Donderdag 31 juli en vrijdag 1 augustus: Grand Canyon
De vermoeidheid begint toe te slaan na het varen op Lake
Powell haalde Henri het avondeten niet meer . Bij aankomst in het hotel had hij
eerst een grote ruzie met Arthur voor een zak M&Ms (al een teken aan de
wand dat er iets niet juist was) en nadien is hij al snikkend als een blok in
slaap gevallen. Ocharme . Hij had ook al gezegd dat hij geen honger had, dus
gingen we na een uurtje alleen eten en gingen we uiteraard af en toe eens een
kijkje nemen (dit schrijf ik er bij voor de volledigheid om ons oma gerust te
stellen ;-)
De ochtend nadien was het humeur gelukkig al terug op peil
want we hadden Grand Canyon voor de boeg. We bezochten de Zuidelijke meest toeristische
kant de Noorkant is veel moeilijker toegankelijk en dus niet haalbaar binnen
ons tijdsbestek. We beginnen met de East Rim waar er op heel wat plaatsen view
points zijn, waar je meestal een paar honderd meter wandelt voor een mooi zicht
op de canyon. We hadden ons afgevraagd of de Grand Canyon ons nog zou kunnen
verrassen na zoveel natuurschoon dat we al gezien hebben . OP het eerste zicht krijg je zichten die we
al gezien hebben we hebben, maar doorheen de dag wordt de grootsheid van dit
spektakel echt wel duidelijk. De omvang van de canyon is werkelijk niet te
vatten. OP een bepaalde plaats zien we wat stilstaande wagens langs de weg we
stoppen ook en er blijkt daar een reuze eland (Elk in het Engels) te staan
zijn rughoogte was +/- 2 meter en hij had een enorm gewei. Hij was aan het eten
van de bomen en ondanks de vele toeschouwers ging hij ongestoord verder.
In de namiddag bezoeken we de West Rim. Die is niet met de
auto toegankelijk. Er rijden bussen en tijdens de heenrit kan je aan elke halte
afstappen. Je kan ook delen te voet doen en we belissen dat te doen. Dit was
echt de moeite, want dan wandel je op een wandelpand naast de afgrond van de
canyon en beleef je de natuur nog veel beter. Na een paar tussenstops begint
het weer ons parten te spelen - er komende dreigende wolken af, het begint te
bliksemen en te donderen en we beslissen aan de volgende halte de bus te nemen.
Terwijl we aan het wachten waren op de bus begon het fel te regeren, gelukkig
kwam een lege bus ons ophalen. Iedereen werd verplicht op de bus te stappen ook
voorbijgangers die van plan waren door te wandelen werden door de buschauffeur
verplicht op de bus te stappen to save their lives blijkbaar hebben nogal
wat mensen hun leven al gelaten tijdens een dergelijk onweer . Met procedures
gaan ze echt wel heel correct om in The States streng zelfs maar altijd heel
vriendelijk.
We komen aan in het hotel rond 17 uur en gaan later op de
avond nog kijken naar een film die vertoond wordt in een cinemazaal van
National Geographic en die in ons roadbook aangeduid staat als een must. De
film toont op heel aantrekkelijke manier de ontwikkeling van het leven in de
canyon doorheen de eeuwen het is zodanig gefilmd alsof je het zelf meemaakt. Op
weg naar de film kwamen maar liefst 3 elanden parmantig uit het bos gewandeld
om wat te grazen op een weiland nabij de straat Echt wel bangelijk hoe dicht
sommige mensen er bij gaan staan om te fotograferen en te filmen. Ik ben blij
dat we een goeie lens hebben en niet al te dicht moeten ;-)
We besluiten de avond in een leuke pizzatent.
De wekker staat terug vroeg want tegen 8.30 uur moeten we
al op de luchthaven zijn voor onze helikoptervlucht over de canyon. De vlucht
zelf duurt +/- een uur en voor zover we nog niet overtuigd zijn van de
grootsheid van de canyon maakt dit echt wel alles duidelijk!! Eerst vlogen we
een 5-tl minuutjes van de helihaven over bossen naar de canyon het moment
waarop je die canyon induikt is echt wel heel speciaal precies alsof je een
vogel bent. Als je t mij vraagt is dit de enige manier om de Grand Canyon min
of meer wat te vatten.
