Vanmorgen wakker geworden met het gevoel dat best te beschrijven is als het “vijfde middelbaar maandagmorgen”- besef… :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

wat gelijk stond aan 2 uur in een veel te strak sponsen short en haast doorschijnend T-shirtje waarin een A cup al de Himalaya leek met rood aangelopen hoofd en een okselgeur die de rest van de dag uw neusharen zou doen krullen, rondjes lopen over de jongensspeelplaats… het puisterige heerschap waarvoor je je vrijdagavond had staan plamuren, stylen en minstens elk kledingsstuk 4 keer aan en uit had getrokken om dan toch met de eerste outfit te eindigen, keek genadeloos neer op de eendenpas uitgevoerd in iets dat het woord kleding niet waard is… dus bij het openen van je ogen spoorde je nauwkeurig elk lichaamsdeel af of er geen kans was dat je een pijntje of een excuus kon vinden om te ontsnappen aan die schoolterreur…helaas als je het erop waagde, stond er wel een gruwelijke ouder met je sporttas bengelend voor je half geopende ogen…

Ik heb zelfs geen schrik dat ik rondjes zou moeten gaan lopen door de parketgangen of heb weinig interesse dat de parketmannen mij enig schaamtegevoel zouden geven aangezien ik voor hen nauwelijks de moeite neem een mascara of krulborstel vast te nemen maar opstaan doet zeer vandaag en me richting werk begeven nog meer…

En of ik je mis???? het zou een kleine steun zijn geweest vanmorgen één of andere snertopmerking of gemene gniffel aan de telefoon te horen maar nee natuurlijk mis ik je niet maar wat niet is kan nog komen…