Om te vertrekken naar Ethiopië, om een eerste ontmoeting te krijgen tussen het kind en het voorlopige gezin hebben we eerst wat papieren en zaken nodig. We zetten even alles op een rijtje …

Reisdocumenten

Voor naar Ethiopië te vertrekken hebben we een paspoort met een minumumgeldigheid nodig van 6 maanden. We moeten een visum aanvragen bij de ambassade of het consultaat van Ethiopië.

Inentingen

o   De verplichte inentingen zijn vaccinaties tegen gele koorts, maar dat is alleen verplicht als je in de zeven dagen voor je Ethiopië binnenkomt in een gele koortsland bent geweest.

o   Inentingen die worden aanbevolen :

Ø  Vaccinatie tegen DTP ( difterie, tetanus en polio)

Ø  Vaccinatie tegen hepatitis A (besmettelijke geelzucht)

Ø  Als je geen mazelen of een vaccinatie tegen de mazelen hebt gehad wordt ook aangeraden om een BMR inenting te plaatsen

Ø  Vaccinatie tegen buiktyfus (bescherming van drie jaar , best minimaal twee weken voor vertrek laten inenten)

Ø  Hepatitis B (levenslang beschermd en bevat 3 vaccinaties)

Ø  Vaccinatie tegen tuberculose (bevat een levenslange bescherming maar niet voor alle soorten tuberculose, best minimaal zes weken voor vertrek laten plaatsen)

Ø  Inenting tegen hondsdolheid of rabiës (bestaande uit 3 inentingen die je twee jaar beschermd , best minimaal acht weken voor vertrek inentingen laten plaatsen)

Ø  Inenting tegen meningitis (het geeft een bescherming van drie jaar , best minimaal tien dagen voor vertrek laten plaatsen)

Dit kan je verkrijgen in het dichtstbijzijnde ziekenhuis of je huisdokter.

Ziekteverzekeringen

Omdat het gezin lid is van de CM is het beste dat men voor een ziekteverzekering naar daar gaat. Met zo’n verzekering kan je naar alle landen en dus ook Ethiopië. Best ook nog de papieren afdrukken van de site van de CM.

10-03-2013 om 20:02 geschreven door berhanu  

·         Graag zouden we hem even tijd geven om zijn verlies te laten aanvaarden en hem zich laten verder afleggen van zijn rouwproces. Hij heeft namelijk zijn biologische ouders en zijn zusje moeten achterlaten of verloren.

·         Graag zouden we dus ook uw begrip vragen om nog eventjes onze kleine jongen in armen te nemen en hem hard knuffelen. Want voor hem bent u een wildvreemde die hem plots vastneemt en hem knuffelt, hij is nog niet gewend aan deze situatie want hij is vrij op zichzelf. Laat hem dus eerst aan ons (zijn nieuwe mama en papa) wennen en dan kan hij verder worden opgenomen in de familie 

10-03-2013 om 20:01 geschreven door berhanu  

Beste familieleden, vrienden en naasten die onze adoptieweg hebben gevolgd. We zijn veel wegen ingeslaan om deze lange weg tot ons kindje te moeten afleggen. Onderweg was er soms panne maar toch hebben we onze bestemming bereikt. We zijn geen verkeerde wegen ingeslaan want  hier staan wij dan, op het vliegveld te wachten op ons kindje. Geen nood u krijgt hem ook te zien, maar nog niet meteen. Want graag zouden wij uw begrip vragen om een lange wachttijd te ondergaan tot we ons kind eindelijk in de armen kunnen nemen en hij kan wennen en minder zon, blanke ouders en helemaal ander eten dan bij hem in zijn warm en zonnig landje. We zouden hem eerst laten wennen aan zijn nieuwe thuis en dat hij plots wij blanken hem moeten opvoeden en hij ons ‘mama en papa’ moet noemen. Geschenkjes en lieve woordjes geven we door aan hem en later mag u hem dan ook eens in de armen nemen. 

10-03-2013 om 20:00 geschreven door berhanu  

10-03-2013 om 19:58 geschreven door berhanu  

·         Kan het zich aanpassen?

·         Moeilijkheden?

·         Hechten aan nieuwe familie?

·         Later opzoeken naar familie ?

·         Hoe gaat hij omgaan met rouw in belgië?

·         Aanpassen aan broer?

Onderzoeksvraag : hoe zal de adoptiefamilie het adoptiekindje kunnen helpen met het verwerken van zijn rouw? 

