5 minuten. Zolang had ik een twitter-acount voor ik het wiste. 5 minuten. Een record denk ik toch. Ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn, maar wat in godsnaam schrijf ik op twitter. Ik zal het even zeggen, niets. Ik heb niets om te vertellen. Toch niets interessant. Er zijn niet veel mensen die zouden willen weten wat ik heb gegeten. Zelf niet dat ik een hockeymatch heb gewonnen. Ik zou mezelf alleen afkraken. Pas op, ik vind mezelf niet lelijk, ik vind mezelf redelijk. Maar ik heb veel slechte punten aan mijn uiterlijk. Voornamelijk mijn eczeem. Maar sinds kort heb ik vernomen dat ik een kans heb om herpes te hebben. Al lijkt het steeds meer op een bacteriële infectie. Je hebt geen idee hoeveel ik hoop op het tweede. Het eerste zou gewoon een ramp zijn. Ik krijg nu al geen lief, hoe klein zou de kans zijn dat als ik herpes had. Inderdaad, miniem. En nu komt het gezaag weer over dat ik moet veranderen. Maar ik laat het weg. Want na deze weken bedacht ik iets. Hoeveel ik ook wil veranderen, besef ik dat er veel zijn zoals mij, die niet echt 'geleefd' hebben. Maar de hoofdreden is gewoon dat ik geen zin heb. Ik mag van mijn ouders naar een fuif met bier. En ik WIL niet gaan. Natuurlijk denk ik wel aan senario's dat kunnen gebeuren. (Waar liefde een rol speelt natuurlijk.) Maar de zin is er niet. Ik durf ook niet uit mijn zone te stappen. Misschien wordt een voornemen voor het volgende jaar. Maar dit jaar, ik blijf gewoon wie ik ben. De grijze muis en niet het wildebeest. Ik blijf onzichtbaar.
Ik hoor er niet bij. Net zoals de testjes in de tijdschriften zeggen ben ik echt iemand die liever in de hoek zit dan meedoet met de rest. Ik wou het ontkennen, maar dat kan nu niet meer. Ondanks dat ik luid zing op de fiets, ben ik het meisje dat wijs haar mond houdt in de klas. Ik wil ervan af. Ik wil veranderen. Misschien heb je dat nu wel al door, maar ik zeg het nog eens; ik wil erbij horen. Goed, je snapt het nu. Een paar van mijn vrienden zijn zoals mij, ik ben dus niet alleen. Winter is net als ik nog nooit uit geweest en heeft net als ik nog nooit gekust. Ik overwoog het te vragen om het samen met mij allemaal uit te zoeken, maar mijn geweten sprak me tegen. Winter is een toffe vriendin, ik wil haar niet kwijt met mijn gezaag. Want dat doe ik veel. zagen. Ook wil ik meer facebookvrienden. het zijn geen echte vrienden, I know. Maar het doet iets aan je imago. Toch? Een meisje van op de hockey heeft meer dan 1.000 vrienden. Misschien is dat een beetje over the top, maar het is een begin voor mij. Als ik naar feestjes ga ontmoet ik meer mensen, meer fb-vrienden? Weet je wel hoe MOEILIJK het is om mensen te ontmoeten? Het is niet zo dat je net als in de films dat je tegen hen aanloopt en dan een gesprek aanknoopt. Ik wil het wel proberen, maar belachelijk zal het wel zijn. Ik weet niet hoe het anders moet... DUS ik ga zien of ik naar feestjes kan gaan. Er is deze zaterdag een Beachparty van de chiro. Vreemd genoeg mag ik gaan van mijn ouders, als ik maar zeg met wie ik ga. En daar gaat het fout. Met wie ga ik eigenlijk? Ik kan moeilijk naar mijn vrienden gaan en mezelf uitnodigen met hen te gaan? Ik weet ze zijn mijn vrienden, maar ik ben zelf daar te onzeker over. Ik moet zelfvertrouwen zien te krijgen. Over het lief gedeelte zijn Lola, Winter en ik het eens. We willen het te graag. Gelukkig ben ik niet geobsedeerd. Denk ik.
