|
Mijn kleinste spruit leert op school over de landen in de wereld en over vulkanen en aardbevingen en alle aardrijkskundige dingen. Ik vind dat wel een uitdaging voor een 4-jarige, maar goed, hij lijkt het uitermate boeiend te vinden. Elke avond vertelt hij over de wonderlijke natuurverschijnselen en vandaag kwam hij aan met nieuwe kennis over de Filipijnen (!) en Duitsland. Zijn betoog ging verder over filmpjes op de computer, waar er een vulkaanuitbarsting te zien was.
Als moeder en als vrouw heb ik soms ook wel eens last van uitbarstingen... Als de living net opgeruimd is en waar je twee uur later niets meer van merkt. Als de kinderen niet direct-direct-direct luisteren als ik iets vraag. Als er gezeurd wordt over schermpjes allerhande zoals daar zijn smartphone, tablet, playstation en WIIU... Het spreekwoordelijke ontploffen, met lava en pyroclastische wolken incluis. Een explosie van opgekropte energie die in één tel vrijkomt. En waar ik me achteraf zo leeg als de ingestorte Mount St. Helens over voel. En waar de toehoorders dan enorm verbaasd over zijn, want niemand -nee niemand- had de uitbarsting zien aankomen, misschien ikzelf ook niet.
Gelukkig kan ik zeggen dat de uitbarstingen de laatste tijd zijn afgenomen. Ook de intensiteit is vele malen zwakker. Misschien dat de vulkaan in mij wat ingedommeld is? Dat hij in een soort van winterslaap is terecht gekomen? Maar of hij helemaal uitgedoofd is?  Till next time... TADA
|