10-03-2013 om 19:54 geschreven door berhanu  

Na het lezen van het verhaal “over de oceaan van de kindertijd” kwam er bij allen van ons een medelevend gevoel los. Doordat het kindje wakker wordt op een boot vol vertrouwen met een mama en een papa, maar plots door de storm wordt weggetrokken bij de vertrouwenspersonen (zijn ouders). Daarna belandt hij op een boot vol met kindjes die ook hun vertrouwenspersonen zijn kwijtgeraakt (dat in werkelijkheid het weeshuis is). Net dat er een band was gemaakt met de ‘kapitein’ van het weeshuisboot komt hij terecht bij nieuwe vertrouwenspersonen: zijn adoptieouders. Wat we zo aangrijpend vonden aan het verhaal was dat hij echt altijd wordt weggenomen van de personen waarmee hij net een band had gemaakt en dan plots bij andere mensen wordt gestopt waarbij men steeds opnieuw samen vertrouwen moet maken. 

10-03-2013 om 19:53 geschreven door berhanu  

Inleiding : Tijdens het bestuderen van ons adoptiekindje zagen we dat hij een nogal zeer afstandelijk mannetje is omdat hij zijn vader en moeder is verloren en ook zijn zusje heeft moeten achterlaten. Daarom dachten wij aan de onderzoeksvraag : “Hoe zal de adoptiefamilie het adoptiekindje kunnen helpen met het verwerken van zijn rouw?” We zouden kunnen opzoeken hoe de familie ervoor kan zorgen dat hij zicht niet afsluit van zijn nieuwe adoptieouders maar dat ze zijn vertrouwen winnen en dat ze samen een band kweken zodat hij zich evengoed thuis voelt als bij zijn ouders.

Midden :  Ons adoptiekindje is drie jaar oud en kinderen van drie jaar oud hebben wel al besef van verlies als er iemand doodgaat of iemand hen verlaat. Ze hebben wel moeite om de dood te aanvaarden, want vaak denken ze dat het maar een korte fase is en dat ze daarna nog verder gaan leven. We noemen dit cyclisch denken. Maar kinderen van die leeftijd moeten in hun rouwproces serieus genomen worden. Ze hebben ook verdriet en willen dit ook verwerken. Ze voelen het thuis aan als er iemand niet meer is, want de sfeer is helemaal anders thuis, ze voelen de spanning aan. Het verliezen van iemand kan een negatieve invloed geven op de gezondheid en het welbevinden van ons drie- jarig kindje. Tegenover ons rouwen ze niet 24 uur lang maar kunnen ze op sommige momenten heel gelukkig spelen, maar op andere momenten kunnen ze ook heel verdrietig zijn. Ze kennen niet de echte definitie van dood zijn, want ze denken dat een dood persoon eigenlijk gewoon slaapt en dat de dode in zijn slaap niet meer kan zien en bewegen. Hun rouwproces wordt eigenlijk een soort speelproces genoemd. Dit komt  als ze iemand verliezen gaan ze de situatie naspelen. Met playmobil of lego gaan ze kisten maken en de manier van doodgaan naspelen. Nadat ze veel vragen hebben gesteld aan hun naaste familieleden hebben ze eindelijk door dat het afscheid en doodgaan voor altijd is. De ouders van het kindje zouden hem wel kunnen helpen in zijn rouwproces. Ze zouden hem als hij woest zou spelen (zoals: de popjes laten vallen of tegen elkaar slaan zou dit een teken zijn dat hij al zou meegemaakt hebben, de mama zou bijvoorbeeld van iets gevallen zijn en dan zo de dood aantrof.), in plaats van op dat moment het speelgoed af te nemen zouden de ouders hem best laten spelen want dat helpt hem om het verlies te aanvaarden. Als hij verdrietig is en vragen stelt zoals ‘waar is mijn mama en komt ze ooit terug?’ beloof dan niet dat hij ze nooit nog terug ziet als je weet dat ze in de hemel zit. Wees dan best eerlijk want zo kunnen ze sneller verder gaan met hun leven en aanvaarden ze na een lange tijd rouwen dat hun mama dood is en dit blijft.

Slot :  Als de ouders van het adoptiekindje nu merken dat het jongetje thuis nogal afstandelijk is en op zichzelf speelt zouden ze het jongetje best laten doen want dat hoort zo in zijn rouwproces. Niet sociaal doen en bij het broertje gaan zetten als het kind het zelf niet wilt. Het kind laten spelen en zich niet komen moeien als het anders met het spel speelt dan het moet, want dat kan zijn fantasie over verlies zijn en helpt hem om het verdriet te aanvaarden en het een plaats te geven.

10-03-2013 om 00:00 geschreven door berhanu