Beste bloggers,

Ik ben een vrouw dat het leven vaak niet meer ziet zitten, daarom heb ik deze blog gemaakt.

Ik wil heel graag mensen helpen die in hetzelfde schuitje zitten en doe dit dan ook met alle plezier. Je kan hier terecht met AL je vragen en bedenken en ik beantwoord ze graag.

Ik ga ook over mijn leven verhalen vertellen en schrijven, zodat jullie ook een beetje met mijn verhaal kunnen meegaan, en weten wat er in me omgaat.

Liefs x

29-06-2014 om 17:58 geschreven door girl who wants to live  

Dit is het verhaal van mijn leven, dit is het verhaal van mijn bestaan.

Wie ben ik , waarom leef ik, waarom ben ik ooit op de wereld gezet? Allemaal vragen die ik me stel en waar ik maar geen antwoord op kan vinden. Ik probeer al meer dan 3 jaar lang uit te zoeken wie ik in werkelijkheid ben. Ik haat het wanneer mensen doen alsof, ik haat het wanneer iemand niet rechtuit en eerlijk tegen me is, maar ben ik dan diegene die zo is ? Zoals ik verwacht dat mensen tegen me zijn. Neen, waarom dat dan wel van de personen rondom mij verwachten?

Ik heb in mijn leven fouten gemaakt, fouten waar ik vandaag de dag nog spijt van heb. Deze fouten zijn nu eenmaal gebeurd en als ik anderen de raad zou kunnen geven zou ik zeggen dat ze die fouten achter hun moeten laten. Iedereen maakt fouten, grote en kleine. Dat de persoon in kwestie vooruit moet kijken en bepalen wat hij of zij de volgende keren beter zal kunnen doen, maar dan ben ik er. Ik die van alles een drama maakt, ik die door de grond van schaamte zakt als ik bijvoorbeeld een verkeerde bestelling opneem of iets laat vallen. Iets wat heel erg normaal is, maar voor mij toch dat tikkeltje extra geeft. Ik zou hier weken kunnen over piekeren, loslaten dat is hetgene wat ik zou moeten doen. Als ik de kans zou krijgen om de tijd terug te draaien en mijn dingen die ik fout heb gedaan over te doen dan deed ik het onmiddellijk. Het gevoel van de fouten te hebben gemaakt geeft me het gevoel zo’n slecht mens te zijn.

Het is allemaal begonnen tijdens de lagere school. Ik was een meisje dat wel vriendinnen had, maar ik kon niet zeggen dat ze ‘alles’ voor me betekenden. Ik moest er zelfs heel wat moeite voor doen, en die moeite was dus het pesten van medeklasgenoten. Ik was jong en zo naïef, dat ik gewoon deed wat anderen me vroegen te doen, want dat was mijn enige kans om erbij te horen. Jarenlang heb ik dat ene meisje gepest, tot ik de laatste twee jaar wat wijzer werd en besefte dat ik helemaal niet goed bezig was. Ik stopte met pesten want ik begon te begrijpen dat wat ik deed voor die persoon heel pijnlijk en erg was. Maar weet je wat het resultaat was?! Toen was ik diegene die gepest werd, toen was ik diegene die er niet meer bij hoorde en mijn enige optie was om samen te spelen met het meisje dat ik jarenlang gepest heb. Dat vond ik nog het ergste van alles, zij is er steeds voor mij geweest, ze heeft me telkens opnieuw een kans gegeven en wat deed ik. Ik begon gewoonweg terug opnieuw haar te pesten, omdat ik zag dat de anderen klasgenoten het veel leuker hadden dan ons. Dus ik ging weer in de fout, en begon van voor af aan.

