Vandaag dagje platte rust, gisteren veel in de weer geweest en moet dat dan bekopen de dag nadien, maar dat heb ik er voor over.
Wel goed dat MS een ziekte is waar je geen pijn van hebt zegt men toch. Mijn lichaam vertelt me vandaag een ander verhaal, zoals steeds als ik een dagje rolstoeluitgaan achter de rug heb.
Mijn kleine rondje platte witte vriendjes Sirdalud helpen me vandaag de dag door samen met de dagelijkse Amantadines.
Morgen komt de marathon van Antwerpen in een zijstraat van me voorbij en als de weergoden een beetje vriendelijk willen zijn, zet ik weer m'n wieltjes buiten en ga een kijkje nemen naar al die sportievelingen, en misschien nog naar de andere kant van de gemeente waar enkele kleine festiviteiten gepland zijn voor de marathonlopers.

21-04-2012 om 16:11 geschreven door Liliane  

Ben nog eens met het invalidevervoer van De Lijn in Antwerpen op stap geweest, keurig afgehaald aan de bushalte in de buurt heeft de vriendelijke taxichauffeur me vlak voor de deur afgezet van het Felixarchief van Stad Antwerpen.
Ik had in het bladje "De Antwerpenaar" gezien dat daar een tentoonstelling was van alle reuzen van Antwerpen, dus ik die wel van zulke folkloristische toestanden hou met volle verwachting er naar toe.
Er werkt nog een oud-collega van me daar, dus ik werd goed ontvangen, moest mezelf niet inschrijven als bezoeker, deed zij voor mij, wel makkelijk want uiteraard was die balie een pak te hoog voor een rolstoelgebruiker.
En dan ging ze me met een gniffelende glimlach voor naar de tentoonstelling. Ik vroeg me af wat er te gniffelen was, maar daar kwam ik snel achter, eens de zaal binnen heb ik tot wanhoop van de mensen die daar aan't werk waren de slappe lach nog maar eens gekregen. Er stonden 1 reuzen, en dan nog 1 kop van een reus van een van de zangers van "The Strangers" de bekende Antwerpse groep, z'n naam ben ik dus alweer vergeten ik weet het ik moet zo'n dingen opschrijven want het MS geheugen laat me alweer in de steek, er waren wel bakken gemaakt waar een deel uitleg en info in te bekijken viel, maar eigenlijk had ik daar geen zin in. Ik wilde gewoon de reuzen zien.
M'n fotoapparaatje heeft dus maar 2x moeten klikken .
Mijn lieve oud-collega heeft me dan toch nog even meegenomen naar hun refter waar ik mooi over de dokken aan de St.Godefrieduskaai kon kijken, echt wel een gezellig zicht om je lunchperiode te kunnen doorbrengen, een beetje vakantieachtig met die bootjes en jachten die er lagen. 
Ik was om 13:30 afgezet door het invalidevervoer en de terugrit had ik besteld tegen 18:00, om toch maar zeker te zijn dat ik alles goed zou kunnen zien, want ik had een bezoek aan het MAS ook nog op m'n programma gezet.
Na 3 kwartuur had ik het wel bekeken bij al die reuzen, en m'n begeleidster moest uiteraard ook terug aan het werk,
en ging ik naar het MAS wat enkel maar aan de overkant staat van het boeiende Felixarchief.
Ik kreeg daar een papieren bandje rond m'n pols van een Hollands sprekende bediende, mocht wel gratis binnen, toch iets positief voor de rolstoelgebruikers, maar alleen naar boven dat mocht niet vermits ik niet met de trappen kon en de lift moest nemen en dat mag niet zonder begeleider van het Museum Aan de Stroom.
Dus werd ik door een andere Hollands sprekende jonge vrouw naar de 4e verdieping geloodst, waarbij ik mezelf de vraag  stelde , zijn er echt geen Antwerpenaars die in dat museum willen werken?  Het stoorde me toch een beetje.
Eigenlijk ben ik niet zo'n museumbezoeker, maar als Antwerpenaar vond ik dat ik dat toch wel eens moest gezien hebben, ik verwachtte een hele voorstelling van en over Antwerpen, maar dat was fout.
Wat me wel direct opviel was dat wanneer je slechtziende bent je er beter kan wegblijven, want het is er heel donker, het viel me een beetje zwaar op m'n hoofd, maar ik heb dat wel meer met musea, voor een of andere reden geven die me steeds een onwennig duister gevoel.
Naar verdieping 5 dan, eerst een medewerker in het duister aanklampen, dan wachten op een begeleidster om me mee naar de lift te brengen, verdieping 6 en 7 hetzelfde scenario, en dan werd me vriendelijk doch dringend verzocht om de 2 volgende verdiepingen te laten voor wat ze waren want het was al 16:00 en ze sluiten om 16:45. Ik heb dan toch nog aangedrongen om verdiep 9 even te mogen zien, omdat daar een terras is waar je een beetje zicht hebt op de Schelde, 'k had al dikwijls en veel hoger de Schelde gezien ooit, maar ik was er nu in het zo bekende MAS en vond het al vreselijk dat je als rolstoelgebruiker niet naar de panoramaverdieping kan op het 10e want de lift gaat maar tot het 9de ?!? Dus hield de nu moeilijk Nederlandssprekende Hollandse begeleidster de deur aan het terras open voor me, ik reed het terras op, probeerde om toch iets te zien maar kreeg er maar even tijd voor, want ik werd zodra ik me even verplaatste al teruggefloten met de woorden, mevrouw nu komen aub, mevrouw naar beneden moeten nu, is 4 uur is nog iemand in stoel naar beneden moeten.
Dus ik kon de hort op en het MAS uit. 
Daar stond ik dan wel in de hagel om 16:15 en m'n taxi kwam maar om 18:00, wat doet een normale mens dan?
Juist, een koffietje gaan drinken.  Foute gok aan het zo welbekende "eilandje" in ons mooie Antwerpen. Een koffietje zat er niet bij, Alle gelegenheden zijn daar open tussen 12 en 14 uur om te lunchen, sluiten dan hun deuren en gaan pas terug open om 17 à 18 uur. Er waren misschien 2 kleine cafétjes open, maar daar kon ik niet binnen met de rolstoel.
Na even te schuilen ben ik dan maar het eilandje, waar ik nog gewerkt heb vroeger toen het nog geen dure buurt was, gaan verkennen. Ik herkende niets meer, ben dan ook in 9 jaar zo goed als niet meer buiten geweest.
Heb er wel een tijdje rondgewandeld bedenkende dat het goed was dat het niet meer hagelde, want je kan kiezen waar je met je rolstoel rondrijdt daar, plaats in overvloed, mooie gladde blauwe steen tegen de dokken aan een meter of 2 misschien of anders kasseien.
En omdat ik geen zin had nog meer dan anderhalf uur te hobbelen koos ik voor de blauwe stenen, maar toch wel dicht tegen de kasseien aan, ik stelde me al voor dat ik toch op iets zou uitglijden, 'k zou zo in de dokken terechtgekomen zijn.
Ben dan maar afgezakt naar meer de binnenkant van de stad maar moest wel uitkijken dat ik niet meer te ver zou gaan, m'n batterijen van m'n rolstoel hadden hun kuren en 'k zag wel dat ik geen 6 km. meer zou moeten doen. Nog steeds op zoek naar koffie ben ik dan de Oude Leewenrui opgegaan, tevergeefs want daar was ook alles gesloten behalve winkels maar die serveren geen koffie natuurlijk.
Plots sta ik voor een soort Outletwinkel, handtassen aan 10 € sjaals en nog vele andere leuke dingen en daar had ik graag eens binnengekunnen maar 2 trappen doet de rolstoel niet, er is een binnenkoertje naast deze winkel dat naar een supermarkt leidt en ik zie een plaatstalen opritje voor de volgende deur van de Outletwinkel en zie de verkoper in de eerste deur staan roken en vraag beleefd, Mijnheer kan u misschien die deur opendoen waar dat opritje ligt? Ik word bekeken alsof ik een aliën ben, en krijg het vriendelijke antwoord NEE. Even bedust sta ik daar te apegapen, euh nee, tja nee is nee, de man is al terug binnen en kijkt naar buiten net over m'n hoofd heen alsof ik niet besta. Jammer er lagen wel leuke spullen, maar niet voor mij duidelijk.
Ben dan m'n overige tijd maar gaan doorbrengen in het supermarktje, en kreeg dan telefoon dat m'n vervoer een kwartiertje later zou zijn, heb dan maar wat gekocht in dat supermarktje en ben dan maar braaf aan de bushalte gaan wachten tot ik naar huis werd gebracht.
Maar m'n koffietje thuis heeft GESMAAKT !!!

