Einde dag 4 ... gelukkig nog 11 te gaan. .xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik behoor niet zo zeer tot de categorie van de onzekere vrouwen. .. als ik niet in kleding pas ligt dat vooral aan gebrek aan inzicht van de ontwerper en een bubbeltje hier of daar... be real… mensen zijn zot op bubbels zoals de omzetcijfers van de champagne en sprudels aantonen.

Maar als ik van een ding onzeker word dan is het van een puist. Nee niet van zo n klein wit puntje maar van zo n geval dat half je gezicht in een kramp trekt en ervoor zorgt dat het zicht in de spiegel resulteert in een etterende vlakte.

Trouwens puisten zijn en voorrecht van pubers dus word ik onmiddellijk overvallen door de vraag vergist de puist zich va lichaam of het lichaam van puist.

En nu is het zover… midden op mijn neus een krater waarvan ik niet versteld zou staan dat er een aardverzakking is gebeurd in mijn hersenen en die massa nu door die berg zal worden uit gespuwd.

Als het aan mij ligt zou ik dit fenomeen met javel en snoeischaar te lijf gaan maar mijn ijdelheid weerhoudt mij dat het bleekmiddel mijn zomerse teint zou afspoelen. Terneergeslagen bevecht ik het gedrocht met nagels en eter ... gevolg een prachtige gele etterhoop op een rood gezwollen neusvlakte.

Toch dep ik mijn tranende ogen (van al die gezichtsaanvallen wel te verstaan, een andere reden moet er niet achter worden gezocht) tevreden droog en besluit dat er een God moet bestaan om mij enkel met deze afstotelijke natuurramp te bedelen als ik geen enkel risico loop dat mijn lief s nachts zou verdrinken in en etteroverstroming. Halleluja prijs de Heer!

Missen? Nu even niet maar wat niet is kan nog komen