Na dit avontuur reizen we door naar Scottsdale onze laatste
verblijfsplaats . Het is hier 40 graden!! Penta Reizen heeft ons hier gelogeerd
in een prima hotel we zullen eindigen in schoonheid! Morgen nog een dagje
rust en zwembadplezier en dan terug naar ons Belgenland. Het ging te snel
voorbij maar het is goed geweest, wat zeg ik, super goed!
Woensdag 30 juli â dagje met een power boat op Lake Powell
De kids waren vandaag wel heel enthousiast om op tijd op te
staan! Tegen 9 uur komen we aan bij Wahweap Marina, het jachthaventje van Page.
Een behulpzame jongen voorziet ons van reddingsvesten en een tube en geeft ons
wat uitleg. Een kwartiertje later zitten we al op het water. We weten het
meteen dit wordt een fantastische dag! Stralend zonnetje, blauwe hemel en
echt warm water. Het duurt dan ook niet lang of ieder van ons wil die tube eens
uitproberen. Het is een grote ronde luchtmatras die voortgetrokken wordt door
de boot en de jongen die de uitleg gaf zei dat je echt snel moest varen wat
Bart uiteraard ook deed! Lake Powell heeft hel blauw groen water en is super
groot totale lengte 49 mile! Je hebt geen overzicht op het geheel aangezien
het meer heel veel armen heeft. Je kan op en af geraken op een dag maar we
besloten dat niet te doen en het snel varen af te wisselen met water plezier. Bovendien
bleek al snel dat het hier niet zo simpel is je weg te vinden in die armen van
Lake Powell. Aangezien alles omgeven is met bergen zie je soms niet waar een
inkeping begint. Als de boot volle gas geeft, gaat het echt wel snel en het deed
vooral raar als je in de golven komt van een andere snelle boot. Alhoewel in de
toeristische gids stond dat Lake Powell veel bevaren wordt valt dat reuze mee
natuurlijk door de omvang. Het is niet dat je de hele tijd moet opletten van
andere boten. Omstreeks 5 uur komen we allemaal met een rood velletje van de
boot ondanks herhaaldelijk smeren De dag is nog niet ten einde we gaan
straks nog eten, maar ik voel nu al dat ik dan te moe zal zijn om nog een
verslagje te maken. Morgen gaat het richting Grand Canyon nog 3 dagen
vakantie en een lange vlucht en dan is dit avontuur al voorbij .
dinsdag 29 juli - Monument Valley + Antelope Canyon
Dinsdag 29 juli
We starten onze dag terug vrij vroeg (+/- 7 uur) op het
terras van onze kamer met een ontbijtje with a view. Het is hier simpel maar
goed. We zijn ondertussen goed georganiseerd met ons 4tjes voor onze
valiezenkoers dat gaat al heel vlot iedereen kent zijn taak en in een
kwartiertje is alles terug ingepakt. Daarna gaat het richting Monument Valley.
We zijn er niet helemaal gerust op of Chevie de tour langs de minder goeie
banen zal doorstaan maar hij doet het vlekkeloos en brengt ons bij een
ongebrijpelijk stukje natuur. Met een stralend blauwe hemel en meteen +/- 30 graden ziet alles er fantastisch uit. Mijn
fototoestel kan me bijna niet volgen .
De doorreis richting Antelope canyon gaat super vlot
vreemd, de ene dag gaan de miles super snel de andere dag blijven we rijden
We zijn vroeg op onze bestemming en doen al de check in
aangezien dat in de buurt liggen. We kunnen zelfs nog een uurtje luieren aan
het zwembad vooraleer we terug vertrekken.
Een open jeep brengt ons door de woestijn naar Antelope, dat
is al een belevenis op zicht. Antelope is een slotcanyon uitgeschuurd door het
water - werkelijk een fenomeen! We
hebben nu al heel veel mooie dingen gezien, maar dit overtreft alles! We hebben
bovendien een goeie gidse die uitlegt waar en hoe je de mooiste fotos neemt.
