Begeesterd door deze historische context en geëmotioneerd door de psychologische afstand tussen Congo en België ga ik op pad. Zowel het historische als actuele kader confronteren de begrippen afstand, tijd en ruimte met een werkelijkheid. De drie weken lange reis tussen beide havens biedt als het ware een mogelijkheid tot bezinning en reflectie alsook tot observatie en detectie.

Met historische feiten in het achterhoofd als knipoog naar verantwoordelijkheid, zoekt de documentaire “Antwerpen – Matadi” naar een maatschappelijk draagvlak.

Bij wijze van dank aan alle mensen die ons gesteund hebben voor, tijdens en na de reis, laten we jullie een reisverslag na met enkele krasse foto’s van deze onvergetelijke tocht. Werner en Bart danken jullie allen voor de steun en het vertrouwen in het project en hopen jullie te mogen verwelkomen op de première van de film later dit jaar.

Met een aantal weken vertraging zijn we dan toch zo ver. Onze aller beste Jean – Marc Thiebaut bracht ons gisteren aan boord van de Safmarine Onne. Na de kennismaking met de Kapitein en de officieren kregen we onze stek aangewezen voor de volgende weken. Het schip telt 17 bemanningsleden. De kajuiten brengen ons een stap terug in de tijd, overgoten met een sfeertje, dat stamt uit einde de jaren tachtig. De crew spreekt overwegend Russisch waardoor onze conversaties in het gebrekkig Engels verlopen. Des te meer krijg ik het gevoel dat het project zal slagen. Stress voor mij en Werner alom want er moet nog heel wat geregeld worden.

Na de middag verlaat het schip de kaai en varen we richting het sluis ter hoogte van Doel. Met de camera in de aanslag kijken we vol verbazing naar het voorbijschuivende landschap. Het is adembenemend. De donkergrijze lucht creëert mooie contrasten. Ik kan mijn vreugde haast niet bedwingen. Ik kijk Werner even aan en merk dat we beiden met de zelfde gedachte worstelen. “Het ongeloof dat we Antwerpen verlaten en op weg zijn naar het verre Afrika.”

We zijn in de Golf van Biskaje, halfweg Frankrijk. Gisteren voeren we de Noordzee door langsheen het Engels kanaal. Yura, de 3^de officier brengt ons op de hoogte dat we binnen enkele uren zullen communiceren met “Finisterre traffic”. Tegen die tijd zal het schip zich ter hoogte van Spanje bevinden. Ik tel de minuten en wacht op de zeeziekte die maar niet komen wil. De nachten op zee zijn een wonder. Buiten het geronk van de scheepsmotoren is er enkel rust. Het geruis van de zee maakt me een beetje te filosofisch. Ik krijg stilaan de indruk dat ik mijn roeping als zeeman gemist heb. Samen met Werner probeer ik  de 17-koppige bemanning te lokaliseren. Maar iets moet ons ontgaan zijn want onze telling stopt steeds weer op 9.

We varen Spanje verder voorbij en liggen op “driffting” ter hoogte van Portugal. Wanneer er geen plaats is in de haven wordt het schip geacht aan te schuiven. De Safmarine Onne drijft vredig rond voor de kust van Portugal.

In de ochtend omstreeks 9h00 komt de piloot aan boord die ons de haven van Lissabon zal binnen loodsen. Bij het naderen van de kustlijn begeven we ons naar “ the Bridge” en trachten we de pittoreske kustlijn te vereeuwigen.

De Kapitein komt ons gezelschap houden en geeft uitleg over wat we te zien krijgen. Onze adem stokt bij het zien van de enorme brug die de twee oevers met elkaar verbindt. Hij wijst opgewonden richting “port side”. Het monument ter ere van Colombus pronkt er in al zijn grootsheid. De kust van Portugal is wondermooi. Voor we aan de reis begonnen waren nam ik een aantal dagboeken door die deze route en zijn uitzichten uitbundig beschreven. Maar dit alles in levende lijven mogen ervaren, geeft me een ongelofelijk gevoel.

Bij onze aankomst in Portugal gaan we voor het eerst van boord. Zoals het echte Belgen betaamd gaan we op zoek naar een frisse pint. Alleen worden we plots geconfronteerd met een klein taalprobleempje. Geen Frans noch Engels of Lingala. Dan maar met de weinig kennis van het Spaans. Na 10 minuten armengezwaai heeft de Taximan uiteindelijk begrepen dat we naar het centrum wensen te gaan.

(...)

De sfeer op het schip wordt gemoedelijker en het contact met de crew verloopt vlotter dan de voorbije dagen. Stilaan ontstaan er mogelijkheden tot vriendschappelijke gesprekken. Nog steeds zijn we er niet in geslaagd de 17 bemanningsleden te lokaliseren. Het lijkt wel of sommigen van hen zijn ondergedoken. Bij de laatste telling kwamen we tot 13.

Rond 10h00 in de ochtend zijn we ter hoogte van de straat van Gibraltar. Morgen zullen we aankomen in Las Palmas bij de Kanarische Eilanden. Vol verwondering kijk ik naar de wijds uitgestrekte oceaan. Het lijkt wel of we helemaal alleen zijn. Geen ziel te bespeuren. De schrik voor de zeeziekte ebt weg. Waarschijnlijk hebben we gewoon veel geluk gehad met de toestand van het weer. Naarmate we verder zuidwaarts varen neemt ook de kans op hevige storm af. Om 07h30 worden we verwacht aan het ontbijt en om 11h30 mogen we reeds aanschuiven voor het middagmaal. Aan ondervoeding zullen we geenszins te lijden hebben. Alleen de Russische keuken en de rare combinatie doen ons af en toe raar opkijken. Deze middag kregen we pannenkoeken opgevuld met gevogelte en een overdosis room voorgeschoteld. Onze reactie sprak wellicht boekdelen.

Om 17H00 avondmaal. De combinatie van het menu wordt als maar indrukwekkender. Een soort cake opgevuld met rundvlees hebben we op creatieve wijze weten te omzeilen. We trekken ons terug in mijn kajuit op het 5^de verdiep waar Werner glimlachend beschuiten met smeerkaas te voorschijn haalt. Deze waren eigenlijk bedoeld voor de minder goede tijden. But nobody is perfect, isn’t it?

Omstreeks 23h00 worden we de haven van Las Palmas binnengeloodst. Het schouwspel is indrukwekkend. Een surrealistisch decor van schaduwen en lichtspel schuift voorbij. Onbegrijpelijk mooi. Ik laat de camera draaien zonder tussenpauzen.

De Kapitein stelt ons op de hoogte dat het bezoek aan Las Palmas van korte duur zal zijn omdat er immers niet veel vracht te laden of te lossen valt. Ik had me mijn bezoek aan de palmbomen anders voorgesteld. Vier uur later kiest de Safmarine Onne opnieuw het ruime sop. Gefrustreerd kijk ik naar de donkere leegte voor ons. We zijn op weg naar Sao Tomé. Voor de komend 8 à 9 dagen krijgen we geen land meer te zien.

De vermoeidheid begint door te wegen. Al hadden we dan nog niet af te rekenen met de zeeziekte, de werking van de zwaartekracht op zee maakt het ons niet makkelijk. Vandaag hielden we het grotendeels bij het visioneren en inladen van beelden. De reservecamera blijkt niet te functioneren, de zenders die ons helpen om draadloos geluid op te nemen genereren een geheimzinnige buzz. Het Internet via de satelliet heeft de mails naar de producer en promotor niet doorgegeven en op de koop toe krijg ik af te rekenen met bizarre kwaaltjes. De waanhoop slaat me rond de oren en ik vermoed dat mijn humeur de limiet van het aanvaardbare bereikt. Dit alles zal Werner, mijn trouw en toeverlaat, beslist niet ontgaan zijn. Sorry voor de “heavy” dag Werner!

