Het was een dagje vol emoties (lachmomenten en irritaties). We hadden maar 2 lessen vandaag, de tweede les was PO (professionele ontwikkeling) en daar moeten we altijd iets doen rond onszelf leren kennen. Vandaag moesten we onszelf blootgeven aan de anderen in de groep. We zaten in groepjes van vier (ik zat met Micha, Emma en Jeremy). We moesten op een bepaald moment elk om de beurt een kaartje trekken met daarop een vraag. Dan moest je die vraag zo goed mogelijk beantwoorden voor jezelf tegen de anderen. Na enkele keren had ik de vraag: Wanneer was je voor het laatste gelukkig? Onze docent was er net bij komen zitten en ik wou een andere vraag, maar ik mocht niet van haar. Ik wou niet over dat onderwerp praten. Ik zei dus maar als antwoord: lang geleden. De docent bleef maar doorvragen dus moest ik wel verder vertellen en ik zei dat het ongeveer 5 jaar geleden is dat ik echt gelukkig was. Ze bleef weer doorvragen over de oorzaak daarvan en ik zei gewoon dat ik heel onzeker ben en dat ik ook weet waarom. Toen vroeg ze of zei er misschien iets aan kon doen?! Ik vond het belachelijk! Ik werk er al zolang aan, dan gaat zei dat niet opeens kunnen veranderen met wat woorden. Het is goed bedoeld, maar het kwam stom over. Ik had het op dat moment opeens heel moeilijk met mn tranen bedwingen. Maar het is gelukt om ze in te houden, maar ik was even niet de 'standaard Ena', ik was even de 'echte Ena'. Wat ik vanbinnen echt meedraag kwam naar buiten. Ik was heel stil en heb dan gevraagd of de volgende niet wou vertellen, want het ging anders fout lopen. Na school ben ik bij mijn omatje langsgegaan, dat was ook weer twee weken geleden :( Dat maakte mijn dag toch nog goed :) Slaapwel!

xMe