Ik aarzelde een tijdje, samen met Darlene en John, om naar een instelling te gaan. De instelling was in Hawaii. Ik ben dan toch geweest. Tijdens de vlucht was ik een beetje nerveus. Ik wist niet wat mij te verwachten stond. Het instituut was heel groot. Bij mijn aankomst moest ik alles vertellen. Ik moest dus vertellen over mijn mishandeling en mijn drugs- en alcoholproblemen. Daarna kreeg ik een etiket met daarop 'fantast' geschreven omdat ze mij niet geloofden. Dat wou zeggen dat ik 'extra aandacht' nodig had. In het instituut moeten we werken. Elke week krijgen we een stuk van onze loon. De meesten gaan dan naar de bioscoop of naar fast-foods. Maar ik niet. Ik ging samen met andere mensen drank en drugs kopen. Dat mag natuurlijk niet maar we deden het wel. We zijn dan 's avonds stiekem weggegaan. Het was heel leuk maar de volgende dag werd ik wakker met een kater. De leiders zijn het te weten gekomen wat er de nacht ervoor gebeurd was en kregen we het zwaar onder de voeten. Ze hadden mijn moeder gebeld omdat ze mij terug wilden sturen, maar het kon haar niet schelen. Ze wou mij niet meer zien! Toen geloofden ze me. Ze geloofden wat ik allemaal de eerste dag gezegt had en waren geschokeerd. Ik mocht dan toch blijven omdat ik minderjaig was.