Arthur krijgt het op een bepaald moment wel benauwd de canyon is super nauw
en bovenaan grotendeels gesloten Gelukkig houdt hij zich staande
Nadien gaat het richting jachthaven bij Lake Powell waar we
onze boothuur voor morgen moeten gaan bevestigen en de administratieve
formaliteiten moeten vervullen.
Henri en Arthur zien dat helemaal zitten! De boot ziet er
goed uit, kan snel varen en we bestellen er een tube bij waardoor je achter
de boot op het water met 2 kan voortgetrokken worden. Bovendien voorspellen ze
36 graden en de watertemperatuur is 26 graden. Benieuwd wat dat zal geven.
Terug aangekomen in het hotel gaat het nog even richting
zwembad. Het Courtyard Mariott hotel hier is heel erg aangenaam maar het mag
gezegd, we zijn super content van onze reisorganisator. Tot nu toe is niets
tegenvallen, werden we overal verwacht zijn alle vooraf geboekte activiteiten
super goed geregeld, echt fijn!
We besluiten de avond met een etentje in het hotelrestaurant
op het terra en geraken aan de praat met de dienster een Roemeense studente die
elk jaar 3 maanden in The States komt werken om haar talenkennis te verbeteren!
Super vriendelijk en ambitieus meisje. Het valt ons echt op hoe makkelijk je
hier aan de praat geraakt met vreemde mensen. Iedereen vraagt van waar je komt
en dat is meestal een aanknopingspunt voor een leuke babbel.
maandag 28 juli - doorreis naar het land van de indianen via Natural bridges
Vandaag reizen we door naar het land van de indianen het
Navajo reservaat. We rijden eerst door een desolaat gebied en komen nauwelijks
autos tegen wat de natuur alleen maar mooier en spectaculairder maakt. De
voormiddag brengen we grotendeels in de auto door we moeten vandaag slechts
180 mile afleggen maar het zijn trage kms. Uiteraard stoppen we af en toe om
te kijken naar diepe kloven, meanders van rivieren etc. We nemen de picnic aan
de ingang van het Natural Bridges National Monument. Dat is het volgende park
dat we aandoen, waarin 3 natuurlijke bruggen zijn (om naar te kijken, niet om
over te rijden) gevormd door de rotsen. Je kan een rondrit maken van 9 mijl
en kan naar elke brug afdalen. We beslissen dat te doen bij de 2de
brug. Een leuke afdaling - vrij steil- brengt ons tot op de bodem van de vallei
en tot helemaal onder de brug. De terugtocht langs dezelfde weg is niet van de
poes het is dan nl nog altijd even steil ;-) Bezweet maar content dat we toch
terug een leuke wandeling deden rijden we verder. We maken de afdaling naar
Valley of the Gods ik weet niet waarom maar deze steile bergpas is onverhard
wellicht om het wat spannender te maken Dat soort situaties zorgt dan altijd
voor de nodige hilariteit in de wagen. Hoe zotter hoe liever ze het hebben .
Laatste bezoek van de dag is Monument Valley dat we eigenlijk morgenvoormiddag
echt zullen bezoeken. We rijden tot aan het begin van het visitor center om nog
wat bijkomende info mee te nemen en te bekijken wat de bezoekersmogelijkheden zijn.
Je kan op onverharde wegen zelf door de valley rijden maar kan dat ook met een
jeep. We vinden dat ze er wat zotte prijzen voor vragen 75 dollar per persoon
voor een rondrit van anderhalf uur is toch wat overdreven dus beslissen we dat
we het met Chevie zullen doen. Dan terug naar het hotel ons reisagent had ons
vooraf verwittigd dat dit het minst comfortabele hotel zou zijn wegens weinig
mogelijkheden hier in de buurt Aangekomen blijkt dat heel goed mee te vallen .