-Enkele jaren later.. -

Ik zat in het derde middelbaar ( 2009 ) toen ik zot was van mijn toenmalig vriendje. Ik zag hem ontzettend graag en ik wist zeker dat hij mijn ware liefde was. Alleen zagen we elkaar maar één keer per week, want met de volleybal had ik amper tijd. Maar ik was smoorverliefd en dacht dat onze liefde dit wel zou kunnen overwinnen, helaas was dit niet het geval. Na iets meer dan een half jaar zijn we uit elkaar gegaan. Ik deed alsof ik het niet erg vond, maar het was verschrikkelijk. Ik voelde me in de steek gelaten en dacht dat heel de wereld zich tegen mij had gekeerd. Op school ging het achteruit en toen ik erachter kwam dat hij me nog eens had ‘bedrogen’ was dat de druppel. Dat was de eerste keer dat ik in het contact kwam met het clb of leerlingbegeleiding. Want ik wist met mezelf gewoonweg geen blijf meer. Het was een heel slechte ervaring, de vrouw die met me sprak was heel erg streng en ik vertrouwde haar niet. Veel gesprekken zijn er zo dus niet geweest. Tot op het moment dat mijn nicht in 2010 tijdens hetzelfde schooljaar een zelfmoordpoging ondernam. Ik had er nooit bij stilgestaan dat ze haar zo slecht voelde , ik heb haar nooit down of somber gezien en toch was zij de eerste die er aan onderdoor ging. Het gaat nu beter met haar, althans dat zegt ze me toch. Tot die dag had ik nooit aan zelfmoord gedacht. Het sloeg in als een bom, mijn nicht die er niet meer wilde zijn. Ik dacht na, en besefte dat dit eigenlijk voor mij ook niet zo'n slechte oplossing zou zijn. Want als ik dood ben, dan zal ik nooit nog schuldgevoelens hebben, dan zal ik nooit nog onzeker zijn, en dan stopt het leven wanneer ik het beslis.

Ik heb dit maanden voor mezelf gehouden, ik heb nooit iemand erover aangesproken of dergelijke, want weet je wat: Mensen zouden me gestoord vinden, mensen zouden me raar aankijken, mensen zouden afstand van me nemen en nooit nog met me willen omgaan. En inderdaad, ik ben heel erg veel vriendschappen verloren, ik heb in instellingen gezeten en telkens zonder resultaat. Keer op keer herviel ik in mijn oude gewoontes, en waren mijn gedachten vaak niet onder controle te houden.  Weg van alles , niets meer aan je hoofd, geen stress, …

Maanden gingen voorbij en ik deed alsof alles prima ging. De avonden waren moeilijk en ik sliep veel meer dan normaal, maar mijn ouders merkte er niets van.

Ook in het jaar 2010 is mijn grootmoeder, te weten gekomen dat ze kanker had. Ze werd bestraalt met chemo maar zonder resultaat, toen dokters haar chemo verhoogde kreeg ze telkens hartaanvallen. Met andere woorden: ze kon de chemo dus niet verdragen. Er zat niets anders op dan haar met medicatie in leven te houden of haar dood uit te stellen. Een 5-tal maanden nadien is ze overleden. Hier heb ik enorm veel van af gezien. Ze was als een moeder voor me, ik kon alles met haar delen en was daar meer dan thuis.

Ik zag hoe ze in die 5 maanden aftakelde en hoe mager ze werd. Ze at niet meer, dronk amper en lag hele dagen in haar bed. Die laatste dagen ben ik haar amper gaan bezoeken en daar heb ik vandaag nog spijt van. Zij was de vrouw van mijn leven en haar verliezen is het ergste wat me ooit overkomen is. Ik leerde in die tijd een jongen kennen die er steeds voor me was, waar ik op kon rekenen als ik het moeilijk had en die naar me luisterde. Ik had hem helemaal in vertrouwen genomen en al mijn verhalen verteld. Tot ik die ene beruchte dag, een weekje na mijn grootmoeder haar dood, naar zijn thuis ging. Vroeg hij mij om een relatie en onmiddellijk om seks. Dat heb ik hem vriendelijk bedankt, maar blijkbaar was ik niet duidelijk genoeg. Hij begon me te betasten en me te kussen, ik durfde niet anders dan ‘mee te doen’ met hem, want hij was tenslotte een goede vriend van me. Tot hij aan mijn kleren begon te prullen en ik het niet meer vertrouwde. Ik zei hem dat ik het liever niet had, maar hij ging door en ik kon niets meer. Heel mijn lichaam verstijfde, ik heb nog één keer gevraagd of hij wilde ophouden, maar toen kon ik niets meer doen. 

