Ik ben Nele
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is Huishoudhulp.
Ik ben geboren op 16/04/1986 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zot doen, genieten van het leven, af en toe teveel nadenken,....
My Life
Naar aanleiding van mij operatie
09-10-2012
Dag van de grote operatie
Ok vandaag is het zover! Ze gaan mijn eileider eruit halen. Er is namelijk gebleken op echo's dat mijn rechtereileider niet in orde is. Hij zou veel breder zijn dan normaal en omdat dit niet goed is gaan ze via een kijkoperatie hem eruit halen. Ik vind het superspannend. Het is mijn eerste operatie en ik ben bang maar tegelijkertijd ook wat opgelucht. Eindelijk snap ik een beetje van mijn lichaam. Het deed al een tijdje raar... Regels op rare momenten, ontzettende krampen, opgezwollen buik,... we zullen onze kinderwens maar uitstellen ookal wil ik er zo graag aan beginnen. We zullen straks na de operatie meer weten want dan gaan ze alles ook in een keer testen. Mama is bij mij,zij is precies zenuwachtiger dan mij. Het maakt mij zenuwachtig...
Ok ik heb pijn, veel pijn. iedereen is blij... Het was niet mijn eileider. Het was gewoon mijn appendix. Iedereen opgelucht. Vandaag zou ik naar huis mogen. Ik heb PIJN! Verpleegsters, mama, papa, Bas,... Niemand gelooft mij. Kan niet rechtzitten, kan niet liggen, kan niet staan en ik moet in die stoel.
Vanmorgen wakker geworden.... Alle wat je wakker worden kan noemen... Ze hebben besloten mij toch nog een nacht in het ziekenhuis te houden. ze hebben mijn waarden genomen. Temperatuur: 37,9°, bloeddruk: 9/6, hartslag: 190 Ik bibber, voel me niet goed, pijn overal, moeite om wakker te blijven, veel moeite, zweet verschrikkelijk. Ik weet niet meer hoe ik kan liggen zonder pijn.... Verpleegsters komen terug binnen. Ik moet naar de echo. Er klopt iets niet. Nu moet ik uit mijn bed en in een rolstoel. Dit kost me zoveel moeite, zoveel pijn,.... Bij de echo aangekomen moet ik terug uit die rolstoel en op het bed kruipen. Weet nog altijd niet hoe maar het is gelukt. Pijn! Heel mijn lichaam schreeuwt het uit. Dokter zei iets van vloeistof in mijn buik. Dringt niet tot me door... Ik moet terug gaan zitten, hetgeen het meeste pijn doet. Ze rijden me terug naar mijn kamer. Ieder hobbeltje doet pijn, voel ik in heel mijn lichaam, waar ben ik? O ja terug naar mijn kamer. Liggen.... Maar eerst moet ik alleen uit die stoel zien te geraken en in bed te belanden. Verpleegster is beetje chagrijnig. Ik zou dit alleen moeten kunnen. Eindelijk in bed. Knieën hoog, rug hoog, alsof ik dubbel geplooid wordt. Dit is de houding die het minste pijn doet en zelfs nu verdwijn ik in een zee van pijn. Een dokter komt binnen en zegt dat ze mij terug gaan opereren. Hij vraagt wie ze moeten bellen. Ik antwoord mama. Zij weet op alles raadt, zij is de agenda, degene die alles kan regelen, zij weet wat te doen. Ik verdwijn weer in de duistere zee van pijn, van een andere, onbekende wereld. Drukte op de gang. Kwade stemmen. Ik begrijp dat er mannen tegen de verpleegsters bezig zijn of is dit maar een droom? Ze zijn kwaad. Er hoorde iemand al in de OK te zijn. Ze stormen mijn kamer binnen, twee mannen volledig in het groen. Nu dringt het tot mij door dat ze mij bedoelen. Ergens ben ik opgelucht. Ik heb mij de pijn niet ingebeeld, ik ben niet aan het overdrijven. Er is iets fout en ze gaan de pijn weg nemen. Tijdens de rit verdwijn ik weer in die kille zee.... Mijn rit stopt, plots besef ik waar ik ben. Mijn bed wordt veel te snel plat gelegd. DIT DOET PIJN. Ze nemen mij langs alle kanten vast, ze draaien mij op mijn zij. Ik ben bang! Ik heb pijn! Ze steken een plank onder mij. Het gaat te snel! Ze nemen mij en de plank op. Ik lig op de tafel van de OK. Een zuurstofmasker wordt snel op mijn gezicht gelegd. Ik smeek dat ze mij verdoven. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan de pijn niet meer verdragen. Ik zie iemand een spuit leegspuiten in mijn infuus. Ik verdwijn in de donkere nacht van rust en pijnloze gedachten...
Ok gisteren dus met spoed geopereerd. Ik opgelucht, rest van de familie blijkbaar heel bang. Gisteren hebben ze mij na de operatie naar de intensieve gebracht. Ik ben moe, vooral heel moe. Het is alsof de pijn mijn lichaam heeft leeggezogen. Nu wil ik slapen, heel veel slapen. Ik merk wel dat er iets in mijn keel zit. Er zijn ook veel draden rond mij. Ik durf mij haast niet te bewegen. Dat kan ik ook niet. Gewoon te moe. De momenten dat ik wakker ben, is er altijd wel iemand rond mij, verpleegsters, dokters, assistente van iemand, stagiaire van iemand anders, mama, papa, Bas,... Allemaal kijken ze bezorgd, ook wat schuldig precies. Ik begrijp het allemaal niet goed. Heb niet de energie om verder te vragen. Ik word goed in het oog gehouden. Moet ook wel. Ik heb een maagsonde, blaassonde, 3 drains in mijn buik, extra zuurstof, een hoop kabeltjes voor mijn hartslag, zoiets aan mijn vinger voor de zuurstof in mijn bloed, een plasmainfuus en een infuus voor pijnstillers. Ik hoor wel wat er gezegd wordt maar het dringt niet door. Ik wil slapen. Iedere keer als ik mijn ogen dicht doe, maak ik een hele rit met mijn bed. Naar boven, beneden, links, rechts, loopings, ondersteboven,... Het is erger als ze met de knopjes van mijn bed hebben gespeeld. Op dit moment heb ik geen pijn. Het voelt aan als een zalige onwetendheid. Verschillende keren per dag staan er dokters, assistenten, stagiaires rond mijn bed. Allemaal woorden, zinnen, veel te lange zinnen. Ik hoor het wel maar sla niets op, dat is te vermoeiend. Blijkbaar was er Een scheur in mijn darmen of zoiets en alles was uit mijn darmen gelopen, septische shock als gevolg. Ze hebben dus mijn hele buik (van mijn navel tot mijn schaambeen) open gesneden om mijn buik te kunnen spoelen. Daarna is het allemaal dicht geniet. Slaapwel
