar de straatkant van het gebouw.

Mijn weg word geblokkeerd door een grote groep mensen geleid door een gefrustreerde leerkracht nederlands. Met hand en tand probeert hij aan zijn anderstalige leerlingen uit te leggen naar waar ze zich moeten begeven. Ik wring me door de groep richting de uitgang, de behoefte naar een nieuwe peuk groeit.

Ik voel de laatste stukjes bitterheid wegsmelten op mijn tong. De twijfel slaagt in. Doe ik hier wel goed aan? Zal ik het aankunnen? Bij gebrek aan entertainment houd ik de assen van mijn peuk in het oog, de patronen fascineren me, ik word gekatapulteerd. De hogere, norse macht houd niet van me, omdat ik er niet van houd. Ik sta boven hen. Ik reis door, ik negeer hen. Ik ben klaar om me bloot te geven aan het onbekende. Ik besluit om niet terug te keren. Ik vertrek. Mijn avontuur begint... Nu!

15-02-2010, 11:06 geschreven door Lucy