Om het duidelijker te maken, Robbe is vandaag aan de 222-dag gekomen. Hij is 2 maanden, 2 weken en 2 dagen jong. Hop naar de 333 he. Intussen weegt onze kadee al 6730 gram en is hij 59 cm groot. Heel wat voor zo'n babytje, hoewel dat er toch al een beetje vanaf is hoor. Hij zit tussen de baby-peuter fase. Dus dat gaat nog lekker lang duren. Hij slaapt al bijna elke nacht goed door, en als hij dan wakker wordt is hij alweer vertrokken als de lekkere -mmm...- tut in zijn mondje zit.
Wat kan hij al? Lopen=> Neut. Kruipen=> Neut (hoewel, hij als hij op zijn buikje ligt wel al weet hoe hij zijn beentjes moet bewegen). Hij kan wel al schattig brabbelen en kirren. Ook lacht hij zaaaalig lief en kijkt hij graag rond. Zijn hoofdje opheffen kan hij ook al heel goed, al verschillende seconden houdt hij zijn hoofdje omhoog. Het gaat zo snel. Soms heeft hij wel een huil-uurtje, maar welke baby heeft dat niet he? Ik heb altijd gedacht dat het moeder zijn niet voor mij was weggelegd, door mijn pcos zou ik nooit op natuurlijke manier kinderen kunnen krijgen, toch heeft Robbe die gigantische ijsklont rond het moederschap ineens doen wegsmelten. Raak je aan Robbe, dan raak je mij. Ik moet hem nog zoveel leren, en hij kan mij ook dingen leren, ik heb gevoelens die ik nooit eerder heb gehad en dit is zalig. Eindelijk hoor ik bij de belangrijkste groep vrouwen ooit, de Mammie's. En ik zal proberen de beste voor ons snoetje te zijn.
Robbe is sinds dinsdag 2 maanden. Hij is al een echt kereltje geworden, blijft al snel 8 uur wakker op een dag en vindt de hele wereld interessant We zijn vandaag naar Kind en Gezin geweest om hem te wegen, meten en te vaccineren. Hij weegt nu 6200 gram en is al 59 cm groot. Kleertjes van 3 maanden passen hem enkel als ze beneden geen voetjes hebben, en ik vond die pyjama's uit 1 stuk zoo mooi! De dokter zei ookal dat Robbe zo mooi kon lachen en alles wat aan hem zit werkt goed. Voor de eerste keer heeft hij niemand van K&G ondergeplast ofzo. Gisteren ben ik dan ook eens op controle bij de Gyn geweest, en hij wist me ook te zeggen dat alles goed in orde was, mijn litteken is heel mooi aan het genezen, ik zit zelfs onder mijn startgewicht, alleen was mijn pil die ik nam, Cerazette, te licht. Die helpt enkel goed als je BV geeft en dat doe ik niet meer. Nu dus proberen om 6 maanden een andere pil te nemen, Desorelle, en proberen om niet zwanger te raken. Hoewel de Gyn gisteren ook zei dat de kans zeer klein is. Ook nog maar eens bevestigd gekregen dat nuvaring ook heel veilig is, welja, daar ben ik vet bij.
Achja, onze kleine bengel is nu eenmaal een mirakel! Ohja, had ik trouwens al vermeld dat Robbe enkel van zijn prachtige kleine oortjes maakte toen het spuitje in hem zat en toen de plakker erop zat was hij al weer rustig aan het rondkijken.
