Aangezien ze me daar niet gevraagd hebben om er te komen werken denk ik ook niet dat ik daar direct na mijn opleiding zal starten.
Het is wel iets om in mijn achterhoofd te houden, dat ik het daar wel fijn vond. Maar niet voor direct.
Mijn volgende stage ligt nog niet vast, 14feb begint die.
Ofwel nierdialyse ofwel een sociale stage..
Nu zit ik in de blok. Alle feestdagen zijn net gepasseerd en binnenkort starten de examens. Ik heb nog nooit zo een vage blok gehad. We weten eigenlijk allemaal niet wat ons te wachten staat. Elk vak is supervaag. Dit jaar is er precies wat bijgesmeten, omdat het moest van de overheid. Goed dat we zoveel stage hebben, maar... de vakken... zijn vaag...
Ik ben tijdens stage echt door een heel moeilijke periode gegaan. De vrijdag voor ik startte heb ik mijn schoonmoeder naar spoed gebracht omdat ze echt niet goed was. Daar kreeg ik de boodschap dat ze wrs geen week meer te leven had. Uiteindelijk heeft ze het nog 6 weken getrokken. En dat waren 6 heel vermoeiende weken. En dan nog 2 moeilijke weken na de begrafenis, en dan ben ik eigenlijk pas me beginnen concentreren op stage. Dan kon is pas beginnen openbloeien. Maar aangezien het maar 11 weken waren schoot er niet veel meer over.
Ik ben blij dat de patienten dit niet zo ervaren hebben en dat ze het gevoel hadden dat ik er altijd voor hun was. Alleen vind ik het spijtig dat ik zo laat pas in gang ben geschoten en heb het gevoel dat ik veel kansen heb laten liggen. Achteraf gezien zou ik het heel anders aanpakken.
Maar dat zal dan maar volgende stage zo moeten gaan. Anders.
Hopelijk een plek waar ik wil beginnen werken. En waar ze mij ook willen.
Idewe is nog altijd mijn voorkeur, daar willen ze me ook wel, maar is er geen plaats.
Ik ben nu met mijn derde week stage bezig op de afdeling MBU. Dat is een afdeling waar ik vorig jaar ook heb gestaan, op de eetstoornis kant.
Nu sta ik op de andere kant, 'Sense', dat is waar onverklaarbare lichamelijke klachten worden behandeld. Het gaat vooral over mensen dat het mentaal zwaar hebben, maar dit niet altijd doorhebben, maar waarvan hun lichaam zegt 'nu is het genoeg'. (conversiestoornis: "Bij deze stoornis gaat er iets mis met de signalen van de hersenen naar delen van het lichaam. U kunt bijvoorbeeld uw armen of benen niet meer bewegen, u verliest uw bewustzijn of u krijgt problemen met praten, slikken, zien of horen.")
Mensen dat maar blijven werken en voor hun gezin zorgen en misschien ook trauma's hebben meegemaakt. Die personen krijgen nu ineens last van immense migraine aanvallen of hebben ineens een lamme arm. Sommigen hebben aanvallen dat heel hard lijken op epilepsie aanvallen, maar deze zijn niet te zien op scans. Sommige mensen op de afdeling hebben ook angst en paniekklachten of OCD. Ik vind dit allemaal heeel interessant! Ik vind het echt zot dat ons lichaam dit kan doen. Het is natuurlijk heel erg voor die mensen en als ze op deze afdeling terecht komen is het vaak hun laatste hoop om hun klachten te zien verbeteren. Vaak is het ook gewoon een kwestie van met de klachten te leren leven ipv dat het terug weg gaat. Acceptatie is wel heel moeilijk, omdat de personen beseffen dat het nooit meer gaat zijn hoe het vroeger was.
Normaal gezien ben ik op stage mentaal beter, omdat ik dan weer mezelf ben en kan doen alsof ik werk en dat ik iets nuttig doe. Nu gaat het heel moeilijk, maar ik heb eindelijk een stap in de goede richting gezet en hulp gevraagd. Ik vermoed dat het mentaal iets is van 'de laatste loodjes' maar ik geraak gewoon niet aan mijn taken van school. Ik stel alles maar uit en heb enorme faalangst dat naar boven komt. Ik verschuil me vaak achter een computer 'dingen aan het opzoeken' maar dat is puur omdat ik gewoon niet wil falen in iets anders. Vandaag wel goede evaluatie gekregen, wat me wel weer een boost gaf. Dit zegt me dat mijn gevoel niet strijkt met de werkelijkheid. Ookal krijgt de derdejaars een contract aangeboden en ik niet.. heel blij voor haar, ze verdiend het zeker. Je ziet dat ze gemaakt is voor die job. En ik heb gewoon nog niet kunnen tonen wat ik eventueel wel kan.
We leren zoveel over hoe we mensen moeten helpen. En ik denk wel dat ik het ondertussen wel een beetje kan, het valt te zien wat natuurlijk. (Zet me niet op een spoeddienst..)
Maar hoe help je iemand dat constant zit te twijfelen of ze wel goed genoeg is.
Op elk vlak. Als student, als stagiair verpleegkundige, als mama, als partner, als dochter. Als je constant een stem in je hoofd hebt dat zegt Wat heb je nu weer gezegd? Hoe dom was dat?! Of Besef je nu nog altijd niet dat je het niet kan?! Je bent helemaal geen goede mama, kijk naar al die andere mamas dat alles zo goed aanpakken terwijl jij wat ligt aan te modderen. Waarom blijft je partner bij je? Je bent dik en lelijk en hebt helemaal niets te bieden. Je gaat helemaal niet genoeg naar je vader, belt je familie nooit!
Hoe kan die persoon zichzelf helpen als ze geen hulp durft te vragen? Als iemand het weet, laat het me aub weten. Want ik weet het niet.
Ik keek er wat tegenop. Tegen die eerste schooldag. Het leek alsof ik geen vakantie (lees: ontspanning) heb gehad. Misschien komt dat door het slechte weer van deze zomer. Maar het is toch gek dat 3 maand vakantie aanvoelt als niets, een lang weekend misschien.
Andere jaren kan ik niet wachten om te beginnen, om weer in gang te schieten. Maar nu niet.
De lessen zijn weer op de campus, wat wil zeggen dat niets wordt opgenomen waardoor ik alles vergeten ben tegen dat het examens zijn.
We moeten onze bachelorproef schrijven. Wat heel veel werk is. Ik heb hier wel in de vakantie al wat aan gewerkt maar dat is zeker niet voldoende.
We hebben immens veel stage. Wat natuurlijk wel leuk is, maar ondertussen dus dat blokken en bachelorproef schrijven vind ik gewoon niet zo fijn.
En dat allemaal zonder vakantie. Want waar we de andere jaren de herfst-, krokus- en paasvakantie hadden, zijn dat dit jaar stageweken... Enkel de kerstvakantie hebben we om te blokken dus.
Het is gewoon te veel dat tegelijk op me af komt.
Maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik iets opgeef ofzo he!!
Ik sla er mij wel door zoals andere jaren. Dat dit jaar gewoon maar snel voorbij is zodat ik kan gaan werken.
De blog was offline gehaald dus heb ik niets meer kunnen schrijven.
Ik ben heel blij dat ik nu alles terug heb! Ik moet namelijk met deze blog volgend jaar iets doen, maar ik weet nog niet goed wat. Ik vermoed een overzicht maken van onze verplichte zaken dat we gemaakt hebben.
Goed. Ik was dus geëindigd met te zeggen dat ik misschien 2 buizen zou hebben. Niet dus
Tot mijn grote verbazing was ik er weer op alles door. En ik moet zeggen, ik ben héél fier op deze uitslag!
Ik heb er ook zo hard voor gewerkt!
De zomer op zich was rustig. Regenachtig. Geen hittegolven zoals vorig jaar.
Ik heb meer tijd met de kids gehad. Vooral ook omdat ik Matteo schermtijd heb gegeven en we ons daar ook goed aan hielden.
Hij is niet meer de schermzombie die hij voordien was. Nu kan hij plezier maken zonder scherm. Ik ben hier echt zo blij voor, hij is terug mijn kindje. Geen zombie.
Ik heb deze zomer ook veel gewerkt aan mijn bachelorproef. Aangezien het toch slecht weer was en Matteo in de voormiddag op zijn scherm zat (2u) deed ik tegelijk ook mijn werk voor mijn bachelorproef. Dus ik heb wel al een goede voorsprong om het jaar mee te starten.
