Zo gewoon en toch bijzonder, zo alledaags maar steeds weer een wonder
27-01-2009
Dendermonde huilt
24 januari, het was de eerste dag van Kristel haar zwangerschapsverlof maar ook zwarte vrijdag in Dendermonde. Het drama dat zich afspeelde in crèche Fabeltjesland tart elke verbeelding. Verschrikkelijk! Wie doet nu zoiets? Gans de dag werd er gebeld. De kinderen moesten van de school melden dat ze OK waren. De ene stond te trillen op haar benen, de andere huilde onophoudelijk aan de telefoon. Familie en vrienden wilden uiteraard ook weten of alles goed was. Nu zijn we een weekend verder, maar onze gedachten zijn zeer veel bij de slachtoffers geweest. Het tekenen van het rouwregister, de herdenkingsmars, zelfs het nieuws kijken of horen blijven moeilijke momenten. Waarom toch? Als we Jan bekijken kunnen we ons gewoon niet voorstellen dat iemand zo een klein kind iets zou aandoen. We wensen allen in deze zware tijd veel sterkte toe.
December, eindejaar - ik kan lopen als de Sint komt
Op 5 december, ik ben dan juist 13 maanden, kan ik alleen lopen. Yes!!!
De 6de krijg ik mijn eerste sinterklaascadeautje. Nette staat mee op de foto.
Half december - toen ik sliep - hebben mama en papa de kerstboom gezet. Zoals je ziet was ik nogal verrast. Ik bleef maar wijzen naar die boom die plots in de salon stond en brabbelde " da, da, da, ...". Af en toe knijp ik er even tussenuit voor mijn favoriete DVD " Het zandkasteel aan zee". Dan mag er een bom ontploffen hoor!
In februari krijg ik versterking. De wieg staat er al, en die moest ik even testen.
Papa is een motofreak geworden. Hier laat hij me een quad testen. Toch cool hé!?.
Met eindejaar mocht ik ook eens een frietje proeven. Wat ik er van vond?
Op 2 januari waren we nog steeds in de kerstsfeer. Hier op de foto met mijn zus Cindy bij mijn meter.
Hier kan je me bewonderen tijdens één van mijn wasbeurten.
De lavabo, niet slecht, maar geef me toch maar een bad hoor. Lekker plonzen!
Amaaii mijn oren! Maar het moet ook gebeuren hé!
Tijdens deze maanden tracht ik me overal aan recht te trekken.
Lukt al aardig zoals je ziet, maar stappen is toch anders.
En dan de fotoshoot eind oktober. Plezant is anders hoor!
Volgende maand feesten we!
Op 5 november werd ik 1 jaar. Hier zie je me, recht uit mijn bed met mama. het was vroeg opstaan die dag. Niet alleen voor mijn eerste cadeautje maar omdat mama en papa die dag gingen trouwen.
Op 8 november vertrokken we naar de Dimenicaanse Republiek op huwelijksreis.
Die foto werd gemaakt om 4u 's morgens na een vliegreis van minstens 14uur. Maar ja, we zijn er om te rusten en ons te amuseren.
Chocolate was een heel grote fan van me! Elke dag Ola John! natuurlijk mocht de foto niet ontbreken. Ik heb er nog ;-).
En dan nog een actiefoto's in het zwembad met "Obama junior" en op het strand.
Lang geleden dat we verder gewerkt hebben aan Jan zijn blog.
We gaan de verloren tijd inhalen met foto's en wat uitleg erbij.
Op 8 juni ben ik gedoopt. Hier een foto met mijn meter Iris en mijn peter Piet.
In juli zijn we naar cap d'Agde geweest. De foto werd gemaakt op de camping in mijn eetstoel. Warm!
Augustus was ik thuis. Lekker rondlopen in mijn loopwagen en lavendel plukken.
Nadien een verfrissende duik in mijn zwembadje.
Hier zie je hem stappen. Het gaat steeds beter. Regelmatig probeert hij al te lopen, maar dat loopt ook wel eens mis. Gisteren vond hij het geweldig om op een stoel te klauteren. Erop, eraf, erop, eraf, vallen, erop, eraf, ... Hij slaapt nu ook al een dikke week alleen in zijn kamer. Dit is heel vlot gegaan. Bij het naar boven gaan MOET hij van de arm en stapt hij met veel jolijt zelf de trap op. Eens boven gaat hij recht naar de badkamer. Hij verstaat al veel, lacht graag en maakt graag plezier.
Sinds een paar weken kan Jan alleen rechtop zitten. Hij vindt dit ontzettend leuk, precies of hij ziet de wereld op een hele andere manier. Bij de onthaalmoeder zit hij dan voor een spiegel, luidop te brabbelen en te lachen naar iedereen die bij hem in de buurt komt.
Het gaat al wat beter bij de onthaalmoeder, hij eet er flink veel groente -en fruitpap, alleen maandag blijft een moeilijke dag. Wenen, brullen wanneer hij de onthaalmoeder niet ziet, wanneer ze even met andere kinderen bezig is. Maar hij eet goed, slaapt er ook lang, dus dat loopt wel vlotjes.
Onze guitige jongen in zijn eetstoel. Een echt zonnetje in huis.
Zal binnenkort eens kijken hoe we onze foto's van de doop op onze blog krijgen. Ben er nog niet zo handig in.
De eerste werkweek zit er bijna op, het was voor Jan en mij toch flink wennen. Jan kampt al een paar weken met een flinke hoest, wij zijn dan ook al een tijdje aan't puffen. Niet zo makkelijk in het begin, nu weent hij nog altijd wel een beetje maar spartelt hij al niet meer zo tegen als in het begin.
Een extra werkje voor Sabrina, onze onthaalmoeder, dat puffen, wat toch vijf keer per dag moest gebeuren. Met een bang hartje heb ik Jan de eerste dag bij haar afgezet. Jan in de armen van Sabrina, afscheid aan de deur, geen kik, maar ook geen lachje. Ik vond het begin al vrij goed, Sabrina drukte me op het hart dat ik zeker mocht bellen in de loop van de dag. Omstreeks 11u kon ik het niet laten en wou ik toch even weten hoe onze Jan het deed, niet zo'n goed idee, op de achtergrond hoorde ik hem brullen, lange halen, echt wenen. s' Morgens had Jan goed geslapen, maar eens wakker was hij beginnen huilen en heeft niet meer opgehouden. Tot aan de patatjes, hij neemt er de tijd voor, maar at alles flink op, zo'n 150gr. Bij mij wou hij telkens maar 5 à 6 hapjes en dan wou hij liever nog even aan de borst.
Ik had een flesje afgekolfde melk meegeven voor in het geval dat hij dat bij Sabrina ook zou vragen, Sabrina heeft het hem aangeboden maar drinken deed hij er niet van. De fruitpap in de namiddag ging ook heel goed, gisteren heeft ze zelfs nog wat moeten bijmaken omdat Jan met zijn mondje open blijft zitten. Precies een vogeltje, hij reageert niet echt op de lepel maar doet gewoon zijn mond ver open en wacht tot de lepel komt. Het afhappen doet hij heel erg goed, daar was zelfs Sabrina van verwondert en het drinken (water) gebeurt uit een gewone beker. Ik vind het echt reuzenstappen in zijn ontwikkeling. Ook kan hij bijna alleen rechtop zitten, het is nog wat wankel en soms valt hij uit balans maar toch....
s'morgens heeft hij het elke dag even moeilijk, wanneer hij echt beseft dat ik niet meer in de omgeving ben verandert zijn gezichtje, eventjes huilen is er dan altijd bij. Hij is een beetje verandert deze week, de vrolijke lachebek die we daarvoor hadden is nu een bedrukt, bedachtzaam ventje geworden. Ik hoop dat dat na een tijdje weer zal veranderen.
ook 's avonds is het nog even zoeken, hij is helemaal uit zijn doen, weet niet wat hij wil, alleen maar dicht bij me zijn. De eerste drie dagen kon ik hem niet loslaten of hij was aan't jammeren. Het weekend komt eraan, twee volle dagen, kijk er zoooo naar uit. Weer lekker met Jan bezig zijn, hem de hele dag bij me kunnen hebben, wat een luxe!
De eerste groentepap, een kleine aardappel en enkele worteltjes, voor Jan en ons een hele gebeurtenis. Onze babycook werd de eerste keer gebruikt. Wat een handig toestel, de groentjes worden gestoomd, je kan het vocht eventueel nadien gebruiken om het een beetje vloeibaar te maken en nadien wordt alles gemixt in hetzelfde toestel.