(…)

Om 23h22 kruisen we op 23° Zuid en 25,3° Noord de “Nord tropical Line”. We zijn nu in tropisch gebied en brengen de nacht door op “the bridge” samen met de 2^de officier. Een man van jaren die de moderne technologie ogenschijnlijk verafschuwt. Uren vertelt hij over vroeger. Over de tijden waar alles nog zonder voorgeprogrammeerde snufjes verliep. Mocht alle technologie morgen verdwijnen dan is hij dankzij zijn jaren lange praktische ervaring goed voorbereid. Werner begint stilaan in te slapen. Het wordt dus tijd om terug naar de kajuiten te gaan.

We zijn ter hoogte van “Cap Verd”, Senegal. Nicolai is één van de zeelui waar we het meeste contact mee hebben. Prettig gestoord stelt hij voor om vanavond bij volle maan op het achtersteven van het schip een BBQ’tje te organiseren. De kapitein geeft zijn goedkeuren en zo gezegd, zo gedaan. Daar zaten we dan bij zonsondergang, wachtend op de volle maan, te smullen van een lekker brokje blauwe merlijn. Onze hoop om hier de gehele crew te kunnen vatten wordt opnieuw danig op de proef gesteld. Bij onze telling geraken we niet verder dan 14. Een echt mysterie.

Op 3 april om 14h00 krijgen we de instructie om de ramen te sluiten. De airco’s op het schip worden in werking gesteld. Nu we in tropisch gebied zijn begint de tempratuur ongekende hoogtes aan te nemen. De zweetdruppels rollen me over het gelaat. Puffen en blazen telkens we het dek aflopen om wat beelden te maken.

We zijn ter hoogte van Liberia en krijgen voor het eerst talrijk de befaamde vliegende vissen te zien. Wanneer ik geconcentreerd de camera tracht in te stellen, hoor ik plots het gekrijs van Werner. “Dolfijnen, Dolfijnen!” Vliegensvlug haast ik me naar de boeg van het schip. Een voltallige familie dolfijnen speelt er gretig in het kolkende water. Wanneer de camera terug in positie staat om het wonderlijke tafereel te registreren, zijn de sluwe visjes reeds verdwenen.

Vandaag, 5 april, stonden we de god ganse dag op wacht aan het voorsteven van het schip. Met de camera in de aanslag waren we klaar om een hoogstaand beeldje te schieten met spelende dolfijnen. Maar laat er mij niet te veel meer aan terug denken want roodgebrand door de tropische zon druipen we omstreeks 17h00 af voor het avondmaal. De hele dag geen vlieg, laat staan een dolfijn, te bespeuren.

18h30, daar we de hele dag niets zinnig op beeld konden krijgen, is de sfeer niet al te optimaal. We besluiten dan maar om vanaf het achtersteven de rode gloed van de zonsondergang te filmen. Terwijl ik door het vizier van de camera kijk en scherp stel, verkrampt mijn gezicht. Uit de gouden gloed op het water komen plotseling een vijftal dolfijnen tevoorschijn. Zelfs een aantal keer sprongen ze om beurt tot 2 meter hoog. Zoals het spreekwoord, “ aan de grond genageld” zegt, zo stonden we daar beiden te staren naar iets dat veel weg had van een wonder.

6 april, we zijn ter hoogte van Ghana. De kapitein meldt ons dat we wellicht morgenavond de kust van Sao Tomé zullen bereiken. Ik kan haast niet wachten om terug voet aan wal te zetten.

Vandaag zoals elke ochtend om 7h30 ontbijt. Omstreeks 8h00 maken we ons klaar om vol energie te beginnen aan een nieuwe dag. Al vlug wordt duidelijk dat het er één zal worden met natte voeten. Het heen en weer wiegen van het schip wordt als maar intenser. Niet dat we daar rouwig om zijn, want een fiks onweer kan weldegelijk interessante scènes opleveren. Dus zonder zeuren trekken we onze regenuitrusting aan en voorzien het materiaal van waterdichte bekleding. Nog geen 10 minuten later staan we al half verzopen onder het afdak op het achtersteven. De indicator op de camera meldt condensatie en moet de nodige zorgen worden toegediend. Daar stonden we dan klets nat en tot aan onze kuiten in het water. Twee matrozen kijken ons spottend aan, waarop één van hen op ironische wijze te kennen geeft dat we in een tropische storm beland zijn.

