Angstig, ik dool rond in een verre dimensie. Schijnbaar onbewogen peddel ik, vol in de storm. Niemand duwt me, niemand leidt me naar de kant. Ik weiger, elke hand negeer ik.
Ik kies, ik bepaal. Bij onmachte om mezelf te plaatsen, hoe kan ik dan behagen?
Bonkend, als het ware schreeuwend om bevrijd te worden. Mijn lippen iets uit elkaar, de enige manier om nog wat lucht binnen te krijgen. Ogen die als een jagende kat haar prooi volgen, niets ontgaat ze. Mijn lijf tintelt, zelfs het gewicht van een vlieg zou me nu kunnen breken.
Ik kan tegen een stootje. Horror, vette porno en Saartje Vandendriessche overleef ik moeiteloos. Deze week echter, ontdekte ik wat walging is. Maandagavond 20u10 op VT4. De stem van Peter aka ex - diadeemdrager aka doodrijder Van Asbroeck kan ik al perfect negeren. Het was de figuur van een twintigjarige provinciegenoot die mijn aandacht trok. Hij vertegenwoordigde, naast het Almachtige West - Vlaanderen, de holebi - gemeenschap tijdens de afleveringen van deze week. Wat een gruwel was dat!!!! Zijn kledij, zijn stijl van voortbewegen, de manier waarop hij zijn handen en armen houdt, zijn opmerkingen,... Mocht ik een homo zijn, ik joeg hem op en lynchte hem. Decennia lang al proberen talrijke organisaties holebi's in een beter daglicht te brengen, de mensheid er (terecht) van te overtuigen dat deze doelgroep is zoals elk ander mens. Baf!!! Alles valt terug te herbeginnen door een inwoner van Schuiferskapelle. Ik denk zelfs dat Bart K. en Luc A. een triootje zouden weigeren met onze amateurko(c)k. Pubers die al een tijd twijfelen aan hun geaardheid en signalen zoeken om te weten of ze voor de poep gaan of niet, hebben het licht gezien. De hetero populatie zal de komende weken zienderogen aandikken. Mijns inziens is het gedrag van mijn subject zo overdreven omdat hij twijfelt aan zichzelf. Als je echt homo bent, dan hoef je daar niet zo mee te pronken en al zeker niet elk detail waarmee homo's geassocieerd worden in de praktijk om te zetten.
Het meest weerzinwekkende ooit door mij ervaren op de televisie kwam er op dinsdagavond. De jongeheer, tevens volledig in het wit uitgedost met zijn vast sjaaltje, ontdekte de trampoline. TV en trampoline bracht mij in mijn gedachten terug bij schaars geklede deernes die mijn scherm vulden terwijl ze op en neer sprongen. Maar bij wat ik nu te zien kreeg, zou zelfs M. Jackson zijn neus ophalen. Hij sprong, al weet ik niet of 20 cm hoog onder de categorie springen kan worden geplaatst, op en neer en produceerde geluiden die je tegenwoordig enkel nog hoort als je jezelf streelt met een veertje. Ik, samen met wellicht honderdduizenden andere kijkers, hoopte uit de grond van mijn hart dat hij zou vallen. Hard op het gras, maar zonder blijvende letsels of inwendige bloedingen. Mijn wens bleef uit en later op de week moest de,licht arrogante, zakenman uit de reeks de zwart - wit redenering van mijn subject bekopen met de laatste plaats.
Spoor 9, een hondertal mensen. Hun dag begint, de meesten staren wezenloos voor zich uit.
Links in de verte zien ze de lichten van de trein. Het tactisch spel begint. Langzaam nemen de reizigers hun positie in, zorgen dat ze op de eerste rij staan.
De trein passeert de eerste mensen, God wordt aangesproken om ervoor te zorgen dat de deur van klasse 2 net voor hun neus stopt. Hij vertraagt, de spanning stijgt. Fuck, net een wagon gepasseerd met lege plaatsen. Enkele heethoofden zagen dit ook en draven in galop achter de trein. Hij staat bijna stil, dat wordt pech. Links eerste klasse, 10 meter sta ik verwijderd van de tweede klasse deur die zich rechts van mij openstelt. Teleurstelling, zelfs woede komt op de gezichten van velen. Mensen en hun gemak, heerlijk hoe dat wordt doorbroken...
"Superfan", een grandioos nieuw programma op een Nederlandstalige zender. Reality tv zit al enkele jaren in de lift en men blijft maar inpikken op 'menselijke' aspecten. Na tienerbevallingen, ocmw's, de luchthaven, mannen die niet handig zijn, blinden, anaal gefixeerden, kapot geschoren honden,... is het nu de beurt aan superfans. Het is easy tv, zowel voor de makers als de consumenten. Geen dure scenaristen, ingewikkelde plots of personages die 3 keer uit de dood herrijzen. Als zetelzitter hoef je ook niet na te denken. Het is alsof je, net voor het neerploffen in de sofa, je hersenen even langs de kant legt en je zintuig 'zien' zijn werk laat doen.
De wereld is eens te meer om zeep. Zelf heb ik ook personen die ik bewonder omwille van een aspect die ze wel erg goed onder de knie hebben, wat leidt tot een gevoel van waardering en oprechte betrokkenheid. Ik vraag me af wanneer je de stap zet van a) alle platen kopen van een artiest je waanzinnig goed vindt tot b) je ganse huis volhangen en een vaag, zwevend persoon als het ware het belangrijkste deel van je leven laten uitmaken. Heb je iets tekort in je leven? Doet die persoon je voelen als nooit tevoren? Of wil je per se op tv komen en ga je wat overdrijven met je fan zijn?
Het kan ook verkeerd uitdraaien als je nog een stap verder zou gaan natuurlijk. Je zal als fan van Judas je kind maar dezelfde naam geven, wie zal er nog een kusje willen van die schattige peuter? Je bent als van jongsaf bezeten van multitalent Kaëll Bart om dan als vrouw te moeten horen dat hij al die jaren homo was ( als fan negeer je de signalen die elk ander individu al lang had opgemerkt). Tot ziens trouwplannen, gedaan met de dromen om mevrouw Kaëll te worden, alle masturbatiesessies worden plots leugens,...
Leve tv! Leve de mens! Leve Josje van K3 straks in mijn fantasie...