Een viertal lepeltjes heeft hij de eerste keer gegeten, eens het papje in zijn mondje zat wist hij niet goed wat ermee aan te vangen. Hij liet het gewoon in zijn mondje zitten, wat hem dan af en toe eens deed kokhalzen. De tweede dag ging het al iets vlotter, de portie die hij binnen kreeg was ook weer een klein beetje groter. In de late namiddag heeft de papa hem zelfs een paar lepeltjes van onze aardappelpuree gegeven. Ik was er niet zo gerust in eigenlijk, er zat een eitje in en de puree was goed gekruid. Jan vond dit héél lekker!
Gisteren heeft hij dan broccoli gekregen, ging ook weer vlot, maar vandaag hield hij de lippen stijf op elkaar. Zelfs wanneer ik hem aan't lachen maakte bleven die kaakjes dicht. Ik kon hem met niets zo ver krijgen dat hij zijn mondje zou opendoen voor de groentjes. Hoop en al drie of vier lepeltjes zijn me gelukt.
We hebben nog even tijd, hij zal er wel snel aan wennen. En dan komt het fruitpapje erbij.
Nog eventjes, een paar weken, vooraleer ik terug zal moeten gaan werken. Jan gaat dan naar de onthaalmoeder. Een 100 meter van onze deur verwijderd en op weg naar het station.
Toen we net geen drie maanden zwanger waren zijn we reeds beginnen zoeken voor opvang, met al die verhalen tegenwoordig ben je bijna verplicht te beginnen zoeken van het moment dat je weet dat je zwanger bent. We hadden dus veel geluk dat we iemand gevonden hebben zo dicht bij de deur.
Vorige week tijdens de afspraak met de dienst onthaalgezinnen kreeg ik het toch even moeilijk. Op dit moment ben ik het meest belangrijke persoontje in Jan's leventje. Hij krijgt eten op aanvraag, er zit een duidelijk ritme in ondertussen. Maar straks komt er iemand die hem gedurende de week meer gaat zien dan ik. Is toch wel eventjes slikken hoor. Het eerste deel van het afscheid nemen begint dit weekend al, zaterdag krijgt Jan voor het eerst groentepap. Wil zeker op tijd beginnen zodat hij het al gewoon is tegen dat hij naar de onthaalmoeder gaat, de eerste weken wil hij dit misschien nog combineren met moedermelk. Ben eens benieuwd hoe hij gaat reageren.
Hij is er klaar voor, wanneer ik hem aan't voeden ben en ik breng iets naar mijn mond, drinken of eten, dan stopt hij met zuigen om te kunnen kijken wat ik aan't doen ben. Zit hij bij mij terwijl er een bord voor me staat, dan probeert hij te graaien naar het eten op mijn bord. Dus de interesse is er.
Gaat de groentepap goed dan komt de fruitpap er ook bij. Ik zou graag borstvoeding blijven geven, enkel 's morgens en 's avonds dan nog. Misschien dat ik dan de eerste weken op het werk nog zal moeten kolven maar ik denk dat dat niet lang nodig zal zijn. Het zou me wel dwingen eventjes een pauze in te lassen tijdens het werken. In het algemeen kijk ik er niet echt naar uit, zou liever nog wat langer bij Jan blijven. Wat ben ik jaloers op al die Zweedse moedertjes, die mogen een jaar lang (betaald) thuis blijven!
Het is soms indrukwekkend te zien hoe snel hij evolueert. Kon hij een week geleden nog niet goed rechtop zitten, op een paar dagen tijd zie je dat telkens verbeteren. Speelgoedjes kan hij nu vlot oppakken en naar zijn mond brengen, terwijl dat een paar weken geleden nog helemaal niet ging. Over een paar maanden gaat hij waarschijnlijk beginnen stappen, hij staat nu al heel graag recht op zijn benen, de glimlach staat dan onmiddellijk op zijn gezichtje. Ons vrolijk baasje, hij wordt wakker met een lach en wanneer we hem slapen leggen krijgen we ook telkens een lieve lach. Het laat je hart telkens smelten.
Ondertussen zijn we sinds vorige week begonnen met baby-zwemmen. De meisjes haal je er telkens uit, ze zijn veel fijner gebouwd, lichter, de jongens zijn allemaal al echte binken. Allemaal kindjes die rond dezelfde periode als Jan zijn geboren. Allemaal met dezelfde zwempampertjes, de meisjes soms met zo'n schattig badpakje erover. Echt leuk. De eerste keer heeft Cois de eer gehad, ik ben al zoveel met Jan bezig door de week dat ik hem eigenlijk heel graag dat plezier gun. Alhoewel hij niet graag in een zwembad vertoeft, hij heeft er toch van genoten.