Er is wel geen frigo op de kamer dus moeten we wat inventief zijn en ons
drankjes koelen met ijsblokken (die er gelukkig wel zijn). Het is bovendien
kraaknet wat altijd het voornaamste is. Het uitzicht vanop ons balkonnetje is
bovendien heel mooi en om het helemaal leuk te maken kregen we bij de check in
een omslag van Penta reizen. Daarin zat een briefje om ons nog een prettig
vervolg van onze reis te wensen en een voucher om in het restaurant van een
gratis fles wijn te genieten. We konden dat heel erg appreciëren leuk gedaan!
We aten weeral lekker en genoten ook nog een een dessert en betaalden de hele
reis nog nooit zo weinig voor onze maaltijd. Aangezien we op voorhand een
totaal ander beeld hadden van dit verblijf (we dachten dat hier werkelijk niets
zou te beleven zijn) hadden we gezegd aan Henri dat we hier zeker zouden
kaarten dus dat moesten we nog doen na het eten. Na één partijtje chinees
poepen hielden we het echter voor bekeken want we waren alle 4 doodmoe. Voor
sommige mensen zal het een vreemd idee zijn om op vakantie nog voor 10 uur te
gaan slapen maar hier is het een noodzaak om het vol te houden. De wekker
staat morgen al terug om 7 uur.
Onze wekker stond vanmorgen al om 6 uur want in ons road book stond dat we sunrise point in Bryce best bekeken bij zonsopgang - natuurlijk! anders zou het geen sunrise point zijn ;-). We hadden alles voorzien om te kunnen ontbijten op de kamer en tegen 6.50 uur zat alles al terug in onze chevie en waren we weeral op stap. Henri had wel verschillende zoentjes nodig om wakker te worden....;-)
Tot mijn grote verbazing waren mijn mannen ook wel gewonnen voor het idee om dat te doen. Eens aangekomen was ik toch blij dat daar nog een paar auto's stonden... We waren dus niet de enige zotten. We begonnen de wandeling en kwamen zelfs jongeren tegen die daar in open lucht geslapen hadden om de sunrise zeker niet te missen... Toen wij er waren was de zon al wakker, maar hadden we wel een prachtig lichtspel op de fijn uitgesleten rotsen. Echt magnifiek en we waren dus content dat we ons de moeite getroost hadden vroeg op te staan. Daarna reden we tot op het einde van Bryce en deden op de terugweg elk uitzichtspunt aan waarbij we nog een paar keer een korte wandeling maakten. Ik maak ongelooflijk veel foto's maar niets kan de werkelijkheid weergeven.
Deze namiddag ging het richting Capitol Reef - het volgende national park... het tempo ligt hoog.... De rit tussen beide parken was ook de moeite. Bart geniet van de ritjes op die bergbanen waarbij je continu een schitterend uitzicht hebt. We hebben vandaag 10-tallen mijlen gereden zonder een auto of huizen tegen te komen. We namen onze pic-nic op zo'n desolaat plaatsjet - het was ondertussen terug +/- 33 graden.
Na de middag waren we vrij snel in Capitiol reef dat in ons boek beschreven staat als een veel minder bezocht park maar niettemin echt mooi. We stopten er aan het visitor center om een wandelkaart op te halen en besloten om Capital Gorge op het einde van het park af te stappen. Na de rit door het park volgende nog een pittig grintbaantje om tot bij het begin van onze wandeling te geraken. We wandelden een 5-tal km over keien door een indrukwekkende kloof en deden op het einde nog een beklimming om ook eens van het bovenzicht te genieten. Net op het hoogste punt begon het te rommelen en de donder kan wel weerklinken hier tussen die rotsen! Dus zetten we er wat vaart achter om terug te geraken bij de auto. Arthur en Henri vonden het een avontuurlijk uitstapje en waren dus content! Aangezien we de dag vroeg begonnen waren, besloten we niet te laat in het hotel aan te komen. Iets na 5 waren we er, dus ruim de tijd om even te relaxen en van een zwembad/jacuzzi beurt te genieten. Het wordt een dagelijkse gewoonte. We zitten ondertussen in het gebied van de cowboys - wat heel duidelijk was in de aankleding van het restaurant dat bij het hotel hoorde: zadels, cowboyhoeden, hoefijzers... vormden de decoratie. De hoteleigenaar lijkt recht uit een Western geplukt. Bart koos een steak en kreeg een lap vlees van zeker 500 gr en at dat tot mijn verbazing ook helemaal op! Het cliche dat je niet lekker kan eten in The States klopt volgens ons niet. Toegegeven - als je super verfijnd wil eten zou dat hier moeilijk lukken (in de steden wel maar dan is het prijskaartje wel enorm hoog) maar we hebben al elke dag zonder uitzondering lekker gegeten en er is bovendien voldoende afwisseling. De porties zijn meestal wel abnormaal groot....En dan komen ze vragen of we een dessert willen.... maar met de beste wil van de wereld kan dat er niet meer bij.... En wat hoort bij cowboys? Juist Indianen - daar trekken we dan ook morgen naartoe. Als onze info klopt zal het daar zonder wifi te doen zijn - dus wellicht tot binnen een paar dagen...
We vertrekken omstreeks 8.30 uur uit Vegas want hebben
vandaag een lange rit voor de boeg en willen bovendien onze tijd nemen om Zion
te bezoeken. De voormiddag is een autorit maar dat steekt hier eigenlijk niet
tegen want het landschap blijft mooi, ook tussen de parken door. We doen
ondertussen nog wat inkopen bij Walmart een heel gekende supermarktketen in
de USA zodat we terug pick-nick en frisdrankvoorraad hebben voor de komende
dagen.
Zion ligt in de Mormonenstaat Utah mormonen drinken geen
alcohol of koffie, maar ondertussen zijn de wetten wat versoepeld en kan je die
zaken hier toch vinden (oef ;-), alhoewel het ons opvalt dat het aanbod toch
kleiner is dan op andere plaatsen.
De Zion canyon kan je niet inrijden met de wagen. Er rijden
shuttlebussen op de 9 mijl lange weg en er zijn 8 stopplaatsen waar je op en
af de bus kan voor een uitzichtspunt of wandeling. We besluiten om 2
wandelingen te doen. Zion bevalt ons super! Het is een mooie rode canyon. Niet alleen
de wandelingen in de canyon zijn de moeite ook als we in de vooravond Zion
uitrijden met de wagen, blijkt het park echt wel betoverend te zijn. In de
canyon heb je een combinatie van super hoge rode rotsen, maar ook vrij veel
groen, door de aanwezigheid van het water. Daarbuiten domineren de rode rotsen
met de vele inkervingen. Zodra we buiten het park zijn verandert de natuur
snel. We lijken opeens wel in de Alpen met vele bergweiden en koeien.
Daarna gaat de rit verder richting Bryce - het park dat we morgen bezoeken. Vooraleer
we er zijn, rijden we nog door de Red Canyon ook weer een postkaartje.
We komen rond 19.30 uur aan in ons volgende Best Western
hotel dat wij ondertussen de berehotels noemen aangezien er overal een beer
voor de deur staat.
We reppen ons naar het zwembad en doen watergevecht met ons
vier. Daarna genieten we nog even van de jacuzzi om ons dan terug te reppen om
te gaan eten.
Met al dat gehaast zou een mens vergeten dat hij op vakantie
is ;-)
Ik heb het eerder al geschreven maar er is hier echt te veel
te doen en ik kan daar niet zo goed mee om ik zou alles willen doen maar dat
kan natuurlijk niet.
Ik heb dit verslagje moeten onderbreken voor een vuurwerk.
Ik weet niet waarom ze dit hier afsteken, maar het was weer op zijn Amerikaans
veel!
Morgen is het terug vroeg uit de veren want in Bryce willen
we Sunrise point bezoeken met het licht van de opgaande zon. Volgens ons
roadbook is dit een aanrader. Dus gaan we nu nog alles klaarleggen voor
morgenochtend zodat we dan vlug gepakt en gezakt zijn.
