Ik was mezelf effe kwijt, verleden week. Deze uitspraak is van dezelfde orde als: 'dat is tijdverlies'. En toch was het zo... Anna was er niet, ik heb ze gezocht en niet gevonden.

Maar vandaag is ze terug: joepie!

Ik ben een oude kennis tegen het lijf gelopen. Nou ja, oud... Het was gewoon lang geleden dat ik haar gezien had.  De begroeting was heel hartelijk, zo van: "Hallo, jij hier! Dat is lang geleden! Hoe gaat het met jou? Ik ben naar Teterewete geweest, maar weet je: we hebben verleden jaar ons dak vernieuwd en ....." Ja hoor, het ging van begroeting, naar verhaal, naar ander verhaal. Wanneer ik erover nadenkt, heb ik veel geknikt en haar proberen advies te geven. Dat was wel moeilijk, ik kon er amper een speld tussen krijgen. Na haar tirade zijn we elk onze eigen weg gegaan, ze moest nog ergens naartoe en was al laat...

Hoe komt het toch, dat sommige mensen enkel van alles aan je kwijt willen, maar je niet de kans geven ook jouw verhaal te vertellen?

Mogelijkheden:

1. Ze lijden aan megalomanie.  

2. Ze hebben dringend een "ja"-knikker nodig en ze weten dat jij daar goed in bent. 

3. Ze weten gewoon dat jij jezelf af en toe even kwijt bent en willen je niet in verlegenheid brengen.

Wat zou ik eraan kunnen doen? Hoe kan ik die waterval van woorden stoppen en even mezelf in de spots zetten?

1. Gewoon mijn eigen verhalen beginnen vertellen: wie geeft het eerste op? Ha, het wordt een spel dan.

2. Enkel 'nee'-knikken, bij alles wat ze zeggen. Behalve als het 'nee' moet zijn, dan knik ik 'ja'. Verwardheid alom. Ook leuk.

3. Mezelf beginnen zoeken. Rondkijken: achter, onder, boven, naast... tot ik me gevonden heb en dan: 'Eureka' roepen: 'ik heb me gevonden'.

Ik ga dit volgende keer uitproberen en zal het resultaat hier neerschrijven. Zo kan jij zien dat ik belangrijker ben dan jij, kan je gewoon 'ja'-knikken en weet jij dat ik me volledig kwijt ben.

Zonnige groetjes

Anna