Nu nog een externe begeleider vinden, wat niet gemakkelijk blijkt. Aangezien ze me op de afdeling eetstoornis niet in twee zaken tegelijk willen begeleiden.
Versta me niet verkeerd, ik begrijp dat wel, maar wie moet ik dan anders vinden??? Iemand van de afdeling eetstoornis in Gent? Of Tienen? En daar stopt het.
Niet leuk, maar ik vind er wel iets op.
Ik kijk echt uit naar het volgende jaar. 20 september starten we.
Het gaat een hele aanpassing worden aangezien ik een heel jaar al geen les meer heb gehad op campus, en hoe hard ik dat ook gemist heb, het was wel gemakkelijk te combineren met Matteo zijn schooltje. Hij heeft vorig jaar niet veel in de opvang moeten zitten, wat dit jaar dus terug zal veranderen. $
Ik hoop dat ik snel mijn uurrooster heb, zodat ik kan beginnen plannen.
Mijn mama zit ook weer in Spanje (morgen vertrekt ze ). Twee maanden dus, tot eind oktober.
Dus opvang heb ik al niet meer. Ik vind het zo moeilijk om dat aan andere mensen te vragen. Ik wil op mijn eigen benen kunnen staan, en geen hulp moeten vragen.
We zien wel hoe het gaat, ik kijk er dus over het algemeen wel naar uit!
Terug het normale leven oppikken. Het zal raar maar goed zijn.
Het derde jaar zit er op se. Nu is het enkel nog bang wachten op de punten.
Het is echt niet goed gegaan, zeker Klinisch Redeneren en Voortgangstoets niet.
Voor Klinisch Redeneren heb ik echt super lang gestudeerd, heel veel voor gedaan maar het ging - echt - niet.
Ik heb echt geweend na dat examen tot ik thuis was. Ik was er niet goed van.
Maar hoe kan je ook anatomie, fysiologe en pathologie (AFP) van 5 (!) semesters uit je hoofd leren?
Alles wat we de voorbije jaren daarvan gezien hebben moesten we kunnen (enkel locomotorische was weggevallen).
TE VEEL DUS
En Voortgangstoets, wat was dat een dikke flop. Daar kon je niets voor leren. Dat was "algemene kennis".
Ik heb wel de twee oefentoetsen gemaakt, al een geluk want er waren daaruit wel vragen in de echte toest (dat ik dan hopelijk wel juist heb aangeduid).
Maar de vragen waren zo vooral zaken waar de leerkrachten ooit van zeiden "dat hoef je niet te kennen". Of zaken dat we totaal nog nooit gezien hadden!
Zoooaaaaals.
"Onder welke terugbetalingsklasse vallen vaccins?" WHO THE HELL KNOWS?
"Wat is de RNA sequentie van dit DNA stuk: GTG
ATA GCA TTC AAG TTA" - Dat weet toch niemand? Voorwat moeten wij dat weten?
Of, de legende van een boekje "Waarvoor staat de letter J?" DAT ZOEK JE TOCH OP IN DE LEGENDE VAN DAT BOEKJE - Dat hoeft toch niemand vanbuiten te weten, vandaar ook een legende!
"Wat maakt Plato een dualist?" Een wat? jeezes man... en nog zoveel meer rare, heel uiteenlopende vragen.
Maar echt nog andere rare dingen dat geen mens weet of nut heeft om te weten.
De medestudenten van de brug waarmee ik heb gesproken na het examen (die hebben dus al een diploma verpleegkunde HBO5 en zijn super slim) die voelden hun alsof ze ook niets wisten. Heeeel frustrerend.
Nee, dat was geen leuke proef zo. Met een slecht gevoel de vakantie starten.
Met een beetje geluk dus alleen die twee als herexamen, hopelijk geen 4, dat kan ik niet nog eens aan.
Als Moeder en Kind en Chronische Zorgen er ook nog bij komt dan weet ik echt niet hoe ik dat ga moeten aanpakken in de vakantie.
Jeezes, je zou toch denken dat ik het ondertussen wel gewoon zou worden, maar het wordt precies alleen maar erger met de tijd.
Ik heb maar 3 examens en voortgangstoets. EN TOCH ga ik kapot.
Het is precies zoveel leerstof, ik geraak er niet door.
Ik ben helemaal aan het flippen waardoor ik er nog minder door geraak.
Zo een stageperiode dat ook als blok dient is echt het slechtste dat onze school had kunnen doen.
We hebben alle leerstof pas gehad in drie weken tijd NA de paasvakantie. Dan drie weken stage en dan kregen we één weekje blok en BOEM examens en het jaar is om.
Die week tijd heb ik volledig benut, alsook de avonden na stage, vaak tot 22u30 bezig.
Ik ben op, en mijn examens moeten nog beginnen.
Ik vrees er wat voor hoor.
Ik heb er echt geen goed gevoel bij. De ene paniekaanval na de andere.
Het feit dat mijn vriend amper thuis is omdat hij moet gaan werken maakt het nog erger. Nu moet ik zelf naar de winkel en koken, en de kids in bad steken en de rest van het huishouden doen.. Het is hopeloos.
Overmorgen mijn eerste examen. Ik laat, as usual weten, hoe het gegaan is.
Waarschijnlijk tussennin nog wat hopeloze blogs.. you know the drill.
Ik ben nu in de helft van mijn laatste stage van het derde jaar.
Deze is maar drie weken en valt samen met de blok voor de laatste examens.
Na de stage hebben we 1 week en nadien hebben we op 1 week tijd 3 examens.
Dit is echt het slechts geregeld ooit.
Anyway, de stage zelf verloopt heel goed.
Ik weet zeker dat ik later bij deze werkgever wil gaan werken.
Er zijn veel meer voordelen dan nadelen aan.
PRO's:
Daguren
Geen weekends of feestdagen
Vakantie nemen gaat wanneer je wil
Zelfstandig werken
Bedrijfswagen met tankkaart
CONTRA's:
Er wordt op je neergekeken "da's die van't medisch onderzoek" waardoor je niet fier kan zijn op wat je doet, al denk ik dat ik me er niet veel van zal aantrekken
Geen openingen in regio Mechelen (ja, nu is er een openstaande job, maar ik moet nog een jaar studeren eerst)
Te weinig tijd per persoon (maar is dat niet overal zo)
Straks heb ik mijn tussentijdse evaluatie. Ik ben benieuwd.
Ik zal na de stage waarschijnlijk nog wel eens iets schrijven over hoe het gegaan is, want dan is het blok en dan is een blog schrijven wel leuker dan studeren.
Na ons groepsgesprek op 20 april heb ik er een raar gevoel aan over gehouden.
Het moest gaan over een betekenisvolle situatie en we moesten alles met legoblokjes maken.
Ik ben al helemaal niet creatief genoeg hier voor en al zeker niet als ik hetgeen dat ik moest maken aan een hele groep moest laten zien en uitgleggen.
Maar dat was niet het ergste.
Op het einde van het gesprek moesten we de personen naast ons een bemoedigend woordje toespreken.
Die naast mij zei over mij dat ik wel een lieve ben maar dat ik precies een bloem ben met mitraillettes.
EUHM
WHAT?
Het moest gaan over mijn situatie en mijn verhaal. NIET over mijn karakter.
Ik ben dus nog steeds helemaal in de war. Ik vraag me af van waar dat komt en waarom ze dat zei.
Ik durf het haar niet te vragen. Want ik denk dat ik schrik heb voor wat ze gaat zeggen.
Om even op mijn mentaal welzijn verder te gaan. Want dit blijkt zowat het medium geworden waar ik mijn zegje op kan doen.
Een soort dagboek als het ware.
Ik voel me met momenten heel goed, en andere momenten sta ik op instorten.
Ik merk dat als ik thuis moet zijn dat ik met mezelf geen blijf weet, dan is het altijd erger.
Als ik stage heb gaat alles goed, die routine, de voldoening dat ik er uit haal doet me goed.
En van zodra ik gewoon thuis zit en moet leren is het om zeep.
Als ik naar de campus kan gaan voel ik me ook wel beter. Maar dat is nu dus niet, dank u corona.
Als ik me slecht voel, voel ik me echt ziek. Misselijk, op het punt van uit te breken van het huilen.
Dan heb ik een heel kort lontje en begin ik tegen mijn zoon te roepen. Terwijl hij niet zo iets ergs doet.
Ik probeer nu wel zaken te vinden om me te ontspannen. Zoals breien (dankzij school, mindfull breien), of aan mijn bullet journal werken.
Maar elke keer als ik dat doe zit ik gewrongen met de gedachte dat ik beter voor school zou werken of mijn huishouden moet doen.
Ik heb ZO veel studeerwerk dat ik alles aan het uitstellen ben.
Mijn papa verwoorde het heel mooi (ik heb hem nog eens gezien als ik hem gaan voeren ben om zijn vaccin te gaan halen).
Hij zei "het is precies of je voor een berg staat" en ik zei "ja inderdaad, en ik sta nog in het dal er voor en ik kan door de wolken de top van de berg niet eens zien".
Ik heb de moed niet meer om er aan te beginnen.
We hebben maar 3 examens en een examenopdracht, en toch is het zo veel dat ik het niet zie zitten.
Ik had leuke collega's waar ik mee mocht meerijden.
Af en toe kon ik wel vloeken met de rare uren, maar na een tijdje was ik dat wel gewoon.
Deze stage heeft gewoon nogmaals bevestigd dat dit echt de job is dat ik wil doen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze.
In het begin was ik, zoals bij elke stage, heel onzeker, maar dat is vanzelf weggegaan eens ik de mensen kende en alles wist staan en wist wat ik moest doen. Nadien vond ik het echt heel leuk. Ook het bellen naar dokters ging heel vlot, zonder zenuwen! En de vergadering meevolgen en mijn patiënten bespreken ging vanzelf! De zaken waar ik normaal veel stress voor heb waren nu precies al normaal.
Ook werd ik soms gebeld door "collega's" en dat vond ik pas echt zalig. Ik voelde me in het team opgenomen. Samen nadenken over iets dat we samen hadden meegemaakt en dan ook tot een oplossing komen. Geweldig.
De ochtendtour (7u-11u) was vooral mensen wassen en aankleden. Af en toe eens een spuitje zetten of een wondzorgje. Niet echt iets spectaculair. Deze tour deed ik zo goed als altijd met dezelfde VPKe. Ik moest voor deze stage ook een hele ochtendtour alleen kunnen doen en dat ging wel echt vlot.
De namiddag (13u-17u) was al leuker, de wondzorgen en insulines, de speciale kortdurende zorgen, en maar heel af en toe iemand wassen. Al vond eigenlijk elke VPKe het stom om in de namiddag nog mensen te moeten gaan wassen.
De avond (17u-21u) was dan weer vooral mensen hun pyjama gaan aandoen en insuline). Dit is ook niet echt iets speciaal, maar ik vond het wel leuk om te doen. Misschien kwam dat ook doordat ik een heel fijne collega had om mee mee te rijden op mijn avondtouren .
Een dag was dus een ochtend + een namiddag ofwel een ochtend + een avond (dit heet dan onderbroken shift).
WGK is de enigste instelling (voor zover ik weet) dat met dit soort shiften werkt.
Op zicht betaald het dan wel veel beter, want je krijgt daar speciale premies voor. Toch denk ik niet dat ik later bij WGK ga werken.
Op zich is thuiszorg wel leuk. De band die je opbouwt met de mensen is wel echt fijn en ik kon me daar echt aan optrekken. Maar ik zal dan eerder zelfstandig thuisverpleging gaan doen.
We zijn vandaag een EHBO lesje gaan geven aan kinderen van het eerste middelbaar.
Het was een zeer fijne ervaring, de kinderen waren heel gemotiveerd en deden heel goed mee.
Eerst gaven we buiten (omwille van corona) een uitleg over reanimatie en alle stappen om te doorlopen (veiligheid, bewustzijncontrole, hulpdiensten bellen, AED halen en reanimatie zelf) en dan mochten de kids zelf het heft in eigen handen nemen.
We waren met drie dus namen elk een klein groepje onder onze vleugels om te begeleiden.
Mijn groepje was snel mee en heel gemotiveerd om mee te spelen in het rollenspel.
Ik heb ook het gevoel dat ik ze wel zaken heb bijgeleerd dat ze voordien niet wisten.
Na het REA-gedeelte hebben we een Kahootquiz gespeeld wat echt heel fijn was.
Soms waren ze wat luidruchtig maar eigenlijk gingen ze nog wel heel hard op in de quiz.
Achteraf kwamen er nog een paar vragen en dan zat het er al op.
Ik heb hier wel uit geleerd dat ik wel een uitleg goed kan geven als ik mijn zenuwen onder controle kan houden.
Ik vond het echt een super leuke dag, en heb er veel voldoening uit gehaald.
Met momenten heb ik het nog moeilijk, maar door mijn stage heb ik minder tijd voor slechte gedachten.
Om even met de deur in huis te vallen:
Mijn schoonmoeder is gediagnosticeerd met een agressieve longkanker, ze heeft een grote massa in haar rechterbovenkwab en alle klieren er rond zijn aangetast. Ook heeft ze multiple focale levertumoren, bijniermetastasen en mogelijks ook botinvasie.
Het ziet er niet goed uit, ze heeft net haar eerste chemo gehad en na 4 behandelingen hiervan gaan ze pas kunnen zeggen hoeveel tijd ze mogelijks nog heeft.
Ik zit er wel mee in mijn hoofd.
Ook wilt mijn eigen mama toch terug sneller naar Spanje verhuizen. En ze wilt dat ik na mijn studies mee naar daar ga.
Ik wil dat ook wel, maar weet niet of het haalbaar is, logistiek gezien.
We zien wel hoe dat loopt, maar dat zit dus ook in mijn hoofd.
Ik loop dus stage bij het Wit Gele Kruis, vooral regio Schriek. Op zich is het wel leuk, maar het zijn echt rotslechte uren.
Ik rij dan altijd mee en het is alsof ik een fulltime zou doen.
Het is een speciale soort stage (LZC, Leerzorgcentrum) waar we een deel van de zorg helemaal over moeten nemen.
Dus, op mijn ochtendtour, dat elke morgen dezelfde tour is met normaal altijd dezelfde verpleegkundige, moet ik alle taken overnemen na verloop van tijd. Ik ben nu bijna halfweg en kan zeggen dat ik ook halfweg alle taken zelf kan doen. Ik denk dat ik heel de tour alleen zou kunnen doen, maar als er dan iets tussenkomt is het nog moeilijk om te weten wat ik moet doen. Dus de uitzonderingen laat in nog aan de andere over, haha!
De andere touren, namiddag of avond, lopen heel vlot, daar ligt de druk zo hoog niet dat ik alles moet overnemen, eigenlijk doen we tegenwoordig gewoon alles met twee en maken we het er het beste van, het zijn altijd al leuke verpleegkundigen geweest met wie ik mee rijd.
Ik zal later nog wel een klein verslagje schrijven met hoe alles gegaan is, zoals ik altijd al gedaan heb na een stage.
Ik heb het gevoel helemaal niets te kennen van mijn vak van morgen (ontwikkelingspsychologie). Of van eenderst welk ander vak, terwijl ik al een maand aan het blokken ben.
Het is nu 22h43 en ik ben aan het twijfelen, verder doen uit wanhoop, of proberen te slapen, in de hoop dat mijn hersenen toch íéts opslaan van wat ik vandaag en de vorige dag er heb proberen in te drammen.
Hoe dan ook zal het toch niet lukken morgen, dan kan ik maar even goed gaan slapen..
Ik voel me rot.
Misselijk, geobstipeerd, nekpijn, een paar keer op het punt van een huilbui, hoofdpijn,..
Symptomen van.. Ik wil niet zeggen depressie, want dat is het niet.
Eerder burn out. -been there done that - eeuwige vatbaarheid, blabla
Ik kan niet meer
Ik had nooit opnieuw mogen gaan studeren.
Ik begin te denken dat het toch niet voor mij weggelegd is, en dat iedereen beter af is als ik gewoon terug ga werken.
Kan ik weer aandacht geven aan iedereen ipv weg te kwijnen achter mijn computer. Met de commentaar dat ook ík een brood uit de automaat kan gaan halen Terwijl hij door facebook scrolled. Maar ik ben niet boos ofzo hoor..
Ik verwaarloos alles en iedereen voor die kutexamens en ik voel me er zo slecht door dat ik waarschijnlijk niet eens de capaciteit heb om alle leerstof te kunnen opslaan in mijn geheugen, dat nu vol met slechte gedachten zit.
Ik zal na de examens laten weten hoe het gegaan is.
Ik had zoveel niet mogen doen, mag ik alsjeblief terug 19jaar zijn en opnieuw beginnen met de kennis dat ik nu heb, asjeblief??
Oke, ik heb iets gevonden dat me gemoedsrust geeft.
Het stoïcisme, nu gaat iedereen helemaal denken 'ze is gek geworden'. Maar, zolang ik mijn rust er in vind kan me dat niets schelen.
Hier een paar kleine quotes van de site: https://denieuwestoa.nl/wat-is-het-stoicisme/
Eigenlijk heeft het stoïcisme maar enkele vaste onderwerpen die steeds weer naar voren komen. Dat de wereld niet te voorspellen is; dat veranderingen altijd dichtbij zijn. Hoe kort ons leven eigenlijk is, en hoe weinig invloed wij hebben op de toekomst. Hoe we, in deze omstandigheden, ons het beste kunnen gedragen of, hoe we in controle en vastberaden kunnen zijn. Maar wat bovenal naar voren komt, is dat onze ontevredenheid en ongelukkigheid veelal ontstaat omdat we ons op de verkeerde dingen richten. Dat wil zeggen, we richten ons voornamelijk op externe zaken waar we geen invloed op hebben, en niet genoeg op onze interne zaken waar we wel invloed op hebben. Denk hierbij aan dingen zoals onze houding, emoties, en meningen, maar ook het ontwikkelen van de juiste karaktereigenschappen (of deugden).
Misschien wel dé belangrijkste les van het stoïcisme is dat er niet zoiets bestaat als goed of slecht. Alles in het leven is slechts een waarneming.
Dus: niets is uit zichzelf goed of slecht, maar het zijn onze gedachtes en interpretaties die het zo maken.
Een hele dag stilzitten, niets anders kunnen doen, je huishouden nog meer overhoop zien liggen als dat het normaal is.
Wetende dat je dat moet inhalen na de examens.
Je zoon op zijn scherm, een HELE dag.
Wetende dat dat niet goed is voor hem.
Ik kan dat echt niet aan.
Ik heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Ik had nooit opnieuw moeten gaan studeren.
Ik wil het nu ook niet meer stoppen, ik zit over de helft. Maar het is zo moeilijk.
Financieel gaat het al helemaal niet meer. Alles is op. Ik kon zelfs geen verjaardags-, en kerst cadeaus kopen voor mijn zoon, had mijn mama me geen centjes gegeven.
Ik voel me alsof ik aan het falen ben.
IK HAAT STUDEREN
Geef me gwn mijn diploma, ik zal wel gaan werken. Elke dag als het moet. Ik kan dit niet aan.
Ik heb er net een week les opzitten van thuis uit.
Het valt best wel mee, ik probeer zo het positieve er van in te zien.
Mijn zoon had deze week geen school, dus ik moest voor hem geen opvang voorzien. Het is niet altijd even gemakkelijk om les te volgen terwijl hij thuis is, maar ik mag eigenlijk niet klagen. Buiten de paar keer dat hij om eten komt vragen laat hij mij gerust .
De laatste dag van mijn herfstvakantie heb ik ook de kerstboom al gezet. Ik heb dit gedaan om de stress dat ik de voorbije twee jaar hier om had te vermijden. Normaal moet je de boom pas zetten als de Sint geweest is, maar dan zit ik met mijn hoofd al bij mijn examens en heb ik daar totaal geen tijd en zin voor. Dus nu heb ik dat op mijn gemak kunnen doen, en mijn zoon heeft me goed geholpen . Zonder stress!
Ik heb wel een klein paniekje in mijn hoofd voor de examens in januari. Ik denk dat het heel zwaar gaat worden.
Nu moeten we een gigantisch irritante taak maken, EBN (evidence based nursing) en ik haat haat haat het. Ik heb dit beroep mede gekozen om niet achter een computer te moeten zitten, en voor dat vak is dat het enigste dat je kan doen. Artikels opzoeken dat je niet eens kan begrijpen als je ze leest. Echt, ik word er zot van.
Daarnaast ook al een paar vakken gekregen waarvan ik denk, amaj, hoe moet ik dat allemaal onthouden. Het beloofd weer zwaar te worden...
Maar, ik ga er voor he. Ik geef niet op. Aangezien ik over de helft zit en eindelijk weet waar ik later wil gaan werken (en ze daar geen zorgkundigen aannemen...).
Na 1 week les te hebben gehad in september werden we al direct op stage gestuurd.
5 weken is het deze keer, ik zit nu over de helft en heb mijn tussentijdse evaluatie al gehad.
Ik sta op een afdeling psychiatrie, Mind Body Unit, deel eetstoornissen.
Alles gaat heel goed, ik ben graag op de afdeling, en kom goed overeen met zowel personeel als patiënten.
Het is de eerste keer dat ik denk, 'hier zou ik later wel kunnen komen werken' .
Ik sta dus op de afdeling met eetstoornissen. Ik moet zeggen dat ik echt al vaak onder de indruk ben geweest over hoe dat een eetstoornis het hele leven van iemand kan overnemen. Het is zo intens om die meisjes (er zitten momenteel geen mannen op de afdeling) te zien worstelen met hun gedachten aan tafel.
Het is heel moeilijk om zich daarover te zetten. Sommige meisjes komen binnen met een BMI van 9,19... En er wordt gestreefd naar een BMI 20.
De eerste dagen dat iemand binnen komt eten ze vaak helemaal niets, of misschien enkele muizenhapjes. Het leuke is wel dat ik het kan zien evolueren naar wat meer happen elke dag. Tot na een paar weken volledige porties. Het goede is dat deze meisjes dan wel de hele maaltijd opeten en daarbij dan ook goed bijkomen, maar mentaal staan ze vaak nog niet zo sterk.
Ze krijgen vooral therapie in groep, maar ik denk dat er meer vraag is naar individuele therapie. Achter een eetstoornis zit vaak een soort trauma, het is niet enkel dat ze er willen uitzien als een model. Het is een soort van controle dat ze op andere gebieden niet vinden.
Ik kan er echt uren over praten, maar dat zal ik jullie besparen . Haha! Ik denk dat dit ook wel duidelijk maakt dat ik me echt goed voel hier.
In mijn vorige post zei ik dat alles tegen mijn zin was. Dat is nu dus totaal niet meer.
Sinds de lessen terug gestart zijn en ik stage doe voel ik me weer nuttig, ook thuis gaat het beter.
Ik heb een nieuw "kuismachien" (van Karcher) gekocht waardoor ik wel elke dag zou willen kuisen, maar dat doe ik niet hoor, ik ben niet gek. 2x per week poets ik nu met plezier. Vooral als ik een late shift heb doe ik dat dan, voor ik vertrek en als mijn zoon naar school is.
Ik voel me mentaal véél beter nu. Ik heb nu nog 2 weken stage dan een weekje vakantie en dan thuisles denk ik. Ik hoop dat ik me zo goed kan blijven voelen als nu.
Ik vind het een kalme start aangezien het maar een halve dag les was, vandaag ook weer, alleen nu in de namiddag.
Als mama-zijnde komt namiddag les nooit goed uit. (Met namiddag bedoel ik tot 18u les, en de opvang van mijn zoon is maar tot 18u.)
Ik voel me nog steeds down, ik heb nergens zin in, ik sta alleen op omdat ik voor mijn zoon moet opstaan en hem naar school moet doen.
Ik doe het huishouden omdat ik anders ruzie heb met mijn vriend. Maar het is allemaal tegen mijn zin.
De laatste dagen was het nog goed weer, lekker warm, en ik wou niet eens naar buiten om er in te gaan zitten. Wat voor mij dus een duidelijk teken is dat er iets scheelt aangezien ik normaal bij de minste zon naar buiten ga.
Het enigste waar ik een klein beetje van kan genieten is als ik wat kan gaan fietsen. (Elektrisch, dus eigenlijk is het wat brommeren i.p.v. fietsen...)