Die valies ziet er ondertussen toch niet meer uit dus moet
ik me daar al niet te veel zorgen meer in maken. Gelukkig is er in elke
hotelkamer altijd een strijkplank en strijkijzer voor de kledingstukken die
echt niet meer te doen zijn.
Vanmorgen genoten van een ontbijtje in buitenlucht in de
Best Western van Lone Pine het is hier al een aardig temperatuurtje van s
morgens vroeg! Naar onze gewoonte wat aan de late kant vertrokken want ik heb
de valiezen eens geherorganiseerd zodanig dat alle super lichte kleren samen
zitten. Het ziet ernaar uit dat dit het enige zal zijn dat we hier nodig zullen
hebben de komende dagen. Na het binnenrijden van Death Valley even het visitor
center binnen gesprongen er stond een aankondiging van extreme warmte vandaag
met een advies niet te wandelen. Wat ons opviel was hoe het landschap doorheen
de dag veranderde terwijl de omstandigheden dezelfde bleven: extreme droogte en
warmte. Death Valley is de op 1 na warmste plek op aarde en dat zullen we geweten hebben want we
haalden vandaag de 50 graden (124 Farenheit) Niet te doen!! Ze moeten je zelfs
niet aanraden om niet te wandelen, het verbiedt zichzelf. De kleine
wandelingetjes die we deden richting uitzichtpunten waren meer dan genoeg. We
waren in onze frigobox goed voorzien van water en cola light en gelukkig want
je lichaam snakt naar drinken in die omstandigheden. Het is dan ook niet
toevallig dat alle hotels ijsmachines hebben waar je zakjes ijs kan vullen.
Hoogtepunt van de dag was het uitzicht op Zabriski Point. We reden vandaag 300
mijl (+/-450 km) en kwamen vanavond rond 18.30 uur aan in Las Vegas. Het was
meteen duidelijk dat is hier echt een zot spel. We logeren in het Paris
hotel, incl Eifeltoren (op de helft van de hoogte van de echte), Arc de
triomphe, ook de gangen en kamers zijn in Franse stijl. Je kan eigenlijk niet
meer spreken van een hotel dit is een klein dorpje er zijn 2900 kamers, er
zijn 9 verschillende restaurants en de casinohal is mega groot (niet dat wij
daar gebruik zullen van maken). We gingen eten bij een Italiaan waar de sfeer
wel goed zat, de aankleding was heel gezellig, maar ze zijn hier wellicht te
veel op toeristen afgestemd want het tempo lag veel te hoog. Ze boden een
formule aan met salade, hoofdgerecht naar keuze incl huiswijn en nadien een
cappucino - maar alles kwam zo snel na
mekaar dat we bijna niet meer van tafel konden (en nochtans hadden we maar de
helft van ons hoofdgerecht op). Het was wel lekker! Tegen die tijd was Henri al
behoorlijk moe. We besloten enkel nog de show met de fonteinen van het
Bellagio hotel voor ons te gaan bekijken en dat is echt wel Vegas op zijn zotst
je moet het gezien hebben om te kunnen geloven. Het is hier ook wel super
druk. Ik zal blij zijn het eens gezien te hebben, maar ik denk dat ik even
blij zal zijn als we zaterdag terug de natuurparken in zullen rijden
Vandaag namen we afscheid van hotel Charlotte in Groveland.
We verkenden vandaag de bovenkant van Yosemite. We deden een leuke wandeling
(bergopwaarts) richting een meertje. Daar nuttigden we onze pic-nic. Arthur was
stoer en waagde zich aan een zwempartij in het bergmeer. Uiteraard kon Henri
niet achterblijven . Een leuk intermezzo. De dag bezorgde ons veel leuke
uitzichtpunten. Het enige nadeel aan deze reis tot op heden is dat er overal
meer te doen, te zien en te beleven is dan wat we kunnen doen op deze korte
tijd.