20-04-2012 om 00:00 geschreven door Liliane  

Bijna 7 maand ben ik weg nu van m'n man, we hebben nog contact maar meestal via mail. En zo heb ik het eerlijk gezegd het liefst, maar nu vroeg hij of hij nog eens een koffietje mocht komen drinken, tja............... ja dan zeker.
Ben al een beetje zenuwachtig voor hij komt, ik weet dat hij dan altijd een beetje jaloers zit rond te kijken en zich af te vragen waar ik alweer iets nieuws heb gehaald voor in m'n kleine appartementje.
Dat ik alles heb achtergelaten en volledig op nieuw ben begonnen schijnt hij nog steeds niet te beseffen, maar ik leef hier wel en heb het graag gezellig, zoals het helemaal in het begin was toen ik hier woonde is het niet meer, want dan leek het wel of ik in een etalage van een meubelwinkel woonde de nieuwe meubels netjes op z'n plaats maar dat was het dan , mijn ik zat er nog niet in. 'k Heb me ook een poesje gekocht, een katertje van 7 maand. Een Brits Korthaartje dat nog in de cattery zat omdat het een beetje schuw was, dat was de uitleg die ik kreeg, ik heb nog al 4 poezen gehad vroeger maar nu wilde ik er terug graag eentje maar 'k zag er een beetje tegenop om een kitten te nemen uit een asiel dat door de koude was binnengebracht samen met de mama poes en broertjes en zusjes want dat zijn rond februari jammer genoeg geen echte huiskattenkittens. En met m'n nieuwe meubelen, die waarschijnlijk ook m'n laatste zullen zijn zag ik zo'n halfwilde poes niet zo echt zitten, ik kreeg het Brits Korthaartje aan de helft van de prijs en rekende dat het goedkoper was dan een volledig nieuw salon als er een halfwilde poes haar nageltjes zou inzetten.
Maar katertje heeft redelijk zwakke spiertjes dus werd me door de dierenarts aangeraden om toch maar tapijten te leggen in de woonkamer, want poes schoof uit op de gladde blinkende stenen vloer en bezeerde zo z'n gewrichtjes steeds.
Dus nog een nieuwe tapijt nu erbij, ik wist al op voorhand dat hij er een afgunstige blik zou op werpen en er een opmerking zou over maken.
Ik had over 2 weken een mailtje gestuurd dat we nu de echtscheiding wel zouden kunnen inzetten want dat de eerste 6 maand nu wel voorbij waren, en ook nog de vraag of hij zo vriendelijk zou willen zijn de helft van de huurwaarborg van het appartement dat we samen huurden op m'n rekening te storten.
Ik kreeg geen antwoord.
Verleden week kreeg ik wel een mail dat hij naar't ziekenhuis moet, hij moet geopereerd worden aan de aders in z'n benen, dus ik wist al met welk gezicht hij zou binnenkomen.
Zoals verwacht kwam hij hier heel treurig binnen, voor er iets werd gesproken toch eerst even kijken naar de nieuwe kader die ik had laten maken rond een schilderij die we ooit eens uit Mallorca hadden meegebracht, geschilderd daar op de straat voor 10€ maar ik hou er aan omdat dat de laatste keer is geweest dat ik nog naar Mallorca ben kunnen gaan.
De verwachte opmerkingen over kader en tapijt voorbij kreeg ik de uitleg dat hij moet geopereerd worden omdat hij zwaar verstopte aders heeft in z'n benen.
Na de gedetailleerde uitleg over scans en cd's die de vaatchirurg had meegegeven en die hij dan samen met de huisarts had bekeken, viel het gesprek een beetje ongemakkelijk stil.
Scheiden, nee nu nog niet natuurlijk eerst de operaties, want het zijn er 2 eerst de ene been volgende week woensdag en dan de andere de maandag erna, 10 dagen ziekenhuis.
Ik heb er wel medelijden mee, maar als ik dan de opmerking maak dat waarschijnlijk die 1000 sigarillos die hij elke maand oprookte er wel iets mee te maken hebben kijkt hij al meer boos dan treurig.
Elke maand gingen wij naar een winkel waar we 10% vermindering kregen op z'n sigaartjes en kochten daar dan 9 of 10 pakjes van 10 doosjes met 10 sigaartjes in. Dus tussen de 900 en 1000 sigaartjes per maand, ongeveer een jaar geleden is hij overgeschakeld op sigaretten omdat de winkel waar we gingen in een niet meer zo vriendelijke buurt ligt in Antwerpen. Maakt dat de sigaretten in de Aldi werden gekocht maar 6 à 7 fardes op de maand oproken? Ik rook zelf ook maar koop 2 fardes per maand.
Natuurlijk heeft hij niet graag dat ik hem duidelijk maak als je al meer dan 40 jaar zo rookt dat het dan wel eens zou kunnen dat je aders het begeven en dat hij nog geluk heeft dat de wetenschap al zo ver staat dat ze hem nog kunnen helpen. Maar hij had gehoopt dat het wel met een ballonnetje of een stent opgelost zou worden maar dat kan niet meer, hij heeft nog maar 15% bloeddoorstroming in z'n benen.
Hij vraagt wel of ik hem wil komen bezoeken in't ziekenhuis, 'k heb ja gezegd maar waarom? Omdat hij niet met mij buiten wou in m'n rolstoel? Omdat hij zoveel dronk? Of misschien voor de eerste helft van ons huwelijk toen we nog gelukkig waren?
Met die tijd in gedachten zal ik hem bezoeken, en ik hoop uit de grond van m'n hart dat hij snel mag genezen en geen verdere problemen krijgt, maar ik zou eigenlijk gewoon liever gescheiden zijn en hem uit m'n leven hebben.
Ik zal hem gaan bezoeken, de kerk nog even in't midden houden tot de echtscheiding erdoor is.