Mijn huisarts zegt dat iedereen wel een beetje dat gevoel heeft door deze rare tijden, coronacrisis-tijden. Maar dat helpt mij natuurlijk niet.
Ik hoop dat ik me, doordat de lessen weer starten en ik weer een soort van doel heb, weer beter ga voelen. Want dit is geen doen.
Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb.
Ik denk dat ik nu pas rust gevonden heb na die rare periode dat we achter de rug hebben.
Op al mijn examens was ik er door . Voor mij wel met iets minder goede resultaten, maar ik had wel veel minder stress dan andere examenperiodes. Dus misschien is het ook gewoon goed op die manier.
Ik ben zelfs op een avond voor een examendag naar vrienden gegaan om iets te gaan eten. Weet je, als de leerstof er niet meer in gaat moet je ook ontspannen, en ik was me alleen maar druk aan het maken dat het niet ging lukken. Ik heb me dan gewoon laten gaan 's avonds en de dag erna nog even alles herhalen en hop 15/20 !
De stage dat ik moest inhalen was heel anders dan toen ik er de eerste keer stond. De verpleegkundigen daar waren eigenlijk helemaal niet meer vriendelijk tegen mij, ze sloten me uit bij conversaties en ze schreven slechte commentaar op mijn evaluatiepapier voor school. In mijn gezicht zeiden ze dat ik veel te goed was en veel te veel deed, en dat er niet veel was dat ik beter kón doen. Maar op papier alleen slechte dingen, dus die commentaar heeft mijn punten van de andere stages naar beneden gehaald, waar ik wél goede punten gekregen heb.
Ik heb 9 dagen moeten inhalen en heb meer geweend dan op de 4 weken dat ik voordien heb gedaan (toen had ik niet geweend.).
Ik heb er veel bijgeleerd en leuke mensen (patiënten) leren kennen. Zoals een dame die mijn opa nog gekend heeft. Mijn opa is gestorven als ik 2 jaar oud was, dus dat is voor mij wel speciaal om verhalen te horen over hem .
Ook heb ik er het grootste compliment ooit gekregen dat een verpleegkundige kán krijgen. Ik had in het weekend gewerkt en zondagavond had een patiënt naar de hoofdverpleegkundige gebeld om te zeggen wat voor een goede, beleefde en vriendelijke verpleegster ze wel niet had, zo een blondje met een dotje en een bril.
De hoofdverpleegkundige kwam op maandag vragen wie er dat weekend had gewerkt en bleek dus dat ze het over mij had . Ik was de enigste met een bril .
Ik heb dus met een enorm goed gevoel die stage kunnen afsluiten! Terwijl alle andere verpleegkundige jaloers op mij waren, aangezien ik de opmerking kreeg "Dat is u vriendin he?!" terwijl ik bij die patiënt niets speciaal gedaan had. Ik neem gewoon mijn tijd voor de mensen en laat ze hun verhaal doen, ik snauw ze niet af en laat ze zeggen hoe ze hun voelen... Achja, ik hoop gewoon dat ik altijd zo ga blijven. Op dat moment maakte al die slechte evaluatiepapieren niet meer uit. Ik was blij.
En nu, nu heb ik dus vakantie tot half september.
Aangezien Corona zijn tweede golf bezig is kan ik niet veel meer doen en beperken we ons tot skaten en boswandelingen. Nu is het een hittegolf dus gaat ons zwembad wel van pas komen
Zaterdag start ik met het inhalen van mijn stage dat ik verplicht ben moeten stoppen, zoals in een vorige blog vermeld.
(ik wist het trouwens pas 25/5 waar ik zou staan...)
Ik mag terug naar de afdeling 460 in AZ St. Maarten, Orthopedische heelkunde.
Ik ben daar heel tevreden over want ik kon daar heel veel leren!! Ik had ook wel graag naar het WZC gegaan waar de andere studenten zijn moeten werken in de paasvakantie, maar ik heb er niets over te zeggen. Ik ben hoe dan ook blij dat ik het na de examens kan afwerken ook al had ik misschien liever een vrije dag gehad na mijn laatste examen.
Ik hoop dat ik weer even veel kansen krijg als in de 4 weken dat ik daar al gestaan heb. Bloed trekken, infusen steken, wondzorg (al dan niet met wiek,...), medicatie klaarmaken in infuuszak. Ik hoop stilletjes ook dat ik nog eens een operatie mag mee volgen, maar vrees door de corona dat dat nog niet zal mogen. Ik heb vorige keer een operatie gevolgd waar ze een nieuwe heup hebben geplaatst! Super interessant!! (valt het op dat ik er naar uit kijk? )
De examens waren raar.. Alles was online, zowel de lessen als de examens.
Ik vond de zelfstudie heel raar. Dat is echt niets voor mij. En ik heb gehoord dat ze voor in september al voorbereidingen aan het treffen zijn omdat het nog steeds niet gaat zijn hoe het voor corona was...
Ik heb er voor gekozen om mijn examens op school af te leggen omdat mijn internet thuis niet van de beste kwaliteit is, en als mijn zoon hier rondloopt is dat ook niet echt gemakkelijk. Op school kom je dan ook mensen tegen dat je al lang niet meer gezien hebt, dus dat is ook mooi meegenomen!
Ik vind het raar om te zeggen (want dat is het vervloeken) maar ik denk dat alles wel gegaan is tot nu toe (nog 1 te gaan).
1juli weet ik mijn punten. De dag na mijn laatste dag stage.
Nog een drukke tijd tot het einde van de maand en dan. RUST
Ik moet nu dus online mijn lessen volgen, mijn opdrachten maken en binnenkort ook mijn examens doen.
En tegelijk moet mijn zoon ook online les volgen en schoolwerk maken.
De combinatie is niet altijd heel even gemakkelijk.
Moest hij nu mooi voortdoen en gemotiveerd zijn zou dat al een verschil maken, maar het is elke dag een gevecht en dat maakt het voor mij heel moeilijk.
Deze week had ik ook projectweek, waar er veel opdrachten ineens bijkwamen, waardoor ik niet heb kunnen studeren voor mijn examens in juni.
Ik hoop dat ik in september gewoon terug naar school kan en dat alles weer normaal is.
De onzekerheid, de isolatie, de smetvrees, het maakt me gewoon compleet zot.
Mijn mama heeft beslist van de eerste 2 jaar zeker nog niet tevertrekken naar Spanje!
Goe nieuws dus, in deze rotslechte tijden.
Ze zijn op de valreep terug thuis geraakt. Alleen staat hun mobilhome nu ergens in Bordeaux.
Ze zaten dus in Spanje als Corona dar uitbrak. En hadden totaal niet door hoe ernstig het was.
Ze hebben dan toch beslist van toch af te komen op een zaterdag. Ze zijn vertrokken en zondag zijn ze dan ter hoogte van Bordeaux in pan gevallen. Ze hebben dan een vervangwagen op maandag kunnen regelen en waren tegen 19u thuis. Dinsdag om 10u was de grens dicht.
Letterlijk op de valreep dus nog thuis geraakt.
Als ze stuurde dat ze in pan stond was ik echt van plan om ze gewoon met de auto te gaan halen.
Ik had uitgerekend dat, als ik direct vertrok, nog net op tijd terug zou zijn voor mijn vroege shift op maandag.
Maar dat was misschien een beetje zot. En uiteindelijk zijn ze veilig, coronaloos, thuisgeraakt.
We hadden deze via de school gekregen en mochten daar vrijblijvend aan deelnemen.
Ik dacht, leuk, een beetje extra informatie over corona. Dat is wat ik eigenlijk echt wel wil aangezien mijn gezin er toch wel bang voor heeft. (en ik ook wel)
Maar eigenlijk heb ik er niet veel over bijgeleerd... Spijtig.
Ik liep stage op de afdeling orthopedische heelkunde in het AZ St. Maarten ziekenhuis in Mechelen. En na 4 weken beslist het ziekenhuis dat ik daar as tweedejaars niet meer welkom ben.
22 maart was mijn laatste dag daar. en normaal moest ik 23 maart in een wonzorgcentrum beginnen.
Dus, ik kom van een ziekenhuis, waar ik in contact ben gekomen met positief geteste coronapatiënten, en dan moest ik naar een omgeving van de allerzwaksten. Een rusthuis waar nog geen corona is trouwens.
Bon, de school heeft dan uiteindelijk ingezien dat dit toch niet het beste idee was en heeft ons dan in quarantaine gezet.
Dan zou ik 6 april, start paasvakantie weer kunnen starten. Maar aangezien ik geen opvang heb voor mijn zoon dan is dat ook niet mogelijk.
Nu zit ik dus al 2 weken thuis en weet ik nog altijd niet wanneer ik mijn stage terug kan aanvangen.
Graag zou ik die laatste 9dagen inhalen na de examens. Want na de paasvakantie (wat de school voorstelde) gaan de lessen, online weliswaar, terug beginnen! En ik zie het niet zitten om stage én lessen samen te combineren. Dat is gewoon NIET haalbaar!
Dus, ik ben benieuwd wat dat er nu gaat komen. Ik zal het hier zeker even vermelden :)
Voor 1 vak krijgen we maar liefst 10, ja,.. 10! opdrachten.
Ik ga ze zo snel mogelijk proberen afwerken zodat ik ze niet allemaal na de stage moet doen.
Na 2 dagen les heb ik al hoofdpijn en denk ik al dat ik deze examens deze keer misschien toch niet ga halen. De cursus anatomie is echt 2x zo dik als vorig semester.... Hoe? Hoe moet ik dat doen?
En sommige vakken heb ik nog niet eens gehad!!!! Ik heb er nog maar 3 van de 5 gekregen.
Vandaag moesten we een opdracht doen in een rusthuis, met de bewoners wat gaan praten, maar dat heeft mijn zelfvertrouwen weer zo hard naar beneden gebracht. Ik wil de mensen eerst leren kennen vooraleer ik zo rare vragen moet gaan stellen...
En ookal ging het vlot.. achteraf kwam ik terug bij mijn bewoner op de kamer, dan herkende ze mij niet meer.. Niet tof dus...
Morgen moet ik trouwens naar de infosessie van het ziekenhuis waar ik stage ga lopen. 6 weken op een heelkunde afdeling, ik ben benieuwd.
Ik hoop dat het team goed meevalt, want dat is voor mij echt belangrijk, al denk ik niet dat ik die morgen te zien ga krijgen.
Ik ben vandaag naar de bib geweest met mijn zoontje en heb voor mezelf een boek over stress (eigenlijk gaat het meer over burn-out) genomen. Welja, het bevestigd gewoon weer alles wat ik voel en hoe ik me gedraag. Ik wil echt uit die cyclus, maar ik zou 'begot' niet weten hoe. Het is niet dat ik een paar weken pauze kan nemen van school. Ik voel me dan ook compleet nutteloos. Zoals de lesvrije week, haat ik.
Er stond in het boek iets over een maximalist... Had ik nog niet zo over gehoord, wel over perfectionist, dat ben ik ook wel, maar op een rare manier.
Maar een maximalist: vanalles tegelijk doen, slecht kunnen kiezen, nooit tevreden zijn, overal in willen uitblinken.
Uhu... Ik kan niet zeggen dat ik me daar niet in herken...
Mijn mama is dus naar Spanje vertrokken, na mijn examens wel. Ze komt eind maart terug.
Ze heeft gewacht om te vertrekken zodat we samen nog dingen konden gaan doen voor ze weg was.
Tijdens de blok en de examenperiode heb ik dat idee dat ze vertrok goed kunnen verdringen, waardoor het na mijn laatste examen dus extra naar boven kwam.
Ik weet nog steeds niet hoe ik 2,5 jaar zonder haar mijn opleiding moet afwerken.
Geld voor een babysit of vakantie-opvang heb ik niet. Dus, lessen skippen, of mijn man moet op onze zoon letten, waardoor hij dan minder geld kan verdienen.
Ik voel me alsof ik nu voor een keuze sta. Moet ik verder studeren, waardoor we meer in de put gaan geraken. Of moet ik gewoon terug een bureaujob gaan doen, van 8-17u, waardoor mijn zoon gewoon in de opvang van school kan gaan.
Ik zit hier echt mee, en elke keer als ik erover moet praten sla ik ofwel helemaal dicht, ofwel begin ik heel hard te wenen.
Ik ben geslaagd op al mijn examens dit semester!!!
Geweldig toch!!!!
En dat met zoveel minder stress. Natuurlijk heb ik tijdens de examenperiode wel afgezien van de stress, maar ik wil zeggen, minder als andere examenperiodes.
Ik ben weer diep gegaan, maar ik heb wel vaak een grens kunnen leggen. 'Gaat het niet meer, wel dan stop je nu.'
Ik heb me erbij neergelegd dat mijn mama weg gaat voor 2 maanden. Daarna zien we wel. Ze heeft ook gezegd dat ze pas na mijn laatste examen gaat vertrekken...
Mijn 2 examens van in december zijn goed gegaan
Kwa examens nu, ik zie het echt niet zitten....
Ik bedoel, ik heb zo geen motivatie. Ik leer heel hard, maar op een bepaald punt denk ik van 'ik kan het wel, zoals vorig jaar', en dan val ik -helemaal- stil!
Ik kan niet meer denken, laat staan nog nieuwe info studeren.
Ik heb zelfs, ik kan het amper geloven, niet veel stress.....
Ik denk dat ik op een heel foute manier bezig ben maar ik vind de moed niet om er iets aan te doen...
Zie me nu bezig.
Morgen 15h30 mijn eerste examen.
AFP3 nota bene.. En ik zit hier wat te tokkelen om mijn tijd te verdoen. Verkwisten.
Achteraf ga ik me dit ZO hard beklagen en dan ben ik weer boos op mezelf waarschijnlijk.
Ik denk dat ik het stilletjes aan het opgeven ben.
Sinds ik terug op school ben na de stage (25/11/19) heb ik het wel moeilijk.
Er komt ineens weer zoveel op me af, dat ik gewoon niet weet 'waar mijn kop staat'.
Voor meerdere vakken moeten we na elke les taken maken.
Het vak zelfzorg is extreem confronterend soms... Ook omdat ik me alleen maar verder voel wegslippen.
Er komen ook 2 examens aan in december.
En dan blok en grote examen (5) periode in januari.
Ik zie het allemaal even niet meer zitten.
Mijn faalangst en uitstelgedrag komt nu heel hard naar boven. En, na dat ik dan iets heb uitgesteld voel ik me er enorm schuldig over...
Het is precies een straatje zonder eind.
Ik heb gewoon schrik.. ik zit nu al zo diep, wat gaat dat geven in de kerstvakantie (blok) en de examens zelf....
Het feit dat mijn mama beslist heeft om vanaf nu een half jaar per jaar te emigreren naar Spanje zit me ook enorm dwars.
Ik weet dat het haar droom is en ik vind echt dat ze dat moet doen. Maar zij is de enige bij wie ik gewoon voor alles terecht kan.
Zij is ook de enige die, buiten ik en mijn partner, mijn zoon van school kan halen... Dus als ik les heb tot 18u, en de opvang is tot 18u, was zij diegene die Matteo van school haalde.. Nu zou mijn man dat dan moeten doen, maar als hij niet weg kan op zijn werk moet ik dan lessen missen om er op tijd te geraken.
Het idee alleen al geeft me enorm veel stress.
Ik weet niet hoe ik alles moet doen zonder haar. Vorig jaar was ze 3 weken op vakantie in mijn examenperiode van januari en ik verdronk al.
En ik word er dus gewoon heel slecht van als ik er aan denk dat ze binnenkort 6 maanden weg is.
Midden januari vertrekt ze voor 2 maand al. en dan komt ze een paar weken terug.
Deze opdracht bestaat enkel uit: Schrijf 1 zin over het laatste groepsgesprek.
Het groepsgesprek ging over reflecteren, wat ik er uit haal is dat, als je in een groep nuttig reflecteert, er meerdere oplossingen bestaan voor een probleem en dat je dan tot een beter doordachte oplossing kan komen door alle inzichten dat er geweest zijn.
Zo, 1 zin.. lange zin, waarschijnlijk heb je 4pogingen nodig om te lezen wat ik wil zeggen....
Eigenlijk valt mijn stage op te delen in 2 stukken.
Het eerste deel van een week een half en een tweede deel van een week een half.
Met als keerpunt mijn tussentijdse evaluatie.
Dus, de eerste week.
-RAAR-
Dat was hét woord, als iemand aan me vroeg, "hoe is je stage?" -- "Raar....." Ik kon het niet anders beschrijven!