Vandaag zijn we weer eens bij K&G geweest, Jan weegt ondertussen 7kg180 en is 64cm groot. Wanneer je dan babytjes ziet van 2 maanden oud, dan is hij inderdaad al een flinke jongen.
Terwijl we zaten te wachten zit hij heel geïnteresseerd rond te kijken, een tutje heeft hij niet nodig, hij houdt zich stil door naar de omgeving en de mensen te kijken. Eens bij de dokter zat Jan voortdurend te brabbelen en te lachen. Enorm leuk.
Totdat de spuitjes bovenkwamen natuurlijk. Eén in elk bovenbeen, ik kreeg hem alleen getroost door hem aan te leggen. De borstvoeding gaat nog altijd heel goed, ben er dan ook wel trots op dat hij zo goed bijkomt ongeacht de trage start.
Begin mei gaan we starten met groentepap, dan heeft hij nog 18 dagen om te wennen want dan gaat hij naar de onthaalmoeder. Kijk er toch wel een beetje tegenop. Ik weet ook nog niet goed hoe dat dan verder moet met de borstvoeding want zou liever nog niet beginnen afbouwen. We zien wel, ik probeer me er nog niet teveel zorgen over te maken, het is tenslotte pas over 2 maanden hé.
Het is lang geleden dat er nog wat nieuws van me te horen of te zien was. Ik maak het nog steeds prima hoor! Regelmatig laat ik hier thuis van me horen. Ongelooflijk hoe mama en papa dan reageren op mijn gebrabbel. Ze doen me zelfs na als ik hier zit te lachen en te krijsen. En bij bezoek praat ik steeds mee hoor. Alleen verstommen hun gesprekken dan. Raar!
Qua verzorging en aandacht mag ik niet klagen. Mijn mama doet wat ze kan. Me eten geven, de mooiste kleren kopen, ze heeft zelfs haar kapsel veranderd. Mooi ziet ze eruit! Hier een actiefoto van haar met mij! Helaas gun ik haar wat weinig rust over dag, maar 's nachts, dan hou ik mijn oogjes dicht. Dan zijn er nog mijn zussen, Hanne, Nette en Cindy. Ze komen me regelmatig opzoeken en knuffelen. Ik ben dan hun "schatje, zoetje, poepie, ..."! Waar halen ze het toch allemaal? Denk dat ik de meest gezoende baby van Dendermonde ben. Geen wonder dat ik bolle wangen krijg ;-) Hier nog een fotootje mijn mij met mijn grote zus Cindy. Volgende keer Hanne en Nette, beloofd!
Volgende keer zal ik mijn meter Iris en peter Piet eens voorstellen. En als ik me niet vergis kan ik het dan ook over mijn maten en gewichten hebben. 't Is namelijk weer tijd voor een visite bij Kind & Gezin.
... geleden kwam hij op de wereld ons klein wonder. Ondertussen is Jan 10 cm langer en 2 kg zwaarder. Toch ongelooflijk, en dit enkel en alleen dankzij de mama!
Morgen moeten we weer op consultatie bij Kind & Gezin. Dan kennen we zijn officieel gewicht. Dat hierboven was onze meting. Eerst papa wegen en dan nog eens samen met Jan. Hij zal ook zijn 2de reeks inentingen krijgen. Eens benieuwd of er weer traantjes zullen vloeien. We houden u op de hoogte.
Een grapje van de kleinste zus. Zo zie je maar waar een kleine broer allemaal voor kan dienen.
Deze week hadden we onze eerste afspraak bij Johan, een priester/pater die zelf een gemeenschap heeft opgericht en op een wat vrijere manier het Christendom beleefd. Je kan alvast een kijkje nemen op hun site: www.goedeherder.be.
Beiden zijn we Christelijk opgevoed, de kinderen zijn allemaal gedoopt en hebben ondertussen alledrie hun Vormsel al achter de rug. Maar meestal gebeuren die dingen uit gewoonte, omdat het zo verwacht wordt, uit traditie. Deze keer wou ik het allemaal wat bewuster meemaken en het heel wat persoonlijker kunnen inkleuren.
