-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
23-04-2007
Weer een weerk voorbij!
Weer een week voorbij, weer een week dichterbij,... Achach wat gaat de tijd snel. Waar ik 365 dagen geleden nog in de kinderschoentjes van een levensbedreigende depressie zat, daar staat Sebastian nu sterker in zijn voeten dan ooit, vol moed en levenswil naar de toekomst kijkend. Grijze hemels hebben nog nooit zo roos gebleken, en regen nog nooit zo warm. Hoe een kleine 10 000 km en 525600 minuten een wereld van verschil kunnen uitmaken is toch wonderbaarlijk :), Vorige week heb ik het volgende gedaan om me hier bezig te houden; Sebastian is naar een waterval geweest, om zich daaropvolgens met kleren en schoenen in het water te werpen. Natuurlijk bedacht ik me daarna pas dat ik ook een zwembroek bij had en geen extra kleren. Gelukkig heeft de zon me een handje bijgestoken. (was ook wel nodig) Bij de waterval is er gedansd, gezwommen, gesmoord, geslapen, of beter gezegd, plezier beleefd! Na dat tochtje zijn we me heel de bende snooker gaan spele, en Sebastian heeft glansrijk (!!!) ....verloren. Ochja, pech int spel is geluk in de liefde! Over liefde gesproken, die Fernanda die ik nog ni zo lang ken blijkt echt wel e fijn grietje te zijn. Van liefde ga ik ni spreke ma ik voel me wel goed bij haar, we gaan zien waar dat op uitmond hé. Een dagje later is mijn fototoestel gefixt geraakt, na een ongelukkige val beleefd te hebben en na veel centjes op tafel neergeteld te hebben stroomt er eindelijk weer wat leven door dat machientje. Er worden eindelijk weer foto's getrokken dus! Verder op de week heb ik gwn wat tekeninge gemaakt, in de zon gelege en mijn cultuur van muziek heftig uitgebreid. Die diepe electrische tonen hebben plaatsgemaakt voor de doordringende schreeuwen van Janis Joplin, het prachtige getokkel op de gitaar van Jimi Hendrix en Richie Havens, en de meeslepende melodies van George Harrison en de legendarische John Lennon.
Das genoeg voor een week denk ik, vind je niet??
Gente, tenho saudades de mais suas. Todos os dias a noite, antes o dormir, eu estou pensando da minha terra, e da minha familia,... A coiza poha e que eu com certeza vou sentir falta do brasil o dia que estou la!! aaargh que bosta hein! bjos
---------->> haha da heb ik ok gevonde op youtube!! Ni te doen, da zijn dus de grietjes van Patos de minas ;) En ze zijn hier echt wel degelijk zo knap, haha.
AAAH!!! Ik heb serieus schrik gekrege dat de apocalyps nader komt!! Ik heb gisteren de zwaarste regen aanschouwt die Patos de minas ooit heeft gezien! Als ik dan denk aan hoe het weer daar nu is in Nederland (ook abnormaal!!) en hoe het daar was tijdens de laatste winter of laatste zomer! Pfff tzit echt ni goed met moedertje natuur... Verdorie! Ik had gehoopt da et voor de volgende generatie zou zijn.
achachach, er zou wat aan gedaan moeten worden (allemaal even kwaad kijken naar China en die Amerikanen)
Maar hoe is het daar in mijn dierbare Europa (inmiddels een goeie kuch gegeven) ? Hier gaat ie super hoor. Waar ik nu woon zit ik echt zooooooo goed. Elke dag SUPERveel eten, en we hebbe basket op de tv =), haha. En de laatste paar dage heb ik een paar superfijne mense lere kenne,...ik vind het spijtig da ik alle fijne mense hier in Patos de minas de laatste maand heb lere kenne. Precies of ik de maanden daarvoor wat gemist heb. Ik ga hier nu wekelijks naar een andere waterval me een paar vrienden,of zoals eergisteren. Toen ben ik met 3 vriende iets buite de stad gereden, waar er een prachtig uitzicht was. Biblische wolken die de zon met hun laatste krachten boven de horizon trachten te houden, met hier en daar een gouden straal die het wolkendek weet te doorbreken en zo het avondse licht over een deel van de stad brengt. Links van het wolkendek zag ik de hemel in verkleuren in oranje en geel. Hoe deze kleuren het blauw van de dag verdrongen en het zwart van de nacht, zij aan zij, toelieten. En een heeel eindje verder, zag ik de regen gieten als pijpenstelen, om zo d natuur hun welverdiende water te geven.