Ik was -totaal NIET- mezelf.
Ik ben normaal redelijk sociaal, al zeg ik dat zelf... Maar hier durfde ik niet eens aan de verpleging te vragen om een glas water.
Ik sloot mezelf volledig af van alle verpleging. Ik had het gevoel niet gerespecteerd te worden en gewoon voor de leeuwen te worden gesmeten zonder enige voorkennis.
Bij de patiënten zelf was het iets anders. Daarbij voelde ik me wel op mijn gemak. Al had ik dus wel heel veel moeite om in te zien wat mijn 'rol' als verpleegkundige was... Ik deed gewoon babbeltjes met de patiënten en lachte heel veel. Maar ik snapte niet wat voor nut dat had. Ik voelde me EXTREEM nutteloos!!!
Als een patiënt een verkeerde opmerking gaf over iemand dan wist ik niet hoe ik moest reageren. Er waren géén verpleegtechnische taken. NIETS!
Ik kreeg vaak opmerkingen over dat ik me meer moest gedragen als VPKe, maar niemand vertelde me HOE ik dat moest doen.
Doordat we ook nog geen theorie over GGZ (Geestelijke GezondheidsZorg) of gesprekstechnieken diep genoeg gezien hadden voelde ik me dus heel die tijd super ONZEKER over ALLES.
Het enige leuke vond ik, de parameters nemen... En dat is eigenlijk het stomste jobje op een andere afdeling...
Met mijn tussentijdse evaluatie heb ik alles kunnen bespreken met mijn begeleider van school. Deze heeft echt tijd voor mij genomen en ik heb heeel veel kunnen zeggen. Hij heeft veel duidelijk gemaakt voor mij, waardoor ik nu dus wel ongeveer wist wat ik nog moest doen om de stage een betere wending te geven.
Van de eerste momenten na die tussentijdse ben ik er direct ingevlogen. Ik heb de raad opgevolgd en gewoon gedacht "f*ck it- zo kan het niet voort - er moet iets veranderen"! En blijkbaar ben ik op de juiste manier voor mezelf veranderd.
Het tweede deel was ik me dus meer bewust van mijn rol als VPKe, ik lette op mijn houding en alle andere lichaamstaal. Ik liet patiënten hun verhaal doen zonder te veel inbreng van mezelf en ik wist hoe ik moest reageren op bepaalde misplaatste opmerkingen.
Ik wist de werking van de afdeling, stelde zelf dingen voor om te doen. Speelde 'Uno' met de patiënten. Ging boswandelingen maken met een paar patiënten (beste moment van heel de stage trouwens).
Bon, uiteindelijk vond ik het dus nog spijtig dat de stage gedaan was.
Niet voor het werk of mijn taak daar, maar voor de mensen dat ik daar heb leren kennen. De patiënten dus. Ik vond het afscheid toch moeilijker dan ik verwacht had. Ook omdat iedereen me wel "een goeike" vond... haha!
Na een paar dagen kende ik al mijn patiënten op de ochtendroute al een beetje en wist ik al veel staan. Ik wist vaak al wat ze nodig hadden en wat ik moest doen.
Dit bracht mijn onzekerheid snel naar de achtergrond waardoor ik me goed in mijn vel voelde.
De namiddag en avond rondes gingen dan iets minder vlot omdat dat meestal nieuwe mensen waren.
Toch ging dat ook na een tijdje ook heel goed.
Op het einde van mijn drie weken vond ik het spijtig dat ik moest stoppen!! 3 weken is echt te weinig...
Ik denk dat ik wel nog eens een keuzestage in de thuiszorg zou willen doen. Misschien eens bij een ander bedrijf als dat mogelijk is om daar de werking te zien.
Alle vakken die ik tot hiertoe gehad heb zijn echt super interessant! (enkel Communicatie 2 en EBN 1 moet ik nog doen). Ik moet wel zeggen dat ik waarschijnlijk de enigste ben die er zo over denkt. (zeker bij gezondheidspsychologie...)
Zelfzorg: BESTE VAK OOIT -- Ging ik normaal voor beginnen lopen, maar na 5keer lopen geven mijn knieen het al op...
Dus ik ga -- mediteren -- haha! Mijn vriend verklaard me gek.. Maar ik zie het zitten! Ik heb nu 1 sessie gedaan en vond het wat te kort. We gaan wel zien wat het geeft zeker... Ik sta er in ieder geval wel voor open!
Gezondheidspsychologie: Waw! Mindblowing. Over hoe je mental state, en zelfs je karakter je eigenlijk lichamelijk ziek kan maken.... Voor mij is dit echt een eye-opener. Vierde hoofdstuk kijk ik vooral naar uit, gaat over stress en burn out... (herkenbaar....)
Psychopathologie: Of anders gezegd Psychiatrie, over de ziektes van de geest. Psychoses, depressies,... Interessant!
Ik moet zeggen, mijn zwakte als (beginnend, toekomstig) verpleegkundige. Ik heb schrik om de mensen pijn te doen... Dus dit wordt moeilijk voor mij. Ik weet dat bloed trekken bij mij echt moeilijk gaat... Dus ben ik bang om anderen daar pijn bij te doen...
Heelkunde: Wondzorg!! Geweldig interessant!!! Heel die les zie je op de ppt's vieze wonden en dan denk ik "cool" hahaha! Dat zie ik dan weer wél zitten om in de praktijk te doen.
Na 1 maand had ik zo al iets, "Kom, het mag beginnen, ik verdoe mijn tijd nu...." Als je op 4 jaar tijd, telkens 3 maand vakantie hebt?! Dat is verdorie 1 jaar!!! Ik zou 1 jaar vroeger afgestudeerd kunnen zijn (in de onmogelijke veronderstelling van nooit herexamens te hebben). 1 jaar!!
Ik ben wat ongeduldig. Ik wil het weer zo hard halen dat de vakantie te lang duurt.
Ik moet leren genieten..
Zelfzorg? Dat keuze vak moet ik echt hebben volgend jaar!!! Ik moet mijn stress leren onder controle houden, en gewoon alles van me kunnen afzetten. Leren écht genieten van het moment.
De internationale dagen, klinkt indrukwekkend,.. dagen,.. terwijl het maar een halve dag was! Spijtig, want het was héél interessant.
Na de algemene uitleg over sexual health van Dr. David Evans (wat heel interessant, leerrijk en plezant was) heb ik aan 2 workshops deelgenomen. De ene was Training nursing students in embodied professional compentence by Christina Valeur en de andere was Fundamentals in clinical communication by Mercedes Franco Hidalgo.
De eerste workshop was met de Deense Christina. Hier hebben we als studenten onder elkaar elkaar moeten leren.. aanraken Ik heb met mijn patiënten geen problemen om ze aan te raken op de juiste momenten (bedbad, schouderklopje, hulp bij wandelen,..), maar als andere studenten mij moeten aanraken wanneer het helemaal niet nodig is, vind ik dat blijkbaar toch niet zo fijn. Dat weten we dan ook weer
De tweede workshop was met de Spaanse Mercedes. Het ging daar over klinische communicatie, en een therapeutische band hebben met de mensen rondom je op het werk (patiënten, dokters, ). Hoewel het heel interessant was, was het eigenlijk vooral herhaling, maar ik heb er ook uit geleerd hoe belangrijk het is om je talen te kennen. De presentatrice was heel goed, maar ze kon zo slecht Engels dat het soms moeilijk was om haar te verstaan. En ik weet heel goed dat ze echt haar best deed, en ik deed mijn best om haar te verstaan, maar toch was het moeilijk om haar te volgen.
Wat ik ervan meeneem in mijn toekomst is eigenlijk gewoon blijven doen zoals ik bezig ben. Het enigste verschil is misschien dat ik meer moet durven vragen aan mensen hoe het met hun sexual health gesteld is.
Ik vond het wel een toffe namiddag, voor mij hadden het echt dagen mogen zijn, ipv een halve dag.
Ondertussen zijn we midden maart voorbij Ik heb nog veel momenten dat ik twijfel, maar ik denk dat het moet lukken. Het examen microbiologie zit er op, dus we hebben weer wat ademruimte voor de rest. Taken, wijsbegeerte, preventie, communicatie, VDI2, Leren,.. Het is echt te veel, zeker als ze zeggen dat volgend jaar nóg moeilijker gaat zijn, zie ik het niet meer zitten.
