Vandaag zoals elke ochtend om 7h30 ontbijt. Omstreeks 8h00 maken we ons klaar om vol energie te beginnen aan een nieuwe dag. Al vlug wordt duidelijk dat het er één zal worden met natte voeten. Het heen en weer wiegen van het schip wordt als maar intenser. Niet dat we daar rouwig om zijn, want een fiks onweer kan weldegelijk interessante scènes opleveren. Dus zonder zeuren trekken we onze regenuitrusting aan en voorzien het materiaal van waterdichte bekleding. Nog geen 10 minuten later staan we al half verzopen onder het afdak op het achtersteven. De indicator op de camera meldt condensatie en moet de nodige zorgen worden toegediend. Daar stonden we dan klets nat en tot aan onze kuiten in het water. Twee matrozen kijken ons spottend aan, waarop één van hen op ironische wijze te kennen geeft dat we in een tropische storm beland zijn.

Enkele uren later zijn de tropische uitspattingen nog niet geweken. God zij dank heeft het materiaal geen schade opgelopen. Net wanneer ik bedenk dat we beter naar binnen kunnen gaan, krijgen de twee zeebonken naast ons een radiomelding. We varen recht op de kust van Sao Tomé en zullen binnen enkele ogenblikken voor anker gaan. Met het verstand op nul nemen we opnieuw de camera ter hand en volgen de twee mannen naar de boeg.

16h30, we liggen voor anker op 1km van de kust. Bij het binnenkomen op de “bridge” beginnen de kapitein en de 2^de officier te gieren van het lachen. Verbaasd kijk ik Werner aan. Bij het zien van elkaars doorweekte toestand moeten ook onze lachspieren er aan geloven. De 2^de officier brengt meteen een warme kop koffie terwijl Yura, de 3^de officier, ons met open ogen aanstaart. Ik merk dat het koppig doorbijten om de regen te trotseren naast gelach ook veel respect weet af te dwingen. Plots vangen we via de radio enkele Russische klanken op en prompt begint iedereen opnieuw te schateren. De kapitein neemt de radio ter hand en biedt grienend zijn verontschuldigingen aan. Omdat wij niet meteen door hebben wat er aan de hand is, komt de 2^de officier met een woordje uitleg. De stoere zeebonk die ons deze morgen spottend informeerde over de tropische storm, kreeg een koekje van eigen deeg. De kapitein vergat namelijk om, nadat het schip voor anker lag, de missie van de kerels af te blazen. De twee stonden nog steeds broederlijk in de storm te wachten op toestemming om terug naar binnen te komen. Ik weet dat leedvermaak niet siert maar toch heb ik me duchtig te goed gedaan.

18h00, de hemel klaart stilaan op en in de verte zien we de sprookjesachtige kust van Sao Tomé. Gedurende ons bezoek aan het eiland zullen we voor anker blijven omdat de haven te ondiep is en de Safmarine Onne er in geen geval kan aanmeren. Morgenvroeg zullen kleinere schepen komen lossen en laden en kunnen ook wij uiteindelijk aan wal gaan.