Mijn wagens :  deel 3

Ook trokken we met de Daf 33 naar South Rhodesia (nu Zimbabwe).

Soms moesten we riviertjes doorwaden.

Een vriend collega had een Dodge stationwagen – ik geloof model 1957 - om te verkopen

meegegeven aan een Griek. De wagen kwam zwaar beschadigd, onverkocht terug.

Waarschijnlijk hadden ze hem  gewoon gebruikt als taxi en gereden met te weinig olie.

’n Technieker zou de wagen herstellen na zijn uren.

Die tijd hadden de vele Amerikaanse wagens vinnen.

Dat hielp bij het parkeren.

Om de achterklep te openen moest men eerst de achterruit elektrisch laten zakken.

Na een meningsverschil met de technieker kwam de wagen met

gedeeltelijk open motor terug. Later zou blijken dat de motor kwaadwillig

gesaboteerd was. Ik heb heel veel geleerd om de motor terug aan de praat te krijgen.

Uitzoeken wat de ontstekingsvolgorde was van deze 8-cilinder . 

 De aandrijving van de benzinepomp was er niet meer. Later bleek dat in sommige

zuigers de splitpinnen ontbraken zodat de zuiger as de cilinderwand kraste, wat olie verlies

 tot gevolg had. Ook het stuurhuis was onvolledig, zodat de wagen tijdens een rit plots

onbestuurbaar werd. Gelukkig was er toen in deze grote wagens nog geen airco, servo stuur en dito remmen.

Anders was ik niet aan de herstelling begonnen.

N.B. de foto toont een 8 cilinder Chevrolet, iets kleineer dan de  8 cilinder Dodge

Al bij al waren dat indrukwekkende voertuigen.

Tijdens het grootverlof 1966 kocht ik mijn eerste totaal nieuwe auto: een NSU Prinz 4.

Achterliggende luchtgekoelde 2 cilinder 750 cc.    4 liter op 100 km.

Het was voor mij de ideale wagen.

Het model leek afgekeken van de Chevrolet Corvair.

Ik had de NSU in de blauwe kleur besteld. Maar bij levering was het een grijze.

Binnen zicht.

De kofferruimte volstond voor mij. Voordeel een koffer vooraan kun je niet overladen.

Talrijke keren zijn we in de broes rond Lubumbashi gaan kamperen tijdens de weekenden.

De aarden wegen konden we aardig wat stof maken in het droog seizoen.

Tijdens de weekends kampeerden we dikwijls aan het meer van de familie Staquet, een kleine 30 km buiten Lubumbashi.

In Zambia werd het zicht op de hoofdweg beperkt door "olifantengras". Een Amerkaanse Ford ontweek me niet..

De Prinz 4 werd hersteld, doch ik voelde me niet meer goed in de wagen. Ik besloot tijdens het verlof '66 de grotere

NSU Type 110 te kopen.  Tijden de herstelling leende ik deze Vauxhall cresta, die ik later als 2de wagen zou kopen.

05-06-2015 om 00:00 geschreven door bertus  

MIJN WAGENS.   Deel 2

Met mijn scooter was ik de koning te rijk. Nu kon ik zelfs de broes in trekken langs onbegane wegen.

Het was wel oppassen voor slangen. Met een scooter ben je niet zo beschermd als in een wagen.

Kerstmis 1962, nieuwjaar 1963, kreeg ik een uitnodiging van een collega om mee te gaan kamperen

en vissen in Kasenga. Dat is op 250 km van Lubumbashi (Katanga).

We zouden reizen met zijn “Thames”busje.

We deden er 6 uur over. Het was in het regenseizoen en de aarden weg veranderde soms in een kleine rivier.

Plots lag er een gekantelde kraan op de weg. Van de baan geschoven

door het glibberige wegdek. Even wachten tot er een oplossing komt.

’s Avonds was het te laat om nog te gaan vissen.  De volgende morgen konden we de hele dag vissen op katvis.

Bij ons zijn katvissen te houden met goudvisjes. Ze worden 10 tot 15 cm. In Afrika kunnen ze meer

dan een meter lang worden en tussen 40 tot 60 kg wegen. We konden er 7 vangen van dat kaliber.