Ik ben dan eens een kijkje gaan nemen op de webiste van "Rent-a-priest". Daar zag ik twee mensen staan hier bij ons in Dendermonde die ook dergelijke vieringen organiseerden. Deze week hebben we Johan voor het eerst ontmoet.
Heel enthousiast heeft hij ons uitgelegd hoe hij zo'n viering ziet, alle kinderen en eigenlijk ook de volwassenen gaan actief betrokken worden in het geheel. De doop is wettelijk geldig, iets wat ik zeker moest vragen van mijn moeder. De viering gaat gehouden worden in de prachtige tuin van Peter Piet op vaderdag 8 juni.
De kinderen zullen allemaal een kwart liter "natuurlijk" water moeten verzamelen op voorhand, regenwater, zeewater, water uit een rivier etc., met dat water gaat Jan gedoopt worden. Elke aanwezige mag een wens voor Jan noteren en eventueel voorlezen, hierdoor word het water "gezegend". Toen hij dat allemaal zo enthousiast aan't uitleggen was had ik toch een beetje schrik voor Cois zijn reactie. Maar hij zag het achteraf toch ook helemaal zitten. We gaan wat tijd aan de voorbereiding moeten spenderen maar ik denk dat het voor iedereen toch wel iets speciaals zal worden.
Dit is Jan toen hij twee dagen oud was, hij krijgt nog steeds borstvoeding, ik hoop dit te kunnen doen tot hij zes maanden is. Ik heb me daar eigenlijk nooit vragen over gesteld, voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. Misschien ook omdat ik als kind mijn moeder borstvoeding heb zien geven aan mijn jongere zus en broer. De eerste weken zijn altijd weer een beetje zoeken. Te meer omdat ik één ingetrokken tepeltje heb waarvoor ik een tepelhoedje gebruik. Eens Jan dat gewoon was wou hij aan het andere tepeltje ook een tepelhoedje. Bij de geboorte woog hij 3830gr en was hij 53cm groot. Zoals alle baby's viel hij een paar grammen af. Maar dat terug opbouwen ging wat langzamer.
De eerste weken kwam Jan maar 100gr bij per week, wat eigenlijk het minimum is, was dit minder dan hadden we moeten bijvoeden met flesjes. Zoals de pediater ons eigenlijk al voorstelde te doen op 8weken. Na een gesprek met Delphine, onze vroedvrouw, besloten we dat niet te doen. Jan kwam bij, ook al was dat maar 100gr, hij was niet uitgedroogd, plaste meer dan voldoende en liet ons al eens wat langer slapen 's nachts.
Na een aantal weken kon ik ook het gebruik van het tepelhoedje stoppen, Jan wist nu wat hij moest doen en plots kwam hij 200gr per week bij. Het voeden is nog steeds om de twee uur maar ik heb de indruk dat hij er nu ook al eens wat meer tijd tussen kan laten.
Jan sliep van dag 1 in ons bed, tussen ons in, in zijn lekker warme lodger (een fleece wikkeldoek). Op 8 weken sliep hij door, eerst zes uurtjes, dan 8 uurtjes en soms al eens wat langer. Na die eerste twee nachten dat hij doorsliep hebben we hem dan toch verhuist naar zijn eigen bedje, wel nog in onze kamer, maar Cois en ik konden nu toch terug lepeltje liggen. Door de dag echter slaapt hij bijna niet, of je moet hem zoals op de foto in je armen houden.
Jan voor de eerste keer in zijn tummy tub. Eigenlijk had hij toen grote honger maar Delphine ging ons tonen hoe we Jan het beste konden baden in zo'n grote emmer. Op zijn hoofdje zie je een grote hematoom, een bloeduitstorting. Ik heb blijkbaar een ruim bekken, bij de geboorte had Jan de ruimte om zijn hoofdje te bewegen en heeft daarbij tegen een bot gestoten met dat als gevolg. Het is nu op 11 weken nog altijd een klein beetje te zien.
Dit is Jan nu, hij begint te reageren, te lachen, rond te kijken. Het slapen door de dag is nog altijd miniem. Soms van die kleine hazeslaapjes van 10 tot 20 minuten. 's nachts slaapt hij de afgelopen dagen 8uur, wanneer hij 's morgens wakker wordt en gegeten heeft dan kan hij nog wel eens twee uurtjes verder slapen en dat is het dan weer tot 's avonds 22u. eer zijn oogjes dicht vallen.