Hier zijn we weer, een maandje later en alles nog altijd kits. De laatste keer dat Kind en Gezin kwamen, woog Robbe 4600 grammekes en was hij 53.5 cm groot. Knappe prestatie he? De eerste keer dat K&g langskwam, was Robbe anderhalf weekje oud, en zat hij nog altijd niet boven zijn geboortegewicht. De dag erna gingen we naar Robbe's kinderarts voor bloeduitslagen, en werd hij weer gewogen. Nog altijd niet boven zijn geboortegewicht. Hij at ook slechts 50-70 cc ipv de 120 die hij moest binnenkrijgen, hij viel altijd in slaap. Enkele dagen later moesten we naar het ziekenhuis, om hem daar eens eten te geven. Zo kon de dokter ook zien wat het probleem kon zijn. Zo gezegd, zo gedaan en wij naar het ziekenhuis. Ook daar dronk hij weinig om erna direct in slaap te vallen. Er werd zelfs gesproken van Robbe enkele dagen in het ziekenhuis te houden, als de situatie niet gevorderd was tegen de week erna... Ik was ineens uit mijn humeur. Hij had al 4 dagen in de couveuse gelegen, en dan opeens weer naar het ziekenhuis!!! Erna zijn we naar Kristof zijn ouders gegaan, en toen werd het weer tijd voor zijn flesje. Annie (kristof zijn mama) had een flesje klaargemaakt met melk, maizena, water en wat suiker. Dit is nog een recept geweest van K&G voordat ze vonden dat poedermelk gezonder was... En ja hoor, Robbe viel weer bijna in slaap... Toen kwam het probleem pas aan het licht. We gaven Robbe flesjes met Avent speen No2, dat is voor baby's vanaf een maand, maar hier kwam amper een druppel uit. Eer Robbe nogmaar aan de helft van zijn fles zat, was hij al moe van het zuigen. We hadden het gaatje groter gemaakt en jawel hoor, de fles was direct leeg. We zijn diezelfde avond nog 1-2-3 speentjes van Avent gaan kopen, en het gaat nu zooo goed, ik ben apetrots op mijn kleine prins.
Hij begint ook stilaan nachten door te slapen, soms wordt hij wakker, maar we zijn hem aan het leren om met 5 voedingen door te gaan, een grote voor het slapen en een grote als hij 's ochtends wakker wordt. Omdat we hem aan het leren doorslapen zijn, sussen we hem als hij 's nachts wakker wordt. Dan valt hij weer in slaap. Deze nacht heeft hij van 23.30 tot 7.30 geslapen. Ik heb ook de babyfoon stiller gezet, omdat ik anders van elk kikje wakker zou worden, en dit doet ookal veel. Hij gaat graag zijn badje in, en kan al verschillende uren wakkerblijven.
Op 13/11 moet ik terug beginnen werken, allez, mijn bevallingsverlof is dan voorbij. Maar aangezien ik nog recht heb op 5 weken verlof, ga ik deze zo plannen, opdat ik de weken van Kerst en Oud-Nieuw thuisben. Maar alles hangt af van wanneer mijn opleiding gaat beginnen natuurlijk. Ik kijk er al naar uit om weer aan de slag te gaan. Hoewel ik geniet van het thuiszijn met Robbe, wil ik toch wel terug onder de mensen komen, en praten over andere dingen dan Robbe en z'n pampertjes.
Toen ik net wist dat ik zwanger was, had ik ook een boekje gekocht 'mijn eerste 5 jaren'. Dit is een verzamelboek over de eerste 5 jaren van je baby. Foto's, haarlokjes, krantenknipsels maar ook medische gegevens kunnen erin. Vandaag had ik dan beslist om zijn voet- en handafdrukjes te nemen voor in het boek. Ik ben aan de slag gegaan met roodsel. We hadden geen stempelkussen in huis, en alcoholstift zag ik niet zitten. Met roodsel heb ik dan eerst zijn voetjes gekleurd. Dit lukte redelijk, we hebben een mooie afdruk in het boekje. Zijn handjes waren een ander verhaal. Van zodra ze rood waren, maakte Robbe kleine vuistjes. Ik heb weliswaar zijn handpalm en een pinkje op papier staan. En roze handen!!! Achja, we hebben ons geamuseerd, dat is het belangrijkste.
Hier ben ik weer, intussen al 39.9 weken zwanger, sorry dat ik al lang niet meer geschreven heb. Met mij gaat alles goed, met de baby ook. Met de communicatie tussen ons gaat het minder... Mijn rug is bijna gebroken, ik slaap amper en zit om het anderhalf uur op toilet voor een plasje.