Enkele uren later zijn de tropische uitspattingen nog niet geweken. God zij dank heeft het materiaal geen schade opgelopen. Net wanneer ik bedenk dat we beter naar binnen kunnen gaan, krijgen de twee zeebonken naast ons een radiomelding. We varen recht op de kust van Sao Tomé en zullen binnen enkele ogenblikken voor anker gaan. Met het verstand op nul nemen we opnieuw de camera ter hand en volgen de twee mannen naar de boeg.

16h30, we liggen voor anker op 1km van de kust. Bij het binnenkomen op de “bridge” beginnen de kapitein en de 2^de officier te gieren van het lachen. Verbaasd kijk ik Werner aan. Bij het zien van elkaars doorweekte toestand moeten ook onze lachspieren er aan geloven. De 2^de officier brengt meteen een warme kop koffie terwijl Yura, de 3^de officier, ons met open ogen aanstaart. Ik merk dat het koppig doorbijten om de regen te trotseren naast gelach ook veel respect weet af te dwingen. Plots vangen we via de radio enkele Russische klanken op en prompt begint iedereen opnieuw te schateren. De kapitein neemt de radio ter hand en biedt grienend zijn verontschuldigingen aan. Omdat wij niet meteen door hebben wat er aan de hand is, komt de 2^de officier met een woordje uitleg. De stoere zeebonk die ons deze morgen spottend informeerde over de tropische storm, kreeg een koekje van eigen deeg. De kapitein vergat namelijk om, nadat het schip voor anker lag, de missie van de kerels af te blazen. De twee stonden nog steeds broederlijk in de storm te wachten op toestemming om terug naar binnen te komen. Ik weet dat leedvermaak niet siert maar toch heb ik me duchtig te goed gedaan.

18h00, de hemel klaart stilaan op en in de verte zien we de sprookjesachtige kust van Sao Tomé. Gedurende ons bezoek aan het eiland zullen we voor anker blijven omdat de haven te ondiep is en de Safmarine Onne er in geen geval kan aanmeren. Morgenvroeg zullen kleinere schepen komen lossen en laden en kunnen ook wij uiteindelijk aan wal gaan.

Omstreeks 10h00 deze ochtend kwamen de autoriteiten van Sao Tomé aan boord om alle nodige documenten in orde te brengen. Op het dek wemelt het al van de arbeiders die de lading containers van de Safmarine Onne zullen overbrengen op kleinere schepen. Tegen 11h00 mogen Werner en ik samen met de autoriteiten neerdalen in een kleine motorboot die ons naar het vaste land zal brengen.

Het is paaszondag en deze namiddag bemerken we weinig activiteit in de kleine haven van Sao Tomé. Het schip zal tot morgenavond voor anker blijven en dus besluiten we om deze nacht op het eiland door te brengen. De hele dag gingen we op verkenning bij de lokale bevolking. Ik kan dit nauwelijks in woorden omschrijven maar zoveel armoede heb ik nog nooit gezien. Op het strand hebben we uren staan kijken naar de vissers die de vangst van vandaag binnenhaalden. De lokale specialiteit van Sao Tomé is de Blauwe Merlijn. Een grote blauwe vis van om en bij de 2 meter die vooral opvalt vanwege zijn 70cm. lange zwaardachtige neus.