Na lang wikken en wegen besloten we er toch voor te gaan, een wondertje van ons twee. Niet zo evident met onze achtergrond, ik met twee tienermeisjes en Cois met zijn puberdochter. Komt daar dan ook nog eens onze leeftijd bij, ik 36 en hij 46.
Eens de beslissing genomen was kon het niet snel genoeg gaan maar we moesten toch meer dan een jaar wachten vooraleer de predictor-testjes positief kleurde. Op 8 weken kreeg ik een bloeding, grote paniek, zo juist voor ons allereerste skiverlof samen, maar na een controle bleek alles in orde te zijn en konden we op verlof vertrekken. Skiën heb ik veiligheidshalve aan de anderen over gelaten.
De bevalling wou ik deze keer anders ervaren, de bevallingen van de meisjes werden telkens ingeleid, in het ziekenhuis. Ik vond het moeilijk dat na zo'n emotionele gebeurtenis de partner dan gewoon naar huis moest en ik telkens alleen achterbleef. Na wat onderling overleg, wat gegoogle en een paar afspraken verder, hadden we een heel tof vroedvrouwen-team gevonden. We gingen thuis bevallen.
De afspraken bij de gyneacoloog liepen gewoon verder, de maandelijkse controle bij de vroedvrouw kwam er gewoon bij. Wat een verademing om telkens bij Delphine thuis te komen en zeeën van tijd te krijgen. Dat ten opzichte van de 5 of 10 minuten die ik telkens maar kreeg bij de gyneacoloog.
De zwangerschap verliep vlot, de baby groeide goed, mijn buik stond steeds strakker. Er werden hier thuis weddenschappen afgesloten voor de bevallingsdatum. Het geslacht wisten we al, de jongste wou overal bij betrokken worden en het was dan ook zij die tijdens een echografie vroeg of de dokter al iets kon zien. Er was niet naast te kijken, zo duidelijk, zagen we allemaal een piemeltje zweven. Een jongetje! Iedereen was dolenthousiast. Een broertje!
De naam was snel beslist, Jan, ter nagedachtenis van Cois zijn overleden vader. De middelste dochter vond de naam maar niets, veel te oubollig, totdat ze besefte dat er bij de scouts een leider rondliep met die naam en die door iedereen "de Jean" genoemd werd.
Maandagmorgen om 3u begon ik vruchtwater te verliezen, de weeën waren héél licht. Ik twijfelde nog even om Delphine al te bellen maar Cois deed dat dan toch eens de weeën om de 6 minuten waren. Ze was snel hier, stelde ons op ons gemak, stelde haar materiaal uit en liet ons ons ding doen. Toen de weeën heviger werden kwam Hilde erbij, Cois kreeg af en toe tips om me bij te staan, kleine dingen die hij kon doen om me te helpen. Hij heeft nog nooit zo lang mijn onderrug gemasseerd als die morgen. Het was allemaal heel rustig, harmonieus, fijn. Buddha-bar, dromerige muziek, op de achtergrond, in onze eigen ruimte.
Bij de eerste persweeën kregen we de keuze om de kinderen naar beneden te halen, ze hadden gevraagd om bij de bevalling te mogen zijn, maar op dat moment besliste ik dat dat niet ging. Ik had al mijn energie en aandacht nodig om Jan op de wereld te zetten. Van het moment dat ik hem in mijn armen had, werden de kinderen er bij gehaald. Cois was helemaal overdonderd, Jan was héél rustig, met grote ogen aan't rondkijken. En wij, wij keken ernaar, ruim een half uur heeft hij op mijn borst gelegen vooraleer Cois de navelstreng mocht doorknippen.
Onze Jan, geboren op 5 november 2007, op een maandagmorgen om 6u54.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Lang geleden dat we verder aan gewerkt hebben aan Jan zijn blog.
We gaan de verloren tijd inhalen met foto's en wat uitleg erbij.
Op 8 juni ben ik gedoopt. Hier een foto met mijn meter Iris en mijn peter Piet.
In juli zijn we naar cap d'Agde geweest. De foto werd gemaakt op de camping in mijn eetstoel. Warm!
Augustus was ik thuis. Lekker rondlopen in mijn loopwagen en lavendel plukken.
Nadien een verfrissende duik in mijn zwembadje.
Nog eventjes, een paar weken, vooraleer ik terug zal moeten gaan werken. Jan gaat dan naar de onthaalmoeder. Een 100 meter van onze deur verwijderd en op weg naar het station.
