Dik buik en meer..... Gewoon de dingen van alledag en mijn eigen dikbuik.
25-11-2009
Mijn Dikbuik
Mijn Dikbuik ontwaakte enthousiast en dacht maar aan een ding.we gaan ontbijten. Vrolijk schudde hij heen en weer toen ik met tante Veer de teckel in mijn arm naar beneden liep. Lady buik gekoppeld aan Jo was al even enthousiast al dacht Jo zelf daar anders over. Was ze zondag nog enthousiast van meedoen met Dikbuik en mij en dat ze dan wel 3 crackers at, nu werd dat terug gebracht tot een met een glaasje melk. Ze bofte want net had ik het ontbijt op tafel gezet of tante Veer ging er vandoor met een stukje kaas van de cracker. Dat is mooi weer een calorie minder. Jo zelf zat achter haar bordje als een klein meisje die voor straf aan tafel gezet was om haar bordje leeg te eten. Zelf was ik ook niet enthousiast en besloot de 3e beschuit en de druiven te bewaren als tussendoortje. Het moet gezegd we voelden ons meteen stukken beter en vonden dat we er allebei al veel monter uit zagen dan 5 minuten geleden. Niet veel later ging Jo naar haar werk met in haar tas een zakje druiven en de rest van de crackers wat ze natuurlijk met een stralende glimlach meenam. Ze was mij er echt dankbaar voor. Dikbuik was even rustig na die twee beschuiten maar dat was ook maar even. Na 20 minuten vond hij 2 beschuiten wel erg weinig en werd onrustig om vervolgens baldadig te worden. Hij had een leuk spelletje ontdekt. Touwtje trek zoals je ook op de kermis wel ziet, je trekt aan de ene kant en aan de andere kant bungelt dan een cadeautje. Zijn trekspel was iets anders. Hij trekt aan een touwtje en boven in mijn hersens gaan alarms af als toet toet, ring ring, honger, zoet en meer. Ik kneep Dikbuik in zijn vel dat het afgelopen moest zijn en beloofde dat als hij rustig was we nog even naar bed gingen en dat hij daarna nog iets lekkers kreeg. Het hielp want Dikbuik is graag lui en luieren en eten geeft hem dat mooie volle volume. Na een korte tuk mocht hij dat 3e beschuitje en de druiven en gingen we op pad om tante Veer en Daisy uit te laten. Niet dat hij het nodig vond. Hij klaagde dat hij door elkaar geschud werd en dreigde weer aan de touwtjes te trekken. Ik begon hard te zingen om mijn hersens op andere gedachten te brengen en werd nogal vreemd bekeken op straat en de tante begon een beetje te uitbundig te worden. Maar het hielp wel. Ik glimlachte 1-0 voor mij alhoewel ik wel voelde dat Dikbuik snode plannen sneed maar voor voorlopig had ik toch maar mooi gewonnen. Als troost kreeg hij bij thuiskomst een lekkere lunch. Na een uur begon hij alweer te pesten en mijn hele lijf schreeuwde om meer en vooral zoet dus zette ik mij vooral aan de 2 liter water. Een schrale troost en Dikbuik ging er bijna van klotsen maar het pesten hield op en veranderde in een soort zeuren. Dat zeuren hield zon beetje de hele dag aan. Ik zette mij aan een spelletje op de computer om mijzelf af te leiden. Wat last van lichte hoofdpijn maar ik overwon de dag die zat vast al beweerde Dikbuik dat het maar 1 dag was. 24 november 2009
Gisteren heb ik mijn laatste koek opgegeten. Ik zat verstopt op een beschut muurtje, kijkend naar de mensen die tegen de harde wind in probeerde te fietsen. Die koek had ik gekocht bij A.H waar ik boodschappen had gedaan, mijn afscheid van snoep en koek. Het lag nog een tijdje in mijnboodschappen karretje tussen allerlei gezonde dingen die mij af moeten helpen van de overtollige kilo's. Dat het eraan zat te komen dat wist ik wel maar zolang het wijzertje van de weegschaal nog onder 100 kilo kwam hield ik mijzelf voor dat het niet zo erg was. Evengoed als ik mij zelf wijs maakte dat ik heel gelukkig was met mijn lijf tot je opeens ontdekt dat je futloos ben en je voeten nog maar net het gewicht kunnen dragen. De spiegel ontwijking had al genoeg moeten zeggen evenals het zorgvuldig ontwijken van mensen met een foto toestel in de hand. De smoesjes van...zit in de familie en ik zit er niet mee, evengoed. Struisvogel politiek dus. Zondag gebeurde het dan eindelijk. Het wijzertje van de weegschaal schoot langzaam omhoog tot over de 100 kilo, bleef nog even hangen alsof het na wilde denken en bleef uiteindelijk op 102 kilo steken. Omgerekend een bmi van 38,5 en dat wil zeggen dat ik in de gevaren zone zit. Nu kan ik heel onschuldig doen of ik schrok maar dan zou ik niet erg geloofwaardig overkomen. Ik geef het schoorvoetend toe. Ik ben verslaafd aan lekker en veel eten. Verslaafd aan snoep. Ik ben een emotie eter en tegen die tijd dat ik mij weer rot voel omdat ik weer teveel gesmoept heb en dan weer ga snoepen omdat ik mij rot voel is de cirkel weer rond. Evengoed moet ik toegeven dat het niet mijn eerste poging is. Er liggen al velen pogingen op de vuilnishoop waarschijnlijk geknakt door de teleurstelling die ik voor het gemak ook maar heb meegegeven. Maar ik moet er nu wat aandoen voor ik al bejaard ben voor mijn 80e. Met mijn 52 jaar zou ik toch nog best pip door het leven kunnen gaan. Inplaats daarvan heb ik de interesse in mij zelf verloren en ontwijk ik mijn eigen aanblik wetende dat ik minder gelukkig ben met mijn lijf dan dat ik iedereen wil laten geloven. Wanneer ik s'morgends opsta en mijn slobber kleren aantrek gebruik ik al mijn energie om er maar niet aan te denken. De rest van de dag is geheel futloos. Ik mis mijzelf, ik mis mijn lichaam, de trots, de vrolijkheid en ik wil het terug. Dan toch maar weer opnieuw beginnen als ik mijzelf tenminste terug wil vinden. Dus vandaag start ik met een gigantische afval race. Er moet 30 kilo af....en daarom zat ik gisteren bedachtzaam met kleine hapjes nog even te genieten van die zoete koek terwijl ik mijn buik aansprak dat dit het laatste was wat hij aan koek kreeg. Mijn buik schudde even ten teken dat hij het begreep en begon meteen al met flink te knorren waarop ik hem nog eens streng toesprak en een grote preek hield over de noodzaak. Hij zweeg beschaamd. 24 november 2009
Deze weblog gaat over mij, mijn honden, het dagelijks leven maar ook om de strijd om van dikbuik weer dunbuik te maken. Ik moet minstens 30 kilo afvallen en na veel mislukte pogingen ga ik hem wederom aan. Dit keer met weight wachters. Deze weblog gaat dus over mij, mijn strijd en alles daarom heen wat ik belangrijk vind.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