19-04-2012 om 00:00 geschreven door Liliane  

13-04-2012 om 18:04 geschreven door Liliane  

De eerste rit met de nieuwe wagen, naar Echternach Luxemburg. Lekker dagje verlof, en weg.

We komen aan de grootste supermarkt vlak over de grens, ik ben er op uit om eens te kunnen shoppen, we zijn ondertussen verhuisd en ik hoop hier een paar goedkope leuke dingen te vinden voor ons nieuw veel groter appartement. Plots word ik misselijk. Draaierig als ik ben stap ik mee uit, ik struikel en blijf liggen, ik voel dat mijn blaas leegloopt en kan het niet tegenhouden. Begin te braken, komt niets uit, krijg spasticiteit over mijn hele lichaam.

Het hele gebeuren duurt misschien 10 minuutjes. Prachtig!! Sensatie in Echternach, buiten ’t seizoen, wat kan je als daar als dagtoerist of bewoner dan nog meer willen aan de supermarkt waar iedereen zijn sigaretten goedkoop komt kopen.

Iedereen bevordert zich tot dokter, geen lucht meer, kan amper praten. Moet koffie drinken van die “bezorgde mensen” die denken dat ik niet meer hoor ook niet. “Non, coca-cola c’est une diabetique je te dis!” “Non du caffé je te dis!!!!” Er maakt een vrouw een kruisteken. Ik denk , ja die knul van daarboven zal wel komen helpen, dat zou pas sensatie zijn.

Ik spreek maar enkele woorden Frans , en voel me zo’n idioot, mijn man wordt bleek van al dat gedoe, roept tegen de meute in’t Antwerps “STAPPET EER AF GODVERDOEMME”,  ik voel me als een stripfiguur uit Suske & Wiske of Jommeke.

Maar de mensen vertrekken, met een boel verontwaardigd gemompel zetten ze hun buit in de wagen en laten ons voor wat we zijn.

Een half uurtje en 2 Xanaxjes later, begin ik een beetje terug op een mens te lijken. Ik stuur mijn man naar de supermarkt om 2 handdoeken om op de passagiersplaats te leggen, en 1 om me af te drogen, een fles cola en een fles water.  En om sigaretten, we zijn er nu toch.

Echternach hebben we natuurlijk niet gezien, rap terug naar huis, kan nog bijna niet praten, maar doe teken naar mijn man, stop eens even. Langs de autostrade schuif ik me even op de onderkant van het portier van de auto misselijk, ik kan die snelle bewegingen niet volgen op de autobaan, mijn blaas loopt nogeens leeg, voel het langs mijn benen lopen maar wist niet dat het aan’t gebeuren was. Weer 2 xanaxjes ,even wachten, dan word ik toch lichtjes slaperig.

Mijn man wil me naar’t ziekenhuis brengen, maar dat wil ik niet. Dus naar de huisarts, tegen de avond zijn we daar, ik geraak niet uit de auto. De dokter komt helpen, en ze dragen me in zijn spreekkamer binnen.

Na een korte maar doeltreffende reeks onderzoekjes stelt hij m’n man gerust. Geen hartinfarct, geen hersenbloeding, nee iets veel simpeler, een zware depressie.

Ik begrijp er niks van, ik zeg, een depressie? Hoe kan dat nu? Onze problemen met die scheiding zijn achter de rug, m’n MS is rustig, onze kinderen zijn braaf , ze zijn ongeveer 18, mijn zoon 18 en mijn man zijn zoon 20. Geen drugs, geen politie aan de deur, mijn zoon studeert goed, en de zoon van mijn man werkt hij heeft spijtig genoeg het studeren niet in zich. Maar je zou met zo’n 2 jongens andere dingen kunnen meemaken.

Tja zegt de huisarts, maar een depressie kan uitbreken tot 8 jaar na de feiten, en wees blij dat je nog weet waarin je je zo zenuwachtig hebt gemaakt zo genees je rapper. Er zijn veel mensen die denken dat het iets is dat nu in hun leven gebeurt, en die zoeken dan problemen die er niet zijn. Jij weet van wat je het hebt, je hebt je al die jaren als een rots in de branding gedragen, je ouders die ouder worden, die zich terug als kinderen aan hun enige dochter vastklampen, en vergeet je onderbewustzijn niet, daar zit het allemaal in, en als dat overloopt krijg je dit.

Dus antidepressiva en 2 maand thuis.

Ja! Lekker thuis, zie ik wel zitten. 

10-04-2012 om 14:04 geschreven door Liliane  

De jaren slobberen voorbij wat mijn MS betreft, moe, hoofdpijn, maar de collega waar ik nog steeds mee samenwerk, daar veranderd de platonische relatie die we toch al zo’n kleine 3 jaar hadden plots in een relatie BOEM !!!!! 
1994 Na 3 maand woont hij bij mij. Hij met zijn zoon staan plots aan de deur. Met hun knapzakje, meer kan ik het niet noemen, 3 onderbroeken 2 ringen en een kaft van de zoon met zijn tekeningen die hij als kind maakte. Alsof ze uit een brand waren ontsnapt. Geen kleding, geen geld, geen bed.

