Welkom op mijn blog. Ik begin met deze blog om mezelf, en wie weet ook jou, een hart onder de riem te steken. CVS, het zijn slechts drie letters, maar ze kunnen je leven danig verzuren. Ik ben over het algemeen een positief persoon, zeker geen doemdenker. Maar soms ga ik toch onderuit. Ik kom net uit zo'n donkere periode. Een tijd van 'niet kunnen': niet kunnen nadenken, al zeker geen boek kunnen lezen, traag stappen en dit niet lang kunnen volhouden, enkel aan hobby's kunnen denken, kortom: een periode van helemaal niets doen. Momenteel gaat het weer iets beter: Joepie! Maar dat wil nog niet zeggen dat het goed gaat.
Ik geloof, misschien tegen beter weten in, dat ik ooit nog eens terug gewoon ga kunnen functioneren. Maar daarvoor ga ik hoogst waarschijnlijk nog wel eens in zo'n donkere periode zitten, ik ben nu eenmaal een actief iemand (enfin, ooit toch geweest), daarom deze blog.
Om in die donkere periode wat licht te doen stralen, ga ik in mijn blog blije, amusante, vrolijke verhalen vertellen uit het dagelijkse leven. Met soms een donker kantje, om het wat geloofwaardiger te maken ...
Smartphone.... Sinds enige tijd heb ik ook zo'n ding. Nog maar kort, want ik vond dat mijn gewone GSM nog lang niet versleten was. Maar ja, die kon niet zoveel natuurlijk. Als je dan vergelijkt: met de smartphone kan ik apps installeren, zodat ik alles van overal kan doen. Dat had ik echt nodig. Nu kan ik vanuit mijn luie zetel vakanties boeken. Ik zoek dan naar plaatsen waar ik lekker lui in mijn zetel kan liggen. O, ik installeer ook een app zodat ik kan zien wat er in mijn tuin gebeurt. Zo kan ik op vakantie, vanuit mijn luie zetel, zien hoe de bloemekes groeien. Fijn toch?
En toch vind ik dat er iets aan scheelt, aan die geweldige smartphone. Weet je nog hoe een zeer ouderwets telefoontoestel eruit zag? Zo een met een draaischijf. Er lag een hoorn op, en die had de perfecte vorm. Een buis: gemakkelijk om vast te houden, met aan de beide uiteinden dwarse uitstulpingen zodat je het ene uiteinde tegen je oor kon leggen en het andere voor je mond kon houden. Dat ging met één hand. Je kon in geen tijd "hallo" zeggen!
En nu gaan we terug naar de smartphone: plat en glad. Als je hem "naakt" gebruikt en zo probeert te bellen, schuift hij gegarandeerd uit je handen. Dat had ik gelukkig al direct in de gaten. Ik heb er een hoesje voor gekocht. Het is zo eentje dat je moet openen. Het nadeel is, wanneer ik probeer op te nemen: eerst het hoesje opendoen, dan met mijn vinger "swipen", dan zeg ik "hallo" en dan flapt het hoesje tegen mijn hoofd. Hier heb ik dus mijn twee handen nodig. Mocht de beller dan nog aan de lijn hangen, dan kan het gesprek beginnen.
Beste uitvinder: kan je die geweldige smartphone nog geweldiger maken door te kijken naar zijn prehistorische voorganger?
Het gebeurde enkele nachten geleden. Iets zei me, ergens in een droom of zo?, "wakker worden, je moet nù wakker worden!" Geen idee waarom...
Ik werd wakker, klaarwakker! Midden in de nacht denkt mijn lichaam dan dat het ochtend is, dat is niet de eerste keer. Van slapen komt dan niets meer, dat weet ik ondertussen maar al te goed. Dus ik trok mijn jas over mijn slaapkleed aan en nam een kijkje in onze straat. Gewoonlijk wandelde ik dan tot eind de straat en terug en ziet die er heel verlaten uit. Maar dit was niet gewoon: er wandelden nog mensen... Ik telde er een vijftal. Ze wandelden alleen en heel rustig, niet zoals overdag. Ze moesten waarschijnlijk nergens naartoe, of wel en hadden ze tijd genoeg? Had iemand zo'n oproep gedaan via een sociaal medium: "krak één uur vannacht aan de post in N"? Om wat te doen? Nee, dat leek me heel onwaarschijnlijk. Dat kon ook niet, zag ik, de wandelaars gingen in beide richtingen. Het was in mijn eigen straat en ik herkende niemand van de buren! Hoe kon dat nu? Achterin onze straat is een huis dat ongeveer om het half jaar nieuwe bewoners heeft. Zouden er wandelaars van daar bij zijn? Dat verklaarde wel de vier anderen niet. Of zouden het vijf slaapwandelaar zijn die daar momenteel wonen?