Tijdens het paasverlof 1963 vroeg mijn collega om met enkele van zijn zonen en hun vriendjes te gaan

kamperen aan het Kariba meer. Dat kunstmatig stuwmeer ligt tussen het huidige Zambia en Zimbabwe

op ongeveer 1000 km van Lubumbashi.

We vertrokken om 6 uur en waren ter plaatse rond 21 uur. De hele baan was geasfalteerd van Lubumbashi

 tot Siavonga.  Uitgezonderd de laatste 50 km. Dat was gravel weg.

Een bijkomende moeilijkheid was in het begin ”Linksrijden”.  Maar het went vlug.

Hier de stuwdam op de Zambezi rivier.

Na het grootverlof 1963 bracht een vriend een Daf 33 mee.

Daf wagentjes hadden een Variomatic. Fanatisch praktisch.

 Alleen oppassen dat er geen water bij de aandrijfriemen komt.

Anders slippen ze en geven geen kracht meer door.

De motor was een luchtgekoelde 2 cilinder boxer, zoals de vroeger gekende 2 PK van Citroën.

De bediening was heel eenvoudig: vooruit – neutraal – achteruit.

Een gas- en rempedaal.

Tijdens een lang weekend reden naar de Victoria falls.

We deden 2200 km op 4 dagen. Het grootste gedeelte waren

Asfalt wegen. Maar soms ook niet.

De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van

1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter.

 Per minuut valt er 500 miljoen liter water over de rotswand. Ze zijn gelegen in de Zambezi,

 op de grens tussen Zambia en Zimbabwe. (Wikipedia)

De wegen in Afrika zijn soms heel speciaal. Heel avontuurlijk.

01-06-2015 om 20:06 geschreven door bertus  

MIJN WAGENS  Deel 1

Ik leerde autorijden met een VW kever, model 1952, van een iets oudere vriend.

Dat model werd ook “Brilletje” genoemd wegens de 2 kleine achterruitjes.  Een luchtgekoelde boxermotor met 4 versnellingen,

die niet gesynchroniseerd waren. Het rijbewijs bestond toen nog niet in ons land. Dus leerde men rijden op en veldweg en kon 

na enkele oefeningen de baan op.

De VW was heel eenvoudig. Geen buitenspiegels, geen temperatuur meter of tank inhoud weergave. Enkel 3 lampjes in de

kilometerteller : 1 voor de oliedruk, 1 voor de batterijlading en 1 voor de grote lichten. Verwarming werd geleverd door de

koellucht van de motor. Het getoonde model is aangepast voor de huidige verkeerswetgeving. Buitenspiegel en achter mistlamp.

Pinkers waren richtingaanwijzers. Ze kwamen ook niet vanzelf terug, maar diende uitgeschakeld te worden.

Midden op het dashboard diende de witte knop voor de “pinkers”. Onderaan zie je een grote witte toets om de motor te starten.

Boven het gaspedaal zie je de hendel om de reserve tank van 5 liter te openen.

Mijn ouders kochten in 1957 een Ford Taunus 15 M. Hij had een super vierkante kopkleppen motor van 1500 cc cilinderinhoud.

3 versnellingen. De buitenspiegels, de verwarming en de radio waren in optie.

Onze wagen had ook al parkeer lampjes. (in het midden boven de zijruiten)

Er waren toen nog geen katogen en reflectoren verplicht.

Binnenzicht. Merk de hangende pedalen, die toen voor het eerst gebruikt werden.

In mijn studententijd ging ik soms helpen in het jongenstehuis van Nonkel Jan (Z.E.H. Frateur) in Oosterweel.

 Ik moest dan dikwijls boodschappen doen met de VW bus. Er bestonden al pinkers en een normale versnelingsbak was al

gedeeltelijk gesynchroiseerd.

Ook met de oude Opel Kapitän vervoerde ik soms kinderen van het jongenstehuis.

In de Opel kreeg je ongeveer 10 jongens in. Beneden de 12 telde men voor een halve persoon.  

Ik hielp ook bij de paters redemptoristen. Ze hielden een ontmoetingsruimte open voor Congolese zeelieden.