Ik werk sinds enkele weken ook niet meer Niet ontslagen maar een kleine inzinking gehad en voor ik het wist was ik al 3 uur verder, compleet oververmoeid, gelukkig heb ik lieve collega's. Sinds maandag 30 juli zit ik dus thuis. Ons kindje groeit goed, en onze Gyn voorspelde dat het +-3750g zou wegen. Wat een kanjer zeg
Goh morgen zou het de grote dag moeten zijn, maar ik betwijfel het. Om 8 uur hebben we een afspraak bij de Gyn voor een nieuwe monitor en afhankelijk van die uitslagen gaan we moeten denken over inleiding of keizersnede.
Al 33 weken in verwachting, over minder dan 7 weken kunnen we al mammie en pappie zijn! Het komt dichterbij en zo dus ook de twijfels, zal ik het aankunnen? Gaat ons zoontje gezond zijn? Wat als het er opeens toch 2 zijn? Je weet maar nooit he! Achja, che sera, sera zeggen ze toch.
Dinsdag 3-7-2007 zijn we opnieuw naar de Gyn gegaan, voor de 3e echo. Onze schat ligt met z'n poepeke omhoog en het hoofdje al in de juiste richting, de kans dat hij zich gaat draaien is dus heel klein. Oef toch kans op een natuurlijke bevalling. Hij woog dinsdag 2106 gram en qua lengte is hij ongeveer 42 centimeter groot. Aan deze cijfers kon de dokter dus uitmaken wat we een heeeel gezond boeleke verwachten. Dat is de enigste zin die echt belangrijk is voor ons. Vandaag heb ik in het boek 'Zwanger' gelezen dat vanaf 37 weken de geboorte elke dag kan plaatsvinden. Hellup, dan moet ik nog werken. Ik werk nog altijd in Brussel een overplaatsing zit er niet meer zo fel in denk ik, jammer. Want ik wil echt niet bevallen in Brussel, het is te ver voor Kristof (zeker in de spits), ik ben de taal niet echt machtig (dankzij mijn ingangsexamen voor de NMBS weet ik wel dat accoucher bevallen is) + ik ken er niets! Maar echt helemaal niets. Hoe proper zijn de ziekenhuizen? Hoe is het personeel? Noem maar op. Maar afhankelijk van wat de dokter zegt, blijf ik wel werken hoor. Sommigen zeggen 'ik snap niet hoe jij dat risico neemt om elke dag nog op en af naar brussel te gaan'. Duizenden vrouwen hebben het voor mij en gedaan en nog velen zullen me volgen. Stiekem hoop ik wel dat de baby blijft zitten tot minstens 13 augustus. Want dan gaat waarschijnlijk mijn zwangerschapsverlof in. Je bent verplicht 1 week voor de uitgetelde datum thuis te blijven, maar bij mij begint die dag op een woensdag, dus was ik al van plan om maandag thuis te blijven. Lekker uitrusten en me klaarmaken voor de bevalling.
Ik ben ook nog niet gek veel bijgekomen, nu weeg ik 72.5 dus ongeveer 7.5 kilo aangekomen. Het is wel in de laatste weken dat de kilo's gaan aankomen, maar daar heb ik niet veel schrik voor. Ik eet liever wat meer opdat de baby meer gezonde dingen binnenkrijgt, dan dat ik op mijn lijn zou letten om niet teveel bij te komen. Deze week hebben mama en Jan de baby ook voelen hikken, dat blijft een raar gevoel, neem het van me aan.
Achja, een baby in mijn buikje, wie had dat ooit verwacht? Volgende blog met foto komt nog, maar vraag me niet wanneer.
Oke, hier zijn we weer... Na lange tijd Hoe ziet het er nu uit? Ronder en gezonder, onze kleine schat heeft vandaag een ander deel van m'n buik ontdekt, namelijk de linkerkant! Nog meer plaats om rond te zwemmen, kopje te duiken en hennig te stampen. Het to-do lijstje is ook al gebeterd. -Meter en Peter (gedaan!) -Geboortelijst (gedaan!) -Doopsuiker (nog doen) -Geboortekaartjes (nog doen) -Babykamer (50/50)
Dusja, de babykamer... We mogen de bureau inpalmen, ligt naast onze slaapkamer dus als ons ukje huilt is niet iedereen wakker Er moet nog verhuisd en opnieuw behangen worden, roze voor een jongenskamer? Neen dank je Het bedje,commode, kleerkast enz hebben we ookal. De pappie in spé is nu de commode aan het vernissen. Ikea, goed idee! Kleertjes hebben we ookal in overvloed, ik probeer mezelf uit elke baby-achtige winkel te houden opdat niet m'n hele salaris opgaat aan body's die na 3 weken al te klein zijn. Van Meter Vanessa en Nonkel Guy hebben we al een autostoel gekregen om onze kleine schat later mee op stap te nemen. Peter Peter (ja zo heet hij) en Tante Kirsten hebben al voor body'tjes gezorgd voor als onze Robbe het ziekenhuis mag verlaten. Nog minder dan 2 maanden, brrrr beangstigend hoe snel het dichterbij komt!
M'n buikje, is nu mooi rond, allez, meer in een punt naar voren, wat ik persoonlijk mooier vind Als je me langs achter bekijkt zie je niet fel dat ik zwanger ben, maar langs opzij wel (duhh). Slapen begint moeilijk te gaan, vroeg beginnen is dus de boodschap. Lekker eten is ook zoiets... Dan ben ik heerlijk aant genieten, stampt onze Robbe tegen m'n maag van 'mammie, niet teveel je mag niet te dik worden' Mijn baby commandeert nu al, en hij zit nog maar in mijn buikje. Ook zitten we intussen al op 31 weken en 5 dagen. Nog +-8 weken en 2 dagen tot de bevalling, het kan altijd vroeger of later natuurlijk.
Volgende week krijgen we een nieuwe foto van de dokter, zal Robbe dan weer met z'n poep omhoog liggen en de beentjes lekker wijd open? Kristof was apetrots natuurlijk, z'n zoontje heeft al karakter in de buik. http://www.babybytes.nl/zwangerschap/kalender/week/31 Hier zitten we nu dus. De baby zou nu 38 cm lang moeten zijn en ongeveer 1600 gram wegen.
Onze geboortelijst kan je op deze site bekijken: www.premaman.com dan naar 'onze diensten' daarna op 'geboortelijst' en dan kan je of Kristof zijn naam of de mijne (Rebecca) intypen. Of natuurlijk als je geen zin hebt om bovenstaande instructies te volgen, gewoon op deze link klikken: http://www.premaman.com/wapr/nl/birthlist_offer3.jsp?id=19552 Dan kom je er ook op uit.
Wil je graag een kaartje? Mail dan even naar asaro_rebecca@hotmail.com
Hier ben ik weer... Na een tijdje out geweest te zijn, werk, ziekte, ontslag, depressie nabij... ben ik weer terug. Ziekte zeg je? Inderdaad, uitgesteld wegens ziekte. Hoe dat gekomen is, zal ik hier eens uitleggen. Tot 25 februari werkte ik in 't Stadscafé in Genk. Maar op die bewuste avond heb ik een werkongeval gehad. Mijn taken bestonden daar uit door de week de afwas te doen, en op zondag 15!! uren als keukenhulp. Ik zo blij als iets, want ik werk graag in de keuken. Na elke afwasshift is het de bedoeling dat de keuken gedweild wordt. Ik droeg gewone sportschoenen, ik was al maanden aan het wachten op werkschoenen die de werkgever normaal hoort te voorzien. De keuken was gedweild, en het werk kon weer hervat worden. Na een tijdje komt een ober de keuken binnen langs de bar-ingang (deze gaat ook naar de kelder) en glijdt hij bijna uit. Hij zegt tegen Vera (de afwasdame) dat het de bedoeling is dat de vloer droog is na het dweilen en zij lacht deze opmerking weg. 15 minuten, ja hoor een kwartier later wil ik spaghettisaus naar de kelder brengen, en zoals je het al kan raden is de vloer nog steeds nat. Resultaat: spaghettisaus all over the place, ook over mij, ik op de grond en aant janken van de pijn. De chefs kwamen direct naar me toe, en vragen of ik nog kan rechtstaan. Dit ging nog net, maar ineens kreeg ik steken in mijn hoofd, ik was met mijn achterhoofd ook op de rand van de vuilbak gevallen. Al kreupelend raak ik overeind, en drink ik een cola. Wat suiker kan zo goed doen op zo'n momenten. Alles deed pijn, hoofd, nek, rug, onderrug, armen, benen. Toch wou ik nog blijven werken want er kwam een groep van 20 personen en nog verschillende kleine tafels. Een collega vertelde me ook hoe ik gevallen was, want ik weet alleen dat ik opeens onder de spaghettisaus zat.
De dag erna ben ik ook gaan werken, omdat ik dacht dat de felste pijnen voorbij zouden zijn, niets was minder waar. 's Avonds naar de dokter gegaan, omdat ik amper goed kon lopen. Hij heeft direct gezegd om foto's te laten maken, en ik had de rest van de week ziekenvrij. Die avond een slaappil gekregen van mama, maar die hielp niet veel want ik had maar 2 uur geslapen. De dag erna, bij de radioloog kwamen fellere pijnen, heupen draaien, armen vooruit, rechte rug, buik intrekken etc. Bijna flauwgevallen van de pijn. Zelfs mijn buik intrekken ging niet meer, waardoor ze dus dachten dat ik zwanger was. Toen ik me terug ging omkleden viel ik weer bijna flauw, de witte muren kwamen dichterbij en gingen weer verderweg. Zo'n enge ervaring. Resultaat van de foto's: -breuk van staartbeentje -heup aan de linkerkant beschadigd -4e en 5e wervel, het stukje bot ertussen ook beschadigd.
Ik had wel een groot geluk dat het staartbeentje niet geknakt is, want dat moet dan rechtgezet worden. En dit kan en moet enkel manueel gebeuren, direct via de ingang... Neen, dank je wel... Enkel het linkerdeel van mijn heup was beschadigd omdat ik eerst op die kant was gevallen, erna recht op mijn billen en zo op mijn rug.
Dezelfde avond hiermee naar de dokter gegaan, en natuurlijk het werk op de hoogte gesteld van mijn week afwezigheid. De dokter schreef 3 weken voor. Hij wou me voor 18 maart nog zien voor een controle-onderzoek voor ik ging werken. Het kieken dat ik was, dacht nog dat ik gerust mocht gaan werken. Veel pijnstillers en spierontspanners voorgeschreven gekregen, om het leed te verzachten. Jammer genoeg begon toen mijn maag lastig te doen. Iets eten of drinken ging moeilijk, en alles wat ik at, kreeg ik niet goed verteerd. Dus ook een laxeermiddel moeten nemen. Het eerste weekend ging mijn vriend naar een LAN-party, maar hij was zaterdag toch al om 5 uur thuis om bij me te zijn. Ik was zo gelukkig maar toch voelde ik me schuldig, en ook ongelukkig want ik had verdorie daar kunnen zijn!
De week daarna, voelde ik me nog altijd rotslecht om alles, al mijn organen waren met mijn kloten aant spelen, ging ik naart klein toilet, en dronk ik een slokje water, moest ik opnieuw gaan. At ik een boterham, had ik na een hap genoeg, na 3 happen had ik buikpijn, enzovoort. En een en al huilbuien. Ik was aan het leren autorijden, en dit mocht opeens ook niet meer tot na de heling. Ik kon me niet meer concentreren, en alles deed weer pijn. Toch had ik me op vrijdag genezen laten verklaren opdat ik maandag terug mocht beginnen werken. Maandag en dinsdag was er nog een interimmer aanwezig. Op woensdag, 21 maart (mijn verjaardag verdomme!!!) ging ik terug werken, om te horen te krijgen dat ik niet meer moest komen. 'ik voldeed niet aan de eisen' was het excuus, maar iedereen weet wel dat het kwam door mijn afwezigheid. Weer een tegenslag, ik had nog een doos pralines mee, maar die heb ik wel zelf opgesmikkeld hoor.
