Weet je nog, toen je klein was en je wist dat er iets leuk te gebeuren stond? Dat gevoel in je buik: die op en neer springende, heerlijke vonkjes? De vonkjes gingen door heel je lichaam, van je buik tot in je tenen en weer terug en verder naar je oren! Kleine tintelingetjes die je echt helemaal blij maakten! Wat een overheersend gevoel was dat. Spijtig maar tegen je puberteit was je dat al helemaal kwijt. Dan kwamen de vlinders in je buik, ongeveer ook zo'n gevoel, maar na een tijd werden dat wel zwarte bromvliegen ... Nee dat kinderlijke blije gevoel is toch anders. Ik zou het graag nog eens een keer willen voelen.

Bij wat voor leuks zou ik zo'n gevoel kunnen voelen? Joepie: naar de supermarkt en groentjes gaan halen? Of: joepie: ik ga op visite bij mijn schoonmoeder? Of nog: joepie: ik ga de vloer dweilen. Dat laatste vind ik toch wel de beste optie, dan wel met als bijkomstigheid: "de vloer dweilen met tante-je-weet-wel".

Als ik er even over nadenk: die kinderlijke vonkjes krijg je waarschijnlijk niet enkel omdat je zo uitziet naar die gebeurtenis, maar ook omdat je nog totaal geen verantwoordelijkheid hebt en geen enkel mogelijk nadelig effect ziet... Dus misschien is het wel mogelijk deze vonkjes terug op te roepen. In het geval van het dweilen van de vloer: voel je niet verantwoordelijk voor je gedrag en denk niet na over eventuele nadelige gevolgen. Dus ik neem haar bij de haren, sleur haar over de vloer en zwier haar van links naar rechts (zo dweil je toch een vloer!). Ik schrap het woord "gevolgen" uit mijn woordenboek.

Ik voel de vonkjes opkomen.....

Zonnige groetjes

Anna