Misschien moet ik beginnen met een doel te zoeken. Welk leven wil ik hebben? Hoe wil ik eruit zien? Wat ik niet wil is al duidelijk. Ik wil geen grijze muis zijn. Dat ben ik zelf al. Ik zie mezelf ook niet het leven van een cheerleader leiden ( die van in de film natuurlijk!). Ik ga echt niet dansen, niet omdat ik het niet kan, het is gewoon vernederend. oké, vergeet wat ik zei. Ik kan gewoon echt niet dansen. Daarnaast zie ik het niet echt zitten om me hees te schreeuwen met G-O-T-E-A-M-! Die kunnen al van de lijst geschrapt worden. Wat dan? Ik wil ook niet echt een reputatie hebben die veel weg heeft van 'Hoer' of 'Zatlap'. Niet dat ik niet ga drinken. Maar een hoer worden is me toch een deur te ver. Je moet eerst gekust hebben voor je een hoer wordt. Stel je voor dat je de nooit-gekuste hoer bent. Dat zou gewoon te belachelijk zijn! Ik kan ook een personage als rolmodel voor het leven hebben. Wat dacht je van Lola (Miley Cyrus) in LOL? Zij lijkt nog een leuk leven te hebben. En niet te vergeten dat ze een killer van een lief heeft! Het is zeker gene missen! Al mogen we natuurlijk de acteurs zoals Max Irons, Chase Crawford, Ian Somerhalder of Johnny Depp niet vergeten. Wie kan er leven zonder zo'n mannen? Wat mijn uiterlijk betreft, het is logisch dat je er als Blake Lively wilt uitzien. Haar karakter in Gossip girl (Serena) heeft eigenlijk ook wel HET leven. Ik zie mezelf helemaal niet als Blake. Nee, ik zou eerder Leighton Meester zijn. Soms vind ik haar zelf mooier dan Blake en door die reden wordt ze geschrapt. Te mooi. Een van de redenen waarom ik mezelf niet mooi vind, is mijn huid. Ik heb eczeem. Niet op één plaats op mijn lichaam. Ik heb het over bijna mijn hele lichaam. Met een vriendelijke groet van mijn vader. Ik schaam me er voor. het is zo duidelijk. Ik ben altijd bang dat mensen me niet leuk vinden vanwege mijn huid. Waarschijnlijk is dat een belachelijke gedachten, maar het is de waarheid. Het enige waar ik complimenten op krijg is voor een hoop dode cellen op mijn hoofd, mijn krullend haar. Mijn kledingstijl helpt ook niet echt mee. Ik wil er cooler uitzien, maar verder dan er als een gestoorde die het probeert kom ik niet. Mijn kleren blijven dus gewoon girly girly. Gelukkig zie ik er niet uit als een nerd. Al moet ik bekennen dat ik wel een bril draag. En ik haat het. En om het nog beter te maken wil mijn zus dolgraag een bril om slim te lijken. Als ze nu een klein meisje van 8 was, kan ik het nog begrijpen. Helaas is mijn zus 18. Als ze slim wil lijken kan ze beter leren. Oké, dat is gemeen. Brit studeert drie keer harder dan mij, als het al niet meer is. Ik heb eigenlijk geluk met mijn hersenen, want ik ben veel te lui om te leren. Wow, stop. Lui om te leren. Is dat een stap in de goede richting? Ik heb mijn rolmodel gevonden! Brit. Ze is redelijk slim, mooi -dat is ze echt! veel jongens kijken haar na!- en ze gaat regelmatig uit, maar weet het toch goed met school te combineren. Brit, vanaf vandaag ben jij mijn tijdelijke rolmodel.
Vreemd. Het is echt vreemd dat ik een blog heb aan gemaakt. Ik ben een onzichtbaar iemand en soms vind ik dat wel leuk. maar andere keren snak ik gewoon naar aandacht. Misschien daarom dat ik zo vreemd ben. Het ene moment kan ik blijven ratelen, het volgende moment ben ik bang om ook maar één geluidje te maken. Ik wil ervan af. Ik wil meer durven. Als ik eerlijk moet zijn is dat ook niet het enige wat ik wil. Is het vreemd dat ik wil leven? Het klinkt misschien vreemd, maar dat is exact wat ik wil. Vergelijk mijn leven maar met, eumh, een non. Ja! Een non! Het is niet dat ik binnen zit en zo een verschrikkelijke jurk aan moet, nee, alsjeblieft! Ik ben een non vanwege de dingen die ik doe. En ik bedoel niet bidden naar God. Oh hemel. Misschien toch geen goede vergelijking. Mmm. Je kan me vergelijken met een kluizenaar. Ja, dat lijkt er meer op. Als je me vraagt naar hoeveel fuiven ik al ben geweest kan ik daar heel kort geen op antwoorden. Vraag me anders hoeveel jongens ik heb gekust, en of ik überhaupt wel jongens heb gekust. Nee, ik heb nog nooit een jongen gekust. Nee, ik ben niet lesbisch, mocht je dat denken. Maar als je me naar een boek vraagt of naar een tv-serie dan kunnen we kletsen. Zelf mijn gesprekken zijn niet interessant. Ik heb hulp nodig. En snel!