Als verjaardagscadeau had ik wel rijlessen gekregen, door mijn ontslag heb ik ze dus alle 20 in 2 weken kunnen nemen. Verder was mijn verjaardag niets waard... 's Avonds was er een familiefeestje in Kristof zijn familie,zijn petekindje Maxime was jarig. Ik geneerde me om te zeggen dat ik ontslagen was. Sinds ik met Kristof samenben, heb ik geen enkele job kunnen houden, zelfs geen parttimers. Redelijk genant als je weet dat iedereen in Kristof zijn gezin al jarenlang dezelfde job heeft, of heeft gehad. Wat ik nu wel heb, is mijn voorlopig rijbewijs, en de week nadat ik dat gehaald heb, mocht ik ook als parttimer beginnen in de Carrefour in Hasselt. Waar ze nu ookal commentaar hebben op mij. Het werk gaat niet vooruit, maar hoe kan het vooruit gaan als je eerst het werk wat anderen niet gedaan kregen moet afwerken alvorens je aan je eigen werk kan beginnen. Maarja, we zitten zonder personeel en overuren mogen niet, want ze passen niet in ons budget wordt er gezegd... Achja, c'est la vie he.
Verder, niet veel meer te vertellen eigelijk, welja, tot nu toe niet
Dit liedje is door P!NK geschreven als 'eer'betoon aan President Bush. Op het concert 1/10/2006 zei ze ook, voor ze dit liedje bracht 'this song is about the man who's gonna destroy the world' Zelden heeft een andere celebrity dit gedaan. Dit liedje wordt ook zelden gedraaid om de Amerikaanse radio's omdat de zenders een boete riskeren wegens smaad aan de President. Ik heb ook de vertaling eronder gezet, voor mensen die graag de nederlandstalige tekst willen lezen.
"Dear Mr. President"
Dear Mr. President Come take a walk with me Let's pretend we're just two people and You're not better than me I'd like to ask you some questions if we can speak honestly
What do you feel when you see all the homeless on the street Who do you pray for at night before you go to sleep What do you feel when you look in the mirror Are you proud
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye And tell me why
Dear Mr. President Were you a lonely boy Are you a lonely boy Are you a lonely boy How can you say No child is left behind We're not dumb and we're not blind They're all sitting in your cells While you pave the road to hell
What kind of father would take his own daughter's rights away And what kind of father might hate his own daughter if she were gay I can only imagine what the first lady has to say You've come a long way from whiskey and cocaine
How do you sleep while the rest of us cry How do you dream when a mother has no chance to say goodbye How do you walk with your head held high Can you even look me in the eye
Let me tell you bout hard work Minimum wage with a baby on the way Let me tell you bout hard work Rebuilding your house after the bombs took them away Let me tell you bout hard work Building a bed out of a cardboard box Let me tell you bout hard work Hard work Hard work You don't know nothing bout hard work Hard work Hard work Oh
How do you sleep at night How do you walk with your head held high Dear Mr. President You'd never take a walk with me Would you
Vertaling:
Beste President laten we een wandeling maken. Beeld je in, we zijn 2 gewone mensen, en jij bent niet beter dan mij. Ik wil je een paar vragen stellen, als we eerlijk zijn.
Wat voel je als je alle daklozen op straat ziet? Voor wie bid je 's avonds, voor je gaat slapen? Wat voel je als je in de spiegel kijkt? Ben je trots?
Hoe slaap je als de rest van ons huilt? Hoe kan je dromen als een moeder geen kans krijgt om afscheid te nemen? Hoe kan je met je hoofd rechtop lopen? Kan je me in mijn ogen kijken, en me vertellen waarom?
Beste meneer de President, was je een eenzame jongen ben je een eenzame jongen ben je een eenzame jongen? Hoe kan je zeggen geen kind wordt achtergelaten we zijn niet dom en ook niet blind ze zitten allemaal in jouw gevangenis en jij betaalt de weg naar de hel
Welke vader neemt de rechten van zijn dochter af? Welke vader zou zijn dochter haten als ze lesbisch zou zijn? Ik kan slechts inbeelden wat de presidentsvrouw kan zeggen, je hebt een lange weg gevolgd, vol whiskey en cocaïne!
Hoe slaap je als de rest van ons huilt? Hoe kan je dromen als een moeder geen kans krijgt om afscheid te nemen? Hoe kan je met je hoofd rechtop lopen? Kan je me in mijn ogen kijken?