Het is 1h30 ’s nachts. Onder de indruk van wat we vandaag te zien kregen, besluiten we om een nachtwandeling bergopwaarts te maken. Een half uur later staan we buiten het centrum, in het pikkedonker, op een klein weggetje. Omringt door bomen, houten hutten en wegstervende klanken bedenken we dat het niet ons allerbeste idee was om alleen op stap te gaan. Unaniem beslissen we om terug te keren. Maar die unanimiteit verdwijnt al gauw wanneer we op de tast elk een andere kant willen uitgaan. Uiteindelijk geraken we dan toch terug op een hoofdweg waar we door de schamele verlichting opnieuw gerustgesteld zijn. Enkele meters verder worden we aangesproken door een jonge donkere schoonheid. Zonder schroom biedt ze ons haar lichaam aan. Met tactvolle bewegingen en enkele flarden Portugees proberen we duidelijk te maken dat we eigenlijk gewoon terug naar het centrum willen. De dame blijkt onze acrobatische codes te begrijpen en loodst ons in ruil voor een sigaret terug naar het marktplein. Nu we terug van de volle verlichting kunnen genieten valt het meteen op dat de donkere schoonheid een, in lompen gekleed, 16-jarig juffrouwtje is. Om onze behouden terugkomst te bezegelen, drinken we samen nog enkele glazen bier en besluiten dan om terug naar het hotel te gaan. De jonge dame prijst zichzelf opnieuw aan en blijkt nog lang geen afscheid te willen nemen. Na een reeks nieuwe pogingen om haar aanbod af te wimpelen, belanden we op een bankje voor de kust van Sao Tomé. In de verte krijgen we de schaars verlichte Safmarine Onne te zien. Ik wijs prompt in de richting van ons schip en haal mijn beste Spaans naar boven. “Mia casa”! Het meisje kijkt op en denkt nu dat we zeevaarders zijn. Opnieuw doet ze een voorstel. We menen te kunnen ontcijferen dat ze haar familie wil voorstellen. We verzekeren ons ervan dat het niet om andere bedoelingen gaat en besluiten ondanks het late uur om haar opnieuw te volgen. Een half uur later bevinden we ons terug in het donker, tussen de houten hutjes. Fluisterend gebaart ze dat we haar mogen vertrouwen en enkele passen verderop staan we voor een kleine houten paalwoning. Eenmaal binnen krijg ik prompt een krop in de keel. Een oppervlakte van 3m² met daarin een groot bed en een zetel. Een jonge man van rond de 20 verwelkomt ons in stilte. Naast hem staat een doodsbang, 6-jarig meisje. De jonge kerel biedt me een plaats in de zetel aan en haalt vervolgens een baby’tje uit het bed tevoorschijn. Het meisje dat ons hierheen bracht, neemt het kleintje op de arm en laat fier merken dat zij de moeder is. Ik kijk Werner geschrokken aan en tracht met een geïmproviseerde glimlach mijn emotie te verbergen. De jonge man keurt ons van top tot teen en lijkt vereerd met het bezoek van de twee blanke zeevaarders. In alle rust krijgt het baby’tje de borst toegediend. We hebben er nog een tijdje in stilte gezeten en keerden dan als een geslagen hond, vergezelt door de hele familie, terug naar het hotel. De nacht die volgde was kort maar het tafereel van het jonge moedertje zal me beslist nog lang bijblijven.

Maandag, 9 april 2007.

De hele dag hebben we in de haven staan filmen tot een agent van Safmarine omstreeks 18h00 het vertrek van het schip komt aankondigen. Enige tijd later staan we terug aan boord en rond 22h kijken we naar het mooie Sao Tomé, dat langzaam verdwijnt in de tropische nacht. Ik zal dit eiland wellicht nooit vergeten. De menslievendheid van de bewoners dat ondanks hun enorme armoede onvoorwaardelijke stand houdt, was voor mij een nooit geziene ervaring. Velen van ons kunnen er maar beter een voorbeeld aan nemen.

01h00, enkele uren geleden verlieten we de eilandengroep Sao Tomé e Principe. We hadden gehoopt om na het vele werk vroeg te kunnen gaan slapen. Al vlug komt het besef we dat deze nacht de evenaar zullen kruisen. De 2^de officier trakteert ons in afwachting op een kopje koffie en terwijl we rustig naar zijn melancholische verhalen luisteren, tellen we af.