Mevrouw FURIE bracht de vuilzakken met “kleding” de dag daarna. Ik heb er een 4^e van bijgehouden, en de vieze rest weggesmeten. Ze was toevallig vergeten dat er al vuil in de zakken zak voor ze de kleren erin had gepropt, zo leek het me. Maar ze was het niet vergeten, ze had het allemaal samen in de zakken gepropt.

Na 3 maand en een boel avonturen, waarvan ik niet wist dat zoiets zich ook buiten de film konden afspelen, zaten we in een Vechtscheiding verwikkeld, die 2 jaar heeft geduurd, ons een smak geld heeft gekost, diep in de schulden en mijn man nu, zijn huis kwijt. De deurwaarders spraken ons met onze voornamen aan. Een boek apart.

Ik begrijp nog steeds niet hoe en / of je als mens op de ideeën kan komen , die de hex-vrouw van mijn man uitdokterde en ook uitvoerde of liet uitvoeren. Daar moet ergens een handleiding voor bestaan die ik niet ken. In alle geval FURIE is een natuurtalent.

De eerste 2 kwaadste jaren voorbij, ik besef, als ik dat allemaal op voorhand had geweten er geen BOEM zou zijn geweest.

Maar ik ben toch gelukkig, heel gelukkig zelfs, we kunnen er nu om lachen, maar stilletjes hopen we wel dat ze ooit eens een waardige tegenstander krijgt, maar ik denk niet dat die al bestaat.

Ze is terug gehuwd, goed voor ons, haar verdere truckjes zijn voor die andere man.

We kunnen eindelijk een wagen kopen op afbetaling natuurlijk, want de postorderbedrijven die zo vriendelijk waren om 2 jaar geleden binnen de 24 uur ondergoed,sokken,schoenen, broeken, truien, T-shirts te leveren zijn afbetaald, alsook diezelfde bedrijven waar heksje Furie de dag dat mijn man vertrok onder zijn naam een bestelling had geplaatst met het volume van een huwelijkslijst. Die hadden we ook mogen betalen.

09-04-2012 om 23:15 geschreven door Liliane  

Neuroloog nr.3 is een frisse ervaring na de 2 vorige.  Ook een eerlijk man die geen blad voor de mond neemt.  Me gewoon simpel uitlegt wat er gebeurt, en me vertelt dat dit een opstoot is. En verklaart waarom hij niet kan zeggen hoelang dit zal duren, of welke problemen er kunnen overblijven.  Me toch nog moed geeft door een serieuze uitleg te geven, en te zeggen dat hij vermoedt dat ik een lichte vorm van M.S. heb, aangezien mijn leeftijd, en de manier waarop alles begonnen is.  Hij raadt me ook aan mijn zoon op de hoogte te brengen.  En mijn ouders.  Maar mijn ouders dat doe ik niet.  Ik kan ze het gewoon niet aandoen.  Ze zijn al zo overbezorgd voor mij, dat het soms bemoeiziek lijkt.  Nee dat doe ik niet.  

Maar mijn zoon die vertel ik wel de waarheid.  Hij stelt veel vragen, en lijkt me toch een beetje opgelucht.  Hij was bang vertelt hij me, hij dacht dat ik leukemie zou hebben.  Want daar ben je toch ook altijd moe van hé mama.  En dan ga je dood.  Maar van dit ga je niet dood hé mama. 

Neuroloog nr.3 stelt zelfs voor om met mijn kind naar hem te komen en wil hem alles uitleggen.  Dus dat doe ik , mijn zoon ondertussen zo een beetje in zijn puberjaren probeert zich sterk te houden door heel nonchalant in de zetel te hangen bij de dokter, maar de dokter doorziet zijn houding, en legt hem op een verstaanbare manier uit wat MS juist is. 

Eindelijk een dokter die weet wat het is MS patiënt te zijn en hoe een MS patiënt zich voelt.  Later weet ik dat zijn moeder aan deze ziekte overleden is.   

Het getaxi van en naar de kliniek kost handenvol geld, maar het moet .  Toch vraag ik mij af waarom de afdeling neurologie helemaal aan het einde van een ellelange gang moet liggen. Doodmoe kom ik daar elke keer aan.  Het eerst in de gang is neus-keel-en oren afdeling. Dan logopedie, dan de ogen, dan gyneacologie enz.  Samen met de andere wachtende mensen stellen wij ons die vraag.  De goede neuroloog heeft maar enkele keren per week spreekuur, en dan nog enkel voor MS.  We vragen ons steeds af waarom iemand met problemen aan zijn neus of keel op enkele meters van de lift terecht kan en wij, die zo moeilijk kunnen stappen of sommigen onder ons helemaal niet meer, zo ver de gang doormoeten.  Dat zal wel een foutje van de architect zijn.  Maar toch zijn er mensen die boos zijn daarover op de dokter.  Dat vind ik dan weer een beetje te ver gezocht.  Die man werkt daar maar. Hij heeft bij de inrichting van dat grote ziekenhuis waarschijnlijk geen snars te maken gehad.  Domme mensen.

Het probleem met mijn ouders los ik anders op.  Ik heb mezelf een wandelstok aangeschaft , want zonder kan ik echt niet stappen, ik ben ook heel draaierig en het zal voor andere mensen wel lijken dat ik dronken ben, denk ik bij mezelf.

Ik neem contact op met de huisarts van mijn ouders, en vertel hem mijn probleem.  Ook hij raadt me aan tegen hen niks te zeggen, maar ik moet wel iets zeggen natuurlijk als ik met mijn stok bij hen aankom. Dus de diagnose gaat luiden chronische polyneuritis. Een ingewikkelde naam die niet veel vertelt.  We spreken af dat we allebei hetzelfde verhaaltje gaan opdissen.  Want ik ken mijn vader, ik weet dat hij , als ik iets mankeer dat toch aan zijn huisarts gaat vertellen en vragen wat dat juist is. 

Dus het wordt voor hen een chronische ontsteking van het zenuwstelsel.  Zoals een chronische bronchitis.  Ze slikken het als zoetekoek. 

