De sfeer op het schip wordt gemoedelijker en het contact met de crew verloopt vlotter dan de voorbije dagen. Stilaan ontstaan er mogelijkheden tot vriendschappelijke gesprekken. Nog steeds zijn we er niet in geslaagd de 17 bemanningsleden te lokaliseren. Het lijkt wel of sommigen van hen zijn ondergedoken. Bij de laatste telling kwamen we tot 13.

Rond 10h00 in de ochtend zijn we ter hoogte van de straat van Gibraltar. Morgen zullen we aankomen in Las Palmas bij de Kanarische Eilanden. Vol verwondering kijk ik naar de wijds uitgestrekte oceaan. Het lijkt wel of we helemaal alleen zijn. Geen ziel te bespeuren. De schrik voor de zeeziekte ebt weg. Waarschijnlijk hebben we gewoon veel geluk gehad met de toestand van het weer. Naarmate we verder zuidwaarts varen neemt ook de kans op hevige storm af. Om 07h30 worden we verwacht aan het ontbijt en om 11h30 mogen we reeds aanschuiven voor het middagmaal. Aan ondervoeding zullen we geenszins te lijden hebben. Alleen de Russische keuken en de rare combinatie doen ons af en toe raar opkijken. Deze middag kregen we pannenkoeken opgevuld met gevogelte en een overdosis room voorgeschoteld. Onze reactie sprak wellicht boekdelen.

Om 17H00 avondmaal. De combinatie van het menu wordt als maar indrukwekkender. Een soort cake opgevuld met rundvlees hebben we op creatieve wijze weten te omzeilen. We trekken ons terug in mijn kajuit op het 5^de verdiep waar Werner glimlachend beschuiten met smeerkaas te voorschijn haalt. Deze waren eigenlijk bedoeld voor de minder goede tijden. But nobody is perfect, isn’t it?

Omstreeks 23h00 worden we de haven van Las Palmas binnengeloodst. Het schouwspel is indrukwekkend. Een surrealistisch decor van schaduwen en lichtspel schuift voorbij. Onbegrijpelijk mooi. Ik laat de camera draaien zonder tussenpauzen.

De Kapitein stelt ons op de hoogte dat het bezoek aan Las Palmas van korte duur zal zijn omdat er immers niet veel vracht te laden of te lossen valt. Ik had me mijn bezoek aan de palmbomen anders voorgesteld. Vier uur later kiest de Safmarine Onne opnieuw het ruime sop. Gefrustreerd kijk ik naar de donkere leegte voor ons. We zijn op weg naar Sao Tomé. Voor de komend 8 à 9 dagen krijgen we geen land meer te zien.

De vermoeidheid begint door te wegen. Al hadden we dan nog niet af te rekenen met de zeeziekte, de werking van de zwaartekracht op zee maakt het ons niet makkelijk. Vandaag hielden we het grotendeels bij het visioneren en inladen van beelden. De reservecamera blijkt niet te functioneren, de zenders die ons helpen om draadloos geluid op te nemen genereren een geheimzinnige buzz. Het Internet via de satelliet heeft de mails naar de producer en promotor niet doorgegeven en op de koop toe krijg ik af te rekenen met bizarre kwaaltjes. De waanhoop slaat me rond de oren en ik vermoed dat mijn humeur de limiet van het aanvaardbare bereikt. Dit alles zal Werner, mijn trouw en toeverlaat, beslist niet ontgaan zijn. Sorry voor de “heavy” dag Werner!

(…)