Dit verhaal heb ik een jaar lang voor mezelf gehouden, ik wilde hem niet verraden omdat hij er ook voor mij is geweest, ik had het gevoel dat ik  hem een tegenprestatie moest bewijzen. Dat deed ik dan ook, maar in dat jaar kon ik niet meer.  Ik werd getergd door negatieve gevoelens en gedachten dat ik het aan mijn toenmalige leerkracht van fysica heb verteld. Ze heeft me laten kennismaken met een andere mevrouw van de leerlingbegeleiding. Doorheen dat jaar ben ik heel erg diep gezakt en ik kon niet meer degelijk voor mezelf zorgen. Mijn leerlingbegeleidster vond het op die moment nodig om ook mijn ouders in te lichten. Dit kon ik maar niet begrijpen, waarom moesten mijn ouders ingelicht worden? Ik was niet boos, maar wel zwaar teleurgesteld. Waarom had ik al die maanden de moeite gedaan om een masker te dragen om dan uiteindelijk tegen mijn ouders te zeggen dat het helemaal niet goed met me gaat. De avonden waren moeilijk en mijn nachten kort. Ik moest van mijn leerling begeleidster naar een psycholoog gaan, maar dat wilde ik helemaal niet. Toch zijn mijn ouders opzoek gegaan naar iemand waar ik bij terecht kon.  Ik geloofde niet dat mensen me konden helpen, ik geloofde niet dat mensen zouden begrijpen wat er in me omging.  Ik vertelde hen dus ook niet eerlijk wat er in me omging, laat staan dat ik zei wat er gebeurd was in tussentijd. Maar ik verbrak opnieuw alle contact met mijn leerling begeleidster, want zij had de schuld dat ik nu wekelijks naar een psycholoog moest.

Het is ondertussen begin 2011 en mijn leerkracht wiskunde zag aan me dat ik me niet goed voelde. Ze was de eerste in al die maanden. Ze nam contact met de leerling begeleidster en zo kwam ik opnieuw bij haar terecht. Ik had helemaal geen zin om met haar te praten, maar ik gaf het wel een kans.  Ik ging alleen maar achteruit en werd er niet beter op. Ik had enkele gesprekken per maand en geloof het of niet, ik begon haar meer en meer te vertrouwen. Net zoveel dat ik erin slaagde om haar te vertellen wat er me allemaal dwarszat.

Ik maakte opnieuw plannen en probeerde van het leven te genieten, maar zonder resultaat.  Juli 2011 deed ik mijn eerste zelfmoordpoging. Ik was op volleybalstage in Italië, maar ik kon de druk niet aan, ik kreeg ruzie met een vriendin en heb toen besloten om een overdosis medicatie in te nemen. Na enkele uren kon ik niet meer op mijn benen staan, en heb ik hen moeten vertellen wat er is gebeurd. Ze hebben me onmiddellijk naar het ziekenhuis gebracht en mijn maag leeggepompt. Mama en papa zijn me toen samen met mijn meter en nonkel komen halen. Een autorit zou ik niet kunnen verdragen op die moment dus ben ik met het vliegtuig en papa teruggekeerd. Het feit dat ik die poging gedaan heb, was omdat ik me heel erg slecht voelde, en nog steeds heb ik er geen spijt van dat ik die dag heb geprobeerd om er een einde aan te maken.. Ook van mijn volgende 5 pogingen heb ik nooit spijt gehad. Wel omdat het me niet gelukt is, maar niet voor de mensen in mijn omgeving of dergelijke. Ik hou ontzettend veel van mijn ouders, ze zijn de belangrijkste personen in mijn leven, maar het wordt tijd dat ik afstand van ze neem.