09-04-2012 om 23:12 geschreven door Liliane  

Zo kabbelt mijn leven rustig voort, ondertussen zijn we op het werk met een andere dienst samengevoegd en verhuisd. Nieuwe collega’s erbij, een andere job.  Plezanter werk, niet meer zo zwaar en een toffe collega.  Feitelijk vind ik hem een héél toffe collega, een beetje TE zelfs.  Maar ja, zo gaat dat in’t leven.  Mijn nieuwe toffe collega is getrouwd en heeft een halve voetbalploeg kinderen. 2 van hemzelf en de rest uit een vorig huwelijk van zijn echtgenote. Dat wordt niks dus. Maar ik laat niets blijken.  We werken daar maar met 2 aan dezelfde job.  We hebben elk onze specialiteit en leren veel van elkaar.  Ik veel meer van hem dan hij van mij maar toch is het aangenaam werken.  We worden stilaan een beetje meer vertrouwd met elkaar , we worden vrienden. We zien elkaar niet buiten de werkuren, maar ik ben altijd blij als het terug maandag is.  Ik ben verliefd , op mijn  42 verliefd op iemand die 3,5 jaar jonger is.  Ach, misschien waait het wel over.

Dan plots als een donderslag bij heldere hemel, nu ik de MS ver had weggeduwd, krijg ik een opstoot.  Mijn zitvlak wordt ongevoelig , mijn rechtse been begint een eigen leven te leiden. Als het naar voor moet , gaat het opzij. Als het moet stappen, weigert het dienst en blijft pal staan waar het stond. Niks aan te doen.  En MOE, moe,moe.  Ik kan amper de tram nog op of af.  De auto die ik van mijn oom heb geërfd is ondertussen versleten en verdwenen. Ik ben een uur onderweg van en naar het werk.

Dit is echt wel ernstig, ik weet niet wat er gebeurt, maar gelukkig kan ik er niet om zijn.  Terug naar de huisarts.  Die stelt voor om mijn bloed eens te laten nakijken.  Dat kan me niet schelen, maar ondertussen weet ik al wel dat dit MS is , en dat er in het bloed niets te zien is wat MS betreft.

Mijn huisarts woont een heel eindje van me af.  Met de auto was dat geen probleem maar nu ik bijna niet kan gaan geraak ik erg moeilijk bij hem.

Ik verander van huisarts, iemand dichter bij , iemand waarbij ik me van het eerste bezoek op mijn gemak voel, en iemand die vertrouwen inboezemt.

Tot hiertoe heb ik het gevoel dat het de eerste dokter is die me serieus neemt.  Die mijn klachten niet minimaliseert of me behandeld als een hysterisch wicht.  Hij stuurt me naar een neuroloog.  Naar neuroloog nr 3.

09-04-2012 om 19:49 geschreven door Liliane  

Ik kan mijn werk nog doen.  Ik werk sinds enkele jaren in een magazijn , als pionier .  Ik ben de eerste en enige vrouw daar tussen 20 à 30 mannen. En sta m’n mannetje.  Ik ben daar getest door mijn collega’s en door de meesten toch aanvaard. Het is soms hard werken, maar ik heb een full-time job en dat maakt het financieel toch wel gemakkelijker. En tussen mannen werken heb ik altijd graag gedaan.  Ze zijn veel minder complex dan een vrouw: eerlijker,  meer vergevensgezind.  Ik heb met een vorklift leren rijden, vrachtwagens lossen en laden, en sleuren met zware paletten , die ook wel soms door mijn mannelijke collega’s  vrijwillig worden overgepakt.  Omdat ik heb bewezen geen profiteur van mijn geslacht te zijn denk ik. Mijn administratieve achtergrond komt me soms ook wel goed van pas.  Ik doe mijn best, en hoop dat mijn best goed genoeg is.  

Ik heb wel tegen enkele collega’s verteld welke ziekte ik heb, maar er wordt niet veel over gebabbeld.  Simpel toch, ik kan mijn werk nog, dus zijn er geen erge problemen. 

Voorts heb ik nog niets tegen mijn ouders verteld.  Ik weet dat ze zich onwaarschijnlijk veel zorgen zouden maken.  Zij zouden nooit geloven dat het niet zeker is dat ik in een rolstoel terecht zal komen.  Ze zouden me waarschijnlijk al een rolstoel als kerstgeschenk geven, voor ’t geval dat…. .

Ik denk maar, misschien ooit als het zover is zal ik het wel zeggen.  Maar nu zijn de problemen zo miniem dat ik me er nog uit kan babbelen tegen hen.  Wat niet weet niet deert. Mijn vermoeidheid is niet zo moeilijk uit te leggen.  Pa wat denk je wel? Dat het leven als magazijnier zo’n rustig jobke is?  Hij verstaat het.  Mijn moeder vindt dat ik toch maar beter een bureaujobke zou vragen.  Maar zo simpel ligt dat niet, ik was 16 in the 60’s en toen lag het werk voor het rapen.  Waarom nog naar school gaan als je een loon kon verdienen.  En ik ging ook niet graag naar school.  Geen diploma dus, maar ik werk in openbare dienst, en daar telt dat papiertje heel erg.  Dus voor mij geen bureelwerk.

Ik ga ook niet meer naar de neuroloog.  Ik kan er niks gaan doen, er bestaat geen medicatie, ik kan mijn geld wel beter gebruiken. 

09-04-2012 om 19:47 geschreven door Liliane  

En dan EINDELIJK !!!  Hij heeft de kracht gevonden om me iets te vertellen. Mevrouw, wij hebben een sterk vermoeden van M.S.

MS?  JOEPIE!!!  GEEN TUMOR? GEEN KANKER? GEEN ALZHEIMER? IK GA NOG NIET DOOD !!!!

Mijn kind kan bij mij blijven. Ik ga hem niet moeten opgeven. Ik snik van blijdschap, en de dokter probeert me te troosten, hij verstaat het niet.

Bedankt dokter, dag dokter.

Ik ga overgelukkig naar huis en ga van mijn laatste geld het volgende weekend met mijn jongen uitgebreid eten, en naar de film.  Allebei ons beste pak aan , mijn kind knoopt zijn das en  kijkt me een beetje verwonderd aan.  Maar ik voel me blij, blijer dan ik ben geweest het laatste lange anderhalf jaar.

Ik weet wel dat MS niets is om blij over te zijn, maar ik weet wel dat ik nog niet zal sterven.  Ik weet dat ik mijn kind zal kunnen zien opgroeien, dat  ik zal weten hoe hij er als volwassen man zal uitzien, dat ik al deze ervaringen zal kunnen meemaken net als andere ouders, alsof ik niet ziek was. 

Het onrecht dat me was aangedaan zou niet omgekeerd gebeuren.

Mijn eerste zoontje is overleden 14 dagen na de geboorte. Wiegedood.  Ik heb het kind een beetje gekend.  Hij mij ook hoop ik.  Maar we hebben elkaar nooit in de ogen kunnen kijken , of glimlachen naar elkaar.  Ik heb hem 14 dagen kunnen vasthouden en dan was het gedaan.

Zelfs herinneringen zijn er weinig , enkel relikwieën.

We hebben een prachtige zondagmiddag onder ons getweetjes. We eten in een chique restaurant met aperitief ,  wijn, chateaubriand, dessert en koffie. Zàààlig. Ontspannen.  Nog naar de film die hij gekozen had en tevreden en voldaan met de tram terug naar huis.

Eindelijk weet ik iets, kan ik iets plannen, iets doen, ergens gaan zoeken wat deze ziekte betekend.

En dan komt het overvloedig op TV.  MS wordt het Levenslijn onderwerp.  Gretig sla ik alle informatie op en ga niet meer naar de neuroloog.  Ik weet dat er geen enkele medicatie bestaat dus zal ik Carpe Diem leven.

We genieten terug van het leven, de vermoeidheid is heel erg lastig, de warmte nog meer, en mijn oog geeft het nu en dan even op als ik te moe ben.  Dus ik leef  met MS in mijn onderbewustzijn.  Het wordt een beetje de ver van mijn bed show.

Zoals ik het zie op TV zo is het bij mij helemaal niet.  En wat komt, komt. Andere mensen hebben ook geen kristallen bol waarin zij hun toekomst kunnen zien.  We zien wel.

09-04-2012 om 19:45 geschreven door Liliane  

Neuroloog nr.2 zit in een veel moderner kabinet lichter en veel meer gewichtige apparaten, ‘t lijkt me wel wat hier.  Hij plakt mijn hoofd vol gel, propt allerlei naaldjes in mijn kop en dan moet ik naar een vervelend TV beeld kijken, wit-zwarte blokjes die op een enerverende manier over en weer wiebelen met daar in ’t midden 1 rood stipje en daar moet ik naar kijken.  De dokter vraagt: hebt u nog veel last van uw oog mevrouw? 

Ik word niet goed. Voel me misselijk.  Hoe weet hij in godsnaam dat ik verleden jaar problemen had met dat rechter oog ?  Als hij het nu maar vertelt.  Maar hij vertelt niks.  Ik ben zo moe dokter.

Maar ik kan stappen, terug naar huis, nog steeds met dezelfde vragen.  En ik word héél ongerust. Wat als ik een tumor  heb, of misschien duidt deze situatie op vroegtijdige dementie.

Misschien heb ik wel een aneurysma.  Maar mijn hoofdpijn zit altijd op verschillende plaatsen, dus dat is niet logisch.  Maar een tumor,of kanker en dat daarmee mijn zenuwen het opgeven. Waarom zeggen ze toch niks ?

Luistert er dan niemand wanneer  ik mijn bange vragen stel ? Ik voed alleen mijn nu 12-jarige zoon op,  wat als er iets gebeurt met mij ?  Ik wil het mijn kind echt besparen dat hij mij zieltogend moet vinden.  Denkt er dan niemand aan mijn kind in godsnaam? Als er een risico is dat ik plots sterf of een beroerte krijg of wat dan ook, dat wil ik hem zeker en vast besparen!

Dat MOET ik hem besparen, dan moet ik met zijn vader praten, alles uitleggen en mijn lieve jongen naar zijn vader doen.  En hem daar laten wonen in plaats van bij mij.

Dat vooruitzicht maakt me zo ontzettend verdrietig en boos dat ik op hoge poten naar de neuroloog trek.

Mijn huisarts lost ook niets dus zal de neuroloog de sukkelaar zijn. 

Ik kom binnen bij neuroloog nr.2 , op afspraak. Hij vraagt wat de problemen zijn.  Mijn problemen??

Ik maak er niet veel woorden aan vuil.  Ik zeg enkel , dokter U gaat me NU vertellen wat mijn problemen zijn, of ik ga hier niet buiten.  De dokter protesteert lichtjes op zijn minzame manier. Met zijn ellebogen op de tafel en zijn vingertoppen tegen elkaar probeert hij alles wat hij heeft geleerd op psychiatrie op mij uit. Ik blijf hem ijskoud aanstaren en zeg: dokter kom nu niet met die psychologische prietpraat bij me af. Ik heb meer tijd dan u, er zitten al 2 patiënten in de wachtkamer, en voor mijn part worden dat er 20. Hij protesteert en zegt dat ik een andere afspraak moet maken, en dat hij dan meer tijd voor mij kan vrijmaken. 

“Spijtig dokter “, als u mij buiten wil, dan vertelt u mij wat er scheelt, of u haalt broodjes voor iedereen , of u belt de politie .  Maar ik zit hier voor mijn part nog tot Sint-Juttemis,  ik ga niet naar huis zonder uitleg!

09-04-2012 om 19:34 geschreven door Liliane  

Maar de tijd staat niet stil , en ik probeer die nare ervaring te vergeten.  Misschien was ik toch wel op mijn hoofd terechtgekomen, die keer toen ik als baby uit mijn kinderwagen ben gevallen. 

Mijn huisdokter raadt mij toch aan een neuroloog te blijven raadplegen. Maar ik wil niet meer naar die eerste in zijn duistere oude huis, die me niets wijzer maakte. Ik kies voor iemand dichter in de buurt.  Iemand die aan een ander ziekenhuis verbonden is.  Ik wil echt de confrontatie vermijden met de eerste neuroloog. Stel dat het een team is , nee dat kan niet.

De uitslag van de punctie komt na de begrafenis.

Neuroloog : Mevrouw, ik zou me in uw plaats geen zorgen maken.  In uw ruggemerg is nog niks te zien.

Ik : Wat moet er dan te zien zijn dokter ?

Geen antwoord.

Neuroloog : Mevrouw, als u andere problemen moest krijgen, verwacht ik u terug.  En anders geen zorgen maken.  Dag Mevrouw ( en ik hoop dat ge niet meer terug komt  zie ik hem denken ) 

Ik dacht : dag dokter tot nooit meer.  Je bent bedankt voor niets, je bent bedankt om me ongerust te maken , en me te vertellen dat er iets in mijn hersenen niet pluis is. En voor al de niet verstrekte uitleg. 

