Ik zat laatst op de trein, terug van een zeer interessante lezing. Een lezing over... dat herinner ik me niet meer. Ik weet enkel dat ik bij de inschrijving zeer enthousiast was over het onderwerp, maar dat ik na vijf minuten geluisterd te hebben, helemaal in mijn eigen wereldje wegzonk. Tja, sommige mensen zijn niet echt gemaakt om voor een publiek te spreken.

Toen ik op de trein stapte, vroeg ik me af wat ik nu bijgeleerd had van deze lezing. Ik kwam tot de conclusie dat ik beter een boek kon zoeken over onderwerpen die me interesseerde, of op internet wat surfen. Enfin, het was een beetje verloren tijd, vond ik. (Kan dat wel: tijd verliezen? Raar hoor.) En toen kwam er een dame de coupé binnen. Ik dacht: die ken ik toch? Van waar ken ik haar? Het moet al van een hele tijd geleden zijn... Haar naam? Nee, weet ik niet meer. Maar ik weet nog hoe haar stem klinkt: ze heeft een vrij hoge stem en praat een beetje slepend, zeurderig. Plots komt ze op me toe en zegt (jawel: op die hoge, zeurderige toon): "Hallo, ik ken je, maar weet niet meer van waar." We zijn samen beginnen zoeken: heb je kinderen, van welke leeftijd (geen overeenkomst), waar woon je of heb je gewoond (niet in dezelfde gemeente, wel buurgemeentes), sportclubs? (geen overeenkomst), religie (geen overeenkomst), .... we zijn blijven zoeken tot ik moest afstappen, maar we vonden niets.

Ik ga ervanuit dat we mekaar in een vorig leven kenden, misschien wel beste vriendinnen of zussen. Hoe kan het anders dat we zo duidelijk weten dat we ergens verbonden waren en dat we dit niet konden plaatsen in onze huidige levens?!

Het is dus bewezen: we zijn even dood, en worden vervolgens terug geboren!

Zonnige groetjes

Anna