Ik kwam aan het einde van mijn straat en zag nog meer mensen. Raar! Er kwam een man voorbij met een vest zoals een Pierrot: wit-zwarte schuine ruiten. Hij keek uilig. Ik ging de mensen wat beter observeren, voor zover dat ging in het licht van de straatlantaarns. Niemand leek aandacht voor de anderen te hebben. De meesten waren gewoon gekleed als overdag, sommigen droegen pantoffels en hadden duidelijk hun pyjama aan. Ik moet er een hele tijd gestaan hebben en heb waarschijnlijk ook wat uilig gekeken:)
Ik heb het niet aangedurfd één van die wandelaars aan te spreken en ben gewoon terug naar huis gegaan. Ik dacht niet meer te kunnen slapen omdat ik te veel had om over na te denken. Gelukkig ben ik toch in slaap gevallen en pas laat wakker geworden. Daarmee is het mysterie niet opgelost. Ik twijfel nog of ik het aan mijn buren zou vertellen. Ze verklaren me misschien helemaal gek. Of ze weten er iets van? Nee, ik wacht gewoon op een volgende slapeloze nacht. Of heb jij een beter idee?
Weet je nog, toen je klein was en je wist dat er iets leuk te gebeuren stond? Dat gevoel in je buik: die op en neer springende, heerlijke vonkjes? De vonkjes gingen door heel je lichaam, van je buik tot in je tenen en weer terug en verder naar je oren! Kleine tintelingetjes die je echt helemaal blij maakten! Wat een overheersend gevoel was dat. Spijtig maar tegen je puberteit was je dat al helemaal kwijt. Dan kwamen de vlinders in je buik, ongeveer ook zo'n gevoel, maar na een tijd werden dat wel zwarte bromvliegen ... Nee dat kinderlijke blije gevoel is toch anders. Ik zou het graag nog eens een keer willen voelen.
Bij wat voor leuks zou ik zo'n gevoel kunnen voelen? Joepie: naar de supermarkt en groentjes gaan halen? Of: joepie: ik ga op visite bij mijn schoonmoeder? Of nog: joepie: ik ga de vloer dweilen. Dat laatste vind ik toch wel de beste optie, dan wel met als bijkomstigheid: "de vloer dweilen met tante-je-weet-wel".
Als ik er even over nadenk: die kinderlijke vonkjes krijg je waarschijnlijk niet enkel omdat je zo uitziet naar die gebeurtenis, maar ook omdat je nog totaal geen verantwoordelijkheid hebt en geen enkel mogelijk nadelig effect ziet... Dus misschien is het wel mogelijk deze vonkjes terug op te roepen. In het geval van het dweilen van de vloer: voel je niet verantwoordelijk voor je gedrag en denk niet na over eventuele nadelige gevolgen. Dus ik neem haar bij de haren, sleur haar over de vloer en zwier haar van links naar rechts (zo dweil je toch een vloer!). Ik schrap het woord "gevolgen" uit mijn woordenboek.
Vandaag de laatste dag van de ' Tournee minerale'. Niet voor mij, ik deed er niet aan mee. Niet omdat ik niet zonder alcohol kan, wel omdat ik dat bijna nooit drink. Ik moet 'bijna' zeggen, want af en toe een Portootje vind ik wel lekker. Mijn huisgenoten deden wel mee. Dus had ik beloofd om ook een ongezondheidje te laten. Ik zou geen koffie drinken en minder snoepen .... Nee, het is me niet gelukt.
Telkens het 10u was, dacht ik: 'nee, geen koffie... ik kan dat laten'. Tegen half elf stond er dan een dampend kopje koffie met een heerlijk koekje of pralientje erbij. En dat smaakte zo lekker, dat kan je niet geloven! Ok, dat was 's morgens. Maar 's middags had ik er zeker geen behoefte aan. Soms gingen we op visite, natuurlijk vroegen de gastheer of -vrouw: 'wat wil je drinken?' Mijn gedachten tolden dan in mijn hoofd: 'Een theetje, mmm... er hoeft zelfs geen koekje bij.' En toch zeiden mijn woorden dan: 'Een koffietje graag, met zo'n heerlijk koekje erbij.' En weg waren de goede voornemens.
Ik denk dat ik meer koffie gedronken heb en meer gesnoept heb in die 28 dagen dan in eender welke 28 dagen van de vorige maanden. Gelukkig hebben ook mijn huisgenoten het te moeilijk gevonden.
