Huis na huis glijdt voorbij, veld na veld en de sporen glijden verder op een monotone manier.

Ik staar in het ijle naar buiten.  Ik zie niet echt welke stations ik passeer.  Het enige dat ik weet, is dat het gedaan is.  Definitief.  Een hol gevoel vanbinnen dat ik probeer te stillen met een appeltje.  Ik had graag nog even gebleven, gewoon dat laatste moment nog even gerekt.  Het valt me zwaar.

Afscheid nemen is steeds opnieuw een beetje moeilijk.  Denken “ik zie ze nooit meer terug” lijkt zo ondraaglijk.  “Waarom toch steeds?” vraag ik me af.  En toch is het heel gewoon.  Mensen nemen zo vaak afscheid.

Eigenlijk is het vreemd hoe veel je je gaat hechten.  Hoe gewoon het wordt om er elke keer vol blijde verwachting naar uit te kijken en elke keer weer blij naar huis te gaan.  Maar dan komt die allerlaatste keer.  De allerlaatste keer een vriendelijk woord, een lieve lach.

Ik weet ook hoe snel je weer gewoon wordt aan je vorige leven, maar toch is er iets veranderd, een gevoel van gemis en de vraag of het ooit overgaat.  En niemand lijkt te begrijpen wat het precies is.  Is het die lach, de herinnering, dat warme gevoel?  Of een schreeuw om terug te mogen?  Het is gewoon elke keer opnieuw een beetje sterven. 

Het landschap vertraagt.  De sporen worden steeds zichtbaarder.  We zijn aangekomen.  Eindelijk thuis.

12-10-2010 om 20:48 geschreven door Beertje  

Ik rende door de straten. Link, rechts... Ik wist niet waarheen als het maar weg was van hier, rechtsaf.  Angstig keek ik achterom.  Ze zaten me nog steeds op de hielen.  Sneller, sneller moest ik gaan.  Ik was buiten adem.

Steken in mijn zij, maar aan stoppen was geen denken aan.  Dan zouden ze me krijgen en was ik reddeloos verloren.  Weer een hoek om.  Links deze keer en daar kon ik naar rechts.  Plots rees er een muur voor me op zonder uithoek of steegje om te vluchten.  Paniek overmeesterde me.  Nu hadden ze me!  Jachtig zocht ik naar een oplossing, maar de muur was te hoog en ongeschonden.  Als een statig rotsblok versperde ze me de weg.  Het enige wat ik kon doen wat mijn huid duur verkopen.  Strijdlustig draaide ik me om.  Vanuit de steeg zag ik ze op me af komen.

“Kom maar op als je durft.  Ik ben niet bang!” schreeuwde ik.  Overtuigd klonk het niet echt, vond ik.  Ik kon mijn eigen angst voelen, maar mijn vastberadenheid was er ook.  Met gebalde vuisten wachtte ik hen op.

Dan als in een computerspel losten ze op in de lucht tot ze allen volledig verdwenen waren.  Ik stond perplex.  Trillend als een espenblad zonk ik neer tegen de muur en huilde.  Ik huilde en huilde.  Het deed deugd, want in mijn gedachten rende ik nog steeds.  Links, rechts... Mijn tranen deden mijn voetstappen vervagen totdat mijn voeten eindelijk stil stonden.

30-08-2010 om 20:12 geschreven door Beertje  

Ze zeggen dat het station de plaats van afscheid nemen is, maar misschien is het eerder de plaats van ontmoeting, van een nieuw begin.

Het was vooral haar weerkaatsing in de ruit die mijn aandacht trok.  Het contrast tussen beeld en spiegelbeeld maakte een nieuwsgierigheid in me los.  Wie was die vrouw die daar zo ingetogen naar buiten zat te staren?  Ze leek in gedachten verzonken en afwezig, maar tegelijkertijd heel aandachtig, want ik had het gevoel dat ook zij mij in de gaten hield via de weerspiegeling in de ruit. 
Plots kruisten onze blikken elkaar in die ruit en betrapt wendde ik mijn hoofd af.  Zij verroerde zich niet en bleef rustig naar buiten staren.  Na een tijdje durfde ik mijn blik weer naar haar te laten afdwalen.  Ze zat nog steeds in dezelfde positie.  Mijn ogen gleden van haar gestroomlijnde gezicht omlaag.  Haar ene arm lag op het venstertablet, de andere omklemde zachtjes haar tas.  Haar hand lag met gekrulde vingers op haar schoot, haar benen over elkaar en haar voet wiebelde een beetje.
Ik schrik op als ik haar stem hoor en voel me opnieuw betrapt.
“Eh,” vraag ik verward.
“Kan u mij vertellen hoe laat het is?” vraagt ze vriendelijk.  Een beleefde, maar onzekere glimlach siert haar gezicht.
“Euh, natuurlijk,” antwoord ik.  Snel werp ik een blik op mijn horloge en vertel haar het uur dat ik aflees.
“Dank u wel,” knikt ze dankbaar en ze wendt haar blik weer naar het raam.  Dit zou de kans zijn om haar aan te spreken en deze mysterieuze vrouw te ontdekken, maar ik doe het niet.  Bij de volgende halte stapt ze uit.  Gracieus wandelt ze naar de deur.  Nadien zie ik hoe ze mij opnieuw passeert op het perron.  Ik kijk haar na zo lang ik kan. 

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, maar mijn gedachten waren leeg.  Het had een ontmoeting kunnen zijn, maar dat was het niet.