Laat me zeggen wat hard werk is Een minimumloon met een baby onderweg Laat me zeggen wat hard werk is Je huis heropbouwen nadat ze verwoest zijn door bommen laat me zeggen wat hard werk is een huis bouwen uit van een kartonnen doos laat me zeggen wat hard werk is hard werk hard werk Jij weet niets van hard werk hard werk hard werk Ohhhh
Hoe slaap jij 's nachts Hoe loop jij met je hoofd opgeheven... Beste President, we hebben nooit een wandeling gemaakt, zou je dat wel doen?
Hier zijn we dan, na veel verhalen en veel gegoogle ben ik dan overgestapt naar een blog. Welkom in mijn online leefwereld! Natuurlijk hoort bij een ontstaan van iets nieuw ook een hapje en een drankje, maar dat kan later aan jullie voorgesteld worden. Bij feestjes komt heel wat te kijken, in welk thema ga ik door, wie komt er, en welke muziek wordt er gedraaid? Iedereen en alles is welkom. Dus allen, hef je glas en schuif aan bij het buffet, uw gastvrouw gaat zich even voorstellen. ** Kuchkuch, dank je wel woordvoerdster**
Hallo allemaal, ik ben Rebecca, Becky mag ook en wil jullie van harte welkom heten op mijn kleine plaatsje op het grote World Wide Web. Ik ben 21 lentes jong (21 maart 1985) en woon in Genk. Samen met mijn vriend Kristof, mijn vader en moeder Jan & Liliane en onze huisdieren Tibeau (hond) en Pluche (kat) maken we wel eens toffe maar ook rare dingen mee. Zoals ieder normaal gezin dus. Ik werk in de horeca, en ben na de werkuren achter mijn pc'tje te vinden.
Ik ben geïnteresseerd in verschillende dingen, alternatieve geneeskunde, astrologie, huisdieren, uitgaan, gastronomie (veel en lekker eten dus) er zijn nog zoveel dingen. Dit was dus mijn korte voorstelling, laer volgt meer.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Achja, we hebben ons geamuseerd, dat is het belangrijkste.
Niet ontslagen maar een kleine inzinking gehad en voor ik het wist was ik al 3 uur verder, compleet oververmoeid, gelukkig heb ik lieve collega's. Sinds maandag 30 juli zit ik dus thuis. Ons kindje groeit goed, en onze Gyn voorspelde dat het +-3750g zou wegen. Wat een kanjer zeg 
Al 33 weken in verwachting, over minder dan 7 weken kunnen we al mammie en pappie zijn! Het komt dichterbij en zo dus ook de twijfels, zal ik het aankunnen? Gaat ons zoontje gezond zijn? Wat als het er opeens toch 2 zijn? Je weet maar nooit he! Achja, che sera, sera zeggen ze toch. 
Oke, hier zijn we weer... Na lange tijd 
Het bedje,commode, kleerkast enz hebben we ookal. De pappie in spé is nu de commode aan het vernissen. Ikea, goed idee! Kleertjes hebben we ookal in overvloed, ik probeer mezelf uit elke baby-achtige winkel te houden opdat niet m'n hele salaris opgaat aan body's die na 3 weken al te klein zijn. Van Meter Vanessa en Nonkel Guy hebben we al een autostoel gekregen om onze kleine schat later mee op stap te nemen. Peter Peter (ja zo heet hij) en Tante Kirsten hebben al voor body'tjes gezorgd voor als onze Robbe het ziekenhuis mag verlaten. Nog minder dan 2 maanden, brrrr beangstigend hoe snel het dichterbij komt! 
De chefs kwamen direct naar me toe, en vragen of ik nog kan rechtstaan. Dit ging nog net, maar ineens kreeg ik steken in mijn hoofd, ik was met mijn achterhoofd ook op de rand van de vuilbak gevallen. Al kreupelend raak ik overeind, en drink ik een cola. Wat suiker kan zo goed doen op zo'n momenten. Alles deed pijn, hoofd, nek, rug, onderrug, armen, benen. Toch wou ik nog blijven werken want er kwam een groep van 20 personen en nog verschillende kleine tafels. Een collega vertelde me ook hoe ik gevallen was, want ik weet alleen dat ik opeens onder de spaghettisaus zat. 