Hier is de boodschap voor alle volgende jaren: we beginnen nooit meer aan welke drooglegging dan ook, gewoon omdat het gezonder is af en toe een beetje ongezond te zijn.
Ik was mezelf effe kwijt, verleden week. Deze uitspraak is van dezelfde orde als: 'dat is tijdverlies'. En toch was het zo... Anna was er niet, ik heb ze gezocht en niet gevonden.
Maar vandaag is ze terug: joepie!
Ik ben een oude kennis tegen het lijf gelopen. Nou ja, oud... Het was gewoon lang geleden dat ik haar gezien had. De begroeting was heel hartelijk, zo van: "Hallo, jij hier! Dat is lang geleden! Hoe gaat het met jou? Ik ben naar Teterewete geweest, maar weet je: we hebben verleden jaar ons dak vernieuwd en ....." Ja hoor, het ging van begroeting, naar verhaal, naar ander verhaal. Wanneer ik erover nadenkt, heb ik veel geknikt en haar proberen advies te geven. Dat was wel moeilijk, ik kon er amper een speld tussen krijgen. Na haar tirade zijn we elk onze eigen weg gegaan, ze moest nog ergens naartoe en was al laat...
Hoe komt het toch, dat sommige mensen enkel van alles aan je kwijt willen, maar je niet de kans geven ook jouw verhaal te vertellen?
Mogelijkheden:
1. Ze lijden aan megalomanie.
2. Ze hebben dringend een "ja"-knikker nodig en ze weten dat jij daar goed in bent.
3. Ze weten gewoon dat jij jezelf af en toe even kwijt bent en willen je niet in verlegenheid brengen.
Wat zou ik eraan kunnen doen? Hoe kan ik die waterval van woorden stoppen en even mezelf in de spots zetten?
1. Gewoon mijn eigen verhalen beginnen vertellen: wie geeft het eerste op? Ha, het wordt een spel dan.
2. Enkel 'nee'-knikken, bij alles wat ze zeggen. Behalve als het 'nee' moet zijn, dan knik ik 'ja'. Verwardheid alom. Ook leuk.
3. Mezelf beginnen zoeken. Rondkijken: achter, onder, boven, naast... tot ik me gevonden heb en dan: 'Eureka' roepen: 'ik heb me gevonden'.
Ik ga dit volgende keer uitproberen en zal het resultaat hier neerschrijven. Zo kan jij zien dat ik belangrijker ben dan jij, kan je gewoon 'ja'-knikken en weet jij dat ik me volledig kwijt ben.
En als je dan bij mij op bezoek bent, gaat de kast open en kan je kiezen welk kopje je wil: eentje met nopjes, eentje met "blablabla" op, een glazen kopje met bloemetjes, een grote, versierde mok, .... Ik heb ongelooflijk veel tasjes en mokken, geen twee zijn hetzelfde. Ik vind dat heel leuk, je kan elke dag wat anders kiezen. Natuurlijk heb ik zo wel mijn favorieten. Plus: ik heb "koffie"-tasjes en "thee"-tasjes. Ik heb ondervonden dat ik daar behoorlijk streng in ben. Laatst kwam een vriendin langs. Ze wilde een tasje thee, maar koos een (voor mij) "koffie"-tasje. Ik heb gezegd dat dat niet kon als ze thee wilde drinken. De tweede keer koos ze weer een "foute" tas. Toen zei ze dat ze dan toch liever koffie dronk. Tja, je moet weten wat je wil hé!
Soms ga ik ook bij haar langs. Ze heeft allemaal dezelfde tassen: witte en... witte, en het is heel duidelijk waarin koffie of thee moet. Kleine witjes voor koffie, grote witte, voor thee. Dat is toch oersaai??
Ik heb haar dringend aangeraden eens langs te gaan bij een kringloopwinkel.
Ik zat laatst op de trein, terug van een zeer interessante lezing. Een lezing over... dat herinner ik me niet meer. Ik weet enkel dat ik bij de inschrijving zeer enthousiast was over het onderwerp, maar dat ik na vijf minuten geluisterd te hebben, helemaal in mijn eigen wereldje wegzonk. Tja, sommige mensen zijn niet echt gemaakt om voor een publiek te spreken.