Wanneer ik ’s avonds voor de televisie zit, trek ik grote ogen.  Daar is ze weer, in een serie op tv.  Eerst word ik rood alsof ik me schaam.  Had ik haar moeten herkennen?  Een handtekening moeten vragen?  Dan glimlach ik bij de gedachte aan die mysterieuze blik in de ruit en zap weg.

27-07-2010 om 21:51 geschreven door Beertje  

Ik wandel over een veldweggetje.  De zon boven mij straalt.  In de velden wemelt het van de bloemen.  Hun kleuren maken het geheel tot een idyllisch plaatje waar elke romanticus direct voor zou weg smelten, maar ik let er niet op.  Mijn gedachten zijn bij de gebeurtenissen van die dag drie velden terug…

De zon straalde even hard als ze nu doet.  Ik liep vrolijk huppelend door de velden, genietend van de bloemenpracht.  In die bloemenpracht viel één bloem mij in het bijzonder op. Het was een Amaryllis.  Met haar luisterrijke schoonheid had ze me onmiddellijk betoverd.  Deze prachtige bloem wilde ik absoluut veroveren om haar te kunnen koesteren.  Maar durfde ik zo’n mooie bloem plukken?  Zou ze niet wegkwijnen als ik haar van die plaats weghaalde?  Aarzelend deed ik een aantal stappen in haar richting, maar op het moment dat ik haar wilde plukken, was iemand anders mij voor.  De Amaryllis verdween en werd onbereikbaar.  Ik was er meer door aangeslagen dan ik zelf gedacht had.  De tranen stonden in mijn ogen omdat ik zoveel schoonheid aan mij voorbij had laten gaan.  Toch wilde ik niets laten merken en mijn dag niet laten vergallen door het treuren om een bloem.

Een eindje verder, ik was de Amaryllis al bijna vergeten, stond er een Klaproos in de berm.  Ik was er al veel gepasseerd, maar nu trok ze mijn aandacht.  Plots besefte ik hoe mooi ik deze bloem vond.  Nog nooit had ik daar zo over nagedacht.  En deze keer zou ik niemand onder mijn duiven laten in schieten.  Deze bloem zou ik koesteren.  Ik ging naar haar toe en ze lachtte me toe.  Met veel liefde plukte ik haar en vervolgde mijn weg.  Maar na een tijdje ging haar kopje hangen.  Ze leek te treuren en verloor daardoor een stukje van haar schoonheid.  Ik voelde me schuldig dat ik deze mooie bloem verdriet had gedaan  Ik wilde haar geen pijn doen…

Met deze gedachten loop ik nu nog steeds.  In gedachten verzonken vervolg ik mijn pad dat eerst zo mooi leek, zo zorgeloos.

Plots zie ik een gekleurde vlek voor me op de weg liggen.  Als ik dichterbij ga kijken, zie ik dat het de Amaryllis is.  Ze is weggegooid alsof ze niet meer waard is dan een stuk vuil.  Maar toch heeft ze nog niets aan schoonheid ingeboet.  De betovering is er weer en ik twijfel.  Ik kijk naar de half verwelkte Klaproos in mijn tas.  Daarna opnieuw naar de Amaryllis die me smekend lijkt aan te staren.  Het spijt me, Klaproos!

Thuis gekomen open ik mijn tas en haal er de Klaproos uit om ze te drogen zodat het beetje schoonheid dat er nog over is niet verloren kan gaan.  Ik probeer haar met alle zachtheid te behandelen en geniet er van.  Als ik klaar ben, voel ik me weer gelukkiger.  Het is en blijft een mooie Roos.

15-07-2010 om 12:37 geschreven door Beertje  

Een viool en een harp ontmoetten elkaar toevallig op het marktplein.  De harp stond eenzaam een droevig liedje te tokkelen toen de viool, gehaast als altijd, haar bijna omver liep.  De viool mompelde een verontschuldiging en wou al weer verder gaan toen de harp zei: “Heb je geen zin om samen iets te spelen?  Ik ben zo alleen.”

Dat wou de viool wel dus hij bleef staan.  Maar wat konden ze spelen?  Ze stonden een tijdje onwennig bij elkaar.  Geen van beiden wist iets om samen te spelen.  Pas toen de viool bijna naar huis moest wist de harp een liedje.

“Ik ken een heel treurig maar mooi liefdesliedje,” zei ze en ze begon te spelen. 

Na de eerste paar noten herkende de viool het en hij viel in.  Hij ging zo in zijn stem op dat hij de harp bijna vergat.  Zo zag hij ook niet wat de harp hem via de hemelse klanken die ze voortbracht, werkelijk wou vertellen.  Maar ze hield vol.  Ze probeerde op alle mogelijke manieren tot hem door te dringen.  Ze volgde hem in alle bewegingen die hij deed.

Ze speelden maar en ze speelden maar en beetje bij beetje ontdooide hij.  Langzaam maar zeker begon hij haar ook op te merken.  Hij stemde zijn klanken af op de hare zodat ze samen één werden.  Er hing een spanning tussen hen die zo harmonieus, zo hemels was dat het bijna onwerkelijk was.  Net toen de spanning werkelijkheid leek te worden kwam er een eenzame contrabas aan die zich aansloot bij het duo.  De spanning was weg en het liefdeslied dat niet meer om liefde ging werd snel beëindigd.

“ik moet naar huis,” zei de viool alleen nog en hij vertrok.  De harp bleef gebroken achter en ging ook maar naar huis.  Daar huilde ze.  Ze huilde klanken… tot ze opwaren.

Einde

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Beertje  

12-07-2010 om 00:00 geschreven door Beertje