Door mijn eerste poging kwam ook mijn eerste opname eraan. Die opname was in de kinderpsychiatrie van Hasselt. Dagopname, ik weet het nog als de dag van toen. Drie weken lang heb ik geen woord gezegd, drie weken lang heb ik gedaan alsof alles prima met me ging. Tuurlijk wist iedereen beter en kon ik me niet sterk blijven houden. Ik plooide en liet zien wat er vanbinnen zoal allemaal in me omging. 11 weken lang heb ik me dagelijks aangemeld in het ziekenhuis, maar dit zonder enig effect. Ik ben zowel met hetzelfde gevoel binnen als buiten gestapt. Het enige wat ik daar had gevonden was een beetje rust.

Enkele maanden later gebeurde opnieuw hetzelfde; alles werd me teveel en ik nam een overdosis medicatie. Weer zat er een opname aan te komen, dit keer in Munsterbilzen. 4 maanden lang heb ik residentieel  in opname gezeten, maar ook zonder resultaat. Ik vond nergens de rust die ik nodig had, ik vond nergens de persoon die ik was voordien. En zo bleef het doorgaan. Van poging naar opname, en van opname naar poging..

Half 2013 ben ik ook nog eens misbruikt geweest door mijn relaxatietherapeut. Ik hield dit niet meer vol tot augustus 2013, sinds die periode lukt het me om tegen mijn hulpverlening te zeggen dat de hulp die ik aangeboden krijg niet genoeg is op dat ogenblik. Of dat probeerde ik toch althans.

Ik heb heel erg veel zwarte periodes gekend in mijn leven, vandaag de dag zie ik ze nog steeds en is er nog altijd niet de verbetering die ik enkele jaren geleden voor ogen had. Ik denk dagelijks nog aan de dood, aan hoe het zou zijn en of het niet beter is voor iedereen in mijn omgeving. De antwoorden op die vragen ken ik nu natuurlijk al, maar zijn er ook mensen die stilstaan bij mijn kant van het verhaal? Ik weet het niet zo zeker. Iedereen zegt wel kijk eens naar de mensen die je achterlaat hoeveel ze van je houden, en wat ze voor je betekenen. Ik weet heel goed wat ze voor me betekenen, ik weet heel goed hoe graag ze me zien. Maar moet ik dan mijn hele leven ongelukkig blijven omdat zij van me houden? Neen ! Ik heb maar één wens, eentje !!!! En dat is om niet meer te moeten lijden..

Ik wil proberen te beschrijven hoe ik me voel, maar niemand zal snappen wat ik hiermee wil zeggen. Het is alsof je voor het eerst een mondeling examen moet gaan afleggen, de stress die je met je meedraagt, de krop in de keel en klamme handen. Dat is het begin, daarna voel je je ongemakkelijk worden en lijkt het alsof de adrenaline door je lichaam raast. Mijn hoofd begint te tollen en weet van geen ophouden, ik vind geen rust in mezelf of ergens rondom mij. Negatieve gedachten doorspoelen mijn hersenen en ik weet van geen ophouden met piekeren. Het lijkt alsof een zwart 'slijm' over mijn lichaam heen kruipt en mijn gedragingen overneemt. Ik hoor stemmen die zeggen wat ik moet doen, ik heb spiertrekkingen die me precies vertellen dat ik mezelf pijn moet doen. Ik probeer rust te zoeken tijdens het slapen, maar ook daar wordt het de laatste tijd alleen maar erger, ik pieker dag in dag uit, en heb nachtmerries zoals nooit tevoren. Hoe hard ik ook probeer te verklaren wat er door mijn lichaam raast, en hoe ik me voel. Ik weet nooit of iemand echt zal begrijpen wat ik bedoel.

29-06-2014 om 19:11 geschreven door girl who wants to live