Nu naar de huisarts met de resultaten.  De huisarts maakt ook van een olifant een mug, en vertelt me ook niets.

Maar ik zit hier nu wel alleen in mijn zeteltje terwijl mijn zoontje stevig ligt te slapen.  En ik zit te piekeren, en probeer in mijn kleine appartementje uit hoeveel stappen het zijn naar de keuken en de badkamer. Ik doe al ’t licht en probeer of ik met mijn ogen dicht naar toilet geraak zonder ergens tegenaan te lopen.  Ik probeer te oefenen hoe het zou zijn als ik blind zou worden.  Ik probeer van alles uit, aardappelen schillen met mijn ogen dicht. Dat valt nog mee, maar was sorteren is al veel moeilijker. Ik probeer op voorhand hoe het leven zou zijn als ik blind zou worden. Maar dat hou ik maar enkele dagen vol. TE deprimerend. Spijtig genoeg heb ik geen geld genoeg om me een medische encyclopedie aan te schaffen, en ik weet ook niet waar ik naar de waarheid moet gaan zoeken.

09-04-2012 om 19:30 geschreven door Liliane  

Nu de planning voor de punctie.  Men vertelde altijd dat zoiets  zo veel pijn doet. Maar dat zal ik dan wel zien.  Het moeilijkste is om dat te kunnen gaan doen zonder er iemand iets weet. Ik moet ook met mijn zoon rekening houden natuurlijk.  Ik kan moeilijk tegen een kind van 10 zeggen dat mama voor 2 dagen naar het ziekenhuis moet, en dat hij zijn boterhammekes zelf mag smeren. Dat kan niet natuurlijk.  Maar ik maak me te vroeg zorgen.

Nu eerst kind van school halen, doen alsof er niks aan de hand is , naar moeder bellen , doen of er niks aan de hand is, naar vriendin bellen, doen alsof er niks aan de hand is.

Met het vooruitzicht van een het krokusverlof, waarbij mijn zoon naar zijn vader gaat, zal ik de punctie voor die week plannen. 

Na het dagelijkse telefoontje met mijn moeder verneem ik dat mijn oom in diezelfde week naar ’t ziekenhuis moet voor een bypass operatie aan zijn hart. En zijn zoon zal hem naar ’t ziekenhuis voeren. De volgende dag een druk getelefoneer van  mij naar de dokter , naar ’t ziekenhuis voor een afspraak (die ze niet kunnen maken) en naar mijn neef. 

Hij zal me meenemen als hij zijn vader wegdoet voor de hartoperatie, en ik moet op afdeling spoed inchecken van de neuroloog, omdat ze dan verplicht zijn me een bed te geven.

Na neef en oom de zwijgplicht te hebben opgelegd, vertrek ik, voor de punctie.

Eigenlijk was dat helemaal niet zo pijnlijk als ik me door andere punctie-ervaren collega’s en vrienden had laten influisteren.

Het vervelende is dat je daar 24 uur plat moet liggen. Je hoofd mag niet naar boven komen. Heb je al eens geprobeerd om aardappelen, met stoofvlees en erwtjes te eten op je zij, met je hoofd op de matras ?  Dat is echt niet gemakkelijk.  In feite krijg ik terug de slappe lach als de erwtjes tot onder mijn oksel rollen , en de saus van het stoofvlees langs mijn kin druipt.  Ik denk bij mezelf hier ligt Mevrouwtje.

Wel doet mijn rug pijn, maar een lieve verpleger komt me 3x daags insmeren. En dan gaat het wel.

Mijn oom komt na de bezoekuren nog even op bezoek.  Zijn operatie is gepland voor de dag nadien.  Ik heb mijn oom niet meer gezien.  Hij heeft de operatie niet overleefd. Verrek , dat is niet eerlijk. Ik zal hem missen , hij heeft mij leren dansen,  nam mij op de fiets mee naar ’t Noordkasteel  met mijn neef als we nog kleine kinderen waren.  Mijn grappige verstrooide en zeer verstandige oom, pas 61 dood.  Dit had niet mogen gebeuren!!!

09-04-2012 om 19:27 geschreven door Liliane  

Ik krijg als medicatie vitamine B.  Ik voel me daar wel een beetje geruster door eigenlijk. Als het maar een tekort aan vitaminen was, zal het toch nog zo’n vaart niet lopen. 

En ik moet terug komen, naar de neuroloog. Hij stelt me voor een N.M.R te laten nemen. En eventueel later een ruggenmergpunctie.

Stilletjes aan komt er toch paniek aangeslopen

Verdomme !!! Wat gebeurt er allemaal zeg ? NMR – ruggenmerg ? Mijn oog zit toch niet op mijn rug zeker. Ik krijg de slappe lach. Iets waar een neuroloog echt niet kan mee lachen , maar ’t is sterker dan mezelf.

Dus nu plannen voor die testen. Want ik wil tegen niemand iets zeggen, toch zeker niet voor ik weet wat er scheelt.  Zoveel gedoe voor iets dat al voorbij is.  ‘k Heb al spijt dat ik naar die oogarts ben gegaan. Tegen mijn ouders zeg ik zeker niks.  Ze hebben maar 1 kind, en hebben zich al zoveel zorgen over me gemaakt met die echtscheiding enkele jaren geleden.  En vader is al hartpatiënt , dus ik zal ze de zorgen maar sparen.  Maar ondertussen moet ik het wel alleen doen natuurlijk. 

Eerst de NMR , raar gedoe , veel lawaai opgesloten in zo’n pijp. Maar pijn doet het niet , dus ben ik flink en laat het maar gebeuren.  ’t Is er wel kil, koud, waarschijnlijk voor die machine maak ik bij mezelf uit. En ik lig muisstil, zoals men mij gevraagd heeft.

Dit is al achter de rug. Heb ik toch goed lekker in ’t geniep gedaan zonder er iemand iets van wist.  Nu terug naar de neuroloog. 

Dokter : Dag mevrouw, (joepie weer geen tje) uw uitslag van de NMR was eigenlijk bevredigend. (Eigenlijk ?) Er zijn wel een paar afwijkingen in de witte stof te zien in uw hersenen, maar ik zou me geen zorgen maken.

Ik : Witte vlekjes ?? Wat is dat ?? Heeft iedereen dat ?? Waarvoor dienen die ??

Dokter : Ach mevrouwtje maak je daar maar geen zorgen in.  Dat zou een lichte storing in de hersenen kunnen betekenen maar waarschijnlijk is het niets.

Ik had het nu al begrepen.  MevrouwTJE was niet goed.  Mevrouw wel, maar Mevrouwtje nee dat betekende niks goed.  De dokters doen dat zonder ze ’t zelf weten, denk ik.  Maar ze zouden er wel eens op mogen letten. Want  : God Vergeef Het Hen Want Zij Weten Niet Wat  Zij Doen.

Ze maken je onwaarschijnlijk ongerust.  Wat kende ik van hersenen in godsnaam ? Niks, en nogeens niks.

Dokter : We zullen het resultaat van de punctie afwachten. Dag Mevrouw ( een beetje onverschillig )

09-04-2012 om 19:23 geschreven door Liliane  

Dokter : ja mevrouw (een beetje bits) als u dan toch een uitleg wil kan u nog altijd eens een neuroloog raadplegen, ik zal een briefje meegeven.

Een neuroloog ??? wat moet ik godsnaam daar gaan doen, zijn dat niet die dokters voor zenuwpatiënten en aanverwanten ?   Ik ben niet zenuwziek !!  Mijn oog wou niet, en ik ga daarvoor naar de oogarts die niks vindt. Natuurlijk nieuwsgierig als ik ben doe ik toch maar het briefje open dat ik voor de neuroloog heb meegekregen.

’t Ga toch over mezelf zeker, wat is dat nu voor flauwe kul.  Die dokters met hun geheimdoenerij altijd.

Toch maar afspraak met een neuroloog , na aandringen van de huisarts.  Nu word ik toch stilletjes aan zenuwachtig.  Even een citaat uit het briefje van de oogarts. “ Graag onderzoek bij patiënte, haar anamnestische gegevens lijken wonderwel op een demiyeliserende aandoening , zeer onwaarschijnlijk gezien de leeftijd zodat ik mij afvraag of patiënte hier niets over gelezen heeft, met collegiale groeten “

Te oud? Of te jong? Ik zit me al te ergeren, ik versta nog geeneens wat die man schrijft en nu doet hij alsof ik een medisch encyclopedie heb opengeslagen onder de D, en daar iets leuks heb uitgepikt. 

Myeline wat is dat voor iets ?  Eet je dat ? Zit dat in je bloed ?  Of heeft iedereen dat in zijn kop ?  Zit dat in je oog ? Ik ken er niets van, zoek het woord op in de woordenboek, maar veel verklaring brengt dat niet.

Bij de neuroloog : dag mevrouw , geen ‘tje , dat vind ik positief. Lijkt me een eerlijke man. Neuroloog leest brief en beslist onmiddellijk dat het “allemaal niet zo’n vaart zal lopen hoor mevrouwtje”. Stik alweer mevrouwtje ‘k begin er stilletjes aan een hekel aan te krijgen.  Wat zeggen ze nu tegen een man van 38 vraag ik mij af ? Mijnheertje? Kan ik mij moeilijk voorstellen. 

Onderzoek bij de neuroloog : veel vragen door de dokter , maar geen antwoorden op mijn vragen. Eerst een  CT scan laten nemen.

En in de brief naar de huisarts het volgende :niets gevonden op CT-scan. Patiënte heeft wel discrete gevoelsstoornissen in de voeten.

Wel, wel, ik heb gevoelsstoornissen in mijn voeten.  Goed dat de dokter het zegt, want ikzelf had er eigenlijk nog niks van gemerkt. Wel dat ik nog steeds zo moe ben. Maar dat is blijkbaar niet zo belangrijk.

Wat ik wel voel daar krijg ik geen uitleg over , en dan wordt er iets gevonden waar ikzelf nog niets vanaf wist. Het wordt al langer hoe chaotischer en verontrustender.

09-04-2012 om 19:08 geschreven door Liliane  

1988
Zo ’n hoofdpijn, al veel hoofdpijn gehad maar dit is echt verschrikkelijk. En dan juist nu, in Joegoslavië, voor de eerste keer op reis
met mijn zoon sinds mijn echtscheiding. Nogal een land om naar de dokter te gaan. Doe ik dus niet, pijnstillers met de kilo.
Gelukkig heb ik die  voorhanden, een migrainelijder als ik ben. Maar mijn rechtse oog doet toch zo  raar, ik zie niks.
Niks is veel gezegd, enkel waar ik op focus zie ik niet, wel  een beetje spookachtig. Wat heb ik eraan om naar iets te kijken en enkel te
zien wat er rond is, dan focus je daar op en zie je’t weer niet meer. Raar. Ook  wel een beetje angstaanjagend, fictie maar toch waar. 
Dus héél rustig blijven meisje, niet panikeren, zal wel niet zo erg zijn.

De volgende dag, hoofdpijn veel minder, moedwillig oog ziet nog niks van wat het zien moet. Enfin de pijn is toch minder dus
genieten we toch maar weer van ons verlof. Maar ik voel me toch ook zo moe.
Misschien van de warmte.
Ik bel toch maar zodra we terug thuis zijn eerste werk naar de oogarts , mijn oog ziet nu wel beter maar
is precies dieper in mijn gezicht gevallen.  Enfin, nog 2 weken wachten mevrouw, is’t dringend? 
Ik vond van wel, de oogarts niet, dus 2 weken wachten. 
Terug aan’t werk , ik kan me maar moeilijk concentreren de laatste tijd, ik onthoud ook precies slechter dan voorheen. Maar ja , mijn geheugen zal wel niet in mijn oog zitten, dus dat zal er niet veel met te maken hebben. 
Dag dokter, dag mevrouw wat is het probleem ?  Probleem dokter ?  2 Weken geleden had ik er een. Nu niet meer.
Vertel het eens mevrouw(tje) met een blik van ’t zal wat zijn bij dat mens. 
Dokter: ik vind niks hoor mevrouwtje ( ik ben 38 )
Ik dacht dat ze maar pas mevrouwtje begonnen te zeggen als je 75 was, of dement, of achterlijk.  Maar ik ben ook al een mevrouwtje. 
Speelt geen rol net zoals de diagnose.  ’t Zal misschien van de warmte zijn geweest, of een zenuwtje dat geraakt was. 
Ben je zeker dat je niet gevallen bent mevrouwtje ? Dokter als ik op mijn kop moest gevallen zijn zou ik het toch wel weten zeker ??? 

09-04-2012 om 00:00 geschreven door Liliane