hier mijn eerste bedenking, u bent vrij om dingen die u denkt als reactie terug neer te pennen.
Het stelt me gerust te weten dat iedereen ooit zal sterven.
Iedereen zal ooit gestorven zijn, uitgevaagd. Zelfs het stof dat van je overblijft zal verdwijnen. Niemand schijnt daar bij stil te staan.
Het stelt me gerust te weten dat het menselijke bestaan ophoudt te bestaan.
Ik vraag me af waarom de hele wereld <alsof het een grote mierenhoop was> krioelt van de bedrijvigheid, krioelt van het leven. Het lijkt wel alsof niemand beseft dat iedere golf vroeg of laat kapot spat tegen de rotsen, of uitdeint en uiteindelijk stilvalt.
Als je dit weet zou je denken dat het bestaan zinloos is zal u nu wel denken.
Neen; als je dit weet, weet je dat het bestaan nutteloos is.
De grote on- betekenis van de mensheid.
De grote bijna ironische hoogmoed van de mensheid.
Van de faraos die zich bij de goden wilden voegen, tot moderne wetenschappers die denken dat ze alles kunnen leren en begrijpen.
De grote golf, is eigenlijk maar een drupje dat golfjes in een plasje water veroorzaakt.
Men tracht te zoeken naar ander leven in het heelal. De mens kan niet aanvaarden, laat staan begrijpen dat wij het enige leven zijn.
De zeepbel, die de mens rond zichzelf gebouwd heeft, zal niet knappen.
Wat zal het een schok zijn voor de mensen die hun eigen uitroeiing meemaken, te weten dat ze niet door één of ander buitenaards ras sterven, maar door hun eigen hoogmoed.
Onze eigen zeepbel zal ons verstikken voor ze knapt.
Beschaving is een hersenspinsel, een zeepbel.
Taal, uitvindingen, enzovoorts.
Hersenspinsels, die ons tijdelijk comfort geven, even plezier voor we sterven.
In onze wegwerp wereld zijn we zelf wegwerpartikelen.
De mensen beseffen niets meer dan hun eigen bedrijvigheid.
Dit is de langst verdrongen waarheid in de geschiedenis.
Dit is onze ondergang.
Onze dood.
Is tevens
Onze eindelijke rust.
Onze hoogste staat
Onze vergoddelijking.
Ons enige doel.
Onze voltooiing
Mij rest er nu niets meer dan het einde aan te kondigen.