Het strafste was dat de mensen me wie ik ging ook konden geniete van zoiets. En met zo'n gezelschap en een welgevulde maag kan Sebastian toch niet anders zijn dan gelukkig, heel gelukkig :)
Oh! En Sebastian heeft een van die vrienden op het ritje buiten de stad weten te kussen, want eiglijk was het geen vriend maar een vriendin! En mooi dat ze is :)
,...En zo kwam er weer leven in de blog. Sebastian bestelde snel dat ticket, sprong op dat vliegtuig, kwam 33 uur later aan in de grote stad en... daar stond ze. Natalia (of was het de zon) verblinde me. We zijn die avond(-en) bij haar grootmoeder gebleven, die midden in het centrum van Belo Horizonte woont. De "Bá" ,zoals de grootmoeders koosnaam luidde, had de meest irritante papegaai, Cocotá (da Bá). Dieje was altijd jaloers as ge iemand kustte in zijn buurt. en dieje zei tege iedereen "tchau" heel de tijd. Maar dus in BH hebben we wel ook nog een heel bijzondere 'mercado' bezocht. Een reusachtige overdekte markt waar alles, van rieten hoeden tot kippen, en van Indische tabak tot Arabische waterpijpen verkocht werd. De dag erna zijn we maar richting Patos de minas getrokken. Bij aankomst goe rustig, en een paar dagen erna een groot welkomsfeest. Het feest was helemaal in 70's style en ieeeeeedereen was eraan, hahahaha. Ma eiglijk vond ik zelf et feestje van den avond ervoor wel beter. Zo alleen me goei vriende en der is toen ook serieus wa afgelache. De daaropvolgende dag is er niks anders gedaan dan slapen, opruimen, film kijken en recuperen.
Nu zijn we een week verder,.... maar daar ga ik morgen pas over schrijven want daar wil ik tesamen de fotos mee op internet zetten. Das altijd leuker om u een idee te geven van hoe fijn et hier is.
Het is vandaag vrijdag. Zaterdag vertrek ik!! iiiih!!! Na veel tijd en gezeur kom ik dan toch eindelijk op het punt van terug te gaan naar het land dat mn hart heeft verovert.
Sebastian is gisteren gevat en zal vandaag terechtstaan. Zal hij het langdurige gestapo verhoor kunnen doorstaan. De woorden, de blikken, de gevoelens, het plot,... Het uur telt nu negentien uren en zevenenvijftig minuten, de seconden opzij gelaten. Nog een kleine drie minuten dus, weet ik nu, tot ik met gespitste oren in de verte het geronk van een oude mercedes hoor naderen. De auto zal prompt stoppen bij de voordeur, je hoort de het gepiep van de handrem die aangezet word, een paar klinken maken hun vertrouwde geluid en niet lang daarna hoor je een knal van de deuren die ruw dichtgegooid worden. De bel gaat,...
Weken is het geleden dat ik nog eens de moeite heb gedaan en de tijd heb genomen om een bericht op virtueel papier neer te schrijven. De ware schoonheid en magie van het schrijven is nu eenmaal niet hetzelfde op deze manier, zo onpersoonlijk, zo makkelijk. Met de simpele druk op een toets is de letter, en zo het woord gewist dat net nog de gedachten doorkruiste. Schrijven hoort niet gemakkelijk te zijn, het is moeilijk, een kunst. Zo is het ook in het leven. Maar al te vaak worden dezer dagen de luxes en privileges van het alledaagse leven als vanzelfsprekend genomen, niet beseffend dat het zulke luxes en privileges zijn. Het is te gemakkelijk, het is gewoon te gemakkelijk om op deze manier te leven, niet nadenkend, niet omkijkend. Een grote zonde is het. De schoonheden die gemist worden, niet beleefd en niet bewonderd worden. Het is iets wat ik heb ingezien van de ene, op de andere dag. Alsof de nacht me een vergrootglas had gebracht, zag ik hoe het scherm waarop ik het leven elke dag bestudeerde een net bleek te zijn. Goed keek ik met mijn nieuwe vergrootglas naar het scherm en vond kleine gaatjes, amper zichtbaar. Er kwam een frisse tocht uit tevoorschijn. Ik ademde diep in en mijn longen werden algauw gevult met verse lucht. De zuurstof van het leven zocht zijn weg door mijn lichaam tot in de kleinste aders. Wat een gevoel! Ik voelde een leger tegen de laag van teer in mijn longen duwen ,om daarna er door te breken. Een korte pijn, om daarna het leven met geschrobde en wijd open kijkers te aanschouwen. Ik zag hoe het scherm als een slang zijn buitenste schil van zich afworp en zijn ware kleuren prijs gaf. Vlinders fladderend rond de contouren van het onderwerp, een zon die zicht langzaamaan begint neer te leggen achter de horizon, het licht in stralen van geel, oranje en rood uiteenspattend en vermengend met het blauw van de lucht aan de horizon en het zwart boven in de hemel, drie bedelaars rechtsboven op het scherm met de rechterhand uitgestrekt, de linker stevig rond een fles whisky en een gezicht dat niets minder dan hun ongelukkige verleden weergeeft.
Nu zit ik hier, te schrijven zonder na te denken, simpelweg in mijn ooghoeken kijken naar de neervallende druppels die te zwaar waren geworden voor de vermoeide wolken. Het weer is niet vochtig, kleverig en nat. Het weer is verfrissend, mooi en moge het nog een paar uurtjes doordruppelen. Het leven is makkelijk, moeilijk, mooi, oneindig, ..kunst.
-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
Weer een week voorbij, weer een week dichterbij,...