Toen ik op de trein stapte, vroeg ik me af wat ik nu bijgeleerd had van deze lezing. Ik kwam tot de conclusie dat ik beter een boek kon zoeken over onderwerpen die me interesseerde, of op internet wat surfen. Enfin, het was een beetje verloren tijd, vond ik. (Kan dat wel: tijd verliezen? Raar hoor.) En toen kwam er een dame de coupé binnen. Ik dacht: die ken ik toch? Van waar ken ik haar? Het moet al van een hele tijd geleden zijn... Haar naam? Nee, weet ik niet meer. Maar ik weet nog hoe haar stem klinkt: ze heeft een vrij hoge stem en praat een beetje slepend, zeurderig. Plots komt ze op me toe en zegt (jawel: op die hoge, zeurderige toon): "Hallo, ik ken je, maar weet niet meer van waar." We zijn samen beginnen zoeken: heb je kinderen, van welke leeftijd (geen overeenkomst), waar woon je of heb je gewoond (niet in dezelfde gemeente, wel buurgemeentes), sportclubs? (geen overeenkomst), religie (geen overeenkomst), .... we zijn blijven zoeken tot ik moest afstappen, maar we vonden niets.
Ik ga ervanuit dat we mekaar in een vorig leven kenden, misschien wel beste vriendinnen of zussen. Hoe kan het anders dat we zo duidelijk weten dat we ergens verbonden waren en dat we dit niet konden plaatsen in onze huidige levens?!
Het is dus bewezen: we zijn even dood, en worden vervolgens terug geboren!
Het is officieel: er is een griepepidemie in ons land. Dat is elk jaar zo, de ene keer wat later dan de andere, dus waarom is deze keer nu zo speciaal?
Wel, omdat ik voor de eerste keer deel uitmaak van die epidemie op zijn hoogtepunt! Niet dat ik voordien geen griep kreeg, toch wel, maar het duurde wat langer voor de virussen mij gevonden hadden. Nu kan ik fier zeggen: ik zit mee in het hoogtepunt van de statistiek! Eindelijk: ik heb gewonnen! Ziezo, ik voel me er al een heel stuk beter door. De zakdoekjes vliegen hier in het rond, de zetel blijft constant ingenomen (er is ook niemand die er wil bij komen zitten), als mijn ogen dan toch eens opengaan, kijk ik naar een dom tv-programma. Gelukkig heb ik keuze genoeg. Aandachtig een educatief, duidingsuitzending of een gewone film volgen, kan nu echt niet. Veel te inspannend. Je ziet het: er is grote nood aan zulke flauwe, ondermaatse programma's! Even wegdommelen kan geen kwaad, er zit niet echt een rode draad in. Mijn brein krijgt carte blanche: het kan zich volledig concentreren op de strijd in mijn lichaam. Wat is het toch fijn, om ziek te zijn!
Ik weet het: mooie liedjes duren niet lang. Gelukkig maar!
Donker weer vandaag. Tijd om te lezen en zo. En misschien om nog iets bij te leren. We kennen natuurlijk al ontzettend veel, maar ons brein kan veel aan. Hoewel er soms toch ook wat "gedeleted" wordt. Zelfs zonder dat we dat vragen! Schandalig, wie is daar verantwoordelijk voor??
Ik heb een, voor mij gloednieuw, woord gehoord. Weet jij hoe een glijbaan in het Frans genoemd wordt? Nee? Een "toboggan". Mooi hé! Bij ons dus een "schuif-af". Dat vond ik vroeger het leukste toestel van heel de speeltuin. Ik durfde amper op de hoogste, maar een keer geprobeerd, was ik niet meer te stoppen. Later, toen ik een tiener was, gingen we naar de Sinksenfoor. Veel zakgeld had ik niet, dus ging ik eerst goed rondkijken en dan een attractie uitkiezen. En dan zag ik een grote, gele glijbaan! Enfin, het waren er een stuk of zes, naast mekaar. Ik kon mijn geluk niet op, ben drie keer van die schuif-af geweest: één keer al liggend, dat ging niet zo snel als ik verwachtte, dan al liggend op mijn buik, ik maakte een rare landing, en als laatste gewoon zittend, en dat ging nog het snelst. Natuurlijk wist ik dat wel, met de wrijving en zo, maar ik wilde toch alles even uitproberen. Daarna was mijn geld op. Spijtig, ik had nog wel tien keer willen glijden. Mijn broer was nog maar op één attractie geweest: de vliegende hollander. Hij had dus nog geld over. Ik dacht: nu moet ik bij hem blijven, want ik wil nog snoepen en ikzelf ben blut. Zo'n appel op een stokje in een rood laké jasje, mmmm, dat zag ik helemaal zitten. Ik heb gelukkig een hele lieve broer, die makkelijk bezwijkt voor zijn allerliefste zusje, en we wandelden met twee, met zo'n lekkere appel, weg van de kermis, zeer voldaan!