In de vele dagboeken geschreven tijdens de reizen van de villeboten stonden indrukwekkende passage over de evenaarsdopen. Het was toen een ware traditie om bij het kruisen van de evenaar festiviteiten te organiseren. Neptunus “de koning der zeeën” mocht in geen geval gebruuskeerd worden en werd geacht zijn toestemming te geven bij het oversteken van de evenaar.

Vandaag, 10 april, omstreeks 01h29 waagt ook de Safmarine Onne zich aan de oversteek. Zovele jaren na de villeboten zijn alle tradities verdwenen. Geconcentreerd richt ik me op de radar die terug naar 00°00’00” springt. Noord slaat om in Zuid en Zuid wordt Noord. De teller herbegint gedwee en het schip houdt rustig de koers aan. We bevinden ons nu aan de andere kant van de wereldbol. Alsof we toch één of andere verschijning van Neptunus verwacht hadden, keren we teleurgesteld terug naar onze cabines. Slapen hebben we nu wel verdiend want binnen enkele uren zullen we “Port Gentil” binnenvaren te Gabon.

Na het ontbijt staan we al vroeg op het dek. In de verte lijkt de horizon bezaait met olieplatformen. Tegen 09h00 meren we aan in Gabon. Port Gentil is een, naar Afrikaanse normen, grote haven die heel wat export kent. Bij het lossen van de vracht zien we hele ladingen stalen buizen die bedoelt zijn voor de petroleumindustrie. Ook uranium blijkt tot één van de rijkdommen van Gabon te behoren. Voor het eerst stel ik me vragen bij de economische situatie van Afrika. Het merendeel van deze rijkdommen zijn bestemd voor het rijke westen en toch blijft armoede hier troef. Het beeld van de honderden, zelfs duizenden, olieplatformen aan de horizon kleeft op mijn netvlies alsof ik onbewust op zoek wil gaan naar verantwoording. Dit alles blijft op zijn minst gezegd merkwaardig. Dat landen met een dergelijke capaciteit aan exportproducten er niet in slagen om een economisch evenwicht te bereiken roept vragen op.

Het is de eerste maal dat we moeten wachten op toestemming om te kunnen filmen. Morgen hebben we een afspraak met de havendirecteur die ons in principe van de nodige documenten zal voorzien. Vandaag dus geen opnames en daarom besluiten we hier en daar een praatje te gaan maken met de havenarbeiders. Allen luisteren ze nieuwsgierig naar onze vooropgestelde plannen. Het moet gezegd dat het een enorme genoegdoening is om hier in Afrika zoveel gehoor te vinden. Na een vuurpeloton van kritische vragen, krijgen we uitsluitend aanmoedigingen om door te gaan met ons project. We beloven plechtig dat we er alles zullen aan doen om het resultaat van de film ook in Afrika te verspreiden, al zal dat waarschijnlijk een utopische gedachte blijven.

Rond 8h00 staat er plots, zonder aankondiging, een boom van een kerel in de deuropening van mijn kajuit. “ Hallo, aangenaam. Ik ben Alexandre van Getma.” Een blanke man, na zoveel honderden kilometers zuidwaarts, was op zijn minst gezegd het laatste wat ik verwacht had. Geschrokken wrijf ik mezelf in de ogen en kijk opnieuw naar de deuropening. Alexandre lacht en verontschuldigt zich voor het onaangekondigde bezoek. Na een gezellige babbel nodigt hij ons uit om deze middag samen te gaan lunchen. Vereerd aanvaarden we het aanbod en beloven om later die dag opnieuw contact op te nemen.

11h00, Na een kort interview met de directeur van de haven, krijgen we uiteindelijk toestemming om te filmen en kunnen we aan de slag. De containers zijn intussen grotendeels geladen en naast enkele mooie plaatjes valt er nog weinig te beleven. In de late namiddag hebben we, zoals afgesproken, lunch met Alexandre. Geloof me vrij, na zoveel avontuur kan lekker uit eten gaan ongelofelijk goed doen. Bedankt Alexandre!

Tegen 17h00 wordt alles in paraatheid gebracht om van wal te gaan. Een kleine 40 minuten later komt de piloot aan boord die ons de haven van Gabon zal uitloodsen. Van op het dek wuiven we de arbeiders uit en vol verwachting zetten we koers naar Point Noire te Congo.

Het exotische blauwe water heeft sinds we Gabon naderden, plaats gemaakt voor een opvallende groene kleur. Na het ontbijt sta ik voor het raampje van mijn kajuit naar het wateroppervlak te staren. Het valt meteen op dat het zeewater na de groene schijn te Gabon nu ondoordringbaar bruin geworden is. Een angstaanjagende mengeling van troebele kleuren voorspelt weinig goeds. Even later staan we op de boeg te kijken naar de steeds talrijker wordende boorplatformen die het ongerepte uitzicht op zee danig verknoeien. Ik had nooit gedacht dat ik hierbij stil zou staan. Volgens de zeemannen ligt de troebele kleur niet aan de olieontginning maar is dit het water afkomstig uit het Afrikaanse binnenland dat via de Congostroom in zee terecht komt. Het lijkt me zeer onwaarschijnlijk dat het boren naar olie hier amper een rol zou in spelen maar daar ik geen expert ben, laat ik mijn theorieën voor wat ze zijn. Ons plan om vandaag opnieuw een poging te wagen en dolfijnen te filmen, bergen we bij het zien van de bizarre kleuren meteen weer op. Het zou een wonder wezen, mochten we hier nog dolfijnen aantreffen.

Nu we dicht langs de Afrikaanse kustlijn varen zien we af en toe in de verte het vaste land. De kapitein meldt ons dat we zonder oponthoud rond 19h00 zullen aanmeren te Point Noire. Congo zal onze laatste haven zijn alvorens we de befaamde “fleuve Congo” opvaren. Meteen bedenk ik dat ons doel om Matadi te bereiken nu wel erg nabij is.

18h00, het wordt stilaan donker en aan de horizon verschijnen enkele lichtgevende stippen. Dit zou Point Noire moeten zijn. We maken ons enigszins zorgen omdat er nog geen officiële toelating is om in de haven te filmen. We proberen elkaar te overtuigen dat we met al onze goede bedoelingen naar hier zijn gekomen en dat we kost wat kost de aankomst moeten filmen. Rond 19h00 begeven we ons in het donker naar de “bridge” en zoeken een verdoken plaatsje om alsnog het gebeuren te kunnen registreren. Een uurtje later ligt de Safmarine Onne te rusten aan de kaai en kunnen we opgelucht ademhalen. De haven van Congo is nog groter dan die van Gabon. Een agent van Safmarine meldt ons dat we morgen kennis zullen maken met de port commander en dat we in afwachting maar beter aan boord blijven. Maar zoals het echte avonturiers betaamt, glippen we stiekem van boord en stappen we nieuwsgierig een nachtje Congo tegemoet. Aan de uitgang van de haven maken we kennis met een havenarbeider die net huiswaarts keert. Wanneer ik fier enkele zinnen Lingala uitbreng, kijkt de kerel verwondert op. Ah Bo lobaka Lingala? ( U spreekt Lingala?) Beh, oui, na lobaka Lingala moké moké.( Ik spreek een heel klein beetje Lingala). De man maakte een vreugdedansje en gelooft zijn oren niet. Ah, awa na mondèlé a lobaka Lingala!( De blanke spreekt Lingala!) Na een gezellige babbel besluiten we samen naar het centrum te gaan. Door al die vreugde en opgewektheid wist ik terug waarom ik zo verknocht ben aan Afrika. Afrika na lingi yo mingi! (Afrika, ik hou van jou!)