Maar het is echt wat ik wil, ik wil later mensen helpen en nuttig kunnen zijn. Ik wil ook echt geen bureaujob meer. Dus ik moet het doen. Ik vraag me soms af dat er nog mensen zijn die dezelfde struggle door gaan .
Ik vond de test wat speciaal. Ik vind dat er misschien maar 10 vragen worden gesteld, die dan telkens 10 keer op een andere manier geformuleerd werden. Ze waren vaak verwarrend vond ik. Als je niet goed las dan kon je zo een verkeerd antwoord geven.
In ieder geval, zo een test is ook moeilijk om op je algemeen leven toe te passen. Elke situatie is anders, elke persoon is anders. Het is niet omdat een persoon van een andere culturele afkomst komt dat die persoon daarom anders reageert op dingen. Of wij anders op die persoon. Ik vind dat het niet mogelijk is dat op papier te zetten. Real life situations, daar komt het op neer. Leven en laten leven, met respect iedereen behandelen en dan krijg je die respect ook terug.
Op stage waren er verschillende patiënten van een andere culturele afkomst. En ik heb met geen één cultuur (lees: persoon) een probleem gehad. Als je iedereen behandeld met respect dan komt dat ook gewoon terug. Iedereen is anders, maar dat heeft niet altijd met cultuur te maken. Zolang je kan relativeren is er toch geen probleem.
Ik pas me gewoon altijd aan aan de persoon voor mij. Misschien is dat de reden dat ik er nooit problemen mee heb.
Tweede semester Gisteren zag ik het weer even niet zitten. Zoveel dat we moeten doen . Ik zie niet goed wanneer ik het allemaal moet klaarkrijgen?! We hebben ook zoveel dagen les tot 18u Het zal heel tot aan de paasvakantie nog héél druk worden Maar we gaan ervoor!
Mijn stage is heel goed gegaan, met ups en downs, maar ik weet hoe ik de downs kan relativeren dus voor mij was het zeker geslaagd.
Op al mijn examens was ik er door. Wat voor mij bewees dat ik het toch aan kan, mits er alles voor in te zetten. Mijn huishouden stond op een laag pitje, maar dat heb ik achteraf in de lesvrije weken wel ingehaald! Mijn zoontje begreep het ook meer dat ik moet leren en kwam tijdens de blok wel vaak bij mij zitten en me helpen.
Ik ervaar deze test als een soort bevestiging van hoe ik me voel binnen de opleiding.
Ik ben heel gemotiveerd, maar mijn zelfvertrouwen ligt nog laag door mijn verleden. Ik heb vroeger een totaal andere richting gedaan en daar was het precies hoe meer ik leerde hoe lager mijn punten Dus daarom dat ik eerst nog een goede studiemethode moet vinden. Het is dan ook al even geleden Maar ik heb wel het gevoel dat dat aan het komen is.
Het klopt dat sommige vakken mij meer liggen als andere, maar ik denk dat dat voor iedereen wel zo is.
Bij het puntje concretiseren ga ik ook akkoord dat ze zeggen dat ik meer en meer uit mijn eigen wereld begin linken te leggen met de studie. Het gebeurd al vaak dat ik met mijn vrienden of familie over iets bezig ben en dat ik dan ineens de Latijns/Griekse benaming geef en de uitleg ervan. Tot ergernis van iedereen! Haha!
In het kritisch verwerken van informatie vind ik het moeilijk om na te denken over wat de docent zegt. Daarmee bedoel ik dat ik ervan uit ga dat de docent gelijk heeft, en dat ik daar dus geen twijfels over mag hebben. Wel leg ik de linken van de leerstof over de verschillende lessen. Bvb dat de maag bepaalde sappen aanmaakt, zien we zowel in anatomie als in voeding. En dat vind ik heel leuk, want in hoe meer lessen we iets zien, hoe beter ik het onthoud en snap.
Voor mij waren dit de belangrijkste puntjes uit de test. Ik vind het leuk dat de uitslag overeen komt met hoe ik me voel. Zeer gemotiveerd maar nog op zoek naar een goede studiemethode.
2 testen anatomie en 1 examen voeding verder. Het examen vaardigheden is voor volgende week maandag.
Het is.. héél moeilijk te combineren met mijn thuissituatie. Late uren thuis, nog naar de winkel, koken, huishouden, kindjes helpen hun huiswerk maken en dan nog zelf beginnen studeren Maar we blijven gaan! Ik hoop dat ik heel snel mijnen draai vind.
Als VDAB-student heb ik volgens mij een heel ander beeld over deze startdagen tegenover een normale student. (Hiermee bedoel ik de studenten dat net van het middelbaar komen.)
Voor mij is die kennismaking met de rest van de studenten niet echt nodig. Evenmin de spelletjes die we moesten spelen. Ik heb natuurlijk wel altijd meegedaan, het zou voor niemand leuk geweest zijn als ik tegen mijn zin of helemaal niet mee deed. Ik zag ook wel dat alle andere normale studenten het wél leuk vonden, wat het dan ook weer zelf leuker maakte voor mij!
Wat ik wel héél interessant vond waren de sprekers, vooral de vrouw met Parkinson heeft op mij een heel diepe indruk nagelaten! We zouden een manier moeten vinden dat ze Parkinson meer in de aandacht kan zetten.
Ik moest voor mijn zoontje s avonds wel naar huis gaan dus ik heb een deel van de activiteiten gemist. Ik vond het daardoor wel leuk om s morgens bij het ontbijt alle nieuwtjes te horen! De eerste echte vriendschappen en ook ruzies waren al een feit Alle drama, dat is niets meer voor mij.
Al bij al was het leuk, maar ik weet niet of het echt iets is voor de oudere studenten. Misschien had het voor mij beter geweest had ik een andere optie gekregen waardoor ik dichter bij huis was voor mijn gezin.
Goed, ik geef het toe, ik ben niet helemaal voor mezelf deze blog gestart.
Ik moet dit dus ook doen voor een vak binnen de opleiding. Dat vak heet TRIP, iets met zelfontplooiing...
Je kan aan mijn manier van spreken als ondervinden dat ik dat niet het leukste vak vind dat we hebben. Ik ben er eigenlijk gewoon te oud voor. Ik heb al een loopbaan van 8jaar achter de rug, weet wat ik wil, weet wie ik ben en wat mijn zwaktes zijn. Maar bon, het is verplicht dus doen we het maar mooi.
De blogberichten die ik vanaf nu dus begin met -VERPLICHT- zijn dus gewoon berichten, reflecties,.. die ik móést schrijven...
Ik ben Evelyne Defever en zit nu in mijn eerste jaar verpleegkunde.
De reden dat ik deze richting gekozen heb is omdat ik me wil inzetten voor andere mensen. Mensen helpen, die het nodig hebben.
Begin 2018 heb ik die beslissing genomen, na een paar tegenslagen, vooral op mijn werk dan, maar ook privé. Ik wist dat ik de job die ik toen deed niet kon volhouden, laat staan tot aan mijn pensioen. Ookal had die job ook positieve kanten (dat is de reden dat ik het daar toch wel 8jaar volgehouden heb). Maar nee, zonder dankbaarheid en zonder respect was het voor mij niet meer mogelijk er nog langer te blijven.
Verpleegkunde is in me op gekomen door een EHBO-cursus (van het werk N.B.) te volgen. Ik merkte dat het mij enorm hard interesseerde en ik wou ook véél meer te weten komen. Die 3 cursus dagen was niet genoeg voor mij. Als ik mijn gedacht tegen mensen rondom me heen vertelde dan was het duidelijk dat anderen het ook in mij zagen, wat mijn gedacht alleen maar bevestigde. Ik ging terug studeren ! Dagonderwijs Had dit één jaar ervoor tegen me gezegd en ik had je voor zot verklaard.. Maar hier zit ik nu, vol motivatie en goede moed!
Om even op mijn mentaal welzijn verder te gaan. Want dit blijkt zowat het medium geworden waar ik mijn zegje op kan doen.
.
We zijn vandaag een EHBO lesje gaan geven aan kinderen van het eerste middelbaar.
Ja, alles, check.
Terwijl hij door facebook scrolled. Maar ik ben niet boos ofzo hoor..
Let's do this!
)
Alles was online, zowel de lessen als de examens.