(Amical des Marins congolais.) Daar werden door mij boodschappen gedaan met de wagen van Pater Kennis.

Een R4 Renault. Watergekoelde achterliggende 4 cilinder motor.  Handig wagentje in de stad.

Heel uitzonderlijk mocht ik de wagen van pater overste gebruiken.

 Dat was een nieuwe Renault “Dauphine”,

In  september1962 vertrok ik naar Kongo om mijn vervangende legerdienst te doen. Eerst had ik een fiets om mij te verplaatsen.

Doch rond het middaguur is het te warm om in de zon te rijden. Dus kocht ik een 2de hands wagen : een Chevrolet 1952.  

6 cilinder automaat 4 deuren 6 ploaatsen

In de motor afdeling was alles toen nog goed herkenbaar en bereikbaar.

Lang heb ik met die Amerikaanse wagen niet gereden, omdat er zich een gelegenheid voordeed een nieuwe scooter NSU  te kopen.

Heerlijk.  3 versnellingen, elektrische starter , 2 takt, dus met olie vermengde benzine. Geen 2 liter per 100 km.

Toen nog genieten zonder helm, in  gewone kleding. Zalig.

Hieronder de scooter in zijn oorspronkelijke kleuren.

Eigenlijk was het een 2+zitter, maar meer ging ook.  

03-05-2015 om 00:00 geschreven door bertus  

Voorwoord en geschiedenis.

Na ons kerkelijk huwelijk in Kongo (18 november 1968) noemden we onze woonst "'t Kakelnest". Wanneer we in juli 1976 definitief terug naar Vlaanderen kwamen, waren we verplicht eerst een zestal jaar huizen te huren. Een gezin met 5, 6 kinderen heeft een groot huis nodig en daar krijg je dan altijd lastige huisbazen bij. Dat maakt dat we een huis wilden kopen. Er was veel te koop, maar niets dat voor ons "instaprijp" leek. Dus kwam de goesting om te bouwen.

Hoe en wat ? Het moest rap gaan. Daarom dachten we aan prefap of systeembouw. Al dat traag opeen zetten van bakstenen nam te veel tijd. Daarbij dachten we aan de isolatie. Een diepvries met wanden van enkele centimeters kan van + 20° naar - 20° behouden. Het antwoord van een architect : "In een diepvries is het niet zo gezellig wonen".

1. Bouwgrond.

    

Toen in februari 1982 de regering besliste de BTW voor nieuwbouw te verlagen van 17% naar 11 % besloten we te bouwen. Het toeval wilde dat er toen door de stad Tongeren een grote verkaveling op het “Galgenveld” te koop werd aangeboden. We kozen en verkregen (mits betaling) een stukgrond van ongeveer 750 m² voor een openbebouwing. We voldeden ook aan de voorschriften om een gunstige lening te krijgen wegens 6 kinderen ten laste. Vele percelen waren reeds verkocht, maar wij waren de eersten die de bouw startten.

Ongeveer 730 m². Op de achtergrond het hospitaal

Op de achtergrond de basiliek.

Na het uitzetten van de kelderruimte kon het uitgraven beginnen. Alles werd door onze kinderen nauwlettend gevolgd.

Heel de kelder werd op een betonplaat uit één stuk gegoten evenals de inrit naar de garage.

Op de bodemplat werd begonnen met de kelder.  Hiervoor gebruikte men snelbouw blokken.

Leentje volgde de werken van dichtbij

Eens de kelder klaar kan de verdeling van de toekomstige kamers aangebracht worden.

Merk de toekomstige schouw.

De binnenmuren komen uit Noorwegen in de vorm van platen van 2,40  bij 8,50 m.

Op een namiddag was de binnen verdeling klaar.

Wil je hier een deur ? Dan zagen we een stuk uit de muur.

Zo groeit het huisje muur na muur.

De ene na de andere binnenmuur wordt aangebracht en vastgezet.

De toekomstige bewoners kijken toe.

En nu het dak nog..

De ruwbouw is klaar. Nu de afwerking.

Ons huisje is af. Nu kunnen onze kabouters het testen.

10-03-2015 om 20:00 geschreven door bertus