Op zaterdag gaat de dochter traditiegetrouw dansen. Ze is al volop aan het oefenen voor de dansshow in april en dus mag ze geen enkele training meer missen. Die dansles is voor mij het uitgelezen moment om even voor mezelf te zorgen. Ik zit in de cafetaria, met zicht op het danslokaal en doe dan dingen waar ik anders niet of weinig aan toe kom: lezen, een planning maken voor volgende week of mijn moeder meenemen om bij te kletsen. Gisteren was ze weer van de partij en dan vliegt dat uur voorbij. We blijven babbelen, giechelen, anekdotes vertellen,... En dan blinken we beide van trots als we naar onze dansende meid kijken en zien dat ze het zo goed doet en fijn vindt.
Deze ochtend stond er een verjaardagsfeest voor de oudste kids gepland. Ik had de stomme fout gemaakt om te beloven dat we daarna nog naar de film zouden gaan. Maar dat bleek al snel onhaalbaar wat tijdsindeling betreft. Dus toen ik ze van het feestje ging halen, moest ik tot mijn scha en schande opbiechten dat er geen film zou komen... Als reactie -zoals ik verwacht had- veel geblaas, gezeur, tegengepruttel, lange gezichten, verwijten en traantjes. Om het leed te verzachten, zijn we dan toch nog pizza gaan eten, want ik voelde me schuldig. Ik heb me voorgenomen niets meer op voorhand te beloven. De teleurstelling in hun blikken zullen me nog een tijdje bijblijven... En langs de andere kant denk ik "Komaan, het is toch maar een film...?!" Maar dan denk ik terug aan hoe teleurgesteld ik was als kind, wanneer er iets niet door ging. Ik heb dus weer iets bijgeleerd vandaag...
Till next time...TADA
Reacties op bericht (0)
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek