De prioriteiten gingen uit naar het werk: véél toetsen geven, want punten nodig voor het rapport. Als je veel toetsen geeft, heb je logischerwijs veel verbeterwerk. Wat ik dus vooral in mijn vrije uren gedaan heb. Dan de punten ingeven in het schoolsysteem en vakcommentaren schrijven , want leerlingen hebben nood aan uitleg en duiding. Om dan ten slotte nog titularis-commentaar te schrijven, want ja, leerlingen hebben nog meer uitleg en duiding nodig bij hun zuur verdiende punten... Nochtans kunnen sommige kinderen dan on-ge-loof-lijk verbouwereerd kijken bij een eerste blik op hun rapport. Soms begrijp ik ze niet goed: wat verwachten ze dan? Als ze op hun toetsen 3'en, 5'en en 6'en behalen, verwachten ze dan echt 70% te halen op hun rapport?! Of als je wéét dat ze in sommige lessen nog altijd de speelvogel uithangen en ze komen met een engelengezicht vragen van waar die commentaar komt, dan moet ik hen toch wijzen op het feit dat ze de deugniet zijn?! En dan komen bij sommigen de traantjes... Het berouw dat de kop opsteekt, het inzicht dat er iets niet goed ging én het besef dat ze het niet meer kunnen ontkennen... Iedere keer opnieuw. I've seen it all before. En iedere keer opnieuw mijn peptalk dat ze het de volgende keer beter moeten doen, dat ze zich moeten herpakken en zich goed moeten voorbereiden op de komende examens. En dat beloven ze dan...

Nu sluit ik de school voor een week. Geen mails, geen sollekes  geen OneDrive, geen enkele link met school. Want nu is het me-time. Eindelijk eens tijd om een boek te lezen, om een serie op Netflix te kijken, om bij te babbelen met vriendinnen, om quality-time door te brengen met mijn loved-ones. 

OOhh hoor ik jullie denken, ze is leerkracht? Dan heeft ze toch alleen maar vakantie?! 

Yeah... right... think again.

Till next time... TADA