We deden in de namiddag de Tioga pass en kwamen langs
diverse indrukwekkende meren oa Mono
Lake met zijn indrukwekkende roststeenformaties. Daarna reden we de sierra
nevada binnen met bergen boven de 4000 meter. Het is hier mega warm, niet
altijd de temperatuur maar vooral de super warme wind is toch iets waar we
moeten aan wennen.. Bij aankomst in Lone Pine om 18.30 u was het nog altijd 37
graden! We waren hier nog geen 10 minuten of de kids zaten al in het zwembad. We
besluiten de dag met een heel gezellig etentje in een plaatselijk restaurant.
We zijn opgewarmd om morgen death valley te trotseren!
Vrijdag 25 juli Las VegasWe beginnen te beseffen dat de tijd snel gaat nog een dikke
week en het is al voorbij - de tijd
vliegt maar we proberen er niet aan te denken en van elke dag te genieten.
We startten de dag rustig met een zwembadbezoek het
rondreizen vergt wel wat van ons dus moeten we af en toe een heel klein beetje
rust inbouwen.
Het Paris hotel in Vegas waar we logeren is echt wel een
super zot hotel ook het zwembad is dik in orde. De jaccuzi staat wel veel te
heet en dat is niet wat je hier nodig hebt in al die warmte.
Rond een uur of 11 gaan we op stap. Het is te zot voor
woorden maar dé activiteit in Vegas is hotels bezoeken De strip is +/-7 km
lang en huisvest enkel mega hotels en shopping malls.
Elk hotel heeft een thema. Het is hier uiteraard een
nepwereld maar toch zijn sommige dingen echt goed gedaan. The Venetian bijv is
echt indrukwekkend met zijn gondels, pallazo, plafondschilderijen allemaal
net echt
New York, new york heeft als gevel de skyline van New York
en rond de gebouwen is een rollercoaster gebouwd. Daar wou Henri toch echt wel
graag op wat hij dan ook gedaan heeft me zijn broer en ze vonden het bère sjiek
;-)
Uiteraard moest er ook wat koopjesjacht aan te pas komen.
Onze reisagent had gezegd dat Vegas en vnl de outlet malls heel interessant
waren om te shoppen maar aangezien de outlets buiten de stad lagen hebben we
ons niet de moeite genomen tot daar te gaan. Henri vond wel nog een pull bij
Aber Crombie en Arthur een polo dus was de shoppingkoorts toch weer wat weg
geëbt.
Het is hier super heet! Dat doet ons besluiten rond 18 uur
terug richting hotel te wandelen zodat we nog eens kunnen zwemmen. Dat doet
deugd!
Een van de vele restaurants in ons hotel is een heel
charmante Franse bistro die uitkijkt op de strip en de Bellagio fontein. We gaan
er om een uur of 9 langs om een tafeltje te verovereren en het lukt ons nog
ook. Het eten is lekker, de sfeer zit goed! Maar weeral komen we tot de
conclusie dat Vegas zot is. Voor ons zit een tafel met +/- 20 man een feestje
voor een koppel dat hier net getrouwd is incl witte trouwjurk en smoking. Als
je dan het gedrag van dat soort mensen bekijkt dan stel je toch wel vast dat
wij wel heel erg nuchter zijn ook al hadden we net een flesje wijn gedronken
;-)
Henri is terug afgemat maar dat kan hier moeilijk anders
met die hitte. Met Arthur ga ik als afscheid van Vegas nog eens naar de
Bellagio fontein kijken
Vandaag was een dagje waar we alle 4 naar uitkeken - raften op de Tolumne river - niveau 4 (naar het schijnt het hoogste wat je als amateur mag doen). Gisteren begonnen we ons af te vragen of er hier met al die droogte voldoende water zou zijn in de rivier.... Het was terug vroeg uit de veren. Hotel Charlotte verwende ons met een eenvoudig maar heerlijk ontbijt. Tegen 8.30 uur waren we op de plaats van afspraak. We vertrokken van daaruit met een antieke bus - niet te doen hoe oud dat ding was. Hij wou zelfs niet starten - een paar sterke gasten hielpen dan ook de bus op gang te duwen. De buschauffeur waarschuwde dat wie links zat geen schrik mocht hebben van de afgrond.... We reden naar het startpunt van de raft langs een super smal baantje in de bergen waar alleen mensen komen die naar de raft gaan - onverhard en zonder enige afbakening richting afgrond. Arthur en Henri zaten aan de kant van de afgrond en bij aankomst verklapte Arthur dat hij dan al in schuim en zweet stond ;-)
We kregen eerst een uitleg van een klein half uurtje die me niet meteen op mijn gemak stelde. Je krijgt uitleg over wat te doen - maar eveneens over wat er allemaal fout kan gaan...
Onze 'leider' Adam was een man van rond de vijftig schat ik - maar als hij in ontbloot bovenlijf liep had je hem 25 gegeven. 30 jaar elke dag intensief sporten heeft zo z'n effect! Mijn mannen pestten mij uiteraard met mijn bewondering voor de fysiek van Adam;-)
Onze schrik voor te weinig wild water bleek ongegrond. We kregen doorheen de dag meermaals de kick waarop we gehoopt hadden. Henri zei op een bepaald moment - hier wil ik terugkomen, ook al betekent dit dat we desnoods 5 jaar eerst niet op vakantie gaan. Later op de dag op de terugweg verklapte hij dat het geen 5 jaar hoeft te duren voor we terugkeren....
's middags lunchten we op een idylisch plekje. Er vaarde een raft mee met de lunch. In een mum van tijd toverden die mannen een perfecte picknick in mekaar. Ze hadden zelfs een tafel én tafelkleed mee.Ze voorzagen ons van allerlei verse groenten, diverse soorten kaas en charcuterie, sausjes, brood & wraps, fruit, koekjes. Het smaakte heerlijk want we waren ondertussen toch al 2,5 uur actief bezig op het water - al moet het gezegd zijn dat het toch de stuurman is die de grootste job verricht. We zaten in totaal met 7 in onze boot: naast Adam en wij vier was er nog een koppeltje bij uit Ohio - mensen die wel vaker raften. Het was de perfecte compagnie - want als de gids vroeg - the easy way or the hard way - riep de dame in kwestie altijd 'the hard way' - tot groot jolijt van Henri en Arthur. Later op de middag gingen we zelfs surfen met onze raft - dat betekent dat je stroomopwaarts in een soort waterkolk vaart waardoor de boot heel veel water neemt en je heel grote golven over je krijgt. Ik denk dat we vandaag 16 keer nat en droog geworden zijn. De temperatuur is hier +/- 35 graden wat ervoor zorgt dat je het helemaal niet erg vindt om nat te worden. We kwamen bij de stopplaats omstreeks 17.30 uur. Moe en voldaan en ook wel super vuil.... Normaal gezien is het white water - maar gisteren en vandaag was het water cacao bruin. Vorig jaar is er hier in oktober november een bosbrand van 2 maanden (!!) geweest - er brandde in totaal 400 vierkante miles af. Je kan dit op sommige plaatsen uiteraard nog heel goed zien. Gisteren heeft het stroomopwaarts blijkbaar hard geregend (wat hier uitzonderlijk is deze tijd van het jaar) waardoor alle resten van de brand (verkoolde stukjes hars) die in het water terecht gekomen zijn zich vermengden met het water. Na de raft was er terug nog een pittig busritje - ik had niet opgelet en zat nu dus zelf aan de kant van de afrit. Bij aankomst aan de parking konden we nog een dvd kopen met leuke foto's van ons avontuur. Men buit dat financieel wel wat uit - maar we konden het niet laten ons toch deze souvenir aan te schaffen van deze prachtige dag. Ook ons afsluiter van de dag was een voltreffer - het restaurant van ons hotelletje is gesloten op dinsdagavond. We gingen daarom eten in de plaatselijke saloon schuin tegenover ons hotel - en we hadden gelukt want er was een soort karaoke aan de gang - waarbij de locals zongen en speelden op hun gitaren. Henri viel haast in slaap boven zijn hamburger dus besloten we het niet te lang te trekken. We hadden afsproken nog een beetje te kaarten maar hij heeft er nooit meer aan gedacht toen we hier aankwamen. Morgen nog een laatste dagje Yosemite voor het